ดีแลนกลับมาจากห้องน้ำแล้วเห็นน้องชายนั่งอมยิ้มกับโทรศัพท์มือถืออยู่ก็หรี่ตามองอย่างแปลกใจ และแน่นอนว่าอดถามไม่ได้
“นางฟ้าโทรมาหรือไง ถึงทำให้นายยิ้มได้”
น้ำเสียงหยอกล้อของพี่ชายทำให้ชาริลล์ที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุขได้สติ เขารีบเก็บรอยยิ้ม และตอบพี่ชายเสียงเรียบขรึม
“ไม่ใช่หรอกครับ เพื่อนของผมโทรมา เรานัดจะไปเจอกันที่ คาร์ตัน มิวเซียมนะครับ”
ดีแลนยังหรี่ตามองไม่เลิก
“แน่ใจนะว่าแค่เพื่อน...”
“เพื่อน... เพื่อนจริงๆ ครับ”
ชาริลล์หลบตา และผุดลุกขึ้นยืน
“เอาเป็นว่าผมขอตัวก่อนนะครับ ผมนัดเธอเอาไว้ ต้องรีบไป”
“เฮ้ย... จะไปได้ยังไง อีกสิบนาทีนายต้องเข้าประชุมกับพี่ไม่ใช่หรือ ชาร์ล”
ดีแลนอุทานอย่างตกใจ ชาริลล์หันกลับมามองพี่ชาย และพูดจาวิงวอนน่าสงสาร
“ถ้าผมไม่ไปตอนนี้ ก็ไม่รู้จะได้เจอเธออีกเมื่อไหร่ ให้ผมไปเถอะนะครับ แล้วผมสัญญาว่าจะไม่เบี้ยวประชุมแบบนี้ซ้ำอีกแล้ว ผมไปนะครับพี่ดีน ขอบคุณม
