ดุจฟ้าลิขิตรัก

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดเข้ามา ทั้งที่ยังไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของห้อง ที่ยังนั่งก้มหน้าทำงานอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบหางตามองเพียงเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างคนที่เปิดเข้ามา ก่อนจะสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ “ต้อนรับแขกแบบนี้เหรอวะ” “กูไม่ได้เชิญ” “ห่า” ผู้มาใหม่ทรุดตัวนั่งลงไขว่ห้างที่โซฟา สีหน้าไม่สบอารมณ์ “มาทำไม” ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานเอ่ยถามขึ้น มือใหญ่ตวัดปากกาเซ็นบนหน้ากระดาษในแฟ้มเอกสารเล่มสุดท้าย แล้ววางปากกาลง ปิดแฟ้มเอกสารรวบวางไว้ตรงมุมโต๊ะ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ทำงาน หลังจากนั่งเซ็นเอกสารมานานหลายชั่วโมง “มาชวนกินเหล้า” “วีไอพี หรือบาร์” “บาร์ดิวะ” ร่างสูงพยักหน้าเบาๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินนำออกจากห้องไปเงียบๆ ทิ้งให้คนที่มาชวน มองตามหลังอย่างอ่อนใจ แล้วก้าวเท้ายาวๆตามออกไป “ไอ้ห่าฟ้า มึงพูดบ้างก็ได้นะ ดอกพิกุลไม่ร่วงหรอก” นภพงศ์ หรือ ฟ้าคราม ชายหนุ่มอายุ 27 ปี บุตรชายคนโตของณดลกับฟางข้าว ใบหน้าหล่อเหลาที่ถอดแบบบิดามารดาออกมา ดวงโตคมสีออกน้ำตาลอ่อนจากเชื้อสายของทวด คิ้วเข้ม ผิวขาวจัด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางราวกับผู้หญิง ส่วนสูง 188 เซนติเมตร รูปร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบคนออกกำลังกาย แต่ก็ไม่ได้ดูใหญ่จนน่าเกลียด มันดูลงตัวน่ามอง จนไม่ว่าใครก็ตามที่ก็ต้องเหลียวมองโดยไม่รู้ตัว “เปลืองน้ำลาย” “ไอเวรนี่” กันชนก หรือ กันย์ บุตรชายคนโตของนัทธีกับลลัลนา เพื่อนรักของบิดามารดาของนภพงศ์ บ่นอย่างอ่อนใจกับเพื่อนรักของตัวเอง นภพงศ์นิสัยนิ่งเงียบตั้งแต่จำความได้ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดนัก ทั้งคู่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เริ่มหัดคลานเสียด้วยซ้ำ ด้วยเกิดห่างกันเพียงเดือนกว่า และบิดามารดาเป็นเพื่อนรักกัน ทำให้สนิทกันไปโดยปริยาย แต่นิสัยที่ต่างกันสุดขั้ว กลับทำให้ทั้งคู่รู้ใจกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ นภพงศ์นิสัยนิ่งเงียบ แต่เวลาโมโห ใครก็ขวางไม่ได้ แม้แต่บิดามารดาของเขาเองก็ตาม ต่างกับกันชนก ที่ค่อนข้างจะขี้เล่น เข้ากับคนง่าย แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกับนภพงศ์คือความโมโหร้ายของคนทั้งคู่ ตั้งแต่สมัยยังวัยรุ่น ยามที่มีเรื่องชกต่อย กันชนกจะเป็นคนออกหน้าก่อนเสมอ เพราะถ้านภพงศ์เป็นคนออกหน้าเมื่อไหร่ นั่นหมายความว่าทุกอย่างจะพังราบเป็นหน้ากลอง “มีอะไร” นภพงศ์ถามเพื่อนรัก มือใหญ่ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบเบาๆ “รู้ดีจริงนะมึง” “รู้จักกันเท่าอายุ” “เออ กูกลุ้มใจเรื่องยัยเพลง” ชื่อที่ออกมาจากปากกันชนก ทำให้ร่างสูงชะงักไป ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการกระดกเครื่องดื่ม กันชนกไม่ทันได้สังเกตเพื่อนรัก ยังคงบ่นต่อไป ปล่อยให้คนข้างๆได้เก็บข้อมูล “…..” “ช่วงนี้คนมาจีบยัยเพลงเยอะ กูกลัวน้องไปเจอพวกมาหลอก” “น้องมึงใช่เล่นเสียเมื่อไหร่” “แต่กูก็ยังห่วงอยู่ดี ยิ่งช่วงนี้ขอแม่ไปอยู่ที่คอนโด กูโคตรกลัวยัยเพลงพาใครมาคอนโดเลย” คอนโดที่กันชนกพูดถึง คือคอนโดที่นัทธีกับลลัลนาเคยอยู่ ซึ่งอีกห้องที่เป็นของนัทธี ณดลขอซื้อต่อ และตอนนี้ก็ยกให้กับบุตรสาวคนเล็กเรียบร้อยแล้ว “มึงจะกลัวทำไม ในเมื่ออีกห้องยัยพลอยก็เป็นคนอยู่ ทั้งชั้น…มีแค่น้องมึงกับน้องกู” “ช่วงนี้คนมาจีบเยอะโว้ย กูกลัวยัยเพลงใจอ่อน” ไร้คำพูดจากนภพงศ์ เขานั่งกระดกเครื่องดื่มฟังกันชนกบ่นให้ฟังเงียบๆ ความคิดไม่ได้อยู่กับสิ่งตรงหน้า แต่ลอยไปหาใครบางคน คนที่เป็นหัวข้อพูดถึงอยู่ในตอนนี้ ชั้นบนสุดของคอนโด ประทานพร หรือ เพลง หญิงสาวร่างบาง อายุ 21 ปี ที่สัดส่วนเต็มตึง ในหน้าหวาน ดวงตากลมโต ผมตรงยาวถึงบั้นเอว ผิวขาวเนียน สูง 170 เซนติเมตร กำลังแต่งตัวเตรียมจะออกไปเที่ยว หลังจากที่ได้นัดกับดาราภัสเพื่อนรักของเธอเอาไว้ ดาราภัส หรือ พลอย บุตรสาวคนเล็กของณดลกับฟางข้าว ด้วยความที่บิดามารดาของทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน พวกเธอจึงสนิทกันราวกับพี่น้อง อีกทั้งพวกเธอทั้งคู่อายุเท่ากัน เรียนปีเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน เอกเดียวกัน จึงไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด คนที่มหาวิทยาลัยจึงขนานนามทั้งคู่ว่าแฝดกันเลยทีเดียว ความสวยที่ไม่แพ้กันของทั้งคู่ ทำให้เป็นที่หมายตาของผู้ชายทั้งในและนอกมหาวิทยาลัย เป็นเหตุให้กันชนก ต้องไปนั่งบ่นอยู่กับนภพงศ์ในเวลานี้นั่นเอง “แก พร้อมยัง” ดาราภัสกดรหัสเข้าห้องเพื่อนรัก เดินตรงเข้ามาในห้องนอนของเจ้าของห้อง ที่ไม่ได้ปิดประตูไว้ตามความเคยชิน “แป๊บ ขอหาเสื้อคลุมก่อน” “ไม่ต้องแล้ว ไปเถอะ” ร่างบอบบางของประทานพร อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวผ้ากำมะหยี่รัดรูปสีดำ โชว์แผ่นหลังลงมาจนถึงบั้นเอว ความยาวเลยต้นขาลงมาแค่คืบ ถึงแม้ด้านหน้าของชุดจะไม่ลึก แต่ความอวบอิ่มของเนินอกคู่สวยที่ดันล้นออกมาจากขอบชุด ก็ส่งผลให้หญิงสาวดูเซ็กซี่จนเป็นที่ชื่นชมแม้แต่กับผู้หญิงด้วยกันก็ตาม “หน้าอกแกนี่ใหญ่ดีจริงๆให้ตาย” “แกน้อยกว่าฉันมากมั้ง” “ก็น้อยกว่าแกอะ” “คุณแม่ให้มาเยอะไปหน่อย ไม่ได้อยากได้เลย” ร่างบางบ่นพึมพำในท้ายประโยค ปกติประทานพรชอบใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่เพื่ออำพรางรูปร่าง เธอเป็นคนรูปร่างเย้ายวนจนแม้แต่ตัวเธอเองยังไม่อยากให้ใครเห็น หน้าอกใหญ่ตามกรรมพันธุ์ เอวคอดเล็ก สะโพกผายกลมมน รูปร่างผอมบางทั้งที่สูงมากกว่าผู้หญิงหลายคน แต่มันส่งผลให้เธอดูหุ่นดีจนแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่ต้องการ “เอาน่า อย่าบ่น มีแต่คนอยากได้หุ่นแก แต่ตัวแกกลับไม่อยากได้” “ก็มันหาเสื้อผ้าใส่ยาก ต่อให้ปิดถึงคอ มันก็ดูโป๊” “พอๆ ไปเถอะ” ดาราภัสรีบห้าม ก่อนที่ประทานพรจะบ่นยาว ประทานพรมีสีหน้าเซ็งเล็กน้อย คว้ากระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องนอนไปคว้ากุญแจรถคันโปรด เดินออกจากห้องไป โดยมีดาราภัสเดินตามหลัง “แกขับไปเองหรือไปกับฉัน” “เดี๋ยวฉันขับไปเอง” ประทานพรพยักหน้ารับ ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นรถของตัวเอง ขับมุ่งหน้าตรงไปยังผับของโรงแรม ที่ตอนนี้ถูกส่งต่อมาให้พี่ชายของดาราภัสดูแลต่อ นั่นก็คือนภพงศ์นั่นเอง หลังจากเดินทางมาถึง ประทานพรกับดาราภัสตรงไปที่บาร์ โดยมีบาเทนเดอร์นำเครื่องดื่มมาบริการอย่างรู้ใจ “วันนี้มาดึกจังเลยครับ คุณพลอย คุณเพลง” “รอยัยสวยแต่งตัวอยู่ค่ะ เลยมาช้า” ดาราภัสพยักหน้าไปทางประทานพร พนักงานที่นี่รู้จักพวกเธอทั้งคู่ดี ว่าเป็นบุตรของเจ้าของผับและโรงแรมแห่งนี้ รวมถึงประทานพรที่เป็นบุตรของเพื่อนรักของเจ้าของ ที่ทั้งสองครอบครัว สนิทกันราวกับครอบครัวเดียวกันเลยทีเดียว “คุณฟ้าเพิ่งขึ้นไปข้างบนสักครู่เองครับ คุณกันย์ก็เพิ่งกลับไป” “หืม พี่กันย์มาเหรอคะ” ประทานพรสะดุ้งเล็กน้อย “ครับ เพิ่งกลับไปก่อนพวกคุณมาถึงประมาน 10 นาทีเอง” สองสาวมองหน้ากันอย่างโล่งอกที่วันนี้พวกเธอมาถึงช้ากว่าปกติ ไม่เช่นนั้นพวกเธอคงจะไม่ได้ดื่มอย่างสบายใจแน่ เพราะพี่ชายทั้งสองของพวกเธอคงมานั่งเฝ้าไม่ห่าง ระหว่างที่กำลังนั่งดื่มกันอยู่ ได้มีสายตาคมคู่หนึ่ง กำลังมองพวกเธอผ่านกล้องวงจรปิด มือใหญ่บีบแก้วแน่นจนแตกคามือ แต่ก็ยังกำมันไว้ราวกับไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่เลือดไหลจนหยดลงบนโต๊ะทำงาน เขาทำเพียงปรายตามองรอยเลือดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไปเต้นกัน” หลังจากดื่มไปเยอะจนเริ่มเมาได้ที่ ดาราภัสดึงแขนเรียวของเพื่อนรักออกไปเต้นกลางฟลออย่างสนุกสนาน โดยไม่ทันได้ระวังตัว ผู้ชายหลายคนที่มองพวกเธออยู่ พยายามขยับเข้ามาใกล้ร่างของทั้งสองคน โดยเฉพาะประทานพร ที่มีคนคว้าเอวเธออย่างไร้มารยาท หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว แต่เพียงเสี้ยววินาที ผู้ชายคนนั้นก็ร้องเสียงหลง พร้อมกับมือใหญ่ ที่บีบไหล่ของผู้ชายคนนั้นเต็มแรง “พี่ฟ้า!!” ดาราภัสอุทานเสียงดังอย่างตกใจ ที่เห็นพี่ชายของเธออยู่ตรงหน้า ยืนจ้องหน้าประทานพรอยู่ “กลับบ้านซะ พี่จะให้คนไปส่ง” “แต่พลอยเพิ่งมาเองนะคะ” “ทำตามที่พี่สั่ง ถ้าไม่อยากโดนกักบริเวณ” “ก็ได้ค่ะ” ประทานพรยืนฟังเงียบๆ เธอไม่ได้พูดอะไร เพราะสายตาคมที่กำลังจ้องเธออยู่ ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก สายตาคมดุจ้องเธอราวกับจะจับเธอกิน “เธอต้องกลับบ้าน พี่จะให้คนไปส่งที่บ้าน” ดาราภัสคว้าข้อมือของประทานพร เตรียมดึงเพื่อนรักกลับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย “แล้วเพลงล่ะคะ” “…...” ร่างของดาราภัสโดนคนของนภพงศ์เชิญให้เดินตามออกไป เธอมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะยอมเดินออกไปเมื่อประทานพรพยักหน้าให้เธอเบาๆ พ้นหลังเพื่อนรักไปแล้ว ประทานพรปรายตามองมือใหญ่ที่จับข้อมือเธอไว้แน่น นั่นเป็นสาเหตุที่เธอไม่ได้โวยวายหรือเดินตามดาราภัสไป และที่ดาราภัสมองไม่เห็น เพราะร่างสูงจับมันอีกข้างเพื่อให้ตัวของหญิงสาวบังมันไว้นั่นเอง นภพงศ์กระตุกข้อมือเล็กให้หญิงสาวเดินตามเขา โดยที่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง เพราะรู้ดีว่าเขาเป็นใคร และผู้หญิงสวยจัดคนนี้เป็นใคร