“โรสคิดถึง... คนรักจริงๆ”
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ลาก่อน”
ชาริลล์เจ็บจนแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ตอนนี้เขารู้แล้วล่ะว่าความรู้สึกโหยหาคะนึงถึงที่มีต่อโรสิตามันคืออะไร
ความรัก... ความรักไง... ความรักที่เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่เวลามันจะบินจากไป มันกลับบินจากไปในขณะที่เขามีสติสัมปชัญญะครบถ้วน มันเจ็บ... เขาเจ็บนัก หัวใจที่เคยกระด้าง และไม่สะท้านต่อสิ่งใดกำลังโชกไปด้วยหยาดเลือด
เขาไม่มีสิทธิ์ในตัวของโรสิตา เพราะเขามาช้าเกินไป แม้ว่าเขา... จะเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตของหล่อนก็ตาม เขาไม่มีสิทธิ์
‘นายไม่มีสิทธิ์ ท่องเอาไว้ ชาริลล์ นายไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น!’
ชาริลล์ตัดสินใจเดินจากไป ความผิดหวังแผ่ซ่านอยู่รอบกายอย่างอำมหิต มันเข่นฆ่า และมันกำลังจะทำให้เขาหยุดหายใจ ชายหนุ่มเดินไปหยุดพิงอยู่กับกำแพงลับตาคน ปล่อยความเจ็บปวดให้ไหลออกมาจากดวงตา แต่ไม่นานก็รีบเช็ดมันออกไป
“ผมขอให้คุณโชคดี...
