6 อยากได้อะไร...ต้องได้
1831 Words
หลังจากที่คุยงานกับอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจกต์จบ เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบแปดก็เดินตรงไปยังรถสปอร์ตหรูสีดำด้านของตัวเองด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่ยังไม่ทันที่มือหนาจะได้เปิดประตูก้าวเข้าไปในรถ
"ธาม" เสียงหวานของใครบางคนเอ่ยเรียกเจ้าของใบหน้าหล่อขึ้นทำให้ดวงตาคมหันไปมองตามเสียงก่อนจะพบกับใบหน้าเล็กดูดีของมิลลิ เพื่อนคนสนิทของเขา
"อืม" คนตัวสูงขานรับตอบกลับ
"มาทำอะไรที่ตึกคณะฉันเหรอ" มิลลิยิ้มถามชายหนุ่มตรงหน้าออกไปซึ่งเธอเองเรียนอยู่บริหารปีสี่ที่มหา’ลัยแห่งนี้เช่นกัน
"มีคุยงานกับอาจารย์ลี่" ปากหนาตอบ
"เรื่องโปรเจกต์จบใช่ไหม"
"อืม"
"แล้วนี่...กำลังจะกลับคอนโดเหรอ" หญิงสาวมองหน้าถามร่างสูงขึ้น
"อืม"
"งั้นฉันขอกลับด้วยสิ"
"แล้วรถเธอล่ะ"
"ส่งเข้าศูนย์น่ะ" ร่างบางยิ้มตอบเจ้าของใบหน้าหล่อออกไปโดยธามก็นิ่ง
"อืม ขึ้นรถสิ" สุดท้ายคนตัวสูงก็บอกหญิงสาวออกไปเสียงเรียบ ยังไงทั้งสองก็อยู่คอนโดเดียวกัน...สนิทสนมกันอยู่แล้ว
"ขอบคุณนะ" มิลลิยิ้มเอ่ยออกมาก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งยังที่นั่งข้างคนขับทันทีแล้วรถหรูก็ค่อย ๆ ขับวนออกไปจากมหา’ลัยตามปกติ แต่...ขณะที่รถราคาแพงกำลังขับเข้าโค้งเตรียมออกไปจากมหา’ลัยหรูอยู่นั้น ดวงตาคมของเจ้าของรถสปอร์ตก็เหลือบไปเห็นร่างบางของใครบางคนที่กำลังยืนเกร็งคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งด้วยสีหน้าอึดอัด
ผู้หญิงคนนั้น...ผู้หญิงที่เข้ามาอยู่ในสายตาของเขาอยู่บ่อยครั้งในวันนี้
"ธาม...มองอะไรเหรอ" เสียงมิลลิเอ่ยถามขึ้นทำให้ร่างสูงที่ขับรถอยู่ได้สติ
"เปล่า" ริมฝีปากหนาตอบกลับหญิงสาวอีกคนไปเสียงนิ่งพร้อมกับทำท่าขับรถออกไปด้วยท่าทีปกติทั้งที่สายตาของเขานั้นยังคงลอบมองคนตัวเล็กอีกคนที่ขับผ่านมาทางกระจกรถตัวเอง...
ด้านวาวา
"กำลังจะกลับหอไม่ใช่เหรอ ไปกับฉันสิ ฉันก็กำลังจะไปหาโบว์วี่อยู่พอดี" เสียงเจมส์แฟนของรูมเมตของวาวาเอ่ยขึ้นซึ่งโบว์วี่ที่เขาพูดถึงก็คือชื่อของรูมเมตคนตัวเล็ก
"เอ่อ..."
"มาเถอะ" ว่าแล้วร่างสูงตรงหน้าก็ทำท่าจะเอื้อมมือเข้ามาคว้าแขนเล็กของหญิงสาวให้เดินไปกับเขา
"เอ่อ ไม่ดีกว่าเจมส์" ริมฝีปากบางตอบปฏิเสธพร้อมกับถอยหลังเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกคนเสียหน้า
"ทำไมล่ะ" ใบหน้าดูดีก็มองหน้าถามรูมเมตแฟนตัวเองนิ่ง
"อืมมม พอดีเราต้องไปสัมภาษณ์งานน่ะ"
"งานเหรอ ที่ไหนล่ะ" ดวงตาคมยังคงจ้องหน้าถามหญิงสาว
"ระ...ร้านกาแฟแถว ๆ มหา’ลัยนี่แหละ ยังไงเดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ" พูดจบ เจ้าของใบหน้าใสชวนมองก็รีบก้มหน้าเดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของเจมส์ที่มองตามแผ่นหลังเล็กไปนิ่งก่อนจะแสยะยิ้มเอ่ยออกมา
"หึ คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ..."
"...น่ารักขนาดนี้ ฉันต้องเอาเธอให้ได้ วาวา"
ตึก
ตึก
"เฮ้อ" ริมฝีปากบางชมพูถอนหายใจออกมาทันทีหลังจากที่หลบเลี่ยงแฟนหนุ่มของรูมเมตตัวเองได้สำเร็จโดยในขณะที่ร่างบางกำลังเดินตรงไปตามทางอยู่นั้น
ครืดดด โทรศัพท์ของวาวาก็ดังขึ้น
เบย์
ติ้ด
"ฮาโหล..."
(ทำไมเสียงเป็นงั้น อยู่ไหน) เบย์เอ่ยถามเพื่อนตัวเองด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแต่เพราะวันนี้เธอต้องรีบกลับไปดูแลร้านค้าของที่บ้านตัวเองทำให้ไม่สามารถที่จะไปเป็นเพื่อนวาวาสัมภาษณ์งานได้ โดยวาวาเองก็ไม่ได้โกหกอะไรเจมส์ เธอมีสัมภาษณ์งานร้านกาแฟจริง ๆ เพียงแต่ว่า...มันยังไม่ถึงเวลานัด
"เบย์~"
(อะไร มีอะไร เกิดอะไรขึ้น)
"เมื่อกี้เจอเจมส์"
(ว่าไงนะ! แล้วมันทำไม มันทำอะไรเธอหรือเปล่า)
"ไม่ ๆ เขาไม่ได้ทำอะไร แต่ว่าเขาชวนฉันกลับหอพร้อมกับเขา"
(ไอ้เวรนี่! แล้วรูมเมตเธอไปไหน)
"ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะรออยู่ที่ห้อง"
(กล้ามาก เกลียดแม่งว่ะ ไอ้ผู้ชายนรก!)
"จะ...ใจเย็นนะเบย์"
(โอ๊ย! เธอนี่ก็เอาแต่นุ่มนิ่มอยู่ได้ ถ้าเกิดวันไหนเสียรู้มันขึ้นมาล่ะวา มันบ้ามากนะตอนนี้ กล้าชวนเธอกลับหอด้วยเนี่ย)
"..." วาวาก็นิ่งทำหน้าหงอยไปกับคำพูดของเพื่อน เธอเองก็กลัวอยู่ไม่น้อยแต่ว่า...เธอไม่สามารถที่จะทำอะไรได้
(ไม่ได้การละ ต้องรีบหาหอใหม่อยู่แล้วย้ายออกมา)
"จะไปหาที่ไหนล่ะ..."
(ที่พี่แตมสู้ไม่ไหวใช่ไหม)
"อืม เกือบสี่เท่าของหอในเลยนะ ฉันสู้ไม่ไหวหรอก" ปากเล็กตอบกลับปลายสายออกไป
(เฮ้อ! แล้วจะทนอยู่แบบนี้ไปก่อนเหรอ มันน่ากลัวขึ้นทุกวันแล้วนะ)
"..." คนตัวเล็กก็นิ่ง
(เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันลองถามต่อราคาพี่แตมอีกที)
"อย่าเลย เกรงใจพี่เขา"
(แต่...)
"เดี๋ยวทน ๆ ไปก่อนจนกว่าจะมีคนในหอในออกก็ได้"
(แล้วระหว่างนี้ล่ะวา ถ้ามัน...)
"เขาคงจะไม่ทำอะไรโจ่งแจ้งหรอกมั้ง เดี๋ยวระหว่างนี้ฉันจะพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้"
(เฮ้อ ทำไปก็เท่านั้นมันแทะโลมเธอทางสายตาอยู่ดี)
"ไม่เป็นไรหรอก หรือบางทีพวกเราอาจจะคิดมากก็ได้นะ มันอาจจะไม่..."
(หยุดโลกสวยเดี๋ยวนี้! ถ้าอยู่ใกล้ ๆ นะ ฉันจะฟาดเธอให้ตายเลย มองโลกในแง่ดีอีกแล้ว!)
"แหะ" ปากเล็กก็ได้แต่ยิ้มแห้งออกมาด้วยความน่ารักไปกับคำบ่นกล่าวของคนเป็นเพื่อนก่อนที่ดวงตากลมจะก้มลงมองดูนาฬิกาในข้อมือเล็กของตัวเอง
"โอ๊ะ ได้เวลาสัมภาษณ์แล้ว..."
"...งั้นแค่นี้ก่อนนะเบย์"
(อือ ขอให้ได้งานล่ะ)
"โอเค สาธุ~"
(หึ ไป ๆ ตั้งใจสัมภาษณ์)
"ค่าา~" แล้วมือเล็กก็กดวางสายจัดการจัดแจงความเรียบร้อยของตัวเองเดินตรงเข้าไปยังด้านในร้านกาแฟหรูที่อยู่ไม่ไกลจากมหา’ลัยชื่อดังสักเท่าไร ด้านเบย์เองก็นั่งคิดพยายามหาทางช่วยเพื่อนตัวเองสุดฤทธิ์จนสุดท้ายก็ทนไม่ไหวตัดสินใจโทรหารุ่นพี่สาวของตัวเองอีกครั้ง
"ว่าไง" เสียงหวานของแสตมป์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่กับรุ่นน้องตัวเองด้วยท่าทีปกติทั้งที่รอบ ๆ ตัวเธอนั้นเต็มไปด้วยแขกมากมายของบรรดาญาติตระกูลนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลมากมายเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของอาของเธอซึ่งก็คืออาของธามเช่นกันโดยตอนนี้ทั้งสองที่อายุน้อยที่สุดในงานก็พากันเดินออกมานั่งเล่นบริเวณสวนเงียบ ๆ ของบ้านหลังใหญ่ เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งก็หยิบซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบไปตามปกติของเขา
"เบย์ พี่ลดเต็มที่ได้ไม่ขนาดนั้น จริง ๆ มันมีค่ากองกลางด้วยนะที่พี่ต้องออกให้"
"ห้าพันมันน้อยไปจริง ๆ"
"พี่ก็เอ็นดูเพื่อนแกนะ แต่ว่า..."
"อืม ขอบคุณที่แกเข้าใจพี่"
"ไม่เป็นไร ยังไงเดี๋ยวพี่ช่วยหาหอให้แล้วกัน"
"โอเค ก็สงสารแหละคงจะอึดอัดไม่น้อย เพื่อนแกอะ แล้วดูซื่อ ๆ ไม่ทันคนด้วย"
"อ่า ๆ เดี๋ยวพี่ลองถาม ๆ เพื่อนไม่ก็รุ่นน้องให้"
"โอเค ถ้าได้หรือยังไงเดี๋ยวทักไปบอก"
"อืม" แล้วมือเล็กก็กดตัดสายไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง
"เฮ้อ"
"มีอะไร" ร่างสูงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่อดที่จะหันไปมองหน้าถามญาติตัวเองไม่ได้
"รุ่นน้องฉันน่ะสิ ที่มาวันนี้อะ นายจำได้ไหม"
"อืม ทำไม"
"คือเพื่อนรุ่นน้องฉันอะ นุ่มนิ่มมากก นายก็น่าจะเห็น แล้วทีนี้...เหมือนแฟนของรูมเมตน้องเริ่มกลิ่นไม่ดีมาก ๆ แล้วอะธาม แบบเริ่มถามไถ่ถึงเนื้อถึงตัว..."
"...นี่รุ่นน้องฉันก็เลยโทรมาขอให้ฉันลดราคาห้อง แต่คือฉันลดให้ไม่ได้อะ ถ้าม้าฉันรู้นะ ฉันโดนบ่นแน่ นายก็รู้ว่าม้าฉันหวงเงินขนาดไหน" แสตมป์ทำหน้ายู่เอ่ยออกมาตามตรง ความจริงเธออยากจะช่วยเพื่อนรุ่นน้องตัวเองมากฟังดูก็รู้สึกเห็นใจปนเอ็นดูแต่ว่าห้องพักคอนโดขนาดเล็กที่เธอกำลังปล่อยเช่าอยู่มันคือเงินที่แม่เธอเป็นคนซื้อให้แล้วถ้าแม่เธอรู้ว่าเธอปล่อยเช่าห้องในราคาที่ค่อนข้างต่ำเกินความจริง เธอก็อาจจะโดนดุเอาได้
"ค่าห้องเท่าไร" อยู่ ๆ ร่างสูงที่ยืนพ่นควันสีเทาขาวก็หันไปเอ่ยถามญาติตัวเองขึ้น
"ฮะ?"
"ค่าห้อง"
"แปดพันไง"
"ไม่ใช่"
"หื้อ?" แสตมป์ก็ทำหน้างุนงงมองหน้าธาม
"ราคาห้องที่เธอซื้อมาน่ะเท่าไร"
"เกือบล้านสี่"
"ฉันซื้อต่อ"
"ฮ...ฮะ!?"
"พรุ่งนี้ทำเรื่องเลย เดี๋ยวโอนเงินให้"
"ดะ...เดี๋ยวนะ! นี่พูดจริงใช่ไหมเนี่ย"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็เงียบไม่ตอบแต่เลือกที่จะมองหน้าสบสายตากับหญิงสาวตรงหน้านิ่งแววตานิ่งเรียบไม่มีความล้อเล่นในคำพูด
"ถามจริงธาม จะซื้อไปทำไม"
"..." คนตัวสูงก็นิ่งไม่ตอบ
"ธาม..."
"ก็แค่...อยากซื้อ"
"..." แสตมป์ก็ยืนลอบมองหน้าญาติตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อแล้วคนตัวเล็กก็ต้องชะงักไปกับประโยคต่อมาที่ออกมาจากริมฝีปากหนาดูดี
"ไม่ต้องบอกใครว่าฉันซื้อต่อ แล้วก็..."
"...ให้เพื่อนรุ่นน้องเธอมาเช่าในราคาที่เขาไหว"
ขวับ! ใบหน้าเรียวรีบหันมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างตัวเองทันทีที่เขาพูดจบ
"ธาม คนนี้อย่า" แสตมป์รีบทักท้วงพูดกับญาติตัวเองอย่างนึกรู้ทันในนิสัยของอีกคน แต่...
ครืดดด เสียงโทรศัพท์ราคาแพงของร่างบางสั่นขึ้น
"ฉันโอนแล้ว..." ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกพร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนมองหน้าเขาอยู่นิ่ง
"...ฝากจัดการที่เหลือให้ด้วย" พูดจบ สองเท้าหนาก็เดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของแสตมป์ที่มองตามแผ่นหลังกว้างของอีกคนไปสลับกับก้มลงมองข้อความการโอนเงินจำนวนล้านสี่ที่เข้ามาในบัญชีของเธอ
"ให้ตายเถอะ..." ปากเล็กได้แต่เอ่ยออกมาอย่างไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เพราะการกระทำของอีกคนก็ไม่ต่างจากการมัดมือชกสักเท่าไร ไม่เพียงเท่านั้น...แสตมป์เองก็รู้จักนิสัยลูกชายพี่สาวแม่เธอเป็นอย่างดี คนอย่างธาม...อยากได้อะไรย่อมต้องได้นี่คือนิสัยของเขา
- Writer
