พี่หวงน้อง
2235 Words
"ก็ฉันกับน้ำแข็งเป็นแฟนกัน.."แดเนียลที่ได้รับอิสระหาเรื่องให้ตัวเองโดยการเข้ามากุมมือฉันไว้แล้วบอกว่าเป็นแฟนฉันต่อหน้าพี่กัส นั่นทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลงในทันทีจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของทุกคน
"มึงว่ายังไงนะ?"พี่กัสถามขึ้นพร้อมกับจ้องเขม็งมาที่แดเนียล แย่แล้วพี่ชายฉันกำลังโมโหสุดๆ ไปเลย แบบนี้พวกเขาจะต่อยกันมั้ยเนี่ย ไม่ได้นะฉันไม่อยากลงประกวดดาวไปพร้อมกับข่าวลือที่ทำให้คนต่อยกันน๊าา
"นี่มันอะไรกันน้ำ?"พี่กัสหันมาคาดคั้นคำตอบจากฉัน
"พี่กัส..มะ..มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ..นี่นาย! รู้ตัวมั้ยว่าพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย?!"
"ก็เธอบอกชอบฉัน แล้วฉันก็ชอบเธอ เป็นแฟนกันก็ไม่เห็นจะผิดนี่"แดเนยลตีหน้าซื่อพูดออกมาราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ แต่คนที่กำลังโกรธหน้าดำหน้าแดงอย่างพี่ชายฉันนี่เตรียมจะซัดหน้าเขาแล้ว
"นั่นมันแค่ภารกิจรับน้อง ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วเนี่ย.."ฉันุมขมับให้กับความพูดไม่รู้เรื่องของอีตานี่
"สรุปน้องกูแค่บอกชอบเพราะภารกิจรับน้องวันนั้นแต่มึงดันคิดจริงแล้วเออออว่าเป็นแฟนกัน?"
"แต่ฉันชอบน้ำแข็งจริงๆ"
"แดเนียลขนาดมึงเป็นใครตอนนี้ยังโกหกน้ำแข็งเลยน้องกูรู้หรือยังว่ามึงเป็นใครมาจากไหน ความจริงใจไม่มีแล้วจะมาคบกับน้องกูเนี่ยนะ?"พี่ออกัสยิ้มเยาะแดเนียล แต่เอ๊ะ! พี่ชายฉันไปรู้จักชื่อแดเนียลได้ยังไงป้ายชื่อก็ไม่มี
"..."แดเนียลกำหมัดแน่นก่อนจะหันมามองฉัน
"...?"ฉันจ้องเขาด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่
"ขอโทษนะที่โกหกเธอ ความจริงฉันเรียนปีสองแล้วแต่ตอนนี้กำลังทำหน้าที่พี่เนียนอยู่ ฉันเคยเป็นเดือนของวิศวะฯ เมื่อปีที่แล้วแต่สละสิทธิ์เพราะไม่สะดวกที่จะประกวดต่อ.."แดเนียลบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ?
"พอใจหรือยังล่ะ?"แดเนียลหันไปมองพี่ออกัส พี่ชายฉันกอดอกจ้องเขากลับอย่างไม่พอใจ
"ยังไงกูก็ไม่อนุญาต น้ำแข็งยังเด็กเกินไปที่จะมีแฟน"
"แล้วจะมีได้ตอนไหน?"
"ตอนอายุ 50!!"พี่ออกัสตะคอกใส่หน้าแดเนียลแต่ทำเอาพี่ๆ คนอื่นหลุดขำออกมา
"ออกัส พอแล้วน่าปล่อยให้น้องๆ เขาคุยกันเถอะ"พี่คริสตัลดึงพี่ออกัสออกห่างจากพวกเรา
"จะนานแค่ไหนฉันก็จะรอ ขอแค่เป็นน้ำแข็งก็พอ"คำพูดของแดเนียลทำให้พี่ออกัสหันมาจ้องเขาอีกครั้ง อีตาบ้านี่ปากจะพาซวยไปถึงไหนเนี่ย พี่ชายฉันเป็นคนอารมณ์ดีก็จริงแต่ถ้าได้โมโหขึ้นมาใครก็หยุดไม่อยู่นะ!
"ฝันไปเถอะ!"พี่กัสทิ้งท้ายไว้ก่อนจะถูกพวกพี่สาวลากออกไป
"นายรู้ตัวมั้ยว่าพูดบ้าอะไรออกมาเนี่ย?" ฉันผลักแดเนียลออกทันทีเมื่อพี่ออกัสและคนอื่นๆ ออกไปกันจนหมด
"รู้สิ ฉันรู้ตัวตลอดนั่นแหละ ไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหนชีวิตนี้ของฉันก็จะมีแค่เธอน้ำแข็ง ฉันอยากให้เธอจำไว้แค่นี้"แดเนียลจ้องเข้ามาในดวงตาของฉันก่อนจะยิ้มให้
"เพ้ออะไรของนาย กลับไปร่วมกิจกรรมกันต่อได้แล้ว ยังทันมั้ยนะ.."ฉันทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วเดินออกไปแต่ก็ถูกแดเนียลรั้งเอาไว้อีกครั้ง
"ไม่ต้องไปหรอก กลับกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่ง"แดเนียลกุมมือฉันเอาไว้แน่นก่อนที่เราทั้งคู่จะมุ่งหน้ากลับหอพักของฉัน
"ปล่อยมือได้แล้ว นายไม่เห็นเหรอว่าคนมองเราตลอดเลยน่ะ"
"มองก็เรื่องของเขาสิ สนใจทำไม เราเป็นแฟนกันนี่"แดเนียลยักไหล่ไม่สนใจสายตาคนอื่น แต่ฉันสนย่ะ!
"ฉันไปเป็นแฟนนายตอนไหนมิทราบ? อย่ามามั่วนะ"
"ฉันถือว่าบอกให้พี่ชายเธอรับรู้แล้ว ต่อไปนี้เตรียมใจไว้ให้ดีแล้วกัน"แดเนียลบอกกับฉันพลางยิ้มมุมปาก ยิ้มมุมปากอีกแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบยิ้มมุมปากแบบนี้นะ จะยิ้มก็น่าจะยิ้มออกมาให้เต็มที่เลยสิ!
"ฉะ..ฉันไม่สนหรอก!"ฉันสะบัดหน้าไปทางอื่นก่อนจะรีบวิ่งเข้าหอพักตัวเองโดยไม่หันกลับไปมองเขาอีก
"เห้อ.."ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง เสียงพลุที่แสดงถึงการสิ้นสุดกิจกรรมรับน้องดังขึ้นเป็นระยะ ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเพราะแอบเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้อยู่ร่วมกิจกรรมจนจบ แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวหรอกที่อดร่วมกิจกรรมเพราะเป็นลมไปก่อนน่ะ
"ใครอีกล่ะเนี่ย"ฉันบ่นอุบเมื่อมีคนมาเคาะประตูห้องรัวๆ แน่นอนว่าไม่ใช่รูมเมทของฉัน เพราะพวกนั้นจะเปิดเข้ามาเลยต่างหาก
"มีอะไรเหรอ?"ฉันเดินออกไปเปิดประตูแล้วพบว่าคนที่มาเคาะคือเพื่อนร่วมหอที่อยู่ห้องถัดไป เธอมองฉันหน้าตาตื่น
"แฟนของเธอกำลังมีเรื่องน่ะ ต่อยกันใหญ่เลย!"เธอบอกฉันด้วยท่าทางเร่งรีบ
"แฟนฉัน?"ฉันทวนคำของเพื่อนคนนั้น ฉันไม่มีแฟนสักหน่อย..
"ก็คนที่มาเธอบ่อยๆ ไง ที่ใส่แว่นอ่ะ เร็วเข้าเถอะ ป่านนี้ต่อยกันตายแล้วมั้ง"
ฉันรีบวิ่งตามเพื่อนลงไปด้านล่างของหอพักทันที ไม่นานนักก็ไปถึงบริเวณที่เพื่อนบอกว่าแดเนียลกำลังต่อยกับอีกคนอยู่แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะสงบแล้ว ฉันยืนมองพี่กัสและแดเนียลสลับกันไปมา นี่อย่าบอกนะว่าคนที่ต่อยกันคือเขาสองคนนี้เนี่ย ทะเลาะกันที่ศูนย์พยาบาลยังไม่พอสินะ!
"ทำบ้าอะไรกันคะ ต่อยกันทำไม?"ฉันเดินเข้าไปตวาดใส่ทั้งสองคนเสียงดัง แต่ทั้งคู่กลับหันไปมองหน้ากันเองซะงั้น
"พี่กัสสิ่งที่พี่เห็นในห้องพยาบาลมันแค่เรื่องเข้าใจผิดนะคะ แค่นี้ทำไมต้องแอบมาต่อยกันแบบนี้ด้วย ส่วนนาย! นายมาต่อยพี่ฉันทำไม? เป็นบ้าเหรอ ปากบอกจะมาจีบฉันแต่มาต่อยพี่ฉันเนี่ยนะ เหอะ!" ฉันหันไปถลึงตาใส่แดเนียลที่นั่งอยู่ไม่ไกล
"ต่อยกัน? ฉันไม่ได้ต่อยกับพี่เธอสักหน่อย"
"อะ..อ้าว"
"ไอ้คู่กรณีโดนหามไปแล้ว พี่กับมันไม่ได้ต่อยกันหรอก"พี่ออกัสช่วยยืนยันอีกเสียง แม้ตอนแรกเหมือนทั้งคู่จะไม่ชอบหน้ากันแต่พอเวลาแบบนี้ดันเข้าขากันดีเฉยเลย
"ไอ้แดน!! เป็นอะไรมากมั้ยเพื่อน กูได้ยินว่ามึงมีเรื่องเลยรีบวิ่งมาจากสโมฯ โถๆ สภาพดูไม่ได้เลยนะมึง"เพื่อนของแดเนียลร้องตะโกนมาแต่ไกลก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคอเขาเอาไว้ แต่แดเนียลกลับผลักเขาออก
"อย่างมากพรุ่งนี้ก็เหลือแค่รอยช้ำนิดหน่อย มึงเล่นใหญ่เหมือนกูกำลังจะตาย"
"ฟาร์มันรีบมากเลยนะแดน ไม่รอพวกฉันเลย"พี่ผู้หญิงที่ฉันเคยเจอก่อนหน้านี้วิ่งตามหลังมาถึง
"มันแค่อยากร่วมวงมีเรื่องด้วยมากกว่า"พี่ผู้ชายอีกคนปรายตามองคนที่ชื่อฟาร์พลางลูบหลังให้พี่ผู้หญิง
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกฉันกลับไปสะสางงานที่สโมฯ ก่อนนะ พี่ฝากดูเพื่อนหน่อยนะคะน้อง"พี่สาวหันมาบอกกับฉันก่อนจะลากพี่คนที่กอดคอแดเนียลตามออกไป
"พี่กัสเจ็บมั้ยคะ"ฉันเดินผ่านแดเนียลตรงไปหาพี่ชายของตัวเอง พี่กัสส่ายหน้าเบาๆ
"ครั้งนี้ถือว่ามึงทำได้ดี แต่กูก็ยังไม่ยอมรับมึงอยู่ดีนั่นแหละ"พี่ออกกัสลูบหัวฉันพลางมองไปยังแดเนียลก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ทิ้งฉันไว้กับแดเนียลเพียงลำพัง เอ้า! คุณพี่ทิ้งน้องทำไมคะ?!
"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?"ฉันหันไปถามแดเนียลทันที
"ทำแผลให้ที.."แดเนียลทำสีหน้าเจ็บเมื่อยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองที่แตกจนเลือดออก
"งั้นฉันจะไปซื้ออุปกรณ์ทำแผล"
"ไม่ต้องของพวกนี้ที่ห้องฉันมี"
"นี่นายจะให้ฉันไปห้องเหรอ!"
"อืม สัญญาว่าจะไม่ทำอะไร"
"ไม่ไปย่ะ!"ฉันสะบัดหน้าไปทางอื่นทันที อีตาบ้านี่มาชวนฉันไปห้องเนี่ยนะ คิดว่าตัวเองน่าไว้ใจจนฉันต้องตามไปหรือไงกัน
"แต่ฉันเจ็บแผลมากเลยนะ"แดเนียลทำหน้าเหมือนหมาจรที่ต้องการเจ้าของ ซึ่งมันขัดกับบุคลิกเขายามปกติเป็นอย่างมาก
"...ถ้านายไม่รักษาสัญญานะ ฉันจะให้พี่กัสไปจัดการนาย!" รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแดเนียลทันทีเมื่อฉันยื่นมือให้เขา
คอนโด..
ไม่อยากเชื่อเลยว่าคอนโดของแดเนียลจะหรูมาก ห้องใหญ่แบ่งโซนชัดเจนเหมือนบ้านหลังหนึ่งเลยแถมมีสระว่ายน้ำส่วนตัวอีกต่างหาก นี่เขาต้องรวยขนาดไหนกันถึงซื้อห้องแบบนี้ได้ ทั้งที่ภาพลักษณ์ภายนอกที่ผ่านมาดูไม่เหมือนสักนิด
"นั่งรอตรงโซฟาก่อนนะเดี๋ยวฉันจะไปหยิบกล่องพยาบาลมา"แดเนียลบอกกับฉันก่อนจะแยกตัวเข้าห้องไป
"ต้องรวยขนาดไหนเนี่ยถึงตกแต่งห้องซะหรูขนาดนี้"ฉันจ้องมองชุดโซฟาตรงหน้าที่เด่นตระหง่านอยู่กลางห้อง โซฟาหนังสีดำขอบทองดูหรูหรากับของตกแต่งอย่างอื่นที่แค่มองก็รู้ว่าราคาไม่เบาแน่ๆ แบบนี้ใครจะไปกล้านั่งกัน..
"ชอบเหรอ?"เสียงของแดเนียลดังขึ้นจากด้านหลังจนฉันตกใจรีบกระโดดหนี
"โอ๊ย!"เพราะกระโดดถอยหลังหลบเขาขาฉันเลยไปชนกับขอบโซฟาอย่างจัง มันเจ็บมากจนน้ำตาเล็ดเลยล่ะ
"เจ็บมากมั้ย? ไหนขอดูหน่อย"แดเนียลวางกล่องพยาบาลในมือลงบนโต๊ะก่อนจะรีบมาดูฉัน
"อย่าซุ่มซ่ามนักสิ.."เขาพาฉันมานั่งบนโซฟาตัวนั้น มือหนาลูบขาฉันอย่างแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง
"ฉะ..ฉันไม่เป็นไร ปล่อยขาฉันได้แล้วน่า"ฉันบอกกับเขาเสียงติดขัด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมาก มากจนกลัวว่าถ้าเขาเข้ามาใกล้กว่านี้อาจจะได้ยินเสียงนี้ก็ได้
"ขึ้นมานั่งตรงนี้สิฉันจะทำแผลให้"ฉันบอกกับแดเนียลที่มัวแต่นั่งลูบขาฉันอยู่ที่พื้น
ฉันทำแผลให้แดเนียลตามอุปกรณ์ที่มี ระหว่างนั้นเขาไม่ได้แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาแต่อย่างใด กลับกันเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันในระยะใกล้จนแทบหายใจไม่ออกเลยนี่สิ แผลของเขาไม่ใหญ่มากเพียงแค่เลือดออกมาเยอะเฉยๆ พอฉันใช้สำลีชุบน้ำเกลือเช็ดออกและทายาให้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่าทำไมนายกับพี่ชายฉันถึงไปมีเรื่องกับคนอื่น"
"ตอนแรกฉันกับพี่ชายเธอก็กำลังจะมีเรื่องกันจริงๆ นั่นแหละ เขาตามมาหลังจากฉันออกจากหอเธอ ตอนกำลังเคลียร์กันอยู่ไอ้พวกนั้นมันเดินผ่านแล้วพูดเรื่องเธอพอดี เลยมีเรื่องกันน่ะ"
"แค่เขาพูดถึงฉันเนี่ยนะ?"
"อืม..มันพูดถึงเรื่องคลิปของเราตอนรับน้องน่ะ ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรแต่สิ่งทำให้ฉันไปต่อยมันคือมันบอกว่าถ้าคนที่เธอตะโกนบอกชอบในวันนั้นเป็นมันป่านนี้เธอเสร็จมันไปแล้ว มันวิจารณ์รูปร่างเธอแล้วหัวเราะกับเพื่อน เธอคิดว่าฉันควรปล่อยมันไปหรือไง?"แดเนียลกำหมัดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนั้น
"วิจารณ์รูปร่างฉัน? รูปร่างฉันแย่จนถึงขั้นมีคนเอาไปพูดเลยเหรอเนี่ย.."
"เปล่าเลยน้ำแข็ง สิ่งที่มันพูดค่อนข้างคุกคามเธอเลยต่างหาก ฉันไม่ชอบให้ใครมาพูดถึงคนของฉันแบบนี้"แดเนียลจับมือฉันไปกุมไว้
"คะ..ใครเป็นคนของนายกัน อย่ามามั่วนะ"
"เธอไงที่เป็นคนของฉันและฉันเองก็เป็นของเธอด้วย ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะนะน้ำแข็ง ฉันจะไม่ทำพลาดอีก.."แดเนียลดึงฉันเข้าไปกอด เขาตัวสั่นอีกครั้งเหมือนกับตอนที่อยู่ห้องพยาบาลไม่มีผิด
ฉันไม่รู้ว่าแดเนียลไปเจออะไรมาทำไมเขาดูแปลกมากเวลาพูดเรื่องขอโอกาสกับฉัน เขาดูอ่อนไหวเป็นพิเศษ เขากลายเป็นคนอ่อนแอที่ต้องการที่พักพิงจากใครสักคน และคนคนนั้นก็คือฉัน..
- Writer
