พิศวาสผลาญใจ

EP.8 อัศวิน

EP.8 อัศวิน

“เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณอัศวินโกรธเลยนะคะ ฉันขอโทษค่ะ” จอมขวัญเอ่ยขอโทษ ดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำใสคล้ายจะหยาดหยด

“เอาละๆ ไม่ต้องร้องไห้ฉันไม่ได้โกรธเธอสักหน่อย แค่ไม่ชอบที่เธอทำท่าทางแบบนั้น” ดูท่าแล้วถ้าขืนเขายังต่อว่าเธออีกแค่คำเดียว น้ำตาที่ทำท่าจะไหลคงพรั่งพรูออกมาจนทำให้เขาหัวเสียกว่าเดิม

นี่น่ะเหรอสาวเปรี้ยว มั่นใจในตัวเอง ต้องมีการเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ ในเมื่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาทำตัวราวกับกระต่ายป่า ที่หวาดระแวงทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว และเขาก็กลายเป็นไอ้เสือเฒ่าใจร้ายที่จ้องจะขย้ำเธอเสียด้วย

“ฉันแค่ยังไม่ชินกับสัมผัสของคุณค่ะ” หญิงสาวพยายามแก้ตัว อันที่จริงเขาเป็นคนแรกเลยด้วยซ้ำที่แตะต้องตัวเธอแล้วเธอไม่รู้สึกรังเกียจ มิหนำซ้ำยังทำให้เธอหัวใจเต้นแรง แค่เขาสัมผัสเพียงปลายนิ้วก็ราวกับมีกระแสไฟฟ้านับหมื่นโวลต์ไหลผ่านร่างกายของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ตกใจและไม่คุ้นชินที่จะถูกเนื้อต้องตัวผู้ชายที่ไม่ใช่บิดา ได้แต่หวังว่าเธอจะคุ้นเคยสัมผัสจากเขาในเร็ววัน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่สามารถทำหน้าที่ภรรยาให้แก่เขาได้แน่ๆ

“งั้นเหรอ” อัศวินพยักหน้าคล้ายไม่สนใจ มองว่าเธอแสดงกิริยาเช่นนี้ก็เพื่อเรียกร้องให้ดูน่าสนใจ นี่คงพยายามชุบตัวแสร้งเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่สินะ คงคิดว่าเขาอยากได้สาวบริสุทธิ์เป็นภรรยา ก็ดีเหมือนกันดูซิว่าเธอจะแสดงละครแสร้งเป็นสาวน้อยไม่เคยต้องมือชายยังไงต่อไป

ของมันเคยๆ จะซ่อนเร้นไว้ได้นานสักแค่ไหนกันเชียว...

บ้านไม้หลังใหญ่สองชั้นอยู่ท่ามกลางขุนเขาและเมฆหมอกงดงาม อากาศเย็นสดชื่นปะทะใบหน้าหวานที่กำลังสูดโอโซนเข้าปอดด้วยท่าทางสดใส มองออกไปไกลสุดสายตาเห็นต้นชาปลูกเรียงเป็นทิวแถว เธอรู้สึกหลงรักที่นี่เข้าอย่างจัง รักธรรมชาติและผู้คนที่ยิ้มแย้มหันมาทักทายเธอด้วยความเป็นมิตร ไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันอย่างผู้คนในเมืองกรุง

“ที่นี่สวยจังเลยค่ะ”

“ฉันดีใจที่เธอชอบ” เขาเผลอยิ้มเมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้ายิ้มกว้างอย่างมีความสุข เธอสนใจทุกสิ่งรอบตัวด้วยท่าทางกระตือรือร้น ปกติแล้วคู่นอนของเขาไม่เห็นมีใครสนใจไร่ชาเลยสักคน ส่วนมากจะสนใจเงินทองและทรัพย์สินของเขามากกว่า ทั้งยังบ่นอีกว่าต้องเดินทางมาไกลกว่าจะมาถึงไร่ชาแห่งนี้ ทว่าภรรยาชั่วคราวของเขากลับไม่บ่นสักคำ

“ฉันไม่เคยเห็นไร่ชามาก่อนเลยค่ะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไรฉันขออนุญาตเดินดูรอบๆ ไร่ชาได้มั้ยคะ”

“เอาไว้พรุ่งนี้เช้าสิฉันจะให้คนพาเดินดู ส่วนวันนี้บ่ายแก่มากแล้วเธอควรเข้าบ้านพักผ่อน นอนหลับให้เพียงพอเพราะพรุ่งนี้เธอต้องทำหน้าที่ภรรยา” ทันทีที่อัศวินขยับเข้าไปใกล้ๆ จอมขวัญก็ถอยหลังหนีทันที

“ขอบคุณค่ะ” จอมขวัญแอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างน้อยเธอก็มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจอีกหนึ่งคืน

“พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปแนะนำให้รู้จักกับคุณแม่ของฉัน ท่านพักอยู่ที่บ้านหลังโน้น” เจ้าของไร่หนุ่มชี้ไปทางบ้านไม้สีขาวชั้นเดียว รอบบ้านปลูกดอกพิทูเนียสีชมพูบานเย็นโดยรอบ

“ค่ะ” หญิงสาวมองบ้านที่น่ารักราวกับหลุดออกมาจากนิทานไม่มีผิดเพี้ยน เดาว่าเจ้าของบ้านต้องใจดีมากแน่ๆ หวังว่าท่านจะเมตตาเธอในฐานะสะใภ้

“เดี๋ยวฉันจะไปทำงานต่อสักหน่อย เธอรออยู่ตรงนี้ก่อนพลเกียรติกำลังไปตามสาวใช้ให้มาคอยดูแลเธอ แล้วค่ำๆ ฉันจะให้พลเกียรติเอาเอกสารสัญญาไปให้เธออ่านและเซ็น” พูดจบชายหนุ่มก็เดินผละออกไป

จอมขวัญถึงกับยกมือขึ้นทาบหน้าอกเมื่อหัวใจกลับมาเต้นเป็นปกติเสียที เธอไม่เคยพบเห็นผู้ชายคนไหนที่มีเสน่ห์ความเป็นชายมากมายเท่าอัศวินมาก่อนเลย เขาเป็นผู้ชายตัวสูงเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ไม่มากไม่น้อยเกินไป เรียกว่าหุ่นนายแบบเลยก็ว่าได้ ผิวเขาไม่ได้ขาวอย่างคนเหนือแต่เกรียมแดดอย่างคนทำงานกลางแจ้ง ผมเส้นหนาหยักศกเล็กน้อย จมูกโด่งรับกับโหนกแก้มและสันกรามแข็งแกร่ง

เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอปั่นป่วนหัวใจ ถึงจะกลัวสัมผัสที่เขาหยิบยื่นให้ ทว่าลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจนั้น เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากริลองเหลือเกินว่า ‘จูบ’ ที่ใครๆ ก็ว่าดีนักหนานั้นจะเป็นเช่นไร

‘เสียดายจังที่ขวัญกลัวผู้ชาย นี่จะบอกอะไรให้นะ...การจูบกับผู้ชายน่ะที่สุดแล้ว’

‘แต่ฉันชอบให้ผู้ชายจูบลงบนเนื้อตัวของฉันมากกว่า มันซ่าน มันสยิวจนบอกไม่ถูกเชียวล่ะ’

‘แหมแต่ถ้าจะให้ดีต้องเมกเลิฟสิ สามีฉันน่ะเก่งเรื่องแบบนี้อย่าบอกใครเลยล่ะ’

‘จะสู้สามีฉันได้เหรอยะ ทั้งอึดทั้งทนถูกใจภรรเมียที่สุด’

เธอยังจำคำพูดของเพื่อนสาวที่เพิ่งแต่งงานไปได้ดี พวกเธอพยายามจะบอกเล่าว่าการมีความสัมพันธ์กับผู้ชายนั้นให้ความรู้สึกและมีความสุขมากมายเพียงไร เพื่อนหวังดีอยากให้เธอได้ลิ้มรสรักทางกายแต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่อาจทำให้จอมขวัญเข้าใจได้

การฟังเขาเล่ามา กับการปฏิบัติเองมันย่อมแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

จนท้ายที่สุดเพื่อนสาวของเธอไปหาผู้ชายหน้าตาดีมาหนึ่งคน เพื่อที่จะให้เธอลองสัมผัสผู้ชายคนนั้น เธอจำได้ไม่ลืมเลยว่ามันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนทรมาน ที่ต้องทนให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาโอบเอว จับมือถือแขน แต่เธอก็พยายามอดทนเพราะไม่อยากให้เพื่อนเสียน้ำใจ และเธอเองก็อยากหายจากอาการประหลาดนี้ด้วย

แต่ความอดทนของเธอก็สิ้นสุดเมื่อผู้ชายคนนั้นโน้มหน้ามาใกล้ๆ เพื่อที่จะจูบเธอ เธอผลักเขาออกแล้วอาเจียนเอาอาหารที่รับประทานเข้าไปออกมาจนหมด กลัวและขยะแขยงเสียจนแทบจับไข้ นับตั้งแต่นั้นเพื่อนสาวทั้งสองคนก็ล้มเลิกการพยายามรักษาหญิงสาว โดยแนะนำให้เธอไปปรึกษาจิตแพทย์ แต่เธอก็ไม่เคยไปตามคำแนะนำของเพื่อนเพราะมองว่าการไปพบแพทย์เป็นการสิ้นเปลืองเงินโดยใช่เหตุ

แต่ทำไมนะ...

ทำไมอ้อมกอดของคุณอัศวินกลับอบอุ่นและวาบหวาม ไม่หลงเหลือความรังเกียจน่าสะอิดสะเอียนเลยแม้แต่น้อย ถึงปฏิกิริยาร่างกายจะต่อต้านสัมผัสจากเขา ทว่าหัวใจกลับเคลิ้มไหวไปกับเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

“สวัสดีค่ะนายผู้หญิง” หญิงสาวคนหนึ่งเดินมาหาเธอแล้วยิ้มกว้างเห็นฟันขาวซี่ใหญ่ ผมซอยสั้นเสมอหู แต่งกายด้วยชุดคนพื้นเมือง นุ่งซิ่นและเสื้อป้ายข้างแขนกระบอกสีเข้ม “ฉันชื่อเอื้อยนะคะ ต่อไปนี้เอื้อยจะมาคอยรับใช้นายผู้หญิงค่ะ”