EP.10 หนีเสือปะซาตาน
1173 Words
EP.10 หนีเสือปะซาตาน
“ฉันไม่ค่อยหิวค่ะเสี่ยวิบูรณ์” หญิงสาวตอบกลับไปด้วยความสัตย์จริง เธอไม่หิวเลยสักนิด อีกทั้งท้องไส้ยังปั่นป่วนคล้ายอยากอาเจียน คงเพราะความเครียดที่สะสมมานาน เมื่อมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้ก็ยิ่งทำให้อาการของเธอแย่ลงไปอีก
“นางแบบหุ่นดีอย่างหนูคงกินเยอะไม่ได้เพราะต้องรักษาหุ่นสินะ” พูดพลางขยับจากที่นั่งของตัวเองมานั่งใกล้หญิงสาวอย่างรวดเร็ว แล้ววางมือลงบนหน้าตักของหญิงสาวโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
วาดตะวันนั่งตัวแข็งด้วยความหวาดกลัว
“ไก่เล่าให้ฉันฟังว่าแม่ของหนูป่วย ถ้าหนูไม่รังเกียจ ฉันอยากช่วยค่ารักษาพยาบาลแม่ของหนู และอยากจะช่วยส่งเสียหนูให้กินอิ่มนอนหลับ ไม่ต้องลำบากทำงานเป็นนางแบบอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นวาดตะวันก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วถอยกรูดจนแผ่นหลังชิดกับประตู หากชายตรงหน้าคิดทำอะไรเธอแม้แต่นิดเดียว เธอจะวิ่งออกไปจากห้องแล้วร้องขอให้พนักงานมาช่วยเธอในทันที
“อย่ากลัวฉันแบบนั้นสิหนูวาดตะวัน ฉันออกจะใจดีและชอบหนูมากขนาดนี้ หนูมองไม่เห็นความจริงใจในดวงตาของฉันบ้างเลยเหรอ” เสี่ยวิบูรณ์พยายามโอ้โลมด้วยคำหวาน แต่เมื่อเห็นหญิงสาวยังยืนนิ่ง เขาจึงยื่นข้อเสนอที่มั่นใจว่าต้องได้ผลอย่างแน่นอน
“ฉันสัญญานะว่าจะเลี้ยงดูหนูเป็นอย่างดี ฉันจะซื้อบ้าน รถ สร้อยเพชรให้หนูใส่ หนูจะมีเงินชอปปิง ไปเที่ยวเมืองนอกทุกเดือนเลยก็ยังไหว ฉันไม่คิดจะทิ้งขว้างหนูอย่างแน่นอน” เสี่ยวิบูรณ์ก้าวเท้าเข้าหาหญิงสาว เมื่อเห็นลูกกวางน้อยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวก็ยิ่งชอบใจ เพราะนั่นแสดงถึงความบริสุทธิ์ไม่ประสีประสาเรื่องเพศตรงข้ามอย่างที่ผู้จัดการไก่ได้โฆษณาชวนเชื่อเอาไว้ไม่มีผิด
“สะ...เสี่ย อย่าเข้ามานะคะ ฉันไม่ได้มาขายตัว ฉันแค่มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเสี่ย กรุณาให้เกียรติฉันด้วยค่ะ” หญิงสาวปากคอสั่น ละล่ำละลักอธิบาย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ แถมยังย่างสามขุมตรงเข้าหาเธออย่างใจเย็นอีกด้วย
“นี่หนูไม่รู้หรือไงว่าการกินข้าวเขากินกันยังไง แล้วกินตรงไหนบ้าง” เสี่ยมองต่ำลงไปแล้วหยุดสายตากักขฬะอยู่ที่เนินอกสวย วาดตะวันเป็นผู้หญิงสวยหวานไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว ผิวพรรณ ทรวดทรงองค์เอวคอดเว้ายวนตา เนินอกอิ่มถูกดันขึ้นจนโผล่พ้นชุดเดรสเกาะอกสีเขียวน้ำทะเลที่สั้นเหนือเข่า ทำให้เขาไม่คิดหักห้ามใจอีกต่อไป
“ทุเรศที่สุด! อย่าเข้ามานะ!” หญิงสาวหมุนตัวหมายจะเปิดประตูหนีออกไป ทว่าประตูกลับล็อกเอาไว้แน่น เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ไม่เอาน่า ฉันจ่ายค่าตัวให้หนูไปแล้ว ยังไงหนูก็ต้องเป็นของฉัน”
“ถ้าอย่างนั้นเสี่ยก็เอาเงินของเสี่ยคืนไป ฉันขอยกเลิกงานนี้ค่ะ ฉันทำไม่ได้ เพราะฉันไม่คิดจะขายร่างกาย ขายศักดิ์ศรีตัวเองเด็ดขาด” หญิงสาววิ่งไปที่โต๊ะ หยิบกระเป๋าใบเล็กเปิดออกแล้วยื่นซองสีขาวคืนเสี่ยวิบูรณ์ทันที ทว่าเขากลับหัวเราะร่วนอย่างเห็นทุกการกระทำของหญิงสาวเป็นเรื่องน่าเอ็นดู
“ฉันจ่ายค่าตัวหนูไปตั้งสองแสน หนูคืนฉันมาแค่ไม่กี่หมื่นได้ยังไงกันวาดตะวัน”
“สองแสน!”
วาดตะวันตกใจเมื่อได้ยินเงินจำนวนมากขนาดนั้น บัดนี้เธอรู้แล้วว่าเธอถูกเจ๊ไก่หลอกให้มาขายตัว ที่ผ่านมาแม้เจ๊ไก่จะไม่เคยให้งานเธอ หรือถ้าหากเสนองานให้ส่วนใหญ่ก็มีแต่งานถ่ายปกหนังสือปลุกใจเสือป่า หรือไม่ก็งานแฟชั่นโชว์ชุดว่ายน้ำ แม้เจ๊ไก่จะไม่เคยผลักดันเธอ ให้ไปแสดงละครหรือได้รับบทดีๆ เหมือนดาราคนอื่นในสังกัด แต่เธอก็ ไม่คิดน้อยใจ เพราะรู้ตัวว่าคงฝีมือไม่ถึงเจ๊ไก่จึงไม่เคยป้อนงานให้ แต่คิดไม่ถึงว่าเจ๊ไก่จะทำกับเธอได้ถึงขนาดนี้!
“ฉันให้หนูได้มากกว่านั้น ให้เป็นล้านเลยก็ย่อมได้ ถ้าหนูทำให้ฉันถูกใจ แต่สวยๆ แบบหนูแค่นั่งเฉยๆ ยอมทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว สวย...น่ารักน่ากอดไปทั้งตัวแบบนี้ ฉันไม่มีทางเบื่อแน่ๆ” เสี่ยวิบูรณ์ แลบลิ้นเลียริมฝีปากราวกับกระหาย ยื่นข้อเสนออย่างเจ้าบุญทุ่ม ในเมื่อเขามีเงินเหลือกินเหลือใช้ การแบ่งปันให้หนูๆ สาวๆ วัยขบเผาะที่ขาดแคลนทุนทรัพย์แต่ร่ำรวยรูปโฉมบ้างก็ถือว่าเป็นคนมีน้ำใจ
หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบหรี่ตาลงอย่างเจ้าเล่ห์ อาศัยจังหวะที่วาดตะวันเผลอปราดเข้าไปจับแขนแล้วกระชากร่างระหงเข้ามากอดเอาไว้อย่างกักขฬะ
“ปล่อยฉันนะคะเสี่ย มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ขายตัว กรุณาปล่อยฉันเถอะค่ะ” หญิงสาวพยายามดิ้นรนและขอร้องให้หนุ่มใหญ่ปล่อยเธอ แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งดิ้นอีกฝ่ายยิ่งกอดรัดแน่น ซ้ำยังหัวเราะชอบใจราวกับกำลังได้ของเล่นชิ้นใหม่เสียอย่างนั้น
“อย่าดิ้นไปหน่อยเลย ยังไงคืนนี้หนูก็ต้องเป็นของฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่รุนแรง จะทะนุถนอมครั้งแรกของหนูไม่ให้เจ็บ เชื่อมือฉันได้เลย” พูดพลางเลื่อนมือขึ้นไปจับหน้าอกของหญิงสาวเต็มๆ มือ เมื่อพบว่านั่นคือเนื้อนมเน้นๆ ไม่อิงฟองน้ำและซิลิโคน เสี่ยวิบูรณ์ก็ยิ้มกริ่มเมื่อได้สินค้าคุณภาพดีมาอยู่ในมือ
“สงสัยต้องตกรางวัลให้ไก่หน่อยแล้ว ส่งหนูมาได้ถูกใจเสี่ยจริงๆ เต็มไม้เต็มมือแบบนี้เสี่ยชอบ คนก่อนนี้ไม่ได้เรื่องเลย จับไปมีแต่ฟองน้ำตั้งเกือบครึ่ง” เสี่ยวิบูรณ์ก้มหน้าลงบนซอกคอขาวผ่อง พยายามซุกไซ้ลวนลามเธอ แต่หญิงสาวกลับดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง
“กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!” หญิงสาวหวีดร้องสุดเสียง หวังจะให้คนข้างนอกได้ยินและเข้ามาช่วยเธอ
“เก็บเสียงเอาไว้ร้องครางบนเตียงกับฉันดีกว่านะหนู เพราะร้องไปคนข้างนอกก็ไม่ได้ยินอยู่ดี ห้องนี้สร้างพิเศษเอาไว้ให้ฉัน มันเก็บเสียงได้ดีเยี่ยม เผื่อว่าหนูจะร้องครวญครางเสียงดัง จะร้องดังสักแค่ไหนคนข้างนอกก็ไม่มีทางได้ยิน” เสี่ยวิบูรณ์หัวเราะร่วนอย่างถูกใจคำพูดของตัวเอง
วาดตะวันไม่หัวเราะด้วย เธอชาวาบไปทั้งตัว เป็นตายอย่างไรเธอก็ไม่ยอมตกเป็นของไอ้เสี่ยบ้ากามนี่อย่างเด็ดขาด เธอต้องหาวิธีหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้
- Writer
