คำสารภาพ
2099 Words
บ้านแดเนียล..
พี่ฟาร์ขับรถเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ฉันพอรู้ว่าแดเนียลรวยมากจากที่เห็นคอนโดของเขาแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีบ้านหลังใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ เหมือนกับคฤหาสน์ในละครไม่มีผิด นี่เขาเป็นพวกไฮโซหรือผู้ดีเก่าหรือเปล่าเนี่ย รู้สึกเหมือนตัวเองเข้ามาอยู่คนละโลกเลยแฮะ
"พาใครมาน่ะฟาร์?"ชายมีอายุคนหนึ่งเดินลงมาจากบันไดสายตาของเขาน่ากลัวมากจนฉันต้องก้มหน้าลง
"นี่น้องน้ำแข็งครับ น้องเป็นคนรู้จักของแดเนียลครับคุณลุง"พี่ฟาร์สะกิดให้ฉันยกมือไหว้
"สะ..สวัสดีค่ะ"ฉันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าด้วยความประหม่าแต่ก็ยังไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายอยู่ดี
"อืม มาเยี่ยมแดเนียลเหรอ? มันนอนอยู่ในห้องน่ะยังไม่ตื่น"
"งั้นผมขอพาน้องไปดูอาการมันหน่อยนะครับ"พี่ฟาร์พูดอย่างนอบน้อม
"ไปเถอะ ลุงเองก็มีธุระพอดี"คุณลุงของแดเนียลบอกก่อนจะเดินสวนเราออกไปทางหน้าบ้าน
"ไปกันเถอะ"พี่ฟาร์เดินนำฉันขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน
"คนนั้นคือคุณลุงของแดเนียลน่ะ เจ้าของธุรกิจอันดับต้นๆ ของประเทศ ไอ้แดนมันโตมากับลุงนี่แหละเพราะพ่อมันเสียไปแล้วส่วนแม่ก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่มันยังเด็กไม่ได้ติดต่อกัน ท่านเลยเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของมันที่ยังเหลืออยู่และไว้ใจได้"พี่ฟาร์อธิบายขณะกำลังเดินนำทางฉัน ไม่นานเราก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง พี่ฟาร์เปิดประตูและพาฉันเดินเข้าไป ภายในนั้นมีพี่แป้งพี่ปอเช่และแดเนียลที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่
"ตื่นแล้วเหรอ? เป็นยังไงบ้างวะ"พี่ฟาร์เดินตรงเข้าไปหาแดเนียลทันทีแต่เขากลับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่วางตา
"มันดีขึ้นแล้วล่ะ มีสติครบถ้วน เราออกไปกันดีกว่านะ"พี่ปอเช่ลากพี่ฟาร์ที่เพิ่งเข้ามาออกไปด้วยทำให้ทั้งห้องเหลือแค่ฉันกับเขาตามลำพัง
"เธอ..ใส่ชุดนี้ออกมากับผู้ชายเนี่ยนะ?"แดเนียลมองการแต่งกายของฉันพร้อมกับขมวดคิ้ว
"ก็ฉันกำลังจะนอนแล้วแต่พี่ปอเช่ให้พี่ฟาร์ไปรับนี่ ถ้านายสบายดีแล้วฉันกลับละนะ"ฉันบอกกับเขาก่อนจะหมุนตัวกลับ
"ไม่นะ! อยู่กับฉันก่อน"แดเนียลพุ่งมากอดฉันจากด้านหลังด้วยความเร็วแสง นี่เขาป่วยจริงๆ เหรอเนี่ย?
"ท่าทางนายดูหายดีแล้วนี่"
"อยู่กับฉันก่อนนะ..ขอร้อง"แดเนียลกดจมูกลงบนต้นคอของฉัน ลมหายใจของเขาออกไปทางร้อนทำให้ต้องรีบหดคอหนี
"..."ฉันยืนนิ่งให้เขากอดแต่ไม่ได้ตอบอะไร แดเนียลถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินอ้อมมายืนตรงหน้าฉัน
"ฉันคิดถึงเธอนะน้ำแข็ง.."มือหน้าจับแก้มของฉันเอาไว้
"นายแกล้งป่วยใช่มั้ย?"ฉันเงยหน้าสบตากับเขา แต่แดเนียลส่ายหน้าเล็กน้อย
"ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเองกันแน่ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ช่วงนี้ฉันวูบบ่อยมากทั้งที่ไม่ได้หักโหม รู้สึกเหมือนร่างกายของฉันอ่อนแอลงเรื่อยๆ บางครั้งฉันก็คิดว่านี่อาจจะเป็นราคาที่ฉันต้องจ่ายในการกลับมาเจอเธออีกครั้งก็ได้นะ.."รอยยิ้มที่แดเนียลส่งมาให้ฉันในคราวนี้มันรู้สึกชาวาบไปทั้งใจแปลกๆ
"กลับมาเจอฉันอีกครั้ง? นายพูดอะไรอีกเนี่ย"
"ฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟังเอง แต่ขอได้มั้ยว่าถ้าฟังจบแล้วเธอจะไม่หายไปจากฉัน"แดเนียลบีบไหล่ฉันแน่น แววตาที่เขาสื่อออกมาทำให้ฉันรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก.
[พาร์ทแดเนียล]
ผมตัดสินใจที่จะบอกความจริงทุกอย่างให้น้ำแข็งรู้เพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูด ตอนนี้ผมรู้รู้สึกแย่กับร่างกายตัวเองมากจนไม่รู้ว่าวันดีคืนดีผมจะตายหรือเปล่า สงสัยพระเจ้าคงจะแค่อยากให้ผมได้ขอโทษเธอเท่านั้น แต่คงไม่ได้อยากให้เรารักกัน ซึ่งถ้าเกิดผมเป็นอะไรไปตอนนี้อนาคตที่น้ำแข็งจะต้องเผชิญแน่นอนว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น จนบางครั้งก็อยากปล่อยไว้แต่อีกใจหนึ่งผมก็ยังยึดติดกับเธอจนไม่อยากยอมแพ้และทิ้งโอกาสที่ได้มาไป
"ฉันรับปากนายไม่ได้หรอกเพราะนายบอกเองว่าฉันอาจจะรับไม่ไหว"น้ำแข็งจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง แม้เธอจะดูไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดก็ตาม
"..เรื่องที่ฉันเล่ามันอาจจะน่าเหลือเชื่อนะแต่มันคือความจริงทั้งหมด"ผมพาน้ำแข็งกลับมานั่งลงที่เตียงของตัวเอง ผมนั่งเผชิญหน้ากับเธอโดยการคุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมกับจับมือเธอเอาไว้ ต้องขอบคุณเพื่อนทั้งสามคนจริงๆ ที่เปิดโอกาสให้เราอยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้
"เล่ามาสิ"
"ที่จริง..ฉันมาจากอนาคตน่ะ.."ผมกลั้นหายใจเอ่ยออกมา แต่สีหน้าน้ำแข็งที่กำลังรอฟังอยู่ยิ่งดูเหมือนเธอไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่
"อนาคต? ฉันว่านายป่วยจนเพี้ยนแล้วล่ะนอนพักเถอะ..ว๊าย!"น้ำแข็งส่ายหน้ากับคำพูดของผม ในตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นผมก็ลุกขึ้นรั้งเธอเอาไว้จนตอนนี้เราทั้งคู่นอนทับกันอยู่บนเตียง
"ฟังให้จบก่อนสิ.."
"กะ..ก็ได้..แต่นายลุกออกไปก่อนสิ.."ใบหน้าของน้ำแข็งมีริ้วสีแดงขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวใจของเธอที่เต้นดังโครมครามพอๆ กับของผม
"ฉันมาจากอนาคต..อนาคตที่เลวร้ายมาก ฉันทำร้ายเธอและทุกคน.."
"นายหมายความว่ายังไงที่ว่าทำร้ายฉัน?"
"ฉันจะแทนสิ่งที่ฉันเผชิญมาว่าชีวิตก่อนนะ เธอจะได้เข้าใจง่ายขึ้น.."น้ำแข็งพยักหน้ารับคำของผม
"ในชีวิตก่อนหลังจากเรื่องในวันรับน้องเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เราเจอกันอีกครั้งตอนฉันอยู่ปีสี่ในช่วงที่กำลังรอรับปริญญาและเธออยู่ปีสาม ตอนนั้นฉันเป็นแฟนกับไอด้าเพื่อนสนิทของเธอ.."
"เป็นแฟนกับไอด้า!" น้ำแข็งทำตาโตทันทีเมื่อผมเอ่ยชื่อไอด้า
"อืมแต่ในชีวิตนี้มันไม่เกิดขึ้นเพราะฉันสนใจแค่เธอคนเดียว ฉันจะเล่าต่อนะ..เธอเจอกับฉันในวันที่พวกเราไปเที่ยวทะเลกัน เหตุการณ์นั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ฉันทำร้ายเธอจนไม่น่าให้อภัย.."ผมเสียงสั่นเมื่อนึกถึงความชั่วของตัวเองในอดีต
"มันเกิดอะไรขึ้น?"
"วันนั้นฉันตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายเพราะดื่มกับเพื่อนก็คือสามคนนั้นจนเมา พอตื่นมาฉันหาไอด้าไม่เจอและข้างนอกก็มีพายุพอดี ฉันออกมาตามหาไอด้าที่ชายหาดหน้าบ้านพักและเห็นพวกเธอสองคนอยู่บนเจ็ทสกีท่ามกลางพายุ ฉันตะโกนเรียกให้พวกเธอรีบกลับเข้าฝั่งแต่เสียงฝนก็กลบเสียงฉันจนหมด ฉันกับไอ้ฟาร์เลยตัดสินใจขับเจ็ทสกีฝ่าพายุออกไปช่วยพวกเธอที่ถูกคลื่นซัดจนเจ็ทสกีคว่ำ เธอถูกไอ้ฟาร์ช่วยขึ้นฝั่งได้แต่ไอด้ากลับจมหายไปในทะเล..ตอนนั้นฉันโมโหมากและโยนความผิดทุกอย่างไปให้เธอโดยไม่สนใจเรื่องจริงว่ามันคืออะไร"ผมบีบมือน้ำแข็งเล็กน้อยขณะที่เล่าเรื่องราวที่เผชิญมา
"หลังจากเรื่องนั้นเพื่อนของฉันพาเธอไปซ่อนไว้เพราะกลัวจะเกิดอันตรายโดยไม่รู้เลยว่าฉันรู้ทุกความเคลื่อนไหวของพวกนั้นแค่ไม่ได้ลงมืออะไรเท่านั้น จนเวลาผ่านไปหนึ่งปีเรากลับมาเจอกันอีกครั้ง ฉันบังคับให้หัวหน้าไล่เธอออกจากงานเพื่อแลกกับการทำสัญญาจ้างงานกับบริษัท หลังจากนั้นฉันก็พาเธอไปขังไว้ที่เกาะส่วนตัว เกาะที่ฉันตั้งใจจะสร้างไว้เป็นเรือนหอของฉันกับไอด้า.."ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะไม่อยากให้น้ำแข็งได้รับรู้ว่าต่อจากนี้ผมทำอะไรกับเธอเอาไว้บ้าง
"เล่าต่อสิ"น้ำแข็งบอกกับผม แววตาของเธอดูตกใจกับเรื่องที่ผมเล่ามาก
"..ฉันทำร้ายและทรมานเธอ สิ่งที่ฉันทำมันเลวร้ายมากเกินกว่าที่เธอในตอนนี้จะจินตนาการออกด้วยซ้ำ..เธออยู่ที่เกาะฉันได้เดือนกว่าแล้วหนีออกไปได้เพราะมีคนคอยช่วยด้วยการเล่นละครว่าเธอกระโดดลงหน้าผาฆ่าตัวตาย แต่ต่อมาเราก็เจอกันอีกครั้งหลังจากที่ไอ้เพื่อนเวรของฉันสารภาพว่าเป็นคนพาเธอหนี ตอนนั้นฉันเริ่มรู้ตัวว่าทำผิดและอยากให้เธอกลับมาอยู่ข้างฉันแต่เหมือนทุกอย่างมันจะสายเกินไป เธอเกลียดและไม่มีทางอภัยให้ฉันจนกระทั่งมันเกิดเรื่องที่มันเลวร้ายยิ่งขึ้น.."
"..."
"เราถูกศัตรูของฉันขับรถเบียดจนตกหน้าผาในระหว่างทางที่ฉันกำลังจะพาเธอกลับไปที่เกาะ ตอนนั้นเธอต่อว่าฉันที่ทำลายและพรากทุกอย่างไปจากเธอ เราเกือบจะเสียลูกไปในเหตุการณ์นั้น.."
"ว่าไงนะลูกเหรอ?!" น้ำแข็งพูดทวนคำของผมอย่างตกใจ
"อืม..ตอนที่หนีจากฉันไปเธอกำลังท้องน่ะ ตอนนั้นพอฉันรู้ว่าเธอท้องคิดหาทางวิธีทุกอย่างเพื่อให้เธอกับลูกปลอดภัย ฉันล่อพวกศัตรูไปอีกทางแล้วถูกยิงจนนอนไม่ได้สติเกือบสองอาทิตย์ ส่วนเธอก็กลับไปอยู่ในความดูแลของฉันที่เกาะเหมือนเดิม.."
"นี่จะบอกว่านายข่มขืนฉันจนท้องงั้นเหรอ?"
เพี๊ยะ!
หน้าของผมหันไปตามแรงตบของน้ำแข็งทันทีที่พยักหน้าเป็นคำตอบ น้ำแข็งสะบัดมือออกแล้วจ้องผมด้วยความโมโห มันเป็นปกติที่เธอจะต้องโกรธอยู่แล้ว จะมีใครรับได้บ้างล่ะที่ต้องมารับรู้ว่าคนตรงหน้าทำระยำอะไรกับตัวเองในอนาคตบ้าง
"ฉันขอโทษนะ..ขอโทษจริงๆ ฉันมารู้ตัวว่ารักเธอมากก็ตอนที่มันสายเกินไป ฉันเสียเธอและลูกไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ที่ได้โอกาสกลับมาฉันเลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนมัน ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับไอด้าแล้ว เรื่องราวที่เป็นสาเหตุมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น..ให้โอกาสฉันได้แก้ตัวได้มั้ยน้ำแข็ง ฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอนะ.."ผมดึงมือเธอมากุมไว้อีกครั้ง
"ฉันไม่รู้ว่าเรื่องที่บอกไปเธอจะเชื่อมากน้อยแค่ไหนแต่ฉันอยากบอกให้เธอรู้ไว้นะน้ำแข็ง เธอไม่ใช่ตัวแทนของใคร ในชีวิตที่แล้วฉันจบกับไอด้าด้วยดี เธอแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วก่อนที่ฉันจะตามหาเธอเจอด้วยซ้ำ คนที่ฉันยังมีความรู้สึกด้วยมีแค่เธอไม่ว่าจะทั้งความรักหรือความรู้สึกผิด คนที่ฉันนึกถึงในตอนนี้มีแค่เธอเท่านั้นจริงๆ.."ผมดึงน้ำแข็งเข้ามากอดเอาไว้ แม้จะยังไม่ได้เล่าถึงตอนจบในเรื่องราวของเราแต่แค่นี้น้ำแข็งก็ดูเหมือนจะตกใจมากพอแล้วกับเรื่องที่น่าเหลือเชื่อนี่
"ฉันไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง ถึงนายจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าแปลกอยู่ดี ฉันตกใจกับสิ่งที่นายเล่าและโกรธมาก แต่พอคิดอีกทีเรื่องที่นายเล่ามามันยังไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันเลยสักอย่างเพราะงั้นฉันคงไม่มีสิทธิ์ไปโกรธนายหรอก..มั้งนะ"น้ำแข็งพูดขึ้นในขณะที่อยู่ในอ้อมกอด
"..."ผมทำเพียงกอดน้ำแข็งเอาไว้แนบแน่น รู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างประหลาดแต่ก็ได้เพียงไม่นานเพราะความรู้สึกบ้านหมุนกำลังถาโถมเข้ามาจนผมทรงตัวไม่อยู่ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกับน้ำแข็งที่เขย่าตัวเรียกท่าทางตกใจ ภาพของน้ำแข็งตรงหน้าค่อยๆ เบลอและดับมืดไปในที่สุด
- Writer
