ตอนที่ 10
1138 Words
ชาริลล์ยกฝ่ามือขึ้นกุมศีรษะของตัวเองและบีบตรงขมับแรงๆ เพื่อคลายความปวดหนึบที่แรงเข้มอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาขยับเปลือกตา และฝืนให้ลืมขึ้น แสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านสีหวานทำให้เขาต้องหลับตาลง ก่อนจะพยายามลืมขึ้นอีกครั้ง
ภาพรอบตัวที่แปลกตาออกไปทำให้เขานอนนิ่ง กรอกตามองไปรอบๆ ห้องด้วยความพิศวง สมองพยายามรื้อฟื้นเรื่องราวก่อนหน้านี้... พยายามที่จะรู้ให้ได้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เพราะถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายแต่เขาไม่เคยค้างคืนนอกบ้านมาก่อน
หนุ่มหล่อที่ผิวสีแทนอร่ามไปทั้งตัวยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเป็นรอบที่สองเมื่อบนเตียงนี้ไม่ได้มีเขาแค่เพียงคนเดียวที่อาศัยหลับนอน แต่มี...
แผ่นหลังเล็กขาวผ่องอมชมพูดูบอบบางน่าถนอมนักในสายตาของเขา และแน่นอนว่ามันสะกดให้เขาเผลอตัวเผลอใจมองแผ่นหลังของสตรีที่นอนตะแคงหันหลังให้อยู่ด้วยความเพลิดเพลินใจ วูบหนึ่งก็นึกอยากจะสัมผัสผิวขาวนั้น อยากจะรู้ว่าจะนุ่มจะเนียนมือสักแค่ไหน และจะหอมกรุ่นแค่ไหนกัน ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้น เอื้อมไปด้านหน้า กำลังจะสัมผัสแผ่นหลังขาวผ่องนั้นอยู่แล้ว แต่สมองกลับร้องสั่งให้หยุดเสียก่อน และให้ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น
ใช่... เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง และผู้หญิงที่นอนหันหลังให้เขาอยู่คือใคร มานอนบนเตียงเดียวกับเขาได้ยังไง ในเมื่อ... เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้เรียกผู้หญิงมานอนด้วยสักหน่อย ชาริลล์ขบกรามแน่น รู้สึกกังขากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยิ่งนัก
แล้วทำไม... เขาถึงหลับเป็นตายแบบนี้...
นี่ก็เป็นอีกคำถามหนึ่งที่น่าสงสัย และเขาก็พยายามจะหาคำตอบให้ได้ แต่ให้ตายเถอะ จู่ๆ แม่ผู้หญิงที่มีแผ่นหลังโค้งสวยน่าสัมผัสด้วยจูบก็พลิกกายหันกลับมานอนหงาย ผ้าห่มแม้ผืนจะใหญ่แต่ก็ถูกรั้งลงไปอยู่ที่เอวคอด ปทุมถันงดงามอวบอัดชูชันท้าทายสายตาอย่างเชิญชวน ชาริลล์อ้าปากค้างเติ่ง ลมหายใจสะดุด นิมิตสวยล้ำงามราวกับเทพเจ้าปั้นแต่งของสตรีร่วมเตียงทำให้เขาแทบหยุดหายใจ มันทั้งสวยงาม เชิญชวนและท้าทายเป็นที่สุด
ชาริลล์สบถในลำคอรุนแรง พยายามควบคุมเจ้าความต้องการที่กำลังเพิ่มทวีคูณอย่างสุดกำลัง ควบคุมจนปวดหนึบไปทั้งร่าง ตอนนี้... ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาตื่นตัวหรืออะไรทั้งนั้น เขาจะต้องถาม จะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นและ...
โรสิตามานอนบนเตียงนี้ได้ยังไง?!
แรงกระทบแผ่วเบาที่แก้มนวลและเสียงเรียกทุ้มกระด้างทำให้คนที่กำลังจมอยู่กับนิทราค่อยๆ ตื่นขึ้นทีละน้อย หญิงสาวขยับเปลือกตา เหยียดสองแขนขึ้นเหนือศีรษะ โดยหารู้ไม่ว่ากิริยาแบบนี้ของหล่อน ยิ่งทำให้สองเต้างามท้าทายสายตาคมกริบของชาริลล์มากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มสบถในลำคอ และกัดฟันจนกรามปวดหนึบเพื่อข่มความปรารถนาแน่นอก
“คุณโรสครับ คุณโรส...”
เสียงของชาริลล์นี่?
สมองร้องบอก และแน่นอนว่าหล่อนต้องรีบลืมตาตื่นขึ้นทันที
ภาพแรกที่เห็นตรงหน้าก็คือใบหน้าหล่อเหลาไร้ความยินดีของชาริลล์ คาร์ตันที่โน้มต่ำลงมาหา สายตาของเขาไม่ได้อ่อนโยนเหมือนกับเมื่อคืนอีกแล้วในความคิดของหล่อน โรสิตารีบลนลานลุกขึ้นนั่ง โดยลืมไปสนิทเลยว่าตัวเองเปลือยเปล่าไปทั้งตัว
“คุณชาร์ล... คือว่า...”
ชาริลล์แทบกระอักกับความปรารถนาเสียเดี๋ยวนั้น เมื่อภาพตรงหน้าช่างงดงามและน่าลุ่มหลงยิ่งนัก โรสิตาไม่ได้มีแค่ใบหน้าที่สวยงามเท่านั้น แต่เนื้อตัวของหล่อนก็สวยจนน่าตะลึงไปซะทุกสัดส่วน จากความกรุ่นโกรธ ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเสน่หา
เขาต้องการหล่อน...
สายตาคมกริบที่จ้องมองมายังหล่อน มองเสียทั้งร่างทำให้โรสิตานึกได้ว่าตัวเองไร้อาภรณ์ มือบางรีบตะลีตะลานคว้าผ้าห่มมาคลุมกาย แก้มนวลแดงก่ำด้วยความอับอายและขัดเขิน
ชาริลล์ถอนใจออกมาแรงๆ และพยายามตั้งสติ พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ให้ความงดงามของโรสิตามาควบคุมสมองของตนเอง แต่ทำได้ยากนัก
“ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ผมไม่ชอบนักกับเหตุการณ์แบบนี้”
นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องมองมาที่หล่อน และแน่นอนว่าหล่อนจำเป็นต้องพูด พร้อมกับอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“คุณชาร์ล ฟัง... ฟังโรสก่อนนะคะ”
“พูดมาสิครับ ผมอยากฟัง... ว่าเมื่อคืนผมเป็นอะไร ทำไมถึงมาตื่นพร้อมกับคุณบนเตียงได้”
เขาไม่พอใจมาก แต่ความยวนใจที่ได้เห็นกลับทำให้ความไม่พอใจ ไม่พึงใจ ลดหายลงไปมากกว่าครึ่ง โรสิตาสวยงามเหลือเกิน โดยเฉพาะยามที่หล่อนแก้มแดง ตัวแดงแบบนี้
“คือ... เมื่อคืน... โรส... โรสไม่รู้ว่าคุณชาร์ลเป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็ฟุบไป โรสก็เลยพา...”
“ผมนี่นะฟุบ... ไม่มีทาง”
“แต่โรสไม่ได้โกหกนะคะ โรสจะไปโกหกคุณชาร์ลทำไมล่ะคะ”
“แล้วเมื่อคืน... เกิดอะไรขึ้นบ้าง”
โรสิตาหน้าซีดเผือด รู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับสายตาคาดคั้นของเขานัก แต่หล่อนไม่มีทางเลือกนี่ ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว จำต้องแสดงละครตามที่มิตาสอนเอาไว้
“ไม่... ไม่มีอะไรค่ะ เราสองคน... ไม่มีอะไรกัน”
มิตาบอกหล่อนให้พูดแบบนี้
“ไม่มีอะไรกัน?”
ชาริลล์ทวนคำพูดของหล่อนเสียงเครียดจัด ก่อนจะหัวเราะขืนๆ ออกมา
“ถ้าเด็กสามขวบมาเห็นสภาพของเราสองคนตอนนี้ คุณคิดว่าเด็กจะเชื่อคำพูดของคุณหรือเปล่า คุณโรส...”
โรสิตาหน้าซีดมากลงไปอีก
“คุณชาร์ล... คือ... ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ โรส... โรส...”
หญิงสาวจะขยับหนี แต่ก็ถูกเขารวบตรึงสองบ่าบอบบางเอาไว้ แผ่นอกกว้างสีแทนสวยทำให้หล่อนลมหายใจสะดุด ชาริลล์ซ่อนกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน หากในยามที่เขามีเสื้อผ้าครบถ้วน เขาเหมือนผู้ชายหุ่นดีธรรมดาคนหนึ่ง แต่พอถอดเสื้อผ้าออกแล้ว พ่อเจ้าประคุณกลับหุ่นดีมาก จนหล่อนน้ำลายไหล
“ผมทำอะไรคุณใช่ไหม เมื่อคืน...”
“ไม่... ไม่ค่ะ ไม่ได้ทำ...”
- Writer
