ตอนที่ 7
1171 Words
เรือนร่างระหงในชุดเดรสสีชมพูหวานของโรสิตาเดินมาหยุดตรงหน้า ชาริลล์เผลอมองความงดงามของหญิงสาวด้วยความตื่นตะลึง ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่หวานละมุน เรือนกายกลมกลึงสลักเสลา และเขาก็เชื่อเหลือเกินว่าหล่อนคงจะหวานไปทั้งตัว
ชายหนุ่มสลัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่เจ้าความคิดหยาบคายนั้นออกไปจากสมอง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน และเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสุภาพอ่อนโยน
“สวัสดีครับคุณโรส... วันนี้คุณโรสสวยมากครับ”
โรสิตาทรุดกายลงนั่ง เมื่อบริกรของภัตตาคารหรูมาขยับเก้าอี้ให้ หญิงสาวแก้มแดงก่ำ มองผู้ชายที่หล่อระเบิดราวกับไม่ใช่คนจริงๆ ตรงหน้าด้วยความขัดเขินยิ่งนัก
ใช่หล่อนคนเดียวที่ไหนล่ะที่สวยงาม แต่เขา... ชาริลล์ คาร์ตัน เขาช่างดูราวกับพึ่งก้าวลงมาจากสรวงสวรรค์
“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล...”
“ผม... ยินดีมากครับที่คุณโรสโทรหาผมวันนี้”
หญิงสาวยิ้มเอียงอาย แก้มแดงระเรื่อ
“น่าอายนะคะที่ผู้หญิงอย่างโรสเป็นฝ่ายโทรนัดคุณชาร์ลก่อน”
ชาริลล์ได้ฟังก็รีบปฏิเสธทันที เพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวมีความรู้สึกไม่ดีแบบนั้น
“ด้วยความสัตย์จริง ถ้าคุณโรสไม่โทรมาเสียก่อน ผมก็จะโทรไปหาคุณโรสในวันนี้อยู่ดีล่ะครับ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย เพราะคาดไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน
“จริงเหรอคะ”
“ครับ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมอยากเจอคุณโรสทุกวัน”
คำพูดคำจานุ่มนวล และจริงใจไร้การเกี้ยวพาราสีของชาริลล์ ยิ่งทำให้โรสิตาเต็มไปด้วยความชื่นชมในบุคลิกของบุรุษรูปหล่อคนนี้
เขาจริงใจกับหล่อน แต่หล่อนกลับกำลังจะหลอกลวงเขา...
ความเศร้าใจทำให้โรสิตาเศร้าหมอง แต่ไม่ช้าก็ต้องรีบซ่อนเร้นมันเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าหน้าที่ของตัวเองในค่ำคืนนี้คืออะไร และที่สำคัญมิตาก็กำลังเฝ้ามองการแสดงของหล่อนอยู่ หล่อนไม่ต้องการให้เพื่อนรักต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจกับหล่อนอีกแล้ว
“โรส... ก็รู้สึกไม่ต่างจากคุณชาร์ลหรอกค่ะ”
“คุณโรส...”
หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตาประหลาดใจของผู้ชายตรงหน้า แก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงความไร้ยางอายที่ตัวเองแสดงออกไป เขาคงมองเห็นสะพานที่หล่อนทอดยาวไว้ให้เดินข้ามได้อย่างชัดเจน มันน่าละอาย และสตรีก็ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่หล่อนเลือกไม่ได้
“เออ... ถ้าคุณชาร์ลไม่สบายใจ... คิดว่าโรสไม่ได้พูดก็แล้วกันนะคะ”
“ใครว่าล่ะครับ... ผมพอใจมากต่างหาก”
คนที่ก้มหน้าหลบมองมือของตัวเองเงยขึ้นทันที นัยน์ตาสีเขียวมรกตของชาริลล์เต็มไปด้วยความพึงพอใจจริงๆ อย่างที่เขาพูดออกมา แก้มนวลแดงปลั่งอีกครั้ง หัวใจในอกขยายใหญ่ขึ้นจนคับแน่น ทั้งๆ ที่เป็นแค่เกมหลอกลวง แต่ปฏิกิริยาเคมีระหว่างเขากับหล่อนช่างตึงเครียดจนน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก
“เออ... คุณชาร์ลอย่า... ล้อเล่นกับโรสแบบนี้สิคะ ผู้ชายร่ำรวยและหล่อเหลาแบบคุณชาร์ล จะมามองผู้หญิงระดับล่างอย่างโรสได้ยังไงกันคะ”
แสร้งทำเป็นหัวเราะ ทั้งๆ ที่ภายในอกรู้สึกเจ็บแปลบหนักหน่วง
มือหนายื่นมากุมมือเล็กของหล่อนเอาไว้ บีบแผ่วเบาด้วยกริยาสุภาพ
“ผมไม่เคยแบ่งชนชั้นของมนุษย์ ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้มีฐานะเท่าเทียมกันนั่นก็คือลูกของพระเจ้า เงินก็แค่ส่วนประกอบที่มนุษย์สมมติมันขึ้นมาเพื่อใช้วัดความเป็นมนุษย์ด้วยกันเท่านั้นเอง ซึ่งสำหรับผมมันใช้ไม่ได้ ผมมองคนรอบข้างด้วยความดีต่างหากล่ะครับ”
ยิ่งฟังทัศนคติของเขา หล่อนก็ยิ่งรู้สึกลุ่มหลงในตัวตนของผู้ชายคนนี้มากและมากขึ้นเรื่อยๆ โรสิตานั่งฟังนิ่ง มองหน้าเขาด้วยสายตาชื่นชม จนคนถูกมองรู้สึกตัว และขัดเขินจนโหนกแก้มสูงสมบูรณ์แบบมีสีเข้มขึ้น หญิงสาวอมยิ้มขบขัน
“คุณชาร์ล เหมือนนักบวชที่พึ่งออกมาเจอสตรีเลยนะคะ”
ชาริลล์เลิกคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน ถามกลับยิ้มๆ
“ทำไมคุณโรสถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“เพราะโรสคิดว่าคุณชาร์ลเป็นคนดีมากๆ ยังไงละคะ”
เรือนกายของชาริลล์ตั้งตรงขึ้น ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักทุ้ม ในขณะที่จับจ้องมองดวงหน้าของคู่สนทนาสาวสวยไม่วางตา
“ผมน่ะห่างไกลจากนักบวชมาก ถ้าจะพูดให้ถูกต้องผมยังมีความเป็นมนุษย์อยู่เต็มตัว มีรักโลภโกรธหลง ยังตัดไม่ได้เลยครับ”
หญิงสาวหัวเราะขบขัน หัวใจมีความสุข จนลืมไปสนิทเลยว่าหล่อนก้าวมาอยู่ตรงจุดนี้ ตรงหน้าผู้ชายที่ชื่อชาริลล์ คาร์ตันเพื่ออะไร
“คุณโรสจะอยู่ที่นี่นานไหมครับ คือผม... หมายถึงว่าจะอยู่ที่ลุยเซียนาอีกนานไหม”
“ก็จนกว่าโรสจะได้ในสิ่งที่ปรารถนาน่ะค่ะ”
ปากอิ่มสีชมพูระเรื่อของโรสิตาคลี่กว้างออกจากกันเป็นรูปหัวใจ และนั่นก็ทำให้คนจ้องมองอย่างชาริลล์รู้สึกไม่ต่างจากถูกมนต์สะกด ชายหนุ่มเผลอจ้องมองกลีบปากอิ่มเต็มของสตรีตรงหน้าด้วยความโหยหาที่ควบคุมไม่ได้ ในสมองจินตนาการภาพที่ตัวเองได้จุมพิตเคล้าคลอกับกลีบปากเต็มตึงของโรสิตาอย่างแนบสนิท ฉับพลันบางส่วนของร่างกายที่เคยควบคุมได้อย่างดีกลับตื่นผงาด จนเจ้าของร่างเช่นเขาต้องเปลี่ยนท่านั่งด้วยการตวัดขาขึ้นไขว่ห้างเพื่อปกปิดความตื่นตัวของตนเองเอาไว้ ชาริลล์เต็มไปด้วยความละอายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
มันไม่เคยเป็นแบบนี้... เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกโหยหารุนแรงแบบนี้ได้ แต่โรสิตาทำได้ แรงดึงดูดระหว่างเขากับหล่อนนั้นช่างบ้าคลั่งนัก บ้าคลั่ง... จนเขาอดที่จะรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้
“เออ... ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ คุณโรสสั่งอาหารได้เลยครับ ไม่ต้องรอผม”
แม้จะงุนงงกับท่าทางรีบร้อนของอีกฝ่าย แต่โรสิตาก็ฝืนยิ้มกว้าง
“ค่ะ โรสจะรอคุณชาร์ลนะคะ”
เขายิ้มให้กับหล่อน นัยน์ตาสีเขียวมรกตเต็มไปด้วยความพึงพอใจ หากเขาไม่ได้แสดงละคร สิ่งที่ได้เห็นจากสายตาของเขา บอกให้รู้ว่าชาริลล์เองก็กำลังรู้สึกเหมือนกับที่หล่อนกำลังเป็นอยู่นั่นเอง หล่อนควรยิ้มสิ ควรดีใจ แต่...
“เอายาออกมาจากกระเป๋าสิ ยายโรส แล้วใส่ในแก้วน้ำของหมอนั่นเลย” เสียงกระซิบของมิตาที่นั่งหันหลังอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ ดังขึ้นแผ่วเบา แต่หล่อนก็ได้ยิน
โรสิตาอึกอัก และรู้สึกสับสน ไม่กล้าพอที่จะทำ
“มิตา... ฉัน... ฉันไม่กล้า...”
- Writer
