ความสงบสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ หลังจากสั่งย้ายเจนกับคู่หูไปที่แผนกแม่บ้าน การฝึกงานของประทานพรก็ราบรื่น เธอยังสามารถปิดบังสถานะของเธอได้ต่อไป
“หมายความว่ายังไงคะ” เสียงหวานใสดังมาก่อนที่จะร่างเพรียวบางจะเดินเข้ามาในบ้าน
“อะไร ยัยเพลง เสียงดังมาเชียว” ลลัลนาที่กำลังนั่งคุยอยู่กับนัทธีในห้องนั่งเล่น หันมามองบุตรสาวด้วยความตกใจ
“ก็หมายความว่ายังไงคะ ที่ว่าจะให้เพลงกลับมาอยู่บ้าน มันไกลจากมหาวิทยาลัยมากนะคะ”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ช่วงนี้ยังฝึกงานอยู่ แถมบริษัทก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านด้วย”
“แต่เพลงอยากอยู่ที่คอนโด”
“ฝึกงานจบค่อยกลับไปอยู่ที่คอนโด” ลลัลนาตัดบทด้วยรู้ดีว่าบทจะดื้อ ประทานพรก็ดื้อแบบไม่ยอมใครเลยทีเดียว
หญิงสาวหน้างอด้วยความไม่พอใจ ไม่ใช่เธอไม่อยากกลับมาอยู่บ้าน แต่มันไกลจากมหาวิทยาลัยของเธอมาก เธอไม่อยากเร่งรีบออกไปแต่เช้า ทั้งรถติด ทั้งต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืด เสียเวลาในการเดินทางอีก
