"คำถามไม่ยากเลยนะบูม อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดนักได้ไหม.."
ลีลาใช้น้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมกับเดินไปขวางหน้าเขาไว้
"ฉันถามว่าเด็กนักศึกษาที่เจอในลิฟท์ ใช่เด็กของนายไหม?"
"ทิพย์มณี เธอมาฝึกงานที่นี่"
"เด็กฝึกงาน แค่นั้น?"
เธอยังเลิกคิ้วถาม เช่นเดียวกับเขาที่หันมองเธอจริงจัง
"ผมต้องทำงาน ซึ่งวันนี้คุณก็ทำให้ผมเสียงานไปแล้ว ผมกำลังมีโปรเจคใหญ่ คุณช่วยอยู่เฉยๆบ้างได้ไหม"
ใบหน้าที่จริงจัง และน้ำเสียงที่จริงจังกว่า ทำให้ลีลาถึงกับชะงักไป
"นายกำลังรำคาญฉัน"
แล้วเมื่อเธอเอ่ยคำนั้น บูรพาก็เลือกที่จะเมินหน้าออกไปอีกทาง
"ถ้าสำหรับนายฉันเป็นตัวน่ารำคาญ นายก็ควรขังฉันไว้แค่ที่ห้องตามลำพัง เพราะคนอย่างฉันก็ไม่ได้อยากเป็นตัวน่ารำคาญของใครเหมือนกัน"
ลีลาก้าวถอยหลังเพื่อถอยห่าง ใบหน้างดงามเชิดขึ้นตามแบบฉบับของคนที่ไม่ยอมใคร
"อย่าทำให้มีปัญหานักได้ไหม คุณไม่อยากอยู่คนเดียว ผมก็ทิ้งงานเพื่อไปรับคุณ
