วันพิสูจน์รุ่น
2114 Words
"นี่นาย! เลิกมาตามฉันได้แล้ว!!" ฉันบอกกับแดเนียลที่ยืนรอหน้าตึก ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึงวันสุดท้ายของกิจกรรมรับน้องแล้ว แต่แดเนียลยังตามฉันไม่เลิก ไม่รู้ว่าตานี่ไปเอาตารางเรียนฉันมาจากไหนเขาถึงได้มารอแบบนี้ทุกวันหลังจากฉันเลิกเรียนเพื่อไปร่วมกิจกรรมรับน้องด้วยกัน
"ทำไมฉันต้องเลิกตามด้วย?"อีตาจอมหน้ามึนนี่ทำหูทวนลมก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น
"นายไม่อายคนหรือไง? ไม่มีเรียนเหรอตามฉันอยู่ได้" ทุกวันนี้แล้วอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้วเพราะคลิปที่ฉันตะโกนบอกชอบเขาในตอนทำภารกิจกำลังเป็นไวรัล ตอนนี้ฉันเป็นที่รู้จักไปทั่ว แถมการที่แดเนียลตามาตอแยฉันแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนอื่นๆ สนใจเข้าไปอีก
"อายทำไมในเมื่อฉันชอบเธอจริงๆ"
โอ๊ยยยย! ฉันอยากกระโดดถีบเขาเหลือเกิน ไอ้สายตาที่ดูโนสนโนแคร์สายตาคนอื่นภายใต้แว่นกรอบหนานั่นทำฉันหมั่นไส้ แถมท่าทางที่ไม่เกรงกลัวหรือสะทกสะท้านเป็นพระอิฐพระปูนของเขาอีก
"มีหนุ่มมาหาอีกแล้วสิ งั้นพวกฉันไปก่อนนะ"ยูนิตเอ่ยแซวฉันเสียงระรื่นก่อนจะลากดีนี่เดินนำหน้าออกไปทิ้งฉันไว้กับแดเนียลตามลำพัง
"เห็นมั้ยขนาดเพื่อนเธอยังอยากให้เราไปด้วยกันเลย ไปเถอะจะถึงเวลาพิสูจน์รุ่นแล้ว"แดเนียลยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาดึงหนังสือในมือฉันไปถือพร้อมกับเดินนำหน้า
เห้อ~ หรือว่านี่จะเป็นเจ้ากรรมนายเวรรูปแบบใหม่เหรอ เพราะฉันเลือกเขาเป็นเป้าหมายในการทำภารกิจรับน้องวันนั้นเขาเลยเอาคืนด้วยการตามติดฉันเป็นผีแบบนี้หรือเปล่า คนสวยเพลียยย~
"วันนี้ฉันจะยืนอยู่กับเธอนะ"
"ทำไมไม่ไปรวมกับคณะตัวเองยะ ฉันจะอยู่กับเพื่อนของฉันต่างหาก"
"ไม่ได้หรอก ฉันต้องอยู่กับเธอสิ การเห็นเธอในสายตาตลอดมันสบายใจกว่าน่ะ"
"นะ..นายบ้าไปแล้วเหรอ? หรือว่าแดดแรงจนเพี้ยนเลยพูดอะไรแปลกๆ ออกมา" จู่ๆ หน้าของฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกกับคำพูดของเขา
ช่วงนี้ฉันไปไหนมาไหนกับแดเนียลค่อนข้างบ่อยเพราะอีตาบ้านี่เล่นมายืนรอหน้าหอพักฉันทุกเย็นจนคนดูแลหอจำหน้าได้ แถมพอวันไหนฉันไม่ลงไปหาเขาก็ให้คนมาเคาะห้องเรียกลงไปอีก นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุที่มีข่าวลือว่าฉันกับเขากำลังคบกัน
"รู้สึกชอบฉันขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะ?"
"ใครมันจะไปชอบคนแบบนายกัน"
"แต่ฉันชอบเธอนะ ชอบมากที่สุดด้วย.."
คำพูดของแดเนียลทำฉันรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที ทุกวันนี้แดเนียลพูดว่าชอบฉันเกินวันละสิบรอบได้ ถึงฉันจะไม่ได้ชอบเขาแต่มันก็รู้สึกจั๊กจี้นะเวลามีคนมาบอกชอบและส่งสายตาให้แบบนี้ แต่ฉันก็ได้แต่พร่ำบอกกับตัวเองว่าจะหลวมตัวตกหลุมกับดักของนายแว่นนี่ไม่ได้เด็ดขาด!
แค่ดูก็รู้ว่านี่กับดักชัดๆ!!
"ตอนนี้รุ่นพี่ยังไม่เรียกรวมตัวเธอยืนรอฉันตรงนี้ก่อนนะจะไปซื้อน้ำมาให้"แดเนียลบอกกับฉันก่อนจะปลีกตัวออกไป
"เอ่อ..."ไม่นานนักก็มีคนมาสะกิดไหล่ฉัน
"คะ?"
"คือว่าขอยืนหลบแดดด้วยได้มั้ยคะ?"คนที่มาสะกิดฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นน้องใหม่เหมือนกัน เธอดูขี้อายเล็กน้อยเมื่อเกินเข้ามาขอหลบแดดใต้ร่มไม้ด้วย
"ได้ค่ะ" ฉันฉีกยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้เธอคนนั้นก่อนจะถอยหลบเข้ามาชิดต้นไม้มากขึ้นเพื่อให้คนที่มาใหม่มีพื้นที่ยืน
"ขอบคุณค่ะ..เราไอด้านะ สาขาการเงิน"
"อื้ม เราน้ำแข็งสาขาการบัญชี"
เราสองคนยิ้มให้กันอีกครั้งเมื่อแนะนำตัวเสร็จ ไอด้าเป็นผู้หญิงที่สวยและน่ารัก เธอดูขี้อายเล็กน้อยเวลาคุยด้วยนั่นอาจเป็นเพราะเราเพิ่งรู้จักกัน แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ฉันจะได้เพื่อนใหม่เพิ่ม
"น้ำมาแล้ว..."แดเนียลถือน้ำยื่นมาให้ฉัน แต่สายตาเขามองไปยังไอด้าที่อยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าแปลกๆ เหมือนกำลังตกใจอยู่ ส่วนไอด้าเองก็จ้องเขากลับเช่นกัน
หรือว่าอีตาแดเนียลจะแอบนอกใจแฟนแล้วมาก่อกวนฉัน?
"ขอบใจ แต่ฉันยังไม่หิวน่ะ ไอด้าดื่มน้ำมั้ย?" ฉันรับขวดจากมือแดเนียลก่อนจะส่งต่อให้ไอด้า
"เอ่อ..ขอบคุณนะ.."ไอด้าอ้ำอึ้งมองหน้าแดเนียลเล็กน้อยก่อนที่จะรับขวดน้ำจากมือฉันไปถือไว้
เมื่อเห็นว่าแดเนียลไม่พูดอะไรต่อฉันเองก็ไม่สนใจเขาแล้วตั้งใจฝึกร้องเพลงตามโพยที่อยู่ในมือไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่รุ่นพี่เรียกรวมตัว แม้จะตะหงิดใจในท่าทางของแดเนียลที่มีต่อไอด้าจนเผลอคิดว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแล้วไอด้าจับได้ว่าแดเนียลนอกใจหรือเปล่าแต่มันก็เหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นเพราะท่าทางของไอด้าเหมือนแค่เกรงใจแดเนียลมากกว่า
การร้องเพลงพิสูจน์รุ่นของมหาวิทยาลัยดำเนินไปท่ามกลางแดดจ้าตอนบ่ายจนมีนักศึกษาหลายคนเป็นลมจนต้องหามกันเข้าไปพักในอาการกันให้วุ่น ส่วนฉันที่แหกปากตะโกนร้องเพลงหลายรอบจนแทบหมดแรงบวกกับอากาศที่ร้อนระอุทำให้รู้สึกเหมือนจะหน้ามืดขึ้นทุกทีแต่ก็ต้องกัดฟันอดทนไว้เพราะกลัวจะทำให้เพื่อนวุ่นวาย
"เธอไหวมั้ย?"เสียงของแดเนียลที่ยืนอยู่แถวหลังถามขึ้น ฉันส่ายหน้าเบาๆ ตอบเขาทั้งที่ตอนนี้ตัวเองเริ่มรู้สึกเวียนหัวมากขึ้น เพื่อนของฉันอย่างยูนิตและดีนี่ถูกหามไปพักตั้งแต่เริ่มร้องได้ครึ่งชั่วโมงแรก ส่วนไอด้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลเองก็ถูกหามไปเมื่อประมาณสิบนาทีก่อนเช่นกัน ฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ร่วมสองชั่วโมงแล้วรู้สึกว่าตัวเองถึกและทนมาก แต่นั่นแหละฉันเองก็ใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้วเหมือนกัน
"ลูกสำเภา..."ยังไม่ทันได้ร้องเพลงอะไรต่อฉันรู้สึกว่าเสียงรอบข้างเริ่มอื้ออึงและพื้นดินเริ่มเอียงจนทรงตัวไม่อยู่
"น้ำแข็ง!" นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไป
"ใจเย็นดิวะไอ้แดนน้องแค่เป็นลมมึงจะเดินไปเดินมาทำเพื่อ?"เสียงของคนกำลังโต้เถียงกันดังขึ้นในโสตประสาทของฉัน
"ผ่านมาสองชั่วโมงแล้วน้ำแข็งยังไม่ฟื้นมึงจะให้กูใจเย็นได้ยังไงวะ ยัยนั่นล้มลงต่อหน้ากูเลยนะ!"เสียงของอีกคนสวนกลับทันที ทำไมฉันรู้สึกคุ้นเสียงนี้จังแถมเขายังเรียกชื่อฉันอีก
"น้องเขาแต่เป็นลมแดดมึงอย่าเวอร์ได้มั้ยเพื่อน"
"กูจะพาน้ำแข็งไปโรงพยาบาล ให้หมอตรวจให้ละเอียด"
"แดนใจเย็นก่อนสิ ตอนนี้น้องก็อยู่ศูนย์การแพทย์นะ"คราวนี้เป็นเสียงผู้หญิงดังขึ้น
"..."ฉันพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองสถานการณ์โดยรอบว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วคนพวกนี้มาโวยวายเสียงดังอะไรขนาดนี้
เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับแดเนียลที่กำลังกำคอเสื้อของผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้ และมีผู้หญิงกำลังแยกทั้งคู่ออกจากกันตามมาด้วยผู้ชายอีกคนที่ยืนกอดอกมองอยู่ไม่ไกลก่อนที่เขาจะหันมามองฉัน
"น้องฟื้นแล้ว หยุดทะเลาะกันก่อน"เสียงของเขาทำให้อีกสามคนที่เหลือหันขวับมาหาฉัน แดเนียลเป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามากอดฉันแน่นมาก แม้ว่าอยากจะผลักเขาออกแต่แดเนียลกำลังตัวสั่นพร้อมกับกอดฉันแน่นราวกับกลัวว่าจะหายไป ฉันเลยทำได้แค่นั่งนิ่งๆ ให้เขากอดจนพอใจ
"เธอรู้สึกยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน หรือว่ายังเวียนหัวมั้ย ไหวหรือเปล่า ไปตรวจอีกทีที่โรงพยาบาลเถอะ.."แดเนียลรัวคำถามเป็นชุดหลังจากคลายกอดออก ฉันจะเวียนหัวอีกครั้งเพราะเขานี่แหละที่จับฉันหมุนไปหมุนมาแบบนี้
"เชื่อมั้ยว่าตอนนี้คนที่ทำฉันเวียนหัวคือนาย"คำพูดของฉันทำให้เขาหยุดการกระทำทันที แดเนียลปล่อยมือออกจากไหล่ฉันพร้อมกับหลบตาลงต่ำอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"ขอโทษนะ..ฉันทำเธอเจ็บอีกแล้วหรือเปล่า.."เสียงสั่นๆ ของเขาทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก แดเนียลในตอนนี้ดูเปราะบางและอ่อนแอมากจนฉันอดแปลกใจไม่ได้ว่าเพียงแค่ฉันเป็นลมเขาก็เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
"คุยกันไปนะพวกฉันไปร่วมกิจกรรมต่อแล้ว"ผู้หญิงหนึ่งเดียวที่ยืนอยู่พูดขึ้นก่อนจะลากผู้ชายอีกสองคนออกจากห้องไปเหลือแค่ฉันกับแดเนียลไว้
"..."แดเนียลยังคงทำหน้าหงอยอยู่ตรงหน้า
"ฉันดีขึ้นแล้ว ทำหน้าอย่างกับฉันจะตายอย่างงั้นแหละ.."ฉันพูดเพื่อบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้ฉันปกติดีแล้ว
"เธอไม่รู้หรอกว่าตอนที่เป็นลมตัวเองหน้าซีดแค่ไหน..จนฉันคิดว่าเธออาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก.."แดเนียลตอบฉันสียงเบา มือของเขาที่เอื้อมมาจับแขนฉันอีกครั้งยังคงสั่นไม่หาย
"อย่ามาเวอร์นะ ฉันแค่เป็นลมไม่ได้ป่วยหนักถึงขั้นจะตายซะหน่อย ทำไมฉันจะไม่ฟื้น นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?"
"ฉันแค่กลัวน่ะ..ตอนที่เห็นเธอล้มลงต่อหน้า ฉันกลัวมากจริงๆ ฉันไม่อยากเสียเธอไปนะน้ำแข็ง.."แดเนียลดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง ฉันสัมผัสได้ว่าไหล่ตัวเองกำลังเปียก นี่อย่าบอกนะว่าเขากำลังร้องไห้แค่เพราะฉันเป็นลมน่ะ น่าเหลือเชื่อมาก!!
"เอ่อ..ฉันว่านายใจเย็นๆ ก่อนนะ ฉันไม่ได้ค่าชีวิตต่ำถึงขนาดที่ว่าจะตายเพราะเป็นลมซะหน่อย ฉันไม่มีโรคประจำตัว สุขภาพแข็งแรงดี นายไม่ต้องห่วงฉันขนาดนี้ก็ได้"ฉันลูบหลังให้แดเนียลเบาๆ แม้ว่าฉันจะรำคาญที่แดเนียลเอาแต่ตามติดฉันตลอดหลายวันที่ผ่านมาแต่พอเห็นเขาอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วก็อดนึกสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ ทำไมแค่ฉันเป็นลมถึงกับต้องร้องไห้ขนาดนี้ด้วย
"ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอคงไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ แต่ขอเวลาหน่อยนะน้ำแข็ง สักวันฉันจะบอกกับเธอทุกเรื่อง ถึงตอนนั้นเธอจะโกรธหรือเกลียดกับสิ่งที่ฉันเคยทำไว้มากแค่ไหนก็ได้.." แดเนียลกอดฉันแน่นยิ่งกว่าเดินจนแทบหายใจไม่ออก
"มึงทำอะไรน้องกู!!"พี่ออกัสเดินเข้ามาเห็นฉากที่ไม่ควรจะเห็นเข้าซะแล้ว
พี่ชายของฉันตรงดิ่งเข้ามากระชากแดเนียลออกไปจนเขาไถลลงพื้นก่อนจะลุกขึ้นมาประจันหน้ากับพี่ออกัส แววตาที่ดูเศร้าเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความโมโหที่พร้อมจะตอบโต้อีกฝ่ายไปเสมอ
"พี่กัสใจเย็นๆ ค่ะ น้ำแค่เป็นลมแล้วแดเนียลเขาเป็นคนพาน้ำมาส่งห้องพยาบาลเฉยๆ"ฉันรีบเข้าไปห้ามพี่ชายตัวเองก่อนจะเกิดการนองเลือดขึ้นที่นี่
"แล้วที่มันกอดน้ำเมื่อกี้ล่ะ?"พี่กัสหันสายตามาถามฉันทันที
"กัสใจเย็นก่อนน่า"พี่คริสตัล พี่แก้ว พี่แองจี้และพี่นายน์เข้ามาช่วยกันดึงพี่กัสออกจากแดเนียลจนห้องพยาบาลดูแคบลงทันตา
"ว่าไงน้ำ เมื่อกี้ที่พี่เห็นหมายความว่ายังไง?"พี่กัสยังคงมองมาที่ฉันตาไม่กระพริบ ฉันไม่ค่อยเห็นพี่ชายตัวเองโมโหขนาดนี้บ่อยนักเลยรู้สึกกลัว
"เอ่อ..คือ.." ฉันไม่รู้ว่าจะตอบพี่ชายยังไงดีจะพูดไปตามตรงมันก็ดูเหมือนแก้ตัวยังไงไม่รู้
- Writer
