ส่งศรีชักสีหน้า ใบบัวพูดกันท่าเสียจนเริ่มอารมณ์ไม่ดี
“นี่ยัยบัว แกคิดว่าแกใช้หนี้ให้แม่แค่หยิบมือเดียวแล้วจะมีสิทธิ์ห้ามแม่ทำนั่นทำนี่ได้อย่างนั้นเหรอ”
ใบบัวยิ้มมุมปาก วาดปลายเท้าลงวางบนพื้นแล้วก็ทรงตัวยืนตรงๆ “แม่จะคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่แม่คงไม่ลืมนะคะ เงินหยิบมือเดียวที่แม่พูดถึงคือเงินที่บัวหามาได้”
หนี้ก้อนนั่นมูลค่าถึงสองล้าน ใบบัวเหลือเงินไว้ที่ตัวแค่ห้าแสน เงินส่วนที่เหลือเธอยกให้มารดา และนั่นเป็นที่มาที่ทำให้ตนเองกับมารดากำลังปะทะคารมกันอยู่
ส่งศรีย่นจมูก เชิดหน้าขึ้นสูง “ฉันเลี้ยงแกมาจนโต ไม่ได้เลี้ยงให้แกมาข่มฉันนะ”
“บัวบอกแม่แล้วนี่คะ หากแม่อยากเข้าบ่อน บัวไม่ห้าม แต่หากเดือดร้อน แม่ไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากบัวอีก บัวถือว่าบัวเตือนคุณแม่แล้ว”
ใบบัวกำลังมองหาช่องสลัดส่งศรีทิ้ง หากเธอยังขืนผูกติดกับส่งศรีแบบนี้ไปเรื่อยๆ วันข้างหน้า คนที่จะทำให้ตนเองเดือดร้อน คงไม่พ้นมารดา
