ตอนที่ 9
1736 Words
“ลุงไปที่โรงแรมนี่เลยนะ”
เสียงมิตาพูดกับคนขับรถ ก่อนที่รถแท็กซี่จะแล่นออกไป
โรสิตานั่งน้ำตาซึม มองใบหน้าหลับใหลไม่ได้สติของชาริลล์ด้วยความผิดบาปใหญ่หลวง หล่อนไม่อยากทำแบบนี้เลย
“คุณชาร์ล... โรสขอโทษ”
มือเล็กยกขึ้นแตะแผ่วเบาที่แนวสันกรามแกร่ง ตอหนวดเขียวครึ้มสากระคายมือเล็กน้อย หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยหัวใจที่แสนจะทรมาน
“โรส... เธอกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง... เพื่อครอบครัวของเธอ”
หญิงสาวนิ่งไม่ตอบ นั่งมองใบหน้าของชาริลล์ไปเงียบๆ ตลอดเส้นทาง เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมาโรงแรมระดับสามดาวก็มาอยู่เบื้องหน้า รถแท็กซี่จอดสนิท มิตาก้าวเดินลงไป และเรียกให้หล่อนรีบก้าวลงมาด้วยกัน
“ลงมาสิยายโรส จะได้พาแฟนของเธอขึ้นห้องไป ดูสิ เมาหนักเหลือเกิน ลุง... ฉันวานช่วยประคองแฟนของเพื่อนฉันขึ้นไปห้องพักทีนะ แค่ลำพังเราสองคนไม่ไหวแน่”
ลุงขับแท็กซี่ร่างใหญ่พอๆ กับชาริลล์รีบตอบรับอย่างมีน้ำใจ จากนั้นชาริลล์ คาร์ตันก็ถูกหิ้วปีกขึ้นไปบนโรงแรม ห้อง 453 คือห้องเชือดที่มิตาโทรมาจองเอาไว้ โชคดีนักที่เวลานี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม พนักงานมีแค่ที่เคาน์เตอร์เพียงหนึ่งคนเท่านั้น
ไม่นานประตูห้องก็ถูกดันให้เปิดกว้างออก พร้อมๆ กับร่างของชาริลล์ที่ถูกดันไปให้ล้มลงนอนบนเตียงสีขาวสะอาด มิตาหันไปจ่ายเงินให้กับลุงคนขับแท็กซี่ ก่อนจะรีบเดินไปปิดประตูเมื่อลุงคนนั้นเดินจากออกไป
โรสิตามองร่างของชาริลล์ที่ไม่ได้สติอย่างรู้สึกผิด หันไปมองหน้ามิตาอย่างขอความเห็นใจ หล่อน... หล่อนทำไม่ได้... ชาริลล์ คาร์ตันเป็นผู้ชายที่ดีเกินไป
“มิตา... ฉัน... ฉันว่า...”
“หยุดเลย... ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร หยุดคิด หยุดใจอ่อนได้แล้ว หน้าที่ของเธอคือทำยังไงก็ได้ที่จะสามารถสูบเงินจากชาริลล์ คาร์ตันให้ได้มากที่สุด ห้ามคิดเป็นอื่นเด็ดขาด”
“แต่ฉัน... ฉัน... ฉัน...”
“แต่ฉันอะไร ไหนบอกเหตุผลมาสิยายโรส”
มิตาถามอย่างหงุดหงิด ขณะพยายามถอดเสื้อเชิ้ตให้กับชาริลล์ ไม่ช้าแผงอกกว้างที่มีเส้นขนสีเดียวกับเส้นผมของเขาก็ปรากฏแก่สายตา โรสิตารีบหันหน้าหนี แก้มแดงก่ำ
“ฉัน... ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธ...”
“ชอบหมอนี่ล่ะสิ”
“มะ ไม่ใช่นะ”
“โกหกฉันไม่ได้หรอกยายโรส”
มิตาถอนใจออกมาแรงๆ ตลบผ้าขึ้นคลุมร่างกำยำสีแทนของชาริลล์เอาไว้ และสอดมือเข้าไปใต้ผ้าเพื่อปลดกางเกงขายาวออก จากนั้นก็ตามด้วยบ็อกเซอร์ จนในที่สุดเนื้อตัวของชาริลล์ คาร์ตันก็เปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่ม
“เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว คราวนี้แกก็ถอดเสื้อผ้า และสอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มกับหมอนี่ซะ ทุกอย่างจะได้สำเร็จ”
โรสิตายืนลังเล และเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ
“มิตา... ฉันกลัว... ฉันไม่กล้า ฉัน... ฉัน...”
“ถ้าไม่ทำ ครอบครัวของเธอก็จะยิ่งตกต่ำกว่านี้ เลือกเอาก็แล้วกัน ระหว่างไอ้ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้กับพ่อแม่ของแก”
หยาดน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานไหลรินมาอาบแก้ม
“มิตา...”
คนเป็นเพื่อนถอนใจเบาๆ ดึงร่างสั่นเทาเข้ามากอด พลางพูดให้กำลังใจ
“แกไม่มีทางเลือกแล้วนะโรส... แกต้องทำ พอทำเสร็จแล้วแกก็รีบบินกลับไปเมืองไทย แค่นี้ก็ไม่มีใครทำอะไรแกได้แล้ว”
“แต่ฉัน...”
โรสิตาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักทั้งน้ำตา ก่อนจะหันไปจ้องมองร่างของชาริลล์ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง
“ฉันรักเขา... ฉัน... กลัวว่าเขาจะโกรธ ฉัน... ฉันไม่อยากเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจของเขาเปลี่ยนไปเป็นชิงชัง ฉัน... ฉัน...”
“ฟังฉันนะ โรสิตา... ฟังฉันให้ดี...”
โรสิตาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก มองและตั้งใจฟัง
“แกกับชาริลล์ คาร์ตันไม่มีทางลงเอยกันได้หรอก ผู้หญิงของเขาต้องรวย ต้องสวย และต้องมีชาติตระกูล แม้ว่าบรรดาพี่น้องของเขาจะคว้าผู้หญิงโลว์โปรไฟล์มาเป็นภรรยาก็ตาม เชื่อฉันนะ ตัดใจซะ ทำตามแผนของเรา จากนั้นแกจะได้บินกลับเมืองไทยยังไงล่ะ พ่อของแกรออยู่ไม่ใช่หรือ”
แม้หัวใจจะทรมานแค่ไหน แต่เพราะเป็นลูกก็จำเป็นต้องแบกความกตัญญูเอาไว้ล้นบ่า โรสิตาพยักหน้ารับน้อยๆ ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง
“ขอบใจเธอมากนะมิตา ขอบใจที่เตือนสติฉัน ฉันจะทำ... เพื่อพ่อ เพื่อแม่ และเพื่อตัวเอง”
ใช่... ชาริลล์ คาร์ตันเป็นแค่คนอื่น คนที่หล่อนมองว่าเป็นเหยื่อโง่ๆ เท่านั้น ยังไงซะเขาก็ไม่ได้ไยดีอะไรหล่อนนอกเหนือไปกว่าความต้องการของผู้ชายเท่านั้นหรอก
“คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว ถอดเสื้อผ้าซะ แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง นอนให้หลับ แล้วพรุ่งนี้เช้าก็เล่นตามแผนที่ฉันบอก”
โรสิตาหันไปมองเตียงกว้าง แม้จะอยู่ในห้วงแห่งความเศร้าหมอง แต่แก้มนวลก็ยังอดแดงก่ำไม่ได้ หล่อนไม่เคยนอนเตียงเดียวกับบุรุษมาก่อน
“ฉัน... กลัวเขาจะไม่ให้อะไรฉันเลย”
“เชื่อฉันเถอะน่า ทุกอย่างต้องสำเร็จ”
มิตาเดินไปตลบผ้าห่มด้านที่โรสิตานอนขึ้น จากนั้นก็ยื่นเข็มแหลมเล่มเล็กให้กับโรสิตา
“มิตา... เข็ม...? ให้ฉันทำไมเหรอ”
“ทิ่มนิ้วตัวเองซะ แล้วเอาเลือดมาป้ายตรงนี้ เร็วเข้า”
คำสั่งของมิตาทำให้โรสิตาตัวแข็ง
“เราต้องทำ... ถึงขนาดนี้เชียวหรือ มิตา...”
“ใช่ ถ้าชาริลล์ คาร์ตันรู้ว่าเธอยังซิงอยู่ ไม่มีทางที่จะไม่ให้เงิน ทำตามที่ฉันบอกเถอะน่า เร็วเข้า คืนนี้ฉันต้องรีบกลับไปหาผัวนะ”
ในที่สุดโรสิตาก็จำต้องทำตามคำสั่งของเพื่อนอย่างเลือกไม่ได้ หล่อนเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อปลายเข็มแหลมทิ่มลงไปในเนื้อ ไม่นานเลือดสีแดงสดก็ผุดออกมาจากปลายนิ้วเรียว มิตาอมยิ้มพึงพอใจ และชี้ตำแหน่งบอกเพื่อน
“ป้ายตรงนี้ แบบนั้นแหละ สักสามจุดก็พอ”
โรสิตาทำตามที่เพื่อนบอกจนสำเร็จ จากนั้นจึงส่งเข็มคืนกลับไป
“เอาล่ะ ฉันจะออกไปแล้วนะ แกก็ทำตามที่ฉันบอก ถอดเสื้อผ้า แล้วเอามาโยนให้เกลื่อนห้อง ทำให้เหมือนว่ามีอะไรกัน และขึ้นไปนอนกับชาริลล์ คาร์ตัน รอจนถึงพรุ่งนี้เช้า”
แม้จะรู้ดีว่าไม่มีทางเลือก ยังไงก็ต้องทำ แต่โรสิตาก็ยังคงสั่นไปทั้งตัว ซึ่งมิตาเองก็พอจะเข้าใจ จึงรีบปลอบ
“แค่คืนนี้เท่านั้น พรุ่งนี้เช้า... ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย แกจะได้เงินมากพอที่จะนำไปช่วยเหลือครอบครัวที่เมืองไทย อย่าลืมสิว่าค่าเงินที่นี่แพงกว่าค่าเงินบาทมากนะ เกือบสามสิบสี่สิบบาทเลยนะถ้าฉันจำไม่ผิด นี่ถ้าชาริลล์ คาร์ตันเซ็นเช็คให้แกสักหนึ่งล้านเหรียญ โอ้ย...ฉันไม่อยากจะพูด แกรวยเละเลยล่ะยายโรสเอ๋ย...”
ท่าทางของมิตาดีใจแทนหล่อนมากมาย แต่หล่อนสิ กลับยิ้มไม่ออก หัวใจรู้สึกผิดอย่างรุนแรง แต่กระนั้นก็ถอยหลังไม่ได้อีกแล้ว
“ขอบใจมากมิตา... เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวแฟนจะรอนาน ฉันอยู่ได้”
“อย่าทำพลาดล่ะ ถ้าพลาด ฉันจะตัดเพื่อนกับแกจริงๆ ด้วย”
โรสิตาพยักหน้ารับทั้งน้ำตา
“ฉัน... ฉันสัญญา... ฉันจะไม่พลาดเด็ดขาด ละครที่เธอซ้อมให้ ฉันจำได้ขึ้นใจ และพรุ่งนี้ฉันก็จะใช้มัน ใช้มันเพื่อเรียกเงินจาก...”
หญิงสาวหันไปมองร่างกำยำของคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงทั้งน้ำตา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ แสนทรมาน
“ชาริลล์ คาร์ตัน... มหาเศรษฐีผู้โง่เขลาคนนี้”
มิตาดีดนิ้วพึงพอใจ
“เยี่ยมมาก แล้วพรุ่งนี้โทรหาฉันนะ”
โรสิตาพยักหน้ารับน้อยๆ ไม่มีแรงมากพอที่จะเค้นเสียงพูดออกไป
มิตากอดให้กำลังใจเพื่อนรักอีกครั้ง จากนั้นก็ตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง พร้อมกับล็อกประตูให้อย่างรู้หน้าที่
ทันทีที่อยู่ตามลำพัง หยาดน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีก็ทะลักออกมาอีก ก้อนสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอระหงซ้ำแล้วซ้ำเล่า หญิงสาวเดินไปหยุดที่ขอบเตียง มองร่างของชาริลล์ที่นอนหลับตาพริ้มด้วยความละอายใจยิ่งนัก
“ฉันไม่มีทางเลือก... ฉันขอโทษ... บางที... พรุ่งนี้คุณอาจจะเกลียดฉัน... เกลียดจนไม่อยากจะมองหน้า”
หญิงสาวสะอื้นฮักแสนทรมาน พยายามยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตา แต่ก็ไม่ยอมแห้ง
“แต่ฉัน... ฉันไม่มีวันหยุดรักคุณ...”
ยิ่งพยายามเช็ด น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
“คุณชาริลล์ คาร์ตัน...”
มือเล็กขาวสะอาดยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเม็ดแล้วเม็ดเล่า จนในที่สุดสาบเสื้อตัวสวยก็ถูกแยกออกจากกัน บราเซียร์สีหวานที่ห่อหุ้มก้อนเนื้อนวลอวบอัดวับแวมรำไร หญิงสาวสะอื้นไห้ไม่หยุด ก้มลงมองตัวเองอย่างแสนสมเพช แต่ไม่ช้าก็จำต้องสลัดเสื้อออกจากกาย บราเซียร์เป็นอาภรณ์ชิ้นที่สองที่ลอยตกลงไปสู่พื้นห้อง สองปทุมถันขาวผ่องเป็นอิสระ โรสิตาสะอื้นหนักขึ้น แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งทุกอย่างเอาไว้ได้ ไม่นานทั้งกระโปรงและกางเกงชั้นในสีเดียวกับยกทรงก็ตกลงไปเกลื่อนพื้นห้อง กายสาวสลักเสลาเปลือยเปล่าก้าวสั่นๆ ขึ้นไปบนเตียง สอดร่างกายอวบอิ่มเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเขา... และเฝ้ารอให้ถึงเวลาเช้า เฝ้ารอผลที่กำลังจะตามมาทั้งน้ำตา
- Writer
