พบกันอีกครั้ง
2095 Words
"ไอ้แดนทางนี้!"ฟาร์ตะโกนเรียกผมเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าผมเดินมาถึงหน้าคณะที่มันกับปอเช่นและแป้งนั่งคุยกันอยู่
"เสียงดัง.."ผมเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนทั้งสามที่นั่งอยู่
"วันนี้กูจะเล่นมึงให้หนักเลยคอยดู"ฟาร์ฉีกยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่างของผมอยู่ สีหน้ามันดูสะใจมากที่ผมได้ทำหน้าที่เป็นพี่เนียนส่วนมันเล่นบทพี่ว๊าก
"จะเล่นอะไรก็ตามใจมึงเถอะ"ผมบอกปัดๆ ไปเพราะกำลังมองไปที่ตึกคณะใกล้ๆ
"มองอะไรวะ?"ฟาร์ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับมองไปในทิศทางเดียวกันกับผม
"มองไปเรื่อยนั่นแหละ ยังเสือกไม่เปลี่ยนเลยนะมึง"
"ว่าแต่ถ้ามึงไปรวมกับน้องในลุคนี้เหรอวะ?"ฟาร์หันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"มานี่เดี๋ยวฉันแปลงโฉมให้เอง"แป้งเอ่ยขึ้นพร้อมกับปอเช่ที่จับไหล่ผมให้นั่งลง
"ก่อนอื่นเลยทรงผมไม่ต้องเซ็ตให้เป็นทรงมาก แต่งหน้าให้ดูหมองนิดนึงตามด้วยใส่แว่นให้ดูเนิร์ดนิดหน่อย" แป้งลงมือจัดผมเติมหน้าให้ผมทันที ส่วนปอเช่ก็ทำหน้าที่เป็นลูกมือคอยหยิบนั่นนี่ให้แฟน
"เสร็จแล้ว! แค่นี้ก็กลบออร่าอดีตเดือนคณะได้แล้วล่ะ ต่อไปช่วงรับน้องนายต้องแต่งหน้าแต่งผมประมาณนี้นะ"แป้งชูนิ้วโป้งให้ผมด้วยความภูมิใจในฝีมือของตนเอง
"ขอบใจ"ผมยิ้มให้เพื่อนเล็กน้อยจนอีกฝ่ายทำหน้าเหวอ แน่ล่ะเมื่อก่อนผมแทบจะไม่ยิ้มให้ใครและพูดน้อยมากแต่ตอนนี้ผมกำลังตื่นเต้นเพราะอีกไม่นานจะได้เจอกับเธอแล้ว
เธอคนนั้นที่ยังเป็นเด็กยิ้มเก่งและร่าเริงสดใส..
"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้มึงไม่สบายใช่มั้ย?"ปอเช่เอ่ยถาม และเพื่อนทั้งสามคนก็จ้องมาที่ผมด้วยความสงสัยเช่นเดียวกัน
"ไร้สาระ.."ผมปั้นหน้าให้กลับไปนิ่งอย่างเดิมก่อนจะเดินแยกจากกลุ่มเพื่อนไปเพราะรุ่นพี่เรียกให้ชั้นปีหนึ่งไปรวมตัวกัน
"เอาล่ะครับน้องๆ อย่างที่ทราบกันดีว่าวันนี้เป็นวันแรกของกิจกรรมการรับร้องของคณะเรา พี่อยากให้น้องๆ เขียนชื่อแนะนำตัวเองลงบนกระดาษที่แจกไปเมื่อครู่นี้ครับ"รุ่นพี่ปี 3 ประกาศผ่านโทรโข่ง พร้อมกับบรรดานักศึกษาปีหนึ่งที่เริ่มแจกป้ายชื่อกันในแถว
"นี่..กระดาษของนาย"ผู้หญิงเสื้อแขนยาวสีชมพูด้านหน้าส่งกระดาษมาให้ผมพร้อมกับปากกา ผมรับมาเขียนชื่อตัวเองลงบนกระดาษก่อนจะส่งปากกาต่อให้คนด้านหลัง
"ฉันชื่อลูกเกดนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"ผู้หญิงคนเดียวหันมาส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับชูป้ายชื่อตัวเองให้เห็น
"ฉันแดเนียล" ผมตอบออกไปแค่นั้นก่อนจะส่งสายตามองไปยังกลุ่มรับน้องของอีกคณะที่อยู่ไม่ไกล และนั่นคือคณะที่น้ำแข็งอยู่
การรับน้องเริ่มไปสักพักโดยภารกิจวันนี้คือการฝึกร้องเพลงของคณะที่บรรดาปีหนึ่งจะต้องไปร้องต่อหน้ารุ่นพี่อย่างพร้อมเพรียงเพื่อให้ได้รับการยอมรับแล้วก็จะมีพี่ว๊ากที่สลับกันมาจะโดนกดดันน้องตามบทบาทที่ได้รับมาแต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่เลยตามน้ำไปตามหน้าที่เท่านั้น
ไม่นานนักน้ำแข็งก็เดินตามรุ่นพี่ของเธอมายังกลุ่มของคณะเราที่กำลังซ้อมร้องเพลงกันอยู่ ผู้ชายคนนั้นแนะนำตัวเองเองบอกถึงจุดประสงค์ที่เขาและน้ำแข็งต้องมายังที่นี่ ก่อนจะกวักมือเรียกเธอให้มายืนตรงกลางด้านหน้า นี่เป็นการพบหน้ากันครั้งแรกของผมและเธอที่ไม่เหมือนเดิม ใจผมเต้นรัวมากเมื่อมองหน้าของน้ำแข็งที่ยังเป็นเด็กร่าเริงสดใส เธอทำหน้าครุ่นคิดพร้อมกับกวาดสายตามองมายังคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้า
"เชิญเลือกได้ตามสบายเลยครับน้องน้ำแข็ง"รุ่นพี่ที่พาน้ำแข็งเดินมายังกลุ่มของคณะเราพูดขึ้นนั่นทำให้ใจของผมเต้นรัวมากกว่าเดิม
“คนนั้นแล้วกันค่ะ คนที่อยู่หลังผู้หญิงเสื้อชมพูคนนั้นค่ะ” และแล้วสายตาของเธอก็มาหยุดอยู่ที่ผมก่อนจะชี้มาและบอกกับรุ่นพี่ของเธอ
“น้องแดเนียลเชิญลุกมาเลยค่ะ” บรรดาเพื่อนและรุ่นพี่ของผมต่างส่งสายตาหากันก่อนที่แป้งจะเรียกผมออกไปยืนข้างหน้า
“ฉันขอโทษนะฉันต้องทำตามคำสั่งของรุ่นพี่น่ะ..” น้ำแข็งป้องปากเอ่ยขอโทษผมอย่างน่าเอ็นดูเมื่อผมเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเธอ ใจจริงผมอยากจะพุ่งเข้าไปกอดเธอให้หายคิดถึงด้วยซ้ำแต่ถ้าหากทำอย่างนั้นผมคงไม่ต่างจากคนโรคจิตที่ไปคุกคามคนไม่รู้จักแน่ๆ
“ฉันชอบนาย!!!” น้ำแข็งตะเบ็งเสียงตะโกนออกมาดังลั่นสร้างความเงียบงันให้กับคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น แม้แต่เธอเองก็หน้าเหวอเพราะตกใจเสียงตัวเองจนผมแอบหลุดขำ
"ขอบใจนะ.."ผมจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจสายตาของผมสักนิด เธอหันกลับไปคุยกับรุ่นพี่ของเธอต่อก่อนที่จะพากันกลับไปยังกลุ่มของตัวเอง
หลังจากเหตุการณ์นั้นในตอนเย็นไอ้ฟาร์ก็ล้อผมไม่เลิก แถมมันยังบ่นว่าอิจฉาที่มีรุ่นน้องสาวสวยมาตะโกนบอกชอบผมแบบนั้น แน่นอนว่าผมเองก็ใจเต้นกับคำที่เธอสารภาพออกมามากแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ภารกิจของกิจกรรมที่เธอต้องทำก็ตาม แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีใจกับคำว่าชอบของเธอขนาดนี้
"เหม่อแบบนี้แสดงว่าสนใจน้องเขาอ่ะดิ๊"ไอ้ฟาร์แซวผมอีกครั้ง
"ก็สน.."ผมตอบมันออกไปตามตรงเพราะผมจะไม่ยอมให้มีอนาคตที่มันได้ใกล้ชิดน้ำแข็งจนเกิดความรู้สึกชอบเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด
"เฮ้ยเอาจริงดิ?"สีหน้าตกใจของไอ้ฟาร์ทำเอาแป้งหลุดขำออกมา
"น้องเขาก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ ถ้าเป็นฉันนะตามไปเฝ้าหน้าคณะเลย"
"ก็คิดว่าจะไป.."คำตอบของผมทำเอาแป้งถึงกับสำลักเหล้า เพื่อนทั้งสามมองผมอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"มึงเป็นใครมาสิงเพื่อนกู ออกไปนะไอ้ผีร้าย!"ฟาร์ใช้มือจุ่มถังน้ำแข็งที่ละลายที่หมดแล้วก่อนจะสะบัดน้ำเย็นๆ ใส่หน้าผมแล้วไปหลบอยู่หลังปอเช่
"..."ผมจ้องมองเพื่อนด้วยความเอือมที่มันติงต๊องไม่เลิก แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะสิ่งที่ผมเจอมันฟาร์มันติงต๊องเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
"มึงสนใจน้องเขาจริงๆ?" ปอเช่วางแก้วเหล้าในมือลงแล้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"อืม.."ผมพยักหน้ายอมรับอย่างซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง
"มึงชอบน้องเขาเพราะการตะโกนบอกชอบเหรอ? มึงก็รู้ว่ามันเป็นแค่การรับน้องเฉยๆ"ปอเช่ถามอย่างไม่เข้าใจ
"ไม่หรอก มันมีเรื่องราวมากกว่านั้น แต่กูบอกใครไม่ได้แม้จะเป็นพวกมึงก็ตาม.."ผมมองออกไปยังด้างล่างของร้านเหล้า ถึงแม้จะเล่าออกไปแล้วใครจะเชื่อกันล่ะว่าผมย้อนเวลามาจากอนาคตอันเลวร้าย..
"กูไม่เซ้าซี้ แต่แค่แปลกใจว่าทำไมมึงถึงสนใจน้องเขาขึ้นมา"ปอเช่บอกกับผมก่อนจะหันหน้าไปมองฟาร์ที่มองมาทางผมด้วยความตกใจไม่หาย
"มึงไม่คิดว่ามันถูกผีสิงเหรอเช่ นั่นมันไม่ใช่เพื่อนเรา!" ไอ้ฟาร์ยังตีโพยตีพายแล้วชี้มาที่ผมไม่หยุดจนแป้งต้องตีมือมัน
"ฟาร์หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว"แป้งใช้ที่คีบน้ำแข็งเคาะหัวฟาร์ไปหนึ่งทีอีกครั้งเพื่อเรียกสติของมัน
"โอ๊ย! ไอ้เช่บอกเมียทอมมึงหยุดรังแกกูได้แล้ว"ฟาร์ลากเสียงยาวใส่หูปอเช่จนถูกอีกฝ่ายตบหัวเข้าให้
"ทำไมมีแต่คนรังแกกูเนี่ย กูงอนแล้วนะ"ฟาร์เบ้ปากทำหน้าออดอ้อนใส่ทุกคนสร้างความเอือมระอาให้พวกเราเป็นอย่างมาก
"เลิกสะดีดสะดิ้งเถอะมันไม่เข้ากับหน้ามึง"ผมพูดขึ้นขัดการบิดคอแทบเคล็ดของมัน
"อะไรวะเนี่ย ไม่สนุกเลยไม่มีใครเล่นกับกูสักคน"
"ไอ้แดนกูว่ามึงได้โอกาสทำคะแนนแล้วว่ะ"ปอเช่พูดขึ้นพร้อมทั้งทำสายตาไปยังกลุ่มลูกค้าที่เข้ามาใหม่สามคน หนึ่งในนั้นคือน้ำแข็ง เธอแต่งตัวด้วยชุดสายเดี่ยวสีดำเอวลอยกับกระโปรงยาวที่แหวกสูงขึ้นมาถึงต้นขา ใครอนุญาตให้เธอแต่งตัวขนาดนี้กัน!
"ยัยนั่น..อายุยังไม่ถึง 20 ด้วยซ้ำเข้ามาได้ยังไง.."ผมวางแก้วในมือลงบนโต๊ะพร้อมทั้งจ้องอีกคนไม่วางตา ผมไม่เคยเห็นเธอในมุมแบบนี้มาก่อน ซึ่งยอมรับว่าเธอสวยมากชุดที่ใส่มาเข้ารูปจนเห็นสัดส่วนเธอ แต่นี่มันร้านเหล้าแล้วเธออายุยังไม่ถึงด้วยซ้ำใครกันที่พามาที่แบบนี้! ความจริงตัวผมเองก็ยังไม่ครบ 20 ปีบริบูรณ์หรอกแต่..เงินช่วยได้ล่ะนะ
"แม่งน้องโคตรน่ามอง มึงดูผู้ชายโต๊ะนั้นดิมองกลุ่มน้องตาเป็นมันเลย"ฟาร์เองก็มาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
"..."ผมกำหมัดแน่นอย่างข่มใจ จะบอกว่าหวงก็ใช่แต่ผมในตอนนี้มีสถานะอะไรไปทำแบบนั้นกันในเมื่อตอนนี้ผมยังเป็นแค่แดเนียลนักศึกษาคณะวิศวะฯ ปีสองที่ปลอมตัวเป็นพี่เนียนไปร่วมกิจกรรมกับน้องปีหนึ่งเท่านั้น น้ำแข็งเองก็ไม่น่าจะสนใจผมที่เป็นแค่คนในภารกิจรับน้องของเธอ
"เฮ้ยไอ้แดนน้องเดินออกจากโต๊ะไปแล้วเว้ย"ฟาร์ตะโกนอยู่ข้างหูผม พร้อมทั้งชี้ไปยังน้ำแข็งที่กำลังเดินออกจากโต๊ะไป
"มึงจะตะโกนทำไมกูไม่ได้หูหนวก"ผมผลักหน้าไอ้ฟาร์ให้ออกห่าง เพราะเสียงของมันที่ตะโกนเมื่อกี้ทำเอาผมหูชา
"แดนฉันว่าตามน้องไปก็ดีนะ ฉันเห็นผู้ชายกลุ่มนั้นลุกเดินตามน้องไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"แป้งพูดขึ้นอีกคน
พรึ่บ!
ผมรีบลุกออกจากโต๊ะและลงไปทันทีที่ได้ยิน ไอ้พวกเหี้ยนั่นกล้าดียังไงถึงจะมายุ่งกับคนของผมขนาดนี้! ถ้าผมไปเห็นว่ามันทำอะไรน้ำแข็งนะ ผมจะจับมันโยนลงทะเลให้เป็นอาหารปลาซะ จะได้ไม่ต้องมาตามผู้หญิงคนไหนอีก
"ปล่อยนะ!"เสียงน้ำแข็งดังขึ้นมาจากทางเดินตรงที่เป็นมุมอับทำให้ผมรีบตามไปทันที
"อย่าเล่นตัวนักสิน้อง รู้มั้ยว่าพี่เป็นใคร มากับพี่แล้วน้องจะสบาย"ผู้ชายคนนั้นกำลังจับแขนของน้ำแข็งเอาไว้พร้อมทั้งทำท่าเหมือนจะลากเธอออกจากร้าน
"ปล่อย!" ผมเดินเข้าไปจับแขนของผู้ชายคนนั้นไว้ก่อนจะบิดแขนมันให้ปล่อยมือของน้ำแข็งก่อนจะดึงเธอให้มายืนข้างหลัง
"อย่ามาเสือกเรื่องผัวเมียชาวบ้าน!" ไอ้นั่นตรงดิ่งเข้ามาจะหาเรื่อง แต่ก็ช้ากว่ากำปั้นของผมที่ซัดเข้าหน้ามันเต็มแรงจนล้มลงไปกองกับพื้นเลือดกบปาก
"นี่สำหรับที่มึงแตะต้องเธอ! ส่วนนี่สำหรับคำพูดหมาๆ ที่บอกว่าเธอเป็นเมียมึง! ส่วนหมัดนี้กูแถม!!"
ผมรัวหมัดเข้าหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ยั้งจนบรรดาลูกค้าต่างให้ความสนใจกับเหตุการณ์ตรงนี้มากขึ้น ไม่นานนักการ์ดของร้านก็มาจับเราทั้คู่แยกออกจากกัน ผมสะบัดคนเหล่านั้นออกก่อนจะเดินกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าน้ำแข็งที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ แต่ก็ต้องชะงักไปเพราะดันเผลอแสดงด้านที่น่ากลัวออกมาในตอนโกรธ เธออาจจะกลัวผมที่เป็นแบบนี้..
- Writer
