เลฟจ้องมองไม่วางตา ตายแล้วเหรอ สองคนนั้นตายแล้วใช่ไหม เขาควรจะดีใจสิ ที่พวกนั้นได้พบกับจุดจบสาสมกับสิ่งที่พวกเขาทำ แต่ทำไมเขาไม่ดีใจเลย ทำไมต้องบีบให้เขาลั่นไก ถึงชิงชังกันเพียงไร แต่พวกเขาก็นับว่าเป็นญาติคนสุดท้ายที่เขามี การล้างแค้นให้คนที่รัก จำเป็นต้องทำให้เขาชั่วร้ายมากกว่าที่เป็นหรืออย่างไร หากสองพ่อลูกคู่นี้ อ้อนวอนสักนิด สำนึกผิดอย่างจริงใจสักหน่อย เขาก็อาจกล้ำกลืนฝืนทน ยอมให้อภัยสักครั้ง แต่ว่า...ท้ายที่สุด มันก็ไม่เกิดขึ้น
“อ๊า!!!” เลฟร้องระงม มือหนึ่งค้ำพื้นไว้ มือที่ถือปืนอยู่ ตบเข้าที่อกปึกๆ มันเจ็บอีกแล้ว เจ็บหน้าอก อึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก ทำไมทรมานอย่างนี้นะ ชาช่าล่ะ ชาช่า...หล่อนไม่เป็นอะไรใช่ไหม!
ตุ้บ!
“บอส!?” ลูก้าในสภาพที่ร่างชุ่มไปด้วยเลือด วิ่งเข้ามาหาผู้เป็นนาย อีกฝ่ายล้มลงทั้งที่นั่งอยู่ แก้มขาวกระแทกกับพื้นสกปรกที่เต็มไปด้วยฝุ่นผง เขาดึงบอสขึ้นมานั่ง แย่งเอาปืนมา
