ประตูห้องนอนเปิดอ้าไว้ ณัชรินทร์ไม่สงสัยหรอกว่าใครเป็นคนเปิดมัน ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวก่อน พาขวัญก็มีพิรุธจนเธอระอา เจ้าหล่อนเอาเสื้อโคทตัวเดิมมาฝากเธอไว้ เธอจะเอาไปซักเพราะมันสกปรก เจ้าตัวก็ไม่ยอม หลายๆ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้พาขวัญกลายเป็นคนขี้ระแวง
“พี่!? ไปไหนมาเนี่ย” คนเป็นน้องถามแก้เก้อ มือข้างหนึ่งมีไม้เท้าช่วยพยุง ถึงกระสุนจะถูกผ่าออกจากขาขวาท่อนบน แต่แผลยังไม่หายดี มันยังเจ็บทุกครั้งที่เดินเร็วเกินไป ก็ได้แต่หวังว่าเธอจะกลับมาเดินได้อย่างเป็นปกติอีกครั้ง เธอยังสวย เธอยังสาว ถ้ากลายเป็นยัยขาเป๋ มันไม่สนุกแน่
“ก็เดินเล่นแถวๆ นี้แหละ เธอล่ะ”
“เปล่า? ฉันก็มาหาพี่ไง”
“มาหาพี่หรือมาหาเสื้อ ในนั้นมีอะไรกันแน่ เธอดูมีพิรุธนะ”
“บ้าน่า! ฉันจะมีอะไรได้ล่ะ” คนเป็นน้องเถียงตาเหลือก เรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้เธอไม่สามารถไว้ใจใครได้เลย เธอกลัว กลัวไปหมดทุกอย่าง แต่รู้อะไรไหม มีคนบอกว่า ที่ที่อันตร
