คำสารภาพของคนแปลกหน้า
2125 Words
"เป็นอะไรมั้ย?"ผู้ชายที่มาช่วยฉันจากไอ้หื่นนั่นเอ่ยถาม ฉันส่ายหน้าปฏิเสธออกไปทันที ความจริงฉันแอบกลัวการกระทำของผู้ชายคนนี้นะแม้ว่าเขาจะเป็นคนเข้ามาช่วยฉันไว้ก็ตาม ก็ดูสิ่งที่เขาทำสิ ชกหน้าไอ้หื่นนั่นจนสลบเหมือดเลือดออกเต็มไปหมดซะขนาดนั้น ไม่รู้จะตายมั้ย..
"กลับไปที่โต๊ะของเธอเถอะ ส่วนเรื่องทางนี้ฉันจะเคลียร์เอง"ผู้ชายคนนั้นเขาดันหลังฉันให้เดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองก่อนที่จะหันไปคุยกับการ์ดของร้านต่อ
"ไอ้แดน!"ขณะเดินกลับโต๊ะก็มีวัยรุ่นสองสามคนวิ่งสวนทางมา หนึ่งในนั้นตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังจนฉันต้องมองตาม และพบว่าคนกลุ่มนั้นวิ่งไปหยุดตรงหน้าผู้ชายที่ช่วยฉันไว้เมื่อกี้นี้
"น้ำแข็งเกิดอะไรขึ้น?"พี่ปุยฝ้ายเดินออกมาหาฉันที่ยังเดินกลับไปไม่ถึงโต๊ะ
"มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ.."ฉันตอบออกไปเสียงสั่นเมื่อนึกถึงความวุ่นวายที่ผ่านมา
"ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ เนี่ยเห็นมั้ยฝ้ายว่ามาคุยเรื่องประกวดดาวในร้านเหล้ามันไม่โอเคแถมน้องยังอายุไม่ถึงอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้องนะออกัสเล่นตายเลย"พี่น้ำค้างเข้ามากอดฉันพร้อมกับหันไปดุพี่ปุยฝ้าย
"งั้นเราก็กลับกันเถอะ ไว้พรุ่งนี้หลังจบรับน้องเราค่อยมาคุยกันต่อ พี่ขอโทษจริงๆ นะน้ำแข็งที่พามาเจอเรื่องแบบนี้อ่ะ อย่าบอกออกัสเลยนะพวกพี่ยังไม่อยากถูกมันด่าเดี๋ยวพี่จะรีบโทรไปสารภาพกับมันเอง"พี่ปุยฝ้ายยกมือไหว้ฉันจนรีบห้ามแทบไม่ทันในขณะที่ออกมายื่นกันอยู่หน้าร้าน
"ไม่ใช่ความผิดของพวกพี่หรอกค่ะ ผู้ชายคนนั้นต่างหากที่ผิด มีอย่างที่ไหนมาชวนคนไม่รู้จักออกไปข้างนอกด้วย พอไม่ไปก็ใช้กำลังลากไป"ฉันต่อว่าผู้ชายเสียมารยาทคนนั้นพร้อมกับนึกถึงผู้ชายอีกคนที่เข้ามาช่วยไว้ เขาหน้าคุ้นมากแต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า แววตาที่เขามองมาทำให้ฉันรู้สึกแปลก
เขาเป็นใครกันนะ?
"น้ำ! ปุยฝ้ายโทรมาบอกพี่ว่าเราเกิดเรื่อง"พอเดินออกมาหน้าร้านก็เจอกับพี่ออกกัสที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาอย่างเร่งรีบ
"พี่กัสทำไมมาไวขนาดนี้คะ พี่ฝ้ายเพิ่งโทรไปไม่ถึงสิบนาทีเลย"ฉันถามอย่างตกใจ
"พี่อยู่ร้านที่แก้วทำงานน่ะ ซอยข้างๆ นี้เองเลยรีบมา มันเกิดอะไรขึ้น? แล้วนี่มาร้านเหล้าได้ยังไงอายุยังไม่ถึงเลยนะ"พี่ออกัสจ้องฉันไม่วางตาจนรู้สึกกดดัน แต่เมื่อไม่ได้คำตอบจากฉันพี่ชายสุดที่รักก็หันสายตาไปมองเพื่อนของตัวเองแทน
"เอ่อ..พอดีน้องเดินไปเข้าห้องน้ำน่ะแล้วมีผู้ชายมาลวนลาม..ส่วนเรื่องอายุพอดีฉันรู้จักกับการ์ดน่ะ.."พี่ปุยฝ้ายตอบเสียงอ้อมแอ้มพร้อมหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่น้ำค้าง
"โดนลวนลาม? ไหนไอ้เหี้ยไหนมันทำ!?"พี่ออกัสเตรียมพุ่งตัวเดินเข้าไปในร้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไอ้หื่นนั่นถูกเพื่อนหามออกมาพอดี
"ไอ้นั่นแหละกัสที่มันจะลากน้องออกจากร้านน่ะ"พี่ปุยฝ้ายชี้ไปที่ไอ้หื่นนั่น
ผั๊วะ!
พี่กัสมุ่งตรงเข้าไปถีบผู้ชายคนนั้นจนร่วงลงพื้นทันที เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่เพราะรอยแผลที่ปากทำให้ไม่สามารถแหกปากร้องได้เต็มที่เท่าไหร่ แต่พี่ออกัสก็ไม่ได้สนใจสักนิด พี่ชายฉันกระทืบเท้าใส่หน้าท้องของเขาสองสามครั้งก่อนจะเดินกลับมาหาฉันที่ยืนมองอยู่
พี่ชายฉันบทจะโหดก็น่ากลัวแฮะ..
"กลับกันเถอะ.."พี่กัสกอดคอฉันเอาไว้ แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาเดินกลุ่มวัยรุ่นของผู้ชายที่ช่วยฉันเอาไว้ก็เดินออกมา
"พี่กัสรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ"ฉันบอกกับพี่ชายก่อนจะรีบวิ่งไปดักหน้าพวกเขาเอาไว้
"เมื่อกี้..ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่"
"ไม่เป็นไร ไว้เจอกันพรุ่งนี้.."ผู้ชายคนนั้นยกมือขึ้นลูบหัวฉันก่อนจะเดินจากไป
"..."ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาอย่างงุนงง ท่าทางของเขาทำเหมือนรู้จักฉันงั้นแหละ ทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่น่ารู้จักเขาแท้ๆ
"รู้จักมันเหรอ?"เสียงพี่กัสดังขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับมองตามกลุ่มนั้นไปจนลับตา
"ไม่รู้จักค่ะ แต่เขาเป็นคนช่วยน้ำเอาไว้"ฉันกอดแขนพี่ออกัสเอาไว้เพราะเห็นว่าพี่ชายยังมีท่าทางโมโหอยู่
"กลับกันเถอะ ต่อไปห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวอีกเข้าใจมั้ย"พี่ชายดุฉันเสียงเข้ม ขณะเดินมาขึ้นรถด้วยกัน
มหาวิทยาลัย..
เมื่อคืนฉันถูกพี่ออกัสบ่นหูชาเลยทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของฉันสักนิด แต่ก็เข้าใจเพราะพี่กัสห่วงฉันมากที่สุด นั่นแหละฉันถึงโกรธพี่เขาไม่ลงที่บ่นแบบไม่ฟังเหตุผลขนาดนั้น แต่มันก็นอยด์อยู่ดีวันนี้ฉันเลยไม่คุยไม่ตอบไลน์ของพี่ชายที่ส่งมาตั้งแต่เช้า
"หน้าบูดแต่เช้าเชียว เป็นอะไรน่ะน้ำแข็ง"ยูนิตถามขึ้นเพราะฉันเอาแต่ทำหน้านิ่งอยู่แบบนี้ตลอดทั้งคาบ
"โดนพี่ชายดุนิดหน่อยอ่ะไม่มีอะไรหรอก เราลงไปกันเถอะอีกสักหน่อยก็ต้องไปเข้ากลุ่มรับน้องแล้ว"ฉันกอดแขนยูนิตเพื่ออ้อน
ฉันกับยูนิตสนิทกันไวมาก เราเพิ่งรู้จักกันแค่สามวันแต่ความรู้สึกเหมือนสนิทกันมาหลายปี ยูนิตเป็นคนปากร้ายนิดหน่อยแต่ใจดีและสวยมาก ขนาดที่ฉันยังสงสัยว่าทำไมพี่ปุยฝ้ายมาเลือกฉันเข้าประกวดดาวแทนที่จะเป็นยูนิตหรือดีนี่เพื่อนอีกคนที่รู้จักพร้อมกัน
"ไปกัน ดีนี่รออยู่ข้างล่างแล้ว"ยูนิตลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนที่เราทั้งคู่จะลงลิฟท์มายังชั้นล่างสุดของตึกคณะที่ดีนี่รออยู่
"ดีนี่!"ฉันผละออกจากแขนยูนิตแล้ววิ่งเข้าไปกอดดีนี่ทันที
"แหมเจอดีนี่แล้วลืมฉันเลยนะยะ"ยูนิตที่เดินตามมาเบ้ปากมองบนใส่ฉันจนดีนี่หลุดขำออกมา
"รีบไปกันเถอะเดี๋ยวพวกพี่เขารอ"ฉันคว้าแขนของยูนิตมากอดไว้อีกครั้งก่อนจะลากเพื่อนทั้งสองให้เดินตามมา
ผลั่ก! เพราะมัวแต่ลากเพื่อนให้เดินตามฉันจึงเดินถอยหลังไปชนกับใครสักคนที่ทางเดิน ยูนิตและดีนี่ตกใจมากแต่ก็คว้าฉันที่กำลังจะหงายหลังไว้ได้ทันก่อนจะล้ม
"ขอโทษนะคะ.."ฉันหันไปก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายทันที ฉันนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ
"ไม่เป็นไร.."เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง คนตรงหน้าของฉันคือผู้ชายคนหนึ่ง จากการแต่งตัวที่ดูเหมือนเด็กเรียนเพราะใส่แว่นบวกกับผมที่ไม่ค่อยเป็นทรงทำให้ฉันนึกออกทันที เขาคือคนที่ฉันไปตะโกนบอกชอบเมื่อวานนี้!
"นาย..มาที่นี่ได้ยังไง มีเรียนเหรอ?"ฉันถามคนตรงหน้าอย่างตกใจเพราะถ้าจำไม่ผิดเขาน่าจะเรียนที่คณะอื่น
"ฉันมาหาเธอน่ะ"เขาชี้มาที่ฉันด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
"มาหาฉัน? มาหาทำไมเหรอ?"
"งั้นพวกเราไปก่อนดีกว่านะ..ไปกันเถอะดีนี่" ยูนิตลากดีนี่ออกไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ฉัน
"มีอะไรเหรอ?"ฉันหันไปถามผู้ชายคนนั้นหลังจากที่เพื่อนเดินออกไปแล้ว เขาชื่ออะไรฉันยังจำไม่ได้เลยแล้วมาหาฉันทำไมก็ไม่รู้
"ฉันอยากให้คำตอบในวันนั้นน่ะ"
"คำตอบ? คำตอบอะไรของนาย"
"ฉันก็ชอบเธอ..เราเป็นแฟนกันได้มั้ย?"ผู้ชายตรงหน้าพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้า
"หา!!"ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย
"นายจะบ้าเหรอ นั่นเป็นแค่ภารกิจรับน้องเฉยๆ นะอีกอย่างฉันจำชื่อนายไม่ได้ด้วยซ้ำ อยู่ๆ มาขอเป็นแฟนนายจะสติดีมั้ยเนี่ย?"ฉันลดเสียงให้เบาลงเมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ เริ่มมองมาทางเรา
"ฉันชื่อแดเนียล..ในเมื่อเธอพูดว่าชอบฉันแล้วการเป็นแฟนกันก็ไม่เห็นแปลกนี่"
"แปลกสิ! แปลกมากเลยต่างหาก นายกลับไปเถอะนะพอดีว่าฉันต้องไปร่วมกิจกรรมรับน้องน่ะ"ฉันรีบหาทางบ่ายเบี่ยงเพื่อออกห่างจากเขา แต่ดูเหมือนแดเนียลจะรู้ทัน เขาจับไหล่ฉันไว้แน่นก่อนจะก้มหน้าลงมาในระดับเดียวกันและจ้องตาฉัน
"..."ฉันรู้สึกประหม่ากับสายตาคมภายใต้แว่นตาคู่นั้นอย่างบอกไม่ถูก สายตาที่เหมือนกับว่าเคยมองใกล้ๆ อย่างนี้มาก่อน..
"ไม่ว่าเธอจะยอมรับมั้ยตอนนี้ฉันถือว่าเราเป็นแฟนกันแล้ว เดี๋ยวเลิกกิจกรรมแล้วฉันจะไปหาใหม่นะ อย่าหลบหน้าล่ะไม่งั้นฉันจะตามเธอไปยันคอนโดแน่"แดเนียลบอกไว้ก่อนจะหันหลับเดินออกไปแต่โดยดี
"คอนโดอะไรของเขา.."ฉันบ่นพึมพำตามหลังแดเนียลเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนัก ตอนนี้ฉันอยู่ที่หอพักไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยและไม่เคยมีคอนโดด้วย สงสัยเขาจะสติไม่ดีแน่ๆ
"ไงยัยแสบ งอนพี่ถึงขั้นไม่ตอบไลน์เลยเหรอ?"พี่ออกัสเข้ามากอดคอยีผมทันทีเมื่อฉันเดินมาเข้ารวมกลุ่ม
"ก็พี่อ่ะ บ่นจนไม่ฟังเหตุผลนี่คะ น้ำไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"ฉันสะบัดหน้าไปทางอื่นด้วยความนอยด์
"ที่บ่นเพราะพี่เป็นห่วงไง น้ำเพิ่งอายุ 18 เองนะ ถ้าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นพี่จะกล้าสู้หน้าพ่อกับแม่ได้ยังไง น้ำเป็นแก้วตาของพวกเราพี่ก็ต้องห่วงมากเป็นธรรมดาสิ"
"งั้นเย็นนี้พี่กัสก็ต้องง้อน้ำด้วยเค้ก!"ฉันหรี่ตามองพี่ชายทันที
"โอเคๆ หลังเลิกซ้อมพี่จะพาไปกินเค้ก รอพี่แถวนี้ด้วยล่ะเรียนเสร็จแล้วจะมาหา"พี่กัสยีหัวฉันอีกรอบก่อนจะแยกตัวออกไปเรียน
กิจกรรมวันนี้เป็นไปอย่างทุลักทุเลเพราะฉันต้องแหกปากตะโกนร้องเพลงจนเสียงแหบไปหมด ดีนี่และยูนิตก็สภาพไม่ต่างกัน เมื่อเลิกกิจกรรมรับน้องในขณะที่คนอื่นกำลังแยกย้ายฉันต้องยืนรอพี่ชายอยู่ริมของสนามบาสฯ ตามที่นัดกันไว้
"ทำไมมาอยู่นี่?"เสียงทักจากด้านหลังทำฉันหันไปมองและพบว่าคนที่เข้ามาถามคือแดเนียล ให้ตายเถอะทำไมเขาตามฉันอีกแล้วเนี่ย
"นายอีกแล้วเหรอ มาทำไมเนี่ย?"
"เสียงเธอแหบหมดแล้วดื่มน้ำก่อนเถอะ"แดเนียลยื่นขวดน้ำเย็นมาให้ฉัน
"ขอบใจ"ฉันรับมาดื่มอย่างกระหาย การตะโกนร้องเพลงเนี่ยมันเจ็บคอสุดๆ ไปเลยนะ แบบนี้ถึงวันพิสูจน์รุ่นจริงๆ ฉันจะทำได้มั้ยก็ไม่รู้
"เธอรอใครอยู่เหรอ ทำไมไม่กลับเหมือนคนอื่น หรือว่ารอฉัน?"แดเนียลเอียงคอถามพลางยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"ทำไมฉันต้องรอนายมิทราบ? ฉันมารอคนอื่นต่างหาก..อ๊ะ!"ยังไม่ทันจะพูดจบดีแขนฉันก็ถูกอีกคนกระชากเข้าหาตัวทำให้ฉันเซไปชนกับอกเขาเต็มๆ
"นี่! มันเจ็บนะ!"ฉันมองเขาด้วยความไม่พอใจ แดเนียลสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อยก่อนจะปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระ
"ขอโทษ..เจ็บมากมั้ย?"แดเนียลเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมกับทำหน้าหงอยทันที เขาเอื้อมมือมาลูบแขนฉันเบาๆ
"แค่คิดว่าเธอมารอผู้ชายคนอื่นฉันก็โมโหขึ้นมา..ขอโทษจริงๆ"
"ฉันต้องไปแล้วไม่ต้องตามมานะ"ฉันบอกกับเขาก่อนจะแยกตัวออกมาเพราะเห็นพี่กัสเดินอยู่ไม่ไกล
- Writer
