ณัชรินทร์น้ำตาอาบแก้ม เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี่ เทรเวอร์บรรจุกระสุนได้กี่นัด เธอมองไม่ทัน ก็ได้แต่ภาวนาให้เธอเดาผิด ขอให้ปืนกระบอกนี้ อย่ามีกระสุนเลย
“ฉันไม่สน!” เลฟประกาศอย่างไร้เยื่อไย ราวกับว่าณัชรินทร์ ไม่มีความสำคัญใดๆ กับเขา และหวังว่าเทรเวอร์จะหลงกล
แกร็ก!!!
เสียงบางอย่างดังขึ้นที่ด้านหลัง เลฟไม่อาจหันไปมอง แต่รู้ละว่าสิ่งที่ส่งเสียงอยู่ มันคือปืน น่าโมโหนักที่เขาดันประมาท ที่เขาดันมองข้ามงูพิษอย่างพาขวัญ
เทรเวอร์ถึงกับยิ้มกว้างเมื่อแม่สาวที่ลูกชายพามา จ่อปืนเข้าที่หัวของเลฟ เขาทิ้งร่างชาช่าไว้บนเตียง เดินเร็วๆ เข้าไปหามัน ดึงปืนในมือมันมาใส่มือให้เจ้าลูกชาย
วาดิมหัวเราะเบาๆ เมื่อเป็นฝ่ายได้เปรียบ เขาจ่อปืนไปที่เลฟเช่นกัน ก่อนจะส่งสายตาขอบคุณให้ยอดรักหักสวาท
“คุณทำดีมากที่รัก เราจะไปจากที่นี่ในทันทีจัดการเรื่องนี้เสร็จ คุณจะได้ทุกอย่างที่คุณควรได้ สัญญาเลย” เอ่ยคำสัญญาพลางแกว่
