ชาริลล์นั่งหมุนปากกาในมือ พร้อมกับถอนใจซ้ำๆ กันหลายต่อหลายครั้ง ท่าทางของเขาคือกิริยาของคนที่ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ซึ่งพี่ชายอย่างดีแลนก็มองเห็นท่าทางที่แปลกประหลาดไปของน้องชายได้อย่างชัดเจน
“ชาร์ล... นายแปลกไปมากนะพักนี้”
คนถูกเรียกได้สติ หันขวับมาและฝืนยิ้ม
“พี่ดีนว่าอะไรนะครับ ผมไม่ทันได้ยิน”
ดีแลนทำเสียงหมั่นไส้ในลำคอ
“นายจะทันได้ยินได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อนายเอาแต่นั่งเหม่อ นั่งใจลอย นี่พี่ว่านายแปลกไปมากนะ ทำตัวเหมือนคนกำลังมีความรัก”
นัยน์ตาสีเขียวมรกตของชาริลล์ไหววูบ
“ความรัก?”
ชาริลล์ทวนคำพูดของพี่ชายเสียงหยัน ก่อนจะยิ้มเศร้าๆ
“คนอย่างผม... ผู้หญิงที่ไหนจะมารักกันครับ ผมมันเชยจะตายไป”
ยิ่งฟังคำพูดของน้องชาย ดีแลนก็ยิ่งมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิด
“น้อยใจผู้หญิงคนไหนมาล่ะ บอกพี่มาเถอะ เดี๋ยวจะช่วยแก้ปัญหาให้ ดูอย่างเจ้าคิลล์สิตอนนี้มีความสุขกับมัลลิกาไปแล้ว เห็นไหมว่าพี่น่
