ห่างเหิน
2140 Words
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา เพราะหลังจากวันนั้นที่น้ำแข็งไปหาผมที่โรงพยาบาล เธอก็หายเงียบไปหลายเดือนจนตอนนี้ผ่านจนเกือบจะปิดเทอมในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว ผมพยายามติดต่อหรือไปหาที่คณะหลังจากหายดีแต่ก็ไม่เจอเธอเลย จนเริ่มแน่แล้วใจว่าน้ำแข็งต้องกำลังหลบหน้าผมอยู่แน่ๆ และที่ผ่านมาผมก็ให้เวลากับเธอมากพอแล้วในการทำแบบนี้
"บ๊ายบาย มะรืนเจอกัน"ผมยืนมองน้ำแข็งที่เดินกลับเข้าหอมาพร้อมกับเพื่อน เธอโบกมือลาคนที่มาด้วยก่อนจะเดินมาโดยไม่ทันได้มองว่าผมยืนรออยู่
"นะ..นาย!"น้ำแข็งตกใจจนก้าวถอยหลังเมื่อเธอหันมาเจอผมที่ยืนพิงต้นไม้มองเธออยู่
"เจอตัวได้สักที"ในขณะที่ผมก้าวเดินเข้าไปหา น้ำแข็งก็ก้าวถอยหลังออกทุกครั้งเช่นเดียวกัน
"เธอเป็นอะไร? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงหายไป"ผมถามด้วยความไม่เข้าใจแต่น้ำแข็งไม่ตอบอะไรผม เธอหันสายตามองไปทางอื่นแม้แต่หน้าผมเธอยังไม่มองด้วยซ้ำ
"ฉันไม่อยากเจอหน้านาย กลับไปเถอะ"
"ไม่ จนกว่าฉันจะรู้ว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าฉันแบบนี้ ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า?"
"ฉันแค่อยากตั้งใจเรียนแล้วก็ให้เวลากับเพื่อนน่ะ ฉันมาคิดดูแล้วเรื่องที่นายบอกว่าจะจีบมันดูไร้สาระเกินไป นายไปจีบคนอื่น.."
"ทำไมฉันต้องไปหาคนอื่นในเมื่อคนที่ฉันชอบคือเธอ!"ผมตะคอกออกมาเสียงดังจนน้ำแข็งหน้าเสีย
"ขอโทษ..ฉัน..ฉันแค่กำลังสับสนน่ะว่าควรทำยังไงดีที่จู่ๆ เธอก็หายไปหลายเดือนแบบนี้"ผมรีบอธิบายและก้าวถอยออกห่างเมื่อเห็นว่าน้ำแข็งมีสีหน้าที่เริ่มกลัวในการกระทำของผม เธอคงตกใจมากที่ผมเสียงดังใส่
"ช่วงนี้ฉันยุ่งเรื่องการสอบ นายเองก็คงไม่ต่างกันเพราะงั้นเราอย่าติดต่อกันสักพักเถอะนะ"น้ำแข็งบอกกับผมพร้อมกับเดินเลี่ยงเพื่อจะเข้าหอแต่ถูกผมรั้งเอาไว้
"เดี๋ยวสิ แล้วเราจะได้คุยกันอีกครั้งเมื่อไหร่ ฉันไลน์ไปเธอก็ไม่เคยอ่าน ฉันไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลยนะน้ำแข็ง ไหนเธอบอกว่าให้โอกาสฉันจีบไงแต่ทำไมต้องหลบหน้ากันขนาดนี้ ฉันไม่รู้ว่าทำอะไรผิดไปแต่ฉันขอโทษจริงๆ ถ้าสิ่งนั้นทำให้เธอไม่สบายใจ ฉันขอโทษนะ.."เสียงของผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ผมไม่อยากให้เรื่องของเราจบลงไปแบบนี้..
"นายไม่ใช่คนหน้าตาไม่ดี แถมยังรวยอีกต่างหาก ทำไมต้องยึดติดกับฉันขนาดนี้ด้วย?"
"เพราะฉันรักเธอไง รักมากเกินกว่าที่จะปล่อยไปได้ ฉันเคยเสียเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว.."ภาพของน้ำแข็งในวันที่เธอจากไปฉายชัดขึ้นมาในหัว มันยิ่งตอกย้ำว่าผมจะเสียเธอไปอีกครั้งไม่ได้
"นายพูดอะไร? ฉันกับนายเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่เดือน แล้วเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งขนาดนั้นด้วย"
"..."
"ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ฉันงงไปหมดแล้วนะ นายกำลังเห็นฉันซ้อนทับกับใครอยู่งั้นเหรอ?"แววตาของน้ำแข็งที่มองมาดูสับสนไปหมด
"ฉันขอโทษ..ฉันจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟังเองแต่ตอนนี้คงไม่เหมาะและเธออาจจะรับมันไม่ไหว.."
"งั้นก็กลับไปซะ กลับไปหาคนที่นายเพ้อฝันถึงเถอะ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นและไม่เคยอยากเป็น!"น้ำแข็งผลักผมอย่างแรงและเดินเข้าหอไปโดยไม่ฟังคำอธิบายของผมเลยแม้แต่น้อย
"แต่ผู้หญิงคนนั้นก็คือเธอนะ.."ผมเอ่ยออกมาเสียงแผ่วจนอีกคนที่เดินไปไม่อาจได้ยิน
ความรู้สึกอึดอัดที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันเริ่มจากตรงไหนนะ มันเริ่มจากผมที่ยุ่งวุ่นวายกับเธอมากเกินไปหรือเพราะวันนั้นที่ผมเผลอพูดเรื่องในอดีตออกมากัน ผมอยากบอกให้น้ำแข็งรู้ทุกอย่าง ผมอยากบอกว่ารักเธอมากแค่ไหน แต่ผมก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่าการกระทำในอดีตที่ผ่านมามันจะทำให้น้ำแข็งหวาดกลัวและถอยห่าง จนผมต้องเสียเธอไปอีกครั้ง..
"ไอ้แดน! วันนี้มีสอบมึงอยู่ไหนเนี่ย?"ไอ้ฟาร์ตะโกนเสียงดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์
"โรงพยาบาล.."
"โรงพยาบาล? มึงป่วยเหรอ แล้วแจ้งอาจารย์หรือยัง มึงขาดสอบไม่ได้นะเว้ยเดี๋ยวก็ได้แดกเอฟหรอก"
"แจ้งอาจารย์ไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน แค่นี้นะ"ผมกดวางสายจากเพื่อนทันที
ผมนอนมองเพดานสีขาวของโรงพยาบาลพร้อมกับนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาอย่างเรื่อยเปื่อย หลังจากไปหาน้ำแข็งวันนั้นตอนนี้ก็ผ่านมาสองวันแล้วที่ผมนอนโรงพยาบาล จากที่อัลฟ่าเล่าให้ฟังว่าวันนั้นมันเห็นผมนอนหมดสติอยู่หน้าห้องเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเลยพาผมมาโรงพยาบาลซึ่งผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงหมดสติไป หมอบอกว่าผมอาจจะเครียดและพักผ่อนน้อยเลยทำให้ภูมิคุ้มกันตก
"ไงไอ้หลานชายตัวดี รู้มั้ยว่าลุงตกใจมากที่อัลฟ่ามารายงานว่าแกป่วย"ลุงของผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับทักทายทันที
"ผมสบายดี แต่คนที่ไม่สบายคือลุงต่างหาก ตรวจร่างกายมาแล้วใช่มั้ยครับ"
อัลฟ่าบอกผมว่าลุงเดินทางกลับมาถึงที่บ้านตั้งแต่เมื่อวาน ตอนแรกลุงจะมาหาผมในทันทีแต่ผมขอว่าให้ลุงไปตรวจสุขภาพก่อนโดยอ้างเหตุผลว่าช่วงนี้ลุงทำงานหนักอยากให้รักษาสุขภาพ ลุงถึงยอมรับปากว่าจะไปตรวจร่างกายก่อนค่อยมาหาผม
"เหมือนแกรู้เลยนะว่าลุงจะป่วย แต่มันก็จริงหมอบอกว่าลุงมีเนื้อร้ายตอนนี้อยู่ในระยะที่สองและกำลังจะพัฒนาเป็นระยะที่สามในอีกไม่นาน"ลุงถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ช่วงเวลานี้อาจจะยังพอรักษาทันไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่กว่าลุงจะยอมตรวจร่างกายมันก็ลุกลามไประยะสุดท้ายแล้ว
"รักษาตัวเองให้หายก่อนนะครับ เรื่องบริษัทไม่ต้องห่วงผมจะช่วยเอง ผมเชื่อว่าลุงจะต้องชนะมันได้"
"แกดูไม่เหมือนหลานฉันเลยนะ ใช่แดเนียลจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย?"ลุงพูดติดตลก ผมรู้ว่าลุงคงแปลกใจที่ผมเปลี่ยนไปแบบนี้
"ถ้าไม่ใช่แดเนียลแล้วผมจะเป็นใครล่ะ? ผมแค่อยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ดีพอเท่าไหร่"
"อืม ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่านะ ลุงรู้เรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้นจากอัลฟ่าแล้ว ถ้าแกชอบก็อย่ายอมแพ้ง่ายขนาดนี้สิ แกไม่ใช่คนขี้ขลาดหรือใจเสาะเลยนะ"ลุงตบไหล่ให้กำลังใจผม
"ผมไม่ได้อยากยอมแพ้หรอก แต่ตอนนี้เธอเกลียดผมแล้วน่ะสิครับ.."
"หมดกันหลานฉัน ว่าที่หัวหน้าแก๊งเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"
"ผมไม่อยากสืบทอดตำแหน่งนั้นครับ เรื่องแก๊งของเรากับบ่อนผมอยากยกให้พี่หลงกับเฉินดูแล ส่วนผมจะดูแลแค่บริษัทก็พอ"ผมบอกกับลุงอย่างจริงจัง
ผมไม่อยากรับช่วงต่องานสีเทาพวกนั้นอีกแล้วเพราะไม่อยากให้น้ำแข็งได้รับผลกระทบจากเบื้องหลังของผมอย่างที่เคยเป็นอีก ผมจึงอยากเลือกที่จะเปลี่ยนเส้นทางชีวิตของตัวเอง ผมจะเป็นแดเนียลที่อยู่ในโลกเดียวกันกับเธอและละทิ้งโลกเบื้องหลังสีเทาเอาไว้ให้ห่างตัวที่สุด
"ถึงหลงมันจะมีฝีมือแต่เฉินก็อายุเท่าแก ลุงจะฝากอนาคตของคนเป็นร้อยเป็นพันไว้กับคนนอกได้ยังไง? แกคิดอะไรอยู่กันแน่"
"ผมรู้ว่าลุงไม่พอใจที่ผมเลือกแบบนี้แต่เชื่อเถอะครับว่าเฉินมันจะทำได้ดี"ผมบอกกับลุงอย่างมั่นใจเพราะเฉินมันทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ หลังจากที่ผมมอบทุกอย่างให้มันในช่วงที่ดูแลน้ำแข็งอยู่ที่เกาะ
"ลุงไม่รู้นะว่าแกกำลังคิดจะทำอะไร แต่ลุงจะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาคุมเต็มร้อยเลยไม่ได้ยังไงแกก็ต้องมีส่วนร่วม นี่คือคำขาดจากลุง ต่อให้แกไม่อยากได้แต่มันคืออำนาจที่ตระกูลเราสั่งสมมาอย่างยาวนาน ลุงไม่อยากให้มันพังลงในยุคของแกนะแดเนียล"
"ผมเข้าใจแล้วครับ.."การที่จะปฏิเสธตอนนี้เลยมันคงยากเกินไปที่ลุงจะเข้าใจ ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องทำให้เฉินแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าเขามีความสามารถมากพอที่จะทำเรื่องพวกนี้ได้ แต่ปัญหาอีกอย่างที่จะตามมาคือพี่หลงที่จะพาคนรักหนีไปเพราะถูกพ่อแม่จับคลุมถุงชน ปัญหาที่ผมต้องสะสางมันมีหลายอย่างมาก แต่ที่สำคัญมากกว่าใครก็คือน้ำแข็ง ผมไม่อยากเสียเธอไป..
สามวันต่อมา..
ตอนนี้ผมพักฟื้นร่างกายให้หายดีเป็นปกติแล้ว ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าตั้งแต่ที่ย้อนเวลากลับมาร่างกายผมมันผิดปกติไป ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนและป่วยง่ายกว่าที่ควรจะเป็นทั้งที่เมื่อก่อนผมเป็นคนร่างกายแข็งแรงต่อให้โหมงานหนักติดต่อกันหลายวันแทบไม่ได้นอนก็ยังไหว แต่ตอนนี้แค่ไม่ได้นอนคืนเดียวหรือพักผ่อนน้อยผมกลับวูบหมดสติไปแล้วซะอย่างนั้น
"อ้าวไอ้เสือ หายดีแล้วเหรอเพื่อน"ทันทีที่เดินเข้าคณะมาฟาร์ก็ทักทายผมทันที
"อืมดีแล้ว.."
"พวกเราแปลกใจมากเลยนะที่นายบอกว่านอนโรงพยาบาล ไหวจริงๆ ใช่มั้ยแดน?"แป้งเดินมาจับไหล่ผม
"ตอนนี้ดีขึ้นแล้วจริงๆ ขอบใจที่เป็นห่วง"
"งั้นเพื่อเป็นการฉลองปิดเทอมนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ กูอยากเมาหัวราน้ำแล้วว่ะ!"
"ปกติมึงก็เมาหัวราน้ำอย่างกับผัวลำยองอยู่แล้วนะ"ปอเช่พูดขัดทำให้รอยยิ้มของฟาร์หุบลงทันที
"มึงดูสิ ไอ้ปอเช่มันว่ากูอีกแล้ว"ฟาร์หันมาฟ้องผมจนปอเช่และแป้งแอบหลุดขำ นั่นยิ่งทำให้มันงอนเพื่อนทั้งสองหนักกว่าเดิมจนทั้งแป้งและปอเช่ต้องยอมง้อมันถึงหาย
"แล้วจะไปไหนกัน?"
"ทะเลไง กูจำได้ว่ามึงมีบ้านพักส่วนตัวที่รีสอร์ท"
"..."ผมนิ่งเงียบทันทีเมื่อฟาร์เสนอสถานที่มา
สถานที่อันเป็นจุดเริ่มต้นของความเลวร้ายที่ผมเคยทำไว้กับน้ำแข็ง แม้จะใจเต้นแรงเมื่อนึกถึงสภานที่แห่งนั้นแต่ตอนนี้มันต่างออกไปเพราะผมไม่ได้คบกับไอด้า ช่วงเวลาที่เรานัดกันไปก็ต่างกัน ทำให้ผมปลอบใจตัวเองว่ามันคงไม่น่าเกิดอะไรขึ้นถ้าผมจะพาน้ำแข็งไปเที่ยวที่นั่นด้วยกันอีกครั้ง
"กูพาน้ำแข็งไปด้วยได้ใช่มั้ย?"
"ก็ต้องได้ดิวะ นั่นบ้านพักมึง มึงจะชวนใครไปก็ได้"ฟาร์พยักหน้ารัวใส่ผม
"ไปหลายคนก็สนุกดีอีกอย่างแป้งจะได้มีเพื่อนด้วย"ปอเช่โอบไหล่แป้งพร้อมกับยิ้มให้
"เบื่อความรักว่ะ!"ฟาร์แขวะทั้งสองคนจนถูกปอเช่ตบหัว
"ก่อนหน้านี้มึงก็เคยพูดว่ากำลังตกหลุมรักไม่ใช่หรือไง?"
"ก็ใช่ว่ะ สาวคนนั้นสวยสะดุดตาสุดๆ เสียดายมีผัวแล้ว อกหักทิพย์เลยกู"
ผมละความสนใจจากเพื่อนไลน์ไปบอกน้ำแข็งว่าเย็นนี้หลังสอบเสร็จผมจะไปหาเธอที่หอ น้ำแข็งอ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ไม่เจอหน้ากันเป็นอาทิตย์หลังจากวันนั้นผมหวังว่าเธอจะอารมณ์เย็นลง และหากจำเป็นจริงๆ ผมอาจจะต้องเล่าเรื่องราวของเราที่ผ่านมาให้เธอได้รู้ แม้ผมจะยังไม่ได้เตรียมใจที่จะรับผลของมันก็ตาม..
- Writer
