ชวนไปเที่ยว

2135 Words

"..."ฉันนั่งมองข้อความของแดเนียลที่ไลน์มาบอกว่าจะมาหาเย็นนี้แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หลังจากที่เขามาหาฉันหน้าหอวันนั้นก็หายเงียบไปเป็นอาทิตย์จนฉันแอบคิดว่าเขาคงยอมแพ้ไปแล้วซะอีก ไม่นึกว่าจะยังกลับมาวนเวียนรอบฉันอีกครั้ง ความจริงฉันยังโกรธเขาอยู่มากเพราะการกระทำของเขามันดูแปลกไปหมด เขาทำเหมือนชอบฉันนักหนาแต่ความรู้สึกของฉันเหมือนทุกอย่างที่ทำเขาแค่ต้องการแก้ตัวจากบางสิ่งที่เคยทำผิดในอดีตเท่านั้น ยิ่งได้ฟังที่เขาเพ้อถึงผู้หญิงอีกคนราวกับชีวิตนี้ขาดเธอไปไม่ได้มันยิ่งทำให้รู้สึกแย่เพราะเหมือนเขากำลังเห็นฉันเป็นตัวแทนของเธอคนนั้นอยู่ ในขณะที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองสนใจเขาขึ้นเรื่อยๆ แต่เรื่องของเรามันกลับแย่ลง แดเนียลเหมือนไม่ได้มีใจให้ฉันจริงๆ ด้วยซ้ำจนไม่รู้ว่าการกระทำของเขาที่ผ่านมามันเป็นแค่ภาพลวงตาให้เคลิบเคลิ้มเฉยๆ หรือเปล่า เขาอาจไม่ได้รู้สึกอะไรกับ'ตัวฉัน'เลยก็ได้.. "ช่วงนี้แกดูไม่สดใสเลยนะ นั่งเหม่อตลอดเลย ไม่สบายหรือเปล่าน้ำแข็ง"ยูนิตยกมือขึ้นมาอังหน้าผากฉันด้วยความเป็นห่วง "ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่เพลียๆ น่ะ พวกเราอ่านหนังสือกันหนักมากเลยนี่นา"ฉันส่งยิ้มให้เพื่อนเพื่อไม่ให้พวกเธอกังวล ช่วงนี้พี่กัสกำลังยุ่งเกี่ยวกับโปรเจคจบของตัวเอง จนเราแทบไม่มีเวลาได้เจอกันเลย ซึ่งฉันก็เข้าใจแหละเพราะพี่ฉันเรียนเทอมสุดท้ายแล้ว หลังสอบเสร็จได้ยินว่าต้องเตรียมงานปัจฉิมอีก เรียกได้ว่าช่วงนี้พวกพี่ๆ ยุ่งกันสุดๆ เลยล่ะ "ไปค่าเฟ่กันมั้ย ฉลองที่สอบเสร็จกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องกลับบ้านแต่เช้าอ่ะ"ยูนิตหน้างอเล็กน้อยเพราะที่บ้านจะมารับกลับแต่เช้า ส่วนฉันพี่ออกัสบอกว่าจะมารับกลับอาทิตย์หน้าเพราะยังเคลียร์งานยังไม่เสร็จ ฉันอาสาจะกลับเองหรือให้พ่อมารับแต่พี่ชายฉันบอกว่าให้รออยู่ที่หอ แล้วฉันจะอยู่ยังไงในเมื่อเพื่อนๆ ทยอยกันกลับตั้งแต่เย็นวันนี้แล้ว ขืนรอถึงอาทิตย์หน้ามีหวังฉันต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวแน่ๆ "ไปสิ ไปกินเค้กกันเถอะฉันได้ยินว่ามีเค้กช็อกโกแลตออกใหม่ด้วยนะ"ดีนี่แนะนำเพิ่มเติม "ชวนไอด้าไปด้วยได้มั้ย"ฉันถามขึ้นเพื่อนทั้งสองคนก็เห็นด้วยทันที ไอด้าเพื่อนใหม่ของพวกเราที่เจอกันตอนสอบวิชาเลือกเมื่ออาทิตย์ก่อน ไอด้ากับฉันพอคุ้นหน้ากันอยู่แล้วเพราะเคยเจอกันตอนวันรับน้อง ตอนนี้กลุ่มเราจากสามสาวก็กลายเป็นสี่สาวไปแล้ว พวกเราสนิทกันไวมากแถมไอด้าเองก็เป็นคนน่ารักที่ตามใจเพื่อนทุกอย่าง เธอเลยเป็นที่รักของพวกเราทุกคน "วันนี้เค้กอร่อยมากเลย ฉันชอบมากกก"ฉันบอกกับเพื่อนอย่างอารมณ์ดีหลังจากกินเค้กเสร็จ "งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ พอดีฉันกับดีนี่มีนัดต่ออ่ะ"ยูนิตโบกมือลาเราสองคนก่อนจะลากดีนี่เดินแยกออกไป "สงสัยนัดกับแฟนต่อมั้ง"ไอด้าบอกกับฉันเราสองคนเดินมาจนถึงหน้าหอพักของฉันก่อนที่ไอด้าจะแยกตัวไปฉันรีบดึงแขนเพื่อนไว้ทันทีเมื่อเห็นแดเนียลยืนมองอยู่ ตายล่ะ! ฉันลืมไปเลยว่าเขาบอกจะมาหา "อะไรเหรอน้ำแข็ง"ไอด้ามองฉันด้วยความสงสัย "ฉะ..ฉันว่าจะไปนั่งเล่นที่ห้องเธอก่อนน่ะ ไปกันเถอะ"ฉันรีบดันหลังไอด้าเดินออกมาแต่เหมือนจะไม่ทันเพราะแดเนียลร้องเรียกฉันเอาไว้ "เธอจะไปไหน?"เขาเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฉัน แดเนียลหันไปมองไอด้าเล็กน้อยแต่สายตาที่เขามองเธอมันดูแปลกมาก ถ้ามองไม่ผิดเหมือนเขาจะรู้จักกับไอด้าเลย "ฉันจะไปนั่งเล่นที่หอไอด้าน่ะ" "แต่เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"แดเนียลมองฉันสายตาเศร้า ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่หลงกลเขาอีกเด็ดขาด ฉันจะไม่ยอมเป็นตัวแทนของใครหรอก! "แต่ฉันไม่มีนี่ อีกอย่างฉันนัดกับเพื่อนเอาไว้แล้ว..ใช่มั้ยไอด้า"ฉันกอดแขนไอด้าเอาไว้แน่น "ฉันแค่จะชวนเธอไปเที่ยวน่ะ พวกฉันจะไปเที่ยวทะเลกัน ฉันอยากให้เธอไปด้วย" "ไม่ไป.."ฉันตอบไปทันที ความจริงการไปเที่ยวก็ไม่เลวนะเพราะไม่อยากอยู่เฝ้าหอคนเดียวแต่ว่ามันคงอึดอัดมากถ้าไปกับเขาในขณะที่สถานการณ์ระหว่างเรามันอึมครึมแบบนี้ "ตอบแบบไม่คิดสักนิดเลยเหรอ?" "ทำไมต้องคิดไม่ไปก็คือไม่ไปไง"ฉันเชิดหน้าใส่เขา แดเนียลทำหน้าเศ้ราลงอีกครั้งแต่ไม่ได้พูดอะไรตอบ "ไปก็ดีนะน้ำแข็ง เธอบ่นอยู่เลยว่าต้องอยู่เฝ้าหอคนเดียวเป็นอาทิตย์รอกลับพร้อมพี่ชายน่ะ"ไอด้าพูดแทรกขึ้นมาทำให้แดเนียลหันมามองหน้าฉันอย่างมีความหวัง "แล้วเธอไปด้วยมั้ย?"ฉันถามไอด้ากลับ "ไปด้วยไม่ได้หรอกฉันมีนัดแล้ว"ไอด้าส่ายหน้าทันที "งั้นฉันก็ไม่ไป" "ไม่เอาน่าน้ำแข็ง เธออยู่คนเดียวเลยนะ ไม่กลัวหรือไง เพื่อนแถวนี้ไม่มีสักคนพี่ชายก็ติดงาน ไปกับพี่เขาเถอะ ไม่ได้ไปกันสองต่อสองสักหน่อย" "แต่ว่า.."ฉันทำสายตาอ้อนใส่ไอด้า "ฉันมีนัดแล้วจริงๆ ไปกับเธอไม่ได้หรอก"ไอด้าส่ายหน้ายืนยันคำเดินพร้อมกับแกะมือฉันออก "เอ่อ..ขอตัวก่อนนะคะ"ไอด้าเหมือนจะอยากบอกอะไรกับแดเนียลแต่พอเห็นสายตาเขาที่มองไป เพื่อนฉันก็ดันรีบชิ่งเดินกลับหอไปทันที "ไอด้า! เดี๋ยว.."ฉันกำลังจะเดินตามหลังไอด้าเข้าหอไปแต่แดเนียลก็คว้าฉันเอาไว้ซะก่อน "ยิ่งเธอหลบหน้าฉันก็ยิ่งตามเธอนะ"แดเนียลบอกกับฉันเสียงนิ่ง "นายเป็นโรคจิตหรือไง?" "ใช่ฉันเป็นโรคจิต ฉันมันบ้า ฉันชอบเธอมากและไม่อยากให้เราต้องห่างกันเพราะความเข้าใจผิดของเธอ" "เข้าใจผิดอะไร" "ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นตัวแทนใคร ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ เรื่องของเรามันซับซ้อนมากกว่าที่เธอคิดนะน้ำแข็ง ฉันอยากอธิบายให้เธอฟังแต่ก็กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้และจากฉันไป.."แดเนียลยังคงพูดอะไรแปลกๆ อีกตามเคย ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ "มันไม่มีอะไรซับซ้อนเลยต่างหาก เรารู้จักกันเพราะฉันดันไปเลือกนายในการทำภารกิจรับน้อง หลังจากนั้นนายก็ทำตัวเป็นโรคจิตที่คอยตามติดฉันอย่างกับเจ้ากรรมนายเวร"ฉันสะบัดแขนออกจากมือเขา "มันมีอะไรมากกว่านั้น ความจริงแล้วฉัน.."ยังไม่ทันที่แดเนียลจะพูดจบก็มีสายโทรเข้ามาหาเขา แดเนียลกดรับพร้อมกับทำหน้าตาเคร่งเครียด เขาวางสายแล้วมองหน้าฉันอย่างลังเล "ฉันมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการนิดหน่อยมะรืนตอนเช้าจะมารับนะ เตรียมกระเป๋าให้พร้อม ส่วนเรื่องพี่ชายเธอฉันจะไปบอกเขาเองว่าเธอจะไปเที่ยวกับพวกเรา"แดเนียลบอกกับฉันแค่นั้นก่อนจะรีบออกไป "เห้อ.."ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ไม่คิดเลยว่าการเจอเขาจะทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยได้ขนาดนี้ แดเนียลเหมือนเป็นคนที่คิดอะไรอยู่ในหัวตลอดเวลา แม้ต่อหน้าฉันในบางทีเขาจะยิ้มแย้มหรือทำท่าทางกวนอารมณ์แต่สีหน้าเขาก็เหมือนกับกังวลอะไรอยู่ตลอด ทั้งคำพูด การกระทำทุกอย่างของเขาทำฉันสับสนไปหมดว่าผู้ชายคนนี้ชอบฉันจริงหรือเปล่ากันแน่ สิ่งที่เขาสื่อออกมามันเหมือนไม่ได้ส่งมาถึงฉันโดยตรงเลย แต่ฉันก็ดันไปใจเต้นกับสิ่งเหล่านั้นซะได้.. 'พวกเราเปลี่ยนแพลนกันไปวันพรุ่งนี้บ่ายนะ พี่ชายเธออนุญาตแล้วถ้าไม่เชื่อโทรไปถามได้เลย' ข้อความจากไลน์ของแดเนียลส่งมาถึงฉัน นี่เขากล้าไปขออนุญาติพี่ออกัสจริงเหรอเนี่ย แล้วพี่ฉันก็ดันเห็นด้วยซะงั้น ไม่ห่วงน้องสาวตัวเองหรือไงที่ต้องไปเที่ยวกับผู้ชายตั้งหลายวันเนี่ย บทจะยอมก็ยอมง่ายๆ แบบนี้ไม่คิดว่าไอ้คนบ้านั่นมันจะทำอะไรน้องตัวเองเลยเหรอเนี่ย "ว่าไงน้ำ ตอนนี้พวกพี่กำลังยุ่งแก้งานอยู่มีอะไรด่วนหรือเปล่า"พี่กัสรับสายฉันท่ามกลางเสียงของคนหลายคนแทรกเข้ามา "พี่กัสให้น้ำไปเที่ยวกับเขาจริงๆ เหรอคะ?" "อืม ก็ไม่ได้ไปสองต่อสองนี่" "พี่ไว้ใจเขาถึงขั้นนั้นเลยหรือไง ไม่หวงน้องอย่างที่ผ่านมาแล้วเหรอคะ" "เปล่า..พี่ไม่ได้ไว้ใจมันแต่ไว้ใจแป้งกับปอเช่ว่าจะดูแลน้ำได้ พี่ไม่อยากให้น้ำอยู่หอพักคนเดียวมันอันตราย ต่อให้เป็นหอพักของมหาวิทยาลัยก็ตาม แค่นี้ก่อนนะพี่ต้องไปคุยรายละเอียดงานกับเพื่อนแล้ว"พูดจบพี่กัสก็ตัดสายไปทิ้งฉันอ้าปากพะงาบๆ ไว้กลางทาง ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ! "โทรมาทำไมเยอะแยะเนี่ย?"ฉันอาบน้ำออกมาก็เห็นโทรศัพท์ขึ้นแจ้งเตือนว่าแดเนียลโทรมาหาฉันแล้วห้าสาย แต่พอกำลังจะนอนเขาก็โทรมาอีกครั้ง "ฉันไม่รับสายนายหรอก"ฉันเมินไม่สนใจสายของเขาจนมันตัดไปเองและวนแบบนี้อ่ะสามรอบ 'น้องน้ำแข็งรับสายหน่อยครับ' 'พี่ปอเช่นะไม่ใช่แดเนียล' มีข้อความจากไลน์ของแดเนียลเข้ามาอีกครั้งก่อนจะโทรมา "มีอะไรกันเหรอคะโทรมาตั้งหลายสาย" ฉันกดรับสายทันทีเมื่ออ่านข้อความเสร็จ "น้องอยู่หอใช่มั้ยพี่กำลังให้ฟาร์ไปรับนะ อีกประมาณห้านาทีน่าจะไปถึง" "ไปไหนคะ?"ฉันถามอย่างสงสัย มาแนวนี้ก็คงไม่พ้นแดเนียลอีกแน่ๆ คราวนี้เขาจะเล่นลูกไม้อะไรกับฉันอีก "มาที่บ้าน..แดเนียลครับ"พี่ปอเช่บอกเสียงเบา "ไม่ไปค่ะ หนูจะนอนแล้ว" "มาเถอะครับฟาร์น่าจะถึงหน้าหอแล้วลงไปหามันเลยครับ ถือว่าพี่ขอร้องนะพวกพี่ก็อยู่บ้านของแดเนียลเหมือนกัน" น้ำเสียงร้อนรนของพี่เขาทำให้ฉันอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ "..ก็ได้ค่ะ"เพราะเป็นคำขอร้องจากพี่ปอเช่ฉันเลยจำใจต้องลงมาหาพี่ฟาร์ด้านล่างหอ สีหน้าพี่เขาดูเป็นกังวลแปลกๆ แต่พอเห็นฉันลงมาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มทันที "ไปกันเลยนะครับ" "ค่ะ"ฉันพยักหน้าตอบรับ พี่ฟาร์ขับรถออกจากหอฉันทันที "ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันคะ แดเนียลเล่นอะไรอีก?"ฉันถามขึ้นในระหว่างทางที่พี่ฟาร์กำลังขับรถอยู่ "มันไม่ได้เล่นครับ แต่ช่วงนี้ไอ้แดนมันแปลกๆ มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยน้องรู้มั้ยว่าแดเนียลวูบหมดสติบ่อยมาก พวกพี่พามันไปหาหมอแต่ก็ตรวจไม่พบสาเหตุ วันนี้ก็ด้วยมันวูบหมดสติไปตอนที่กลับมาบ้าน พวกพี่ให้หมอมาดูอาการมันแล้วแต่ก็เหมือนเดิมคือไม่พบสาเหตุ พวกพี่เลยอยากให้น้องไปดูมันหน่อยน่ะ"พี่ฟาร์บอกกับฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "..."ฉันได้แต่นั่งนิ่งไม่ตอบอะไร ไม่เคยรู้เลยว่าช่วงเวลาที่ฉันหลบหน้าเขาแดเนียลมีสภาพเป็นแบบนั้น ถ้าเขาวูบบ่อยอย่างที่พี่ฟาร์บอกแสดงว่าร่างกายของแดเนียลต้องมีความผิดปกติบางอย่างแน่ๆ มันไม่มีทางเลยที่จะหาสาเหตุไม่เจอแบบนี้ แต่ต่อให้ฉันไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเพราะฉันไม่ใช่หมอสักหน่อย แต่ฉันก็รู้สึกห่วงนายนะ..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more