THE ELUSIVE BADBOY

CHAPTER 9

CHAPTER 9

Mangiyak-ngiyak na 'ko dahil ilang oras ko nang hindi nakukuha ang tamang balanseng halaga sa balance sheet ko.

I'm done with journalizing transactions, the ledger and as well as the income statement, pero bakit pumalpak ako pagdating sa balance sheet? Saan ba ako nagkamali? Pang-apat na ulit ko na ito pero ganun pa rin.

Naku po!

Hindi naman ito ang unang beses na gagawa ako ng ganito but maybe, this'll be the first time that I got bubbleheaded about these things. Kung nandito lang si Tracey ay siguradong mag-o-over react na naman 'yon dahil sa kabobohan ko ngayon at baka mabatukan pa 'ko.

What's with you, Hyleigh? You seems unable to concentrate? My subconscious mind snapped up.

Aaminin kong distracted talaga ako. Umpisa pa kanina nang magsalubong ang kisame ng kwarto ko't ang bagong gising ko pa lang na mga mata, at hanggang sa mga oras na ito ay ganun pa rin. At ito ang unang beses na nagulo ng ganito ang utak ko dahil lang sa simpleng pagkakamali ko kagabe.

That 'see you tomorrow' pointless phrase? 'Yan talaga ang nag-iisang dahilan ng pagkakahirado ko ngayon. I actually meant it.. kagabe. Pero matapos kong isturbohin ang moment nila kagabe ng nobya nya'y parang wala na 'kong mukhang ihaharap pa sa kanya. I only thought that I gave Zig the reason to be cheesed off of me. Greater in amount now!

Naisobsob ko ang aking mukha sa sariling mga palad sa ibabaw ng mesa. Nasa may pinakasulok ako na bahagi ng school library dahil dito ko nakasanayang gawin ang mga homeworks ko kesa sa apartment. It's more peaceful than anywhere else pero sa gulo ng isip ko ngayon ay walang epekto ang peaceful ambiance ng library.

I'm silently groaning and restraining myself from these bad situation. I used to cry every time I felt like these. Para akong inuusig ng konsensya ko dahil lang sa isang pagkakamali ko ngayon. Parang nawawalan ako puri at nawawalan ng tiwala sa 'king sarili.

I don't want to disappoint myself. Never!

I wheezed in surprise when I heard some chirr on the table. Parang may kong anong gumalaw doon.

I lifted my head at once and with my moist eyes, I saw the least person I would like to see at this point.

His full attention were on my laptop and seriously tapping into the keyboards. Ito pala ang gumalaw kanina.

"Z-zig what are you doing?" Puno ng pagtatakang tanong ko. I wiped off the moist in my eyes before he could notice my weariness.

Ano bang ginagawa nya sa laptop ko? And the topmost question is, what is he doing here?

Naikuyom ko ang aking mga labi dahil sa hiya na unti-unting humahantad sa loob ko. Where do I get the nerve to face him after interrupting their lives last night? Parang gusto ko na lang itago ang sarili sa loob ng bag ko dahil sa kahihiyan at pangambang baka bulyawan nya ako't ano pa man.

"Did you blisteringly waste a hour for this?" Out of the blue, he queried huskily.

Hour? Alam nya?

Napangiwi ako ng wala sa oras. Did he just.. insult me?

Ang kaninang hiya at pangamba'y parang napalitan ng iritasyon. Who do he think he is to downgrade my lore?

"Excuse me?" His obviously showing a gross indignity.

How could he?

Pasensyosa akong tao at hindi ko talaga ugaling magdemonyita kaya for as usual, ang iritasyon ko'y pipilitin ko na lang na isang tabi.

"It wasn't my intention to offend you, I just-" I cut him off.

"I'm not. Can you give that back? May tatapusin pa kasi akong homework."

I noticed how his thick brows drew in line. Using his staid expression, he took a glimpse at me.

Refusing to be intimidated by his sober-sided look, I gently clenched my fists above the table. He saw it.

"I'll do this!"

It was like a thunderstrike. "What? No! Ako na, kaya ko naman."

Aabutin ko na sana ang mumurahing laptop ko nang hinuli nya ang aking kamay sa ere.

Nanlaki ang mata ko at agad na binawi ang aking kamay mula sa kanya. I felt something warm greeted my being with his touch.

Kakaiba at nakakagulat!

Hindi naman ito ang unang beses na nahawakan ni Zig ang kamay ko pero kakaiba ang ngayon at hindi ko talaga mawari kung ano iyon.

I was innocent enough regarding with these, but one thing I'm sure of.. it's pathetic!

Nakita ko ang pagtaas ng sulok ng labi nito dahil sa inakto ko. He looks fun.

"Mellow out and relax, Leigh. Give me ten minutes!"

Ha? Ten, what?

I admit that I'm unacquainted with Zig pero alam kong wala sa bokabularyo nito ang magpatalbog ng sisti. Seryoso sya! But ten minutes? Ten minutes lang? Para namang nanliliit ako sa sarili ko. Ako nga isang oras ko nang kinabaliwan 'yan tapos sya ten minutes lang? He gotta be kidding me?

My attention snatched by the buzz of my phone. Nasa ibabaw rin ito ng lamesa kaya inaasahan ko na mapapansin ito ni Zig.

I neglected him first and check out for the new message I received.

It was from Tracey.

Hy, una ka na lang sa pag uwi ha? Matatagalan pa yata ako dito sa pagtuturo sa utak talangkang Ellison na to.

Kahit sa text lang iyon ay parang naririnig ko ang frustration sa boses ni Tracey doon. I smiled demurely after reading my bestfriend's sentiment of annoyance.

Napansinghap ako ng isang bugnot na mukha ni Zig ang sumalubong sa akin ng mag-angat muli ako ng mukha.

"Who was that?" Usisa nito gamit ang nakakakilabot nyang aura. Para akong nanlalamig dahil sa ekspresyon nito. Why is he like that all of a sudden?

He doesn't have the right to ask me in the first place, ngunit pakiramdam ko'y malalagay ako sa panganib kapag hindi ko sasagotin ang tanong nya. Parang ganun ang pinaparamdam nya sa akin.

I frowned a bit. "Tracey." Sagot ko.

His face illuminated and he robustly nodded. He seems like my response.

Binalik na nito ang tingin sa laptop at tahimik lang akong nakamasid sa kanyang ginagawa. I was amuse how his fingers operating quickly the flat set of keys on my thread-bare laptop. He's too fast enough na parang 'yon lang ang ginagawa nya sa buong buhay nya. Naaawa tuloy ako kay Melody, para kasing masisira na ang keyboard nya dahil sa bilis at ang lalaki pa naman ng mga daliri ni Zig.

Now I'm wondering if what course he's in? Bakit parang alam na alam nya ang paggawa ng mga ganun?

"And the phone.." He trailed off without glancing at me.

Napaupo ako ng maayos. Hindi ko alam kung magugustohan ko ba ang bagong paksang binuksan nya dahil iyon naman talaga ang totoong pakay ko o masisindak ba baka nagalit na naman sya dahil sa nangyari kagabe.

Isang buntong-hininga ang aking pinakawalan. "Yeah, about that, kagabe-"

"You didn't dispatch it yet," his voice filled with exasperation.

A nasty whip occurred inside me. "I- I'll take it." I announced.

He looked up and searched for my eyes. Our gaze met immediately and that made me feel uncomfortable. Uncomfortable with his intimidating hoops.

"Because?" Parang duda sya sa desisyon ko.

"It's something.. needed?!" Salaysay ko ngunit parang patanong ang kinalabasan.

"Really? Are you up to something else?"

"Ha?"

Up to something else?

Ano bang iniisip nya? Tatanggapin ko na nga, ba't ang dami pa nyang interogasyon?

"You gave it, I accepted it." May bahid ng iritasyon ang boses ko.

His square jaw clenched and continued to look at me straight. He coolly folded his muscled arms in front of his chest. Para syang mag-i-initiate ng one-on-one talk and I sensed that he wants to put me on a hot seat.

"Tinanggihan mo na hindi ba? Why changed your mind abruptly, Leigh?"

His mood's unpredictable!

"I'm sorry, Zig."

"What for?!"

"For declining your help, I mean the phone. At 'yong kagabe.." Para akong nauumid. "I wanted to apologize for disturbing you and your girlfriend. I'm sorry."

Mababa lang ang boses ko dahil nga nasa library kami.

I saw Zig thrusting his natural red lips out and his now wearing a sullen expression. Para bang hindi nito nagustohan ang sinabi ko.

"It wasn't some kind of help, Leigh. Take it as a comp!" He paused. "And I don't have a girlfriend. I don't do girlfriend."

Mariing sambit nito na para bang gusto nyang ipaalam sa akin kung anong klaseng tao sya at dapat akong dumistansya sa isang tulad nya. Pero sino 'yong kagabeng kasama nya kung hindi sya nag-gi-girlfriend?

He pushed the laptop towards me, a sign that he's done. So quick! And I was amused by what I saw. He did it correctly. How come? Why he's so good in it? Nakakahiya sa scholarship ko dahil sa aking sariling kapalpakan!

"You're going home straightaway?"

I slightly nodded. "Thank you." Kahiya-hiya talaga ako dahil halos isang oras ang nasayang ko para lang dito pero si Zig, mahigit sampung minuto lang?

Is that justifiable?

Sinimulan ko nang iligpit ang mga gamit ko pero natigil ako sandali dahil sa nagsalita ulit si Zig sa harapan ko.

"I'll grant you a ride home." Simpleng wika nito habang nakahalukipkip sa aking harapan.

Umiling ako. "Masyado na kitang inaabala, Zig."

"I insist and I won't allow any disagreement about it now! Come on!"

He rose from his feet and grabbed my things.

"Zig ako na!" Napalakas ang boses ko kaya sinaway ako ng library custodian.

Nakatayo na rin ako ngunit natigil ako sa paggalaw dahil sa hindi ko inaasahang paglapit sa akin ni Zig.

He bowed his face towards me at wala akong magawa kundi iatras ang aking mukha. Ano ba sa tingin nya ang kanyang ginagawa? Hindi ba sya aware na nawawalan ako ng kompyansa sa ginagawa nya? Para akong malalagutan ng hininga dahil sa sobrang lapit na ng mukha nya't sa hindi ko malamang dahila'y parang nanlalambot ang mga tuhod ko.

Sa ganitong posisyon ay nakikita ko na kung gaano ka kaaya-aya ang mukha ni Zig. Para akong natatanga at sobrang namamangha dahil wala akong makitang mali sa kabuuan nya. He is a real meaning of the word 'perfect'. 'Yong tipong wala ka talagang mapupuna at mapipintas sa kanya.

Mas makinis pa nga ata ang mukha nito kaysa sa akin.

Para akong natauhan dahil sa munting ngisi nito. "Why are you so fond of refusing, huh?" He murmured and I almost smelled his unpleasant breathe. Hindi sa bad breath sya kundi parang nakaamoy ako ng sigarilyo.

Kumunot ng todo ang noo ko. I despise that kind of odor and it's affecting my olfactory nerve. It stinks!

"You smoke?" I queried impatiently.

Parang natauhan din ito sa tanong ko. He pulled himself back and shrugged. "What, why?"

I bit my lips. "Nothing, I just.. I detest the smell." Pag-amin ko.

I started to walk away at inunahan na syang maglakad palabas ng library. Ramdam ko namang sumunod na rin sya sa akin. He's with my stuffs kaya pihado kong maaalibadbaran na naman ang sinumang makakapansin na dala-dala ni Zig ang mga gamit ko. Bakit ko nga ba sya hinahayaan na gawin ang bagay na ito para sa akin? It's.. wrong! Kaya bago pa may makapansi'y tumigil na ako sa paglalakad at liningon si Zig.

Para akong aatakihin sa puso sa sobrang gulat nang nasa likuran ko lang pala sya. He was too close enough to dashed myself to him. Akala ko nakadistansya sa akin.

He too looked surprise but a bit.. pleased in his own way?

Or it was just me?

Aside of asking, he just raised his brow up.

Umatras ako. "Akin na 'yong mga gamit ko, Zig. I can carry it myself."

I heard him 'tsked'. Umiling ito. "Refusing again?"

"Baka may makakita pa sayo. Ako na lang magdadala nyan, total akin naman ang mga iyan." Paliwanag ko.

"What then? Might as well keep on walking. Don't mind those bullshits!"

Napangiwi ako sa tinuran nya. Don't mind? Paano ko naman gagawin 'yon, e kahit hindi ko iyon pansinin ay gagawa't gagawa iyong mga taong iyon ng paraan para ipakita sa akin na mali ito.

Mali ako!

I should have to stay away from him, shouldn't I?