คนไข้ขี้อ้อน

2150 Words

"เหนื่อยจังงง~" ฉันเอาหน้าซบไหล่ยูนิตเมื่อเรียนเสร็จ เย็นนี้พี่กัสบอกให้ฉันไปที่สโมฯ พร้อมกับพี่ปุยฝ้ายแถมบอกว่าฉันต้องเริ่มเตรียมตัวประกวดแล้ว แต่ฉันไม่อยากทำเลยน่ะสิ "ว่าที่ดาวของฉันหน้างอคอหักเป็นปลาทูแล้วทีนี้"ดีนี่นั่งเบ้ปากให้กับอาการงอแงของฉัน "ฉันไม่อยากไปอ่ะ พวกแกไปแทนฉันมั้ย?" ฉันดีดตัวขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างมีความหวัง "ไม่จ้าาา~"ยัยสองคนนั่นประสานเสียงพร้อมกันโดยไม่คิดสักนิด "เพื่อนใจร้าย"ฉันทำหน้างอแงใส่จนทั้งคู่ส่ายหัวกับพฤติกรรมบ๊องๆ นี้ "ได้เวลาแล้วแก มาเลยเดี๋ยวพวกฉันไปส่ง"ไม่พูดเปล่าดีนี่กับยูนิตช่วยกันลากฉันมาจนถึงตึกสโมฯ ทันที "นั่นไงมาแล้ว"เมื่อฉันกับเพื่อนไปถึง รุ่นพี่ของฉันอย่างพี่ปุยฝ้ายและพี่น้ำค้างที่กำลังยืนคุยกันกับเพื่อนของแดเนียลอยู่ต่างมองมาที่ฉัน "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"ฉันถามออกไปทันทีเพราะสีหน้าพวกพี่เขาที่มองมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "พี่ฝ้ายแป้งขอยืมตัวน้องก่อนสักวันได้มั้ยคะ"พี่แป้งหนึ่งในเพื่อนของแดเนียลเดินมาจับไหล่ฉัน "พี่อนุญาตไม่ได้หรอกจ้ะน้องแป้ง ต้องโน่นให้ออกัสพี่ชายของน้องน้ำแข็งที่ยืนหัวโด่ตาเขียวอยู่โน่นอนุญาต"กลุ่มพี่แป้งมองไปที่พี่ออกัสที่จ้องมาทางพวกเราตาขวางเหมือนกำลังถูกผีเขา ฉันเห็นพี่ผู้ชายที่มากับพี่แป้งแอบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเดินไปคุยกับพี่ชายฉัน "มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ? ทำไมทุกคนดูเครียดกันจัง"ฉันหันไปถามพี่แป้งและมองหน้าพวกพี่ๆ แต่ทุกคนก็หลบสายตาฉันกันหมด "พี่ชายของน้องอนุญาต แต่ให้แค่วันนี้เพราะน้องจะต้องเริ่มเตรียมตัวประกวดดาวคณะแล้ว"พี่ผู้ชายที่เดินไปคุยกับพี่ออกัสเดินกลับมาหาพวกเรา ฉันมองไปยังตรงที่พี่ชายตัวเองอยู่แต่ตอนนี้พี่ออกัสเดินไปที่อื่นแล้ว "อนุญาต? พวกพี่จะพาหนูไปไหนคะเนี่ย ไม่เห็นมีใครบอกอะไรสักคน คิดว่าหนูจะตามคนไปมั่วหรือไงคะ"ฉันสะบัดแขนออกทันทีที่พี่แป้งดึงแขนให้เดินตาม "พี่ก็อยากบอกน้องนะแต่เพื่อนตัวดีของพี่มันไม่ให้บอกจนกว่าน้องจะได้ไปเห็นด้วยตาตัวเองน่ะสิ" "เพื่อนของพี่? แดเนียลน่ะเหรอคะ เขาเล่นบ้าอะไรอีกล่ะคราวนี้เล่นใหญ่ถึงขั้นทำคนอื่นวุนวายไปด้วยเลยเหรอคะ?"จริงๆ เลยอีตาบ้านี่ เล่นอะไรของเขาถึงให้เพื่อนตัวเองมาพาฉันไปหาเนี่ย คอยดูนะฉันจะทุบให้กระดูกหักเลย! "พี่ก็ปวดหัวกับมันเหมือนกัน อยากให้น้องไปหาแต่ไม่อยากบอกอะไร ติดเชื้อปัญญาอ่อนมาจากไอ้ฟาร์ชัวร์"พี่ผู้ชายส่ายหน้าเมื่อพูดถึงแดเนียล "ไปกันเถอะเช่ เดี๋ยวน้องกลับหอดึก" รุ่นพี่ทั้งสองพาฉันขึ้นรถออกมาจากมหาวิทยาลัย ฉันได้แต่นั่งเงียบเพราะไม่รู้จุดหมายว่าแดเนียลอยากให้พวกพี่เขาพาฉันไปที่ไหน ส่วนพี่สองคนที่นั่งด้านหน้าก็ไม่ได้คุยอะไรกันทำให้บรรยากาศภายในรถค่อนข้างเงียบและน่าอึดอัด "โรงพยาบาลนี่คะ"ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อพี่ปอเช่เลี้ยวรถเข้ามาในโรงพยาบาล จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าพอเจอแดเนียลฉันจะทุบเขาให้ยับ แต่ตอนนี้กลับแอบตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ทำไมเขาถึงให้เพื่อนของเขาพาฉันมาที่โรงพยาบาล "แดเนียลไม่สบายเหรอคะ? แต่เมื่อเช้าเขายังดีๆ อยู่เลยนะคะ" "เมื่อเช้า?" "ค่ะ เมื่อเช้าเขาไปส่งหนูที่หน้าหอเพราะหนูมีเรียนตอนสิบโมง" "นี่น้องกับมัน.."พี่แป้งเว้นคำเอาไว้แต่ฉันก็รู้ทันทีว่าตอนนี้รุ่นพี่ทั้งสองกำลังคิดไปในทิศทางไหน "ไม่ใช่นะคะ ที่เมื่อวานเขามีเรื่องหนูก็แค่ไปทำแผลให้เฉยๆ ค่ะ"ฉันรีบอธิบายทันทีแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก พี่แป้งและพี่ปอเช่พาฉันเดินเข้ามายังตึกผู้ป่วยใน ในขณะที่กำลังขึ้นลิฟท์หัวใจฉันเต้นแรงมาก มันรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูกเพราะไม่รู้เลยว่าเขาเป็นอะไร แต่ก็ภาวนาขอให้เป็นแค่อาการป่วยธรรมดาก็พอ "ไอ้แดนล่ะ?"พี่ปอเช่ถามพี่ฟาร์เมื่อเราทั้งสามคนเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยแต่ไม่เจอเขา มีเพียงพี่ฟาร์ที่เพิ่งสูบบุหรี่เสร็จและเดินเข้ามาในห้อง "มันบอกว่าปวดหัวหมอเลยให้ไปเอ็กซ์เรย์อีกรอบน่ะเผื่อมีตรงไหนแตกหักแล้วตรวจครั้งก่อนไม่เจอ"พี่ฟาร์ถอนหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาทำสีหน้าเครียดขนาดนี้เพราะทุกครั้งที่เจอกันเขาจะเป็นพวกแสดงออกด้วยท่าทางตลกมากกว่า นั่นทำให้ฉันใจเสียมากว่าแดเนียลอาจจะเป็นอะไรมากกว่าที่คิดก็ได้ "ตกลงจะไม่มีใครบอกหนูกันสักคนเลยจริงๆ เหรอคะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา?"ฉันถามรุ่นพี่ทั้งสามแต่ทุกคนต่างเงียบกันหมด ไม่มีใครกล้าสบตาฉันสักคน "ฉันไม่เป็นไร..ดีใจนะที่เธอมา"เสียงของแดเนียลดังขึ้นตามด้วยการสวมกอดจากด้านหลังทำให้ฉันตกใจจนตัวแข็งทื่อไปหมด รุ่นพี่ทั้งสามมองไปที่ด้านหลังของฉันก่อนจะทยอยเดินออกไปจากห้อง "นายเล่นบ้าอะ.."ฉันกำลังจะหันไปต่อว่าเขาแต่ต้องเงียบปากทันทีเพราะสภาพแดเนียลตอนนี้ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ เขาหัวแตกจนมีผ้าพันรอบทั้งหัว บริเวณแก้มเองก็มีแผลเหมือนโดนอะไรบาดอยู่เหมือนกัน ข้อมือของเขาที่เมื่อกี้ฉันไม่ได้สังเกตก็ใส่เฝือกอ่อนเอาไว้ แดเนียลส่งยิ้มมาให้ฉันในสภาพที่ไม่น่าจะยิ้มออกเลยด้วยซ้ำ "ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วซะอีก..ดีใจจังที่ยังมีโอกาสเจอ.." แดเนียลบอกกับฉัน เขาดูเหมือนจะเซเล็กน้อยฉันเลยพยุงเขามานั่งลงบนเตียง แต่ผู้ชายคนนี้มันเจ้าเล่ห์ ตัวเองนั่งลงได้ก็ดึงฉันลงไปนั่งตักแล้วกอดไว้ไม่ปล่อย นี่ฉันเห็นว่านายเจ็บอยู่หรอกนะถึงไม่ทุบเนี่ย! "เกิดอะไรขึ้นกับนาย?"ฉันผลักเขาออกแล้วถามอย่างจริงจัง "ไม่มีอะไรหรอกแค่ง่วงมากไปหน่อยเลยเหยียบคันเร่งแทนเบรกน่ะ"แดเนียลหันไปมองทางอื่นราวกับเด็กหนนีความผิด "นายนี่มันโตแต่ตัวสินะ ถ้าง่วงก็ไม่ควรจะมาส่งฉันตั้งแต่แรกสิ คิดว่าฉันกลับเองไม่ได้หรือไง?" "ฉันอยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้เยอะๆ น่ะ อีกอย่างเพิ่งเริ่มง่วงตอนขากลับฉันตั้งใจจะจอดนอนแล้วนะแต่ไม่ทัน.."แดเนียลกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นพลางก้มหน้าลงซบไหล่ฉันอีกครั้ง "ปละ..ปล่อยฉันได้แล้วเดี๋ยวใครเข้ามาเห็นก็เข้าใจผิดหรอก!"ฉันพยายามผลักเขาให้เบาที่สุดเพราะกลัวเขาจะเจ็บ "เธอคือว่าที่แฟนฉันนะ ไม่มีใครเข้าใจผิดหรอกน่า"แดเนียลดึงดันที่จะกอดฉันไว้แบบนั้น "ใครจะเป็นแฟนนายกันอย่ามั่วน่า ปล่อยเลยนะ"ฉันออกแรงผลักเขาอีกครั้งแต่คราวนี้แดเนียลทำสีหน้าเจ็บพร้อมกับยอมปล่อยฉัน "ขะ..ขอโทษเจ็บเหรอ?"ฉันก้มมองสำรวจตามร่างกายของเขาว่ามีแผลตรงไหนอีกหรือเปล่า "เจ็บมากเลยล่ะ"แดเนียลพูดตอบฉันเสียงเบาจนเริ่มใจคอไม่ดี "ไหนเจ็บตรงไหน ขอดูหน่อย"ฉันดึงมือของเขาที่กุมอกอยู่ออกเพื่อขอดูว่าตรงที่ฉันผลักเขามีแผลมั้ย จุ๊บ! ในขณะที่ฉันกำลังก้มมองแดเนียลก็จูบหน้าผาก ทำเอาฉันตะลึงในการกระทำของเขาที่ไม่ดูสถานการณ์ของตัวเองเอาซะเลย พอเงยหน้าขึ้นมาอีตานั่นกลับยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างพอใจ จนฉันหมั่นไส้และตีเขาไปหนึ่งที แดเนียลหน้านิ่วอีกครั้งแต่คราวนี้ฉันไม่หลงกลเขาหรอก เจ็บปลอมอีกล่ะสิ! "ฉันจะกลับแล้ว"ฉันบอกกับแดเนียลเมื่อป้อนข้าวป้อนยาตามคำขอของเขาเสร็จ "อยู่ต่ออีกได้มั้ย? ช่วงที่เธอประกวดเราคงไม่ได้เจอกัน ฉันคงคิดถึงเธอมาก"แดเนียลจับมือฉันไว้แล้วมองด้วยสายตาเหมือนลูกหมากำลังจะถูกทิ้ง "อย่ามาเว่อร์นะ นายมีเพื่อนตั้งเยอะแยะยังไงก็ไม่เหงาหรอก อย่ามาทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ นายโตกว่าฉันอีกนะ" "มันก็จริง..ฉันอายุมากกว่าแต่เธอก็ไม่เห็นจะเรียกว่าพี่สักครั้งเลยนะ"แดเนียลดึงฉันให้นั่งลงบนเตียงข้างตัวเขา "ก็ฉันไม่ได้อยากเรียกนายว่าพี่นี่"ฉันตอบกลับเขาทันที "แต่ฉันอยากให้เธอเรียกนะเพราะมันดูเหมือนเราจะใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีกขั้น เธอรู้มั้ยน้ำแข็งว่าฉันอิจฉาพวกรุ่นพี่ที่เธอสนิทด้วยมากแค่ไหน เธอทำตัวสบายๆ เมื่ออยู่กับพวกเขา เธอแทนตัวเองว่าน้ำ เรียกพวกเขาว่าพี่ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันอยากได้รับมันจากเธอบ้าง.." "มาเวย์ตัดพ้อซะแล้ว ฉันว่าสมองนายได้รับการกระทบกระเทือนแน่ๆ"ฉันรีบตัดบทเพราะแดเนียลเริ่มทำเสียงเศร้าขึ้นมา "ฉันจริงจังกับเธอมากนะน้ำแข็ง ฉันยอมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่อเธอ ยอมทิ้งนิสัยเดิมเพราะตัวตนฉันคนเดิมมันชั่ว.. ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันได้เห็นฉันในเวอร์ชั่นนั้นอีกแล้ว"แดเนียลยกมือฉันขึ้นไปแนบแก้ม สายตาเขาที่มองมามันดูเจ็บปวดมาก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เขาพูดหมายถึงเรื่องอะไรเพราะตั้งแต่ที่รู้จักกัน เขาก็ไม่ได้ดูเป็นคนเลวร้ายอะไรเลยสักนิด ถึงจะดูยึดติดกับฉันแปลกๆ ไปหน่อยก็เถอะ "นายเคยทำไม่ดีไว้กับผู้หญิงคนอื่นเหรอ?" ฉันถามอย่างสงสัย สิ่งที่แดเนียลทำหลายอย่างมันแปลกมาก เหมือนเขากำลังเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตจนบางทีก็แอบคิดไม่ได้ว่าหรือว่าเขามุ่งเป้ามาที่ฉันเพราะเหมือนกับคนในอดีตของเขาหรือเปล่า.. "จะว่าแบบนั้นก็ได้..ฉันเคยทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจมากๆ ฉันทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่กว่าจะกลับตัวทุกอย่างมันก็สายไปหมด เธอคนนั้นหายไปจากชีวิตฉันโดยที่ไม่ได้ฟังคำขอโทษหรือรักจากฉันเลย.."แดเนียลเล่าออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาตาแดงก่ำราวกับกำลังอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ คำพูดของแดเนียลทำให้ใจฉันรู้สึกชาขึ้นมาอย่างประหลาด เขาคงรักผู้หญิงคนนั้นมากจริงๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ตามง้อเธอแต่มาติดฉันแทน หรือเธอคนนั้นกลับมาไม่ได้แล้วเขาเลยจะให้ฉันเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่านะ หากเป็นอย่างนั้นจริงฉันก็ไม่ควรถลำลึกและใกล้ชิดกับเขาไปมากกว่านี้แล้วล่ะ.. "ฉันขอกอดเธออีกได้มั้ย?"แววตาที่อ่อนแอของเขาทำฉันปฏิเสธไม่ออก อ้อมกอดของแดเนียลยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม แต่สิ่งที่แปลกไปคือหัวใจของฉันที่มันกำลังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ ฉันได้แต่นิ่งเงียบให้เขากอดอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก และนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราจะได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ หากว่าฉันต้องกลายเป็นตัวแทนของใคร สู้ถอยออกมาตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าให้รู้สึกกับเขาไปมากกว่าที่เป็น มันคงจะดีกับความรู้สึกของฉันมากกว่า.. ความรู้สึกที่ดันไปเริ่มชอบคนอย่างเขา..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more