หลังกลับจากไปทำธุระที่มหาวิทยาลัย อภิยาก็พยายามทำตัวตามปกติ ไม่หลบหน้าพสุธาอีก เธอมาเพื่อทำงาน ก็ตั้งใจทำงานต่อไป เขายังไม่ให้เข้าไปเรียนในสวนเกษตรอินทรีย์ ก็ทำงานตามหน้าที่ของตัวเองไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
พสุธายุ่งกับผลผลิตที่จะส่งออกยังต่างประเทศ จนไม่เข้ามาที่ออฟฟิศเลยเป็นอาทิตย์ เขาและเธอเลยไม่ได้เจอหน้ากัน
เมื่อไม่มีเรื่องให้พูดถึง คนอื่นก็เลิกสนใจเรื่องของเธอไปโดยปริยาย จนถึงวันที่พสุธาบอกไว้ว่าให้ไปช่วยงานที่ข้างนอก เธอค่อยออกไปขึ้นรถพร้อมกับคนอื่น ๆ มีคนไปช่วยไม่เยอะ หนึ่งในจำนวนคนที่ไม่เยอะนั่น ก็ทำให้เธอโล่งใจที่มีต่องไปด้วย
ที่งานแจกของให้เด็ก ผู้สูงอายุ คนพิการและคนยากไร้ ที่ทางชุมชนจัด มีคนมีหน้ามีตาในจังหวัดมาร่วมงานกันอุ่นหนาฝาคั่ง พสุธาส่งแต่ของมาให้ ตัวเขาไม่เคยมาร่วมงานเลยแม้แต่ปีเดียว
คุณครูน้ำหวานที่เป็นตัวตั้งตัวตีในงานนี้ เห็นเขามางานครั้งนี้ด้วยก็รี่เข้ามาหา ยิ้มทักทา
