5 ยากจะคาดเดา
989 Words
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าเล็กค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปยังเพื่อนตัวเองที่ยืนอยู่กับบรรดารุ่นพี่ที่เธอไม่คุ้นหน้าทว่าขณะที่สองเท้าเล็กกำลังเดินเข้าไปอยู่นั้น
พรึบ! อยู่ ๆ เอกสารชีตในมือของชายคนหนึ่งก็ร่วงลงไปบนพื้นทำเอาวาวาที่กำลังเดินอยู่นั้นชะงักเท้าไปด้วยความตกใจก่อนจะรีบหยุดก้มลงนั่งช่วยผู้ชายคนนั้นเก็บเอกสารด้วยความจิตใจดีตามประสา
"นี่ค่ะ" เจ้าของใบหน้าเล็กบอกพร้อมกับหยิบยื่นเอกสารไปยังผู้ชายตรงหน้าด้วยรอยยิ้มหวาน
"ขอบคุณครับ" ชายคนนั้นตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มก่อนจะจ้องมองไปยังรอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าราวกับคนตกอยู่ในภวังค์...
"ขอตัวก่อนนะคะ" ปากเล็กสีชมพูเอ่ยบอกคนตรงหน้าออกไปทำให้เขาได้สติ
"คระ...ครับ"
"^^" วาวาก็ยิ้มลุกเดินออกมาเพื่อไปหาเพื่อนตัวเองที่ยืนอยู่
"โอ๊ย แม่นางสาวไทยกว่าจะเดินมาได้" เบย์ทำเบ้ปากพูดใส่ร่างบางที่เดินเข้ามาใหม่
"เอ้า ก็ของเขาร่วงนี่หน่า จะให้เดินผ่านมาเฉย ๆ ได้ยังไงกัน" คนตัวเล็กตอบกลับก่อนจะก้มหัวยิ้มทักทายรุ่นพี่ทุกคนที่นั่งอยู่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนที่นั่งนิ่งจ้องมองหน้าเธออยู่ตลอดทำให้ดวงตากลมโตค่อย ๆ หันไปมองตามความรู้สึกของตัวเอง
"..." แล้วใบหน้าเล็กก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อสายตาของเธอเลื่อนเข้าไปสบปะทะเข้ากับดวงตาคมของใครอีกคนที่มองหน้าเธอนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาจากแววตาแม้แต่น้อย
"โอ๊ะ" หญิงสาวเผลอทำเสียงออกมาหลังจากที่รู้สึกคุ้นเคยอยู่ไม่น้อยกับชายอีกคนแต่ไม่ว่าจะนึกเท่าไร...เธอก็นึกไม่ออก
"วาวา..." เสียงเบย์ดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อได้สติหันกลับไปสนใจเพื่อนตัวเอง
"...นี่พี่แตมเจ้าของหอที่ฉันบอก"
"สวัสดีค่ะ" เจ้าของรอยยิ้มหวานยิ้มทักทายรุ่นพี่สาวของเพื่อนไป
"หวัดดี ชื่อวาวาใช่ไหมคะ"
"ค่ะ^^"
"โห่ รอยยิ้มน้องนี่...ขนาดพี่เป็นผู้หญิงยังใจสั่นเลยนะ น่ารักมาก" แสตมป์อดที่จะพูดออกมาตามความคิดของตัวเองไม่ได้เพราะรุ่นน้องตรงหน้าเธอมีรอยยิ้มที่สดใสทำลายล้างสูงมากจริง ๆ
"แหะ" วาวาก็ยิ้มตาหยีออกมาด้วยความเขินซึ่งนั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กดูน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่
"เพราะรอยยิ้มน่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้ม กับนิสัยไม่ทันคนของมันนี่แหละพี่ที่เป็นภัย" เบย์บ่น
"ทำไมอะ"
"ก็เพราะมันเป็นแบบนี้ แฟนรูมเมตมันถึงจ้องจะเคลมมันน่ะสิ"
"เบย์ มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้น..."
"เงียบไปเลย เธออะมองโลกในแง่ดีเกินวา..." ว่าแล้วเบย์ก็หันไปพูดคุยเล่าให้รุ่นพี่คนสนิทตัวเองฟัง
"...รูมเมตมันนะพี่ ชอบแอบเอาแฟนเข้ามานอนในหอดึก ๆ แล้วบางทีอยู่นานเป็นวัน ๆ เลย"
"ถามจริง" แสตมป์ถาม
"จริงพี่ แล้วก็ชอบมองวามันด้วยสายตาไม่ดีแบบจ้องตลอดจนอึดอัด"
"แล้วทำไมเราไม่ไปฟ้องเจ้าของหอล่ะ"
"หึ จะทำอะไรมันได้ มันลูก สส.ชื่อดังพี่"
"อ่า เข้าใจแล้ว" แสตมป์ก็พยักหน้ารับรู้อย่างพอจะเข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ ได้เอง
"แบบนี้ก็เลยอยากย้ายหอใช่ไหม" ใบหน้าสวยหันไปเอ่ยถามยังร่างบางที่ยืนอยู่
"ค่ะ" วาวาก็ยิ้มแห้งค่อย ๆ พยักหน้าตอบ
"โอเค งั้นเราคุยรายละเอียดกันก่อนดีไหม" แสตมป์ถาม
"ค่ะ แต่เอ่อ..." แล้วหญิงสาวก็ทำท่าอึกอัก ๆ ออกมาทำให้แสตมป์อดที่จะมองหน้าถามร่างบางตรงหน้าออกไปไม่ได้
"มีอะไรหรือเปล่าเรา?"
"คือว่า..." วาวาก็หันไปมองหน้าเบย์อย่างขอความช่วยเหลือตามประสาคนไม่กล้าพูดหรือจะสอบถามอะไรเอง
"พอดีแค่อยากลองถามพี่ดูก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ" เบย์บอกทำให้แสตมป์ชะงักไปเล็กน้อย
"เรื่องเงินใช่ไหม"
"..." วาวาก็นิ่งค่อย ๆ พยักหน้าตอบ
"ราคาห้องพี่ค่อนข้างแรงเลยนะบอกก่อน เพราะมันเป็นกึ่งคอนโดความปลอดภัยสูง"
"เท่าไรเหรอคะ"
"จริง ๆ พี่ตั้งไว้หมื่นหนึ่งแต่ถ้าน้องสนใจพี่ลดให้เหลือแปดพัน"
"ปะ...แปดพันเหรอคะ" ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาเสียงเบาด้วยความรู้สึกไม่สามารถที่จะสู้ไหวกับราคาที่ได้ยิน เพราะหอในที่เธออยู่จ่ายเพียงแค่สองพันถึงสองพันห้าต่อเดือนเท่านั้น
"เอ่อ..." ดวงตากลมโตก็หันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองแววตาสื่อความหมายว่าสู้ไม่ไหว
"ยังไงเดี๋ยวขอปรึกษากันอีกทีก่อนนะพี่ เพราะวามันต้องโทรถามพี่มันด้วยว่าสู้ไหวไหม"
"อืม ยังไงก็ทักมาแล้วกัน พี่ไม่ซีอะไรมากอยู่แล้ว"
"โอเค งั้นไปก่อนนะพี่"
"อืม ไว้เจอกัน" แสตมป์เอ่ย โดยทันทีที่แสตมป์พูดจบ วาวาก็ก้มหัวลาให้กับรุ่นพี่ทุกคนที่นั่งอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนเบย์ให้เดินออกไปด้วยกัน
"หึ น่ารักนะเนี่ย" แสตมป์ก็ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูไปกับเพื่อนสนิทของรุ่นน้องตัวเองซึ่งไม่ใช่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่คิดแบบนั้น เพราะเจ้าของใบหน้าหล่ออีกคนที่เพิ่งสูบบุหรี่มาก็เอาแต่มองตามแผ่นหลังเล็กของหญิงสาวที่จับแขนพาเพื่อนเดินออกไปนิ่งด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาในความคิดของเขา...
- Writer
