"..."
Kanina ko pa hindi ko maiwasang mapatitig sa aking kanang kamay na punung puno ng mga paltos at kalyo. Sa sobrang pagkagaspang nito ay masasabi ko na hindi ito ang kamay na kapuri-puri sa katulad kong isang dalaga.
Gayun pa man ay hindi ko ito ikinahihiya. Dahil ito lang naman ang sumisimbolo ng ilang taon na pagpapakahirap ko na mag-aral na humawak ng anumang sandata at ang aking araw-araw na pagtatanim para may mapagkunan na pagkain. Kaya ang mga kamay ko na ito ang siyang nagdala kung nasaan man ako ngayon.
Pero sa hindi malaman na dahilan ay kanina pa nito kinukuha ang aking atensyon. Pakiramdam ko kasi ay may mahalagang bagay na dapat naroroon na hinahanap hanap ko kanina pa. Para bang may kulang na hindi ko matukoy kung ano. Ngunit anuman isip ang gawin ko ay wala naman ako
