มือเล็กขาวสะอาดหมุนประตูลูกบิดให้เปิดกว้างออก และก้าวเข้าไปภายในห้องพักเล็กของตัวเองด้วยสภาพอ่อนล้าอ่อนแรง โรสิตาทรุดกายลงนั่งกับเก้าอี้ริมห้อง เอนกายพิงกับพนักเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า หยาดน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานบนหน้าจางหายไปแล้วก็จริง แต่ร่องรอยแห่งความเสียใจกลับยังตราตรึงอยู่ในหัวใจมากมายนัก
หล่อนปวดร้าว ทรมาน และอยากจะหยุดหายใจ...
โรสิตาก้มลงมองเช็คเงินสดในมือด้วยรอยยิ้มหยันเยาะตัวเอง ยิ้มด้วยความสมเพชตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น
สำเร็จแล้วสินะ กับสิ่งที่ต้องการจะทำ เงิน... เงินตั้งหนึ่งล้านเหรียญที่ได้มาจากคำโกหกของตัวเอง หยาดน้ำตาทะลักออกมาอีก แก้มนวลเปื้อนเปรอะคราบแห่งความทุกข์ใจอีกครั้ง มือบางยกขึ้นป้ายออก แต่ยิ่งป้ายยิ่งเช็ด มันก็ยิ่งไหลทะลักออกมา
“คุณชาร์ล... โรสขอโทษ...”
สายตาว่างเปล่ากับท่าทางห่างเหิน เย็นชาของเขาทำให้หัวใจของหล่อนปวดร้าวทรมาน หล่อนอยากจะกอดเขาเอาไว้ กอดเอา
