ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
2182 Words
"..."ผมยืนมองแผ่นหลังของน้ำแข็งที่เดินจากไป
เมื่อกี้ผมเผลอทำให้เธอเจ็บตัวสิ่งนั้นคอยย้ำเตือนถึงเรื่องที่ผมเคยทำไว้กับน้ำแข็งในอดีต เธอต้องเจ็บเพราะผมอีกแล้ว..
"ฉันจะไม่ยอมทำพลาดอีกเด็ดขาด.."ผมบอกกับตัวเองเสมอว่าครั้งนี้จะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดแบบชีวิตก่อนอีก ผมได้โอกาสในการกลับมาแก้ไขทุกอย่างแล้วจะให้เรื่องทุกอย่างมันเดินไปในเส้นทางเดิมไมได้
"อ๊ะ!..ขอโทษค่ะ!" เสียงหนึ่งร้องขึ้นเมื่อผมหันหลังไปชนเข้ากับใครบางคน
"ไม่เป็น...!!!"ผมตกใจมากกับเจ้าของเสียงนั้นเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตา
"ขอโทษจริงๆ นะคะพอดีว่าฉันรีบเลยไม่ทันมองทาง ไปก่อนนะคะแล้วก็ขอโทษอีกรอบค่ะ"เจ้าของเสียงหวานนั้นเอ่ยอย่างเร่งรีบก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่เพียงลำพัง
เป็นไปไม่ได้! ช่วงเวลาที่เราเจอกันมันหลังจากนี้อีกตั้งสองเดือนเลยนะ แล้วทำไมผมถึงเจอกับไอด้าตอนนี้? หรือการที่ผมกลับมาแก้ไขอดีตมันทำให้เรื่องที่เคยเกิดขึ้นเปลี่ยนไปด้วยเหมือนทฤษฎีผีเสื้อกระพือปีก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปสิ่งที่ผมเคยผ่านมามันจะยังเกิดขึ้นอยู่เหมือนเดิมมั้ย?
"แดเนียล?"เสียงเรียกจากใครบางคนทำให้ผมหันสายตามอง
"!!!"ผมตกใจอีกครั้งเพราะนี่เป็นอีกคนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอหน้าในช่วงเวลานี้ ผมเคยคิดว่าจะไปทักทายมันก็จริงแต่ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นฝ่ายเขาหาผมก่อนแบบนี้
"...?"ไอ้เฉินมองหน้าผมด้วยความสงสัยก่อนจะเดินมาหา
"นายจริงๆ ด้วย พี่หลงบอกให้ฉันมาทักทายน่ะ ว่าแต่ใส่แว่นทำไมสายตาสั้นเหรอ?"
เฉินในตอนนี้ยังไม่ใช่เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนที่ผมรู้จัก สถานะของมันเป็นเพียงน้องชายของพี่หลงเท่านั้น ผมจึงคิดว่านับจากนี้จะทำความรู้จักกับมันนอกโลกสีเทาดูบ้าง
"ปลอมตัวเป็นเด็กปีหนึ่งน่ะ ว่าแต่พี่หลงให้มาหาทำไม?"
"อ้อ! พอดีพี่ชายฉันบอกว่าควรทำความรู้จักกับนายไว้น่ะ พี่คงเห็นว่าเราอายุเท่ากันมั้ง"
"..."ผมไม่ตอบอะไรมันสักคำเพราะกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในอดีตของผมในมหาวิทยาลัยผมและเฉินไม่เคยเจอกันเลยสักครั้งแม้เราจะเกี่ยวข้องกันเรื่องงานแต่เพราะมันเป็นงานสีเทาเลยต้องปกปิดมันเอาไว้และไม่ยุ่งเกี่ยวในชีวิตส่วนตัวของกันนัก จนมาเริ่มสนิทตอนมันขึ้นมามีอำนาจในแก๊งรองจากผมนั่นแหละ
"ถึงนายจะรู้อยู่แล้ว แต่ขอแนะนำตัวหน่อยนะ ฉันชื่อเฉินปีสองสิ่งแวดล้อมยินดีที่ได้รู้จัก"
"แดเนียลปีสองวิศวะฯ.."
"ไว้ค่อยทักทายกันอีกครั้งนะพอดีฉันมีธุระ ไปล่ะ"เฉินโบกมือให้ผมหยอยๆ ก่อนจะเดินจากไป
ท่าทางในตอนนี้ของเฉินไม่ได้ขี้เล่นอย่างที่ผมรู้จักนัก อาจจะเป็นเพราะเรายังไม่ได้สนิทกันข้อนี้ก็เป็นไปได้ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากคิดเรื่องของมันมากเพราะสิ่งที่น่าปวดหัวอย่างการเจอไอด้าในตอนนี้สำคัญกว่า และอีกอย่างผมต้องตามติดน้ำแข็งเพื่อให้ได้หัวใจเธอมาอีกด้วย
"ไงเพื่อนยาก ยืนเหม่ออะไรคนเดียวตรงนี้ครับ!"เสียงทักทายที่เป็นเอกลักษณ์ของฟาร์ดังขึ้น
"เดี๋ยวปีหนึ่งก็รู้หมดหรอกว่ากูเป็นรุ่นพี่"
"พวกรุ่นน้องกลับไปเป็นชาติแล้วเถอะ อีกอย่างก็สามารถแถได้อยู่แล้วว่ารู้จักกับมึงที่เป็นรุ่นน้อง"ฟาร์ฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ยิ้มเหมือนคนบ้านะมึง.."
"ก็กูกำลังตกหลุมรักนี่หว่า.."ฟาร์ตอบผมพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มราวกับกำลังนึกถึงใครบางคนอยู่
"เรื่องของมึงเถอะ ไว้ค่อยเจอกันนะกูรีบ"ผมยกแขนไอ้ฟาร์ที่คล้องคออยู่ออกก่อนจะรีบเดินมาที่ลานจอดรถ ผมไม่รู้ว่าน้ำแข็งไปไหนกับใครแต่ผมจะไปรอเธอที่หน้าห้องคอนโดของเธอ
2 ชั่วโมงผ่านไป..
"ทำไมยังไม่มาสักทีวะเนี่ย.."ผมยืนพิงประตูห้องคอนโดของน้ำแข็งพร้อมกับก้มมองนาฬิกาอย่างร้อนใจเพราะยืนรอมาสองชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นหน้าน้ำแข็งมาสักที ยัยนั่นไปอยู่ไหนกันแน่?
ผมรอน้ำแข็งต่ออีกสักพักแล้วในตอนที่กำลังจะเดินกลับก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของน้ำแข็ง ผู้หญิงคนนั้นมองผมด้วยความสงสัยผมเองก็เช่นกันที่สงสัยว่าเธอมาทำอะไรห้องน้ำแข็งเวลานี้
"นายเป็นใคร? มาหาฉันเหรอ"หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยถามผม เธอเป็นคนสวยมากคนหนึ่งแต่ความสวยของเธอไม่ได้ทำให้ผมเคลิ้มตามหรือหลงใหลเพราะใจของผมตอนนี้มีแค่น้ำแข็งเท่านั้น
"ฉันต่างหากต้องถามว่าเธอเป็นใคร มาห้องแฟนฉันทำไม?"
"ใครแฟนมึง?"เสียงของผู้ชายอีกคนดังมาจากด้านหลังก่อนที่เขาจะเดินมายืนข้างผู้หญิงคนนั้นแล้วมองผมด้วยความไม่พอใจ
"เจ้าของห้องนี้ไงแฟนกู"ผมตอบออกไปทันทีนั่นทำให้ทั้งคู่มองหน้ากัน
"เธอนอกใจฉันเหรอคริสต์?"ผู้ชายคนนั้นหันขวับไปถามผู้หญิงข้างตัวเองทันที อะไรอีกล่ะเนี่ย?
"เลิกบ้าสักทีเถอะตินฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำ!"ผู้หญิงที่ชื่อคริสต์หันไปตอบคนข้างตัวเองทันทีก่อนที่ทั้งคู่จะมองมาที่ผม
"แฟนกูก็ตอบชัดเจนแล้วนะว่าไม่รู้จักมึง อย่ามาขี้ตู่ คริสตัลเป็นแฟนกู"ผู้ชายคนนั้นโอบเอวผู้หญิงข้างตัวไว้แนบกาย
"แฟนกูชื่อน้ำแข็งเป็นเจ้าของห้องนี้.."
"น้ำแข็ง? มึงมั่วแล้วล่ะนี่ห้องของคริสตัล"
"นี่ห้องของฉันนะ แล้วฉันก็ชื่อคริสตัลไม่ใช่น้ำแข็ง แต่ถ้านายหมายถึงน้องสาวของออกัสล่ะก็น้องเป็นสายรหัสของฉันเอง น้องอยู่หอของมหา'ลัยนะ ไม่ได้อยู่คอนโด"
"..."คำตอบของผู้หญิงคนนั้นทำเอาผมอึ้งและไปต่อไม่ถูก ผมเข้าใจว่าน้ำแข็งอยู่คอนโดมาโดยตลอดเพราะตอนที่เจอกันเธออยู่คอนโดนี้แล้วเลยไม่ได้สืบอดีตว่าห้องนี้เธอซื้อต่อมาจากใคร ตอนนี้ผมรู้สึกอายจนแทบอยากจะแทรกพื้นลงไปด้านล่าง..
"ชัดนะ รีบไปได้แล้วอย่ามาขวางเวลาของพวกกู"ผู้ชายคนนั้นบอกกับผมก่อนจะหันความสนใจไปยังผู้หญิงของตัวเอง ผมเดินจากมาจากตรงนั้นทันที นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกหน้าแตกขนาดนี้ หมดกันภาพลักษณ์ว่าที่บอสใหญ่แก๊งมาเฟีย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!
ผมขับรถตรงดิ่งมายังหอพักของน้ำแข็งตามที่พี่รหัสของเธอบอก ผมยืนรอน้ำแข็งอยู่หน้าหอเพราะไม่สามารถขึ้นไปด้านบนได้เนื่องจากเป็นหักพักนักศึกษาหญิง สภาพด้านนอกของหอพักเก่าตามสภาพจนผมคิดวางแผนที่จะให้เธอย้ายไปอยู่คอนโดของผมเองแต่ตอนนี้ถ้าขืนพูดไปน้ำแข็งคงหาว่าผมเป็นบ้าแน่ คงต้องรอให้เรารู้จักกันมากกว่านี้และเธอเปิดใจให้ผมก่อน
"นาย.."น้ำแข็งเดินออกมาจากหอในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดขนาดพอดีตัว ผมที่รวบมัดเป็นหางม้ากับแว่นตาที่ใส่มันทำให้ผมใจเต้นเมื่อได้เห็นเธอในมุมที่ไม่เคยพบมาก่อน การแต่งกายของเธอมันไม่ได้โป๊หรือวาบหวิวเลยแต่ผมรู้สึกไม่พอใจกับชุดที่เธอใส่ออกมาพอสมควร ผู้ชายคนอื่นไม่สมควรได้เห็นสิ!
"ทำไมแต่งตัวแบบนี้?" ผมจ้องน้ำแข็งอย่างไม่สบอารมณ์นัก น้ำแข็งเองก็มองผมกลับด้วยสีหน้าที่สงสัยเช่นเดิมก่อนที่ใบหน้าหวานนั้นจะเชิดขึ้นเล็กน้อย
"ฉันจะแต่งแบบไหนก็ไม่น่าเกี่ยวกับนายนะ แล้วนายมาอยู่หน้าหอหญิงทำไมเนี่ย?"
"มารอเธอไง.."
"มารอฉัน? นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ อย่าบอกนะว่าแอบตามฉันน่ะ!"น้ำแข็งทำสีหน้าตกใจก่อนจะก้าวถอยห่างจากผม
"พี่รหัสเธอบอกมาต่างหาก จะออกไปข้างนอกใช่มั้ยพอดีเลยไปกับฉันหน่อย"ผมยื่นมือจะไปคว้าแขนของเธอแต่น้ำแข็งเอี้ยวตัวหลบ
"ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย?"
"เพราะฉันชอบเธอและกำลังเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่.." คำตอบของผมทำเอาน้ำแข็งหน้าเหวอ ผมเองก็รู้สึกสนุกขึ้นมาที่เห็นใบหน้านั้นจนนึกอยากจะแกล้งต่ออีก
"อย่ามาทำตัวโรคจิตใส่ฉันนะ.."น้ำแข็งทำท่าทางขนลุกใส่ผมก่อนจะเลี่ยงเดินไปทางอื่น แต่ก็ถูกผมขวางเอาไว้
"กลัวจะเผลอใจให้ฉันหรือไง?"
"ฉันไม่มีทางชอบนายจริงๆ อยู่แล้วย่ะ! สเปกฉันค่อนข้างสูงและคิดว่าคงไม่ใช่นายแน่ๆ"
"แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมีดีแค่ไหน?"ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าหาเธอจนหน้าเราเกือบชนกัน น้ำแข็งรีบถอยหลังจนเท้าไปชนฟุตบาทเกือบจะหงายหลังแต่ผมดึงเธอไว้ทัน และนั่นทำให้เราใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น
"ถะ..ถอยไปนะ!"น้ำแข็งผลักผมอย่างแรงจนผมเซและแกล้งล้มลงไปนั่งกับพื้น น้ำแข็งตกใจจนร้องเสียงหลงก่อนจะรีบวิ่งมาดึงผมให้ลุกขึ้น
"ขอโทษ เป็นอะไรมั้ย?"เธอมองสำรวจตามตัวของผมนั่นทำให้ผมแอบยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ในชีวิตก่อนของเธอไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะได้เห็นน้ำแข็งในมุมนี้ เธอช่างสดใส ร่าเริงและน่าถนุถนอมจริงๆ
"ไปกินข้าวกับฉันได้มั้ย? แทนคำขอโทษของเธอ"ผมจ้องตาน้ำแข็งผ่านแว่นที่ยังไม่ถอดออก แม้จะเคืองอยู่บ้างแต่แว่นตาอันนี้ไม่มีค่าสายตาจึงไม่กระทบต่อการมองเห็นของผม
"ไม่อ่ะ ฉันจะไปแค่ร้านสะดวกซื้อเองไม่ได้อยากออกไปข้างนอก"น้ำแข็งส่ายหน้าทันที เธอเดินเลี่ยงผมอีกครั้งแต่ก็ยังถูกขวางไว้จนเธอเริ่มโมโหแล้วจ้องหน้าผมพร้อมกับเชิดหน้าปากคว่ำ
"ไปด้วยกันเถอะ ฉัน..ไม่มีเพื่อนกินข้าวน่ะ"ผมโกหกพร้อมกับตีหน้าเศร้าออกไปเพราะอยากใช้เวลาร่วมกับเธอให้มากขึ้นอีกหน่อย น้ำแข็งจ้องหน้าผมพลางถอนหายใจ
"ก็ได้ๆ เพื่อเป็นการขอโทษที่เมื่อกี้ผลักนาย"
"เธอพูดแล้วนะ"ผมเผลอโผเข้ากอดน้ำแข็งอย่างลืมตัวจนอีกฝ่ายต้องรีบผลักออก ตั้งแต่กลับมาเจอน้ำแข็งคราวนี้มีหลายครั้งที่ผมทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ผมใจเต้นแรงในบางครั้งเหมือนกำลังตกหลุมรักเธอซ้ำๆ ในขณะเดียวกันก็กล้าทำในสิ่งที่ชีวิตก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดที่จะทำมาก่อนอย่างเช่นการเล่นละครเพื่ออ้อนขอให้อีกฝ่ายสนใจเช่นนี้
"โทษทีพอดีลืมตัวไปหน่อย ไปกันเลยมั้ย เธออยากกินอะไรล่ะ?"ผมคว้าแขนเธอมาจับไว้ก่อนจะพามายังลานจอดรถ
"ฉันกินเค้กกับพี่ชายมาแล้วน่ะไม่ค่อยหิว"น้ำแข็งตอบในขณะที่ผมเปิดประตูรถให้เธอ
"เธอชอบเค้กเหรอ?"ผมถามน้ำแข็งอย่างใส่ใจ ผมอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ อยากรู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรผมจะได้เอาใจเธอถูก
"ก็ชอบนะ ผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบของหวานกันล่ะ?"น้ำแข็งยิ้มอ่อนเมื่อนึกถึงเค้กที่เธอชอบ
"คราวหน้าฉันจะพาไปกินเค้กร้านดังนะ คิดว่าเธอจะต้องชอบแน่ๆ"
"ใครจะไปกับนายกัน.."
"เธอไง ฉันชวนแค่เธอไม่ได้ชวนใคร"ผมหันไปมองหน้าของน้ำแข็งที่รีบหันหนีไปทางอื่นพลางนึกขำท่าทางของเธออยู่ในใจ
'เธอน่ารักขนาดนี้เลยสินะ..'
ผมตื่นเต้นทุกครั้งเวลาได้อยู่ต่อหน้าหรือใกล้เธอแบบนี้ บางครั้งก็ทำตัวไม่ถูกกับสายตาและท่าทางแบบนั้นราวกับว่าตัวตนของผมคนเดิมค่อยๆ หายไปและแทนที่ด้วยผู้ชายที่รู้สึกประหม่าต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองชอบ
- Writer
