EP02 งอนหนัก
1145 Words
หลายวันต่อมา
“ป๊ะป๊าขา เฟรย่ามีเรื่องจะถามป๊ะป๊า” เสียงหวานดังมาแต่ไกลเมื่อรถตู้คันหรุจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์หลังใหญ่
“ขา ว่าไงคะ?” เขาวางสายจากโทรศัพท์ที่คุยกับคู่ค้าหันมาพูดกับลูกสาวเสียงอ่อนโยน
“เฟรย่ามีเรื่องจะถามค่ะ คือว่าวันนี้เพื่อนในห้องบอกว่าเฟรย่าว่าเฟรย่าน่ากินกว่าไอศกรีม วันนี้ก่อนเลิกเรียนเราแวะไปทานไอศกรีมเพื่อนผู้ชายเขาก็เลยพูดมาแบบนี้ค่ะ” เธอตอบออกมาด้วยความไม่เข้าใจเพราะอะไรทำไมเพื่อนร่วมห้องเธอบอกว่าอยากกินเธอ
“ใครมันพูดคะ!มันเป็นใคร!?” มาเฟียหนุ่มลืมตัวเอ่ยถามเสียงแข็งอย่างลืมตัวเอ่ยถามสาวน้อยเสียงเข้มในโทนเสียงที่คุยกับลูกน้องจนใบหน้าหวานเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเพราะเธอไม่เคยเจอป๊ะป๊าในโหมดนี้
“อึก!ป๊ะป๊าน่ากลัว” เธอเปะปากออกมาก่อนจะถอยหลังเดินหนีป๊ะป๊าเธอแต่ทว่าเขารู็สึกตัวตรงเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลังด้วยความเร็วแฝงไปด้วยความตกใจ
หมับ!
“ป๊ะป๊าขอโทษครับคนดี ป๊ะป๊าลืมตัว ป๊ะป๊าเครียดนิดหน่อย อย่าโกรธป๊ะป๊านะครับ” มาเฟียหนุ่มอธิบายเสียงร้อนรนเมื่อเห็นว่าสาวน้อยเริ่มร้องไห้
“อึก จะจริงเหรอคะ? ป๊ะป๊าไม่ได้โกรธเฟรย่าใช่มั้ยคะ?” เธอเอี่ยวหน้าหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ไม่ครับ ป๊ะป๊าไม่ได้โกรธหนูเลยครับ ยกโทษให้ป๊ะป๊านะครับ สัญญาว่าต่อไปนี้ป๊ะป๊าจะไม่พูดแบบนี้อีก โอเคมั้ยครับ?” เขายื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าเธอเพื่อทำสัญญาซ฿่งเธอก็พยักหน้ายิ้มๆ แล้วเกี่ยวก้อยกับเขาเพื่อทำสัญญา
“โอเคค่ะ ถ้าป๊ะป๊าพูดแบบนี้อีก เฟรย่าจะโกรธป๊ะป๊าให้นานๆ เลย” เธอพูดเสียงเข้มพร้อมกับทำแก้มป่องๆ เป็นอันบอกว่างอน
“ไหนหนูลองบอกป๊ะป๊าซิว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” จากนั้นเขาก็ถามยัยตัวเล็กซึ่งเธอยอมพูดออกมาแต่โดยดี
“งั้นหนูไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะคะ เดี๋ยวป๊ะป๊าคัยงานสักครู่นะคะ” เขารับฟังเธอก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเขามีเรื่องที่จะต้องจัดการ
“อื้ม ค่ะ” เธอพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้มเขาแล้วเดินออกไปตามคำสั่งของเขาแต่โดยดี
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย?”
[ครับ]
“ไปสืบประวัติมันมาให้ว่ามันเป็นลูกใคร บ้านธรรมธุรกิจอะไร สืบมาให้กูได้ด่วนๆ เลยได้ยิ่งดี” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบผ่านโทรศัพท์มือถือในขณะที่ต่อสายหาลูกน้องคนสนิท
[ครับนาย]
หลังจากวางสายจากลูกน้องคนสนิทเขาก็เดินกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอนเพื่อออกไปทานข้าวเย็นพร้อมๆ ยัยตัวเล็กอย่างเช่นประจำทุกวัน
“ฝนตกอีกแล้ว เฟรย่ากลัวฟ้าร้อง” เธอเอ่ยเสียงเป็นกังวล แม้ว่าที่ห้องนอนเธอจะใหญ่และดีขนาดไหน แต่ทว่าเวลาฝนตกฟ้าร้องพายุเข้าแม้ว่าไม่ได้ยินเสียงเธอก็รู้สึกกลัวอยู่ดี มันจะดีมากกว่าถ้ามีคนให้เธอนอนกอดซุกอกในตอนนั้น
ตอนเด็กๆ เธอจำได้ว่าจะมีคนที่คอยกอดเธอทุกคืนเวลาที่ฝนตก อ้อมกอดนั้นมันอบอุ่นมากๆ จนเธอไม่อยากจาก แตืว่าวันนี้มันกลับไม่มีใครคนนั้นอีกแล้ว เธอเคยคิดถึงแต่ทว่าเธอกลับนึกไม่ออกว่าใครคือเจ้าของอ้อมกอดนั้น
ตั้งแต่เริ่มจำความได้ ชีวิตเธอก็มีแค่ป๊ะป๊าที่โอบกอดเธอในทุกช่วงเวลาซึ่งเธออบอุ่นทึกครั้งที่ป๊ะป๊าคอยกอดเธอ
“คิดอะไรอยู่หื้ม?ทำไมหนูเงียบไปคะ?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามสาวน้อยที่นั่งเงียบไปเมื่อเธอพูดถึงฟ้าร้องจนเขาขมวดคิ้วแล้วถามออกไป
“ป๊ะป๊าคะ ตอนเด็กๆ เฟรย่ารู้สึกเหมือนได้กอดใครบางคนที่ไม่ใช่ป๊ะป๊า แต่มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมาก แต่เฟรย่านึกไม่ออกเลย” เธอพูดเสียงแผ่วในประโยคท้ายแต่ทว่าต้องขมวดคิ้วเมื่อป๊ะป๊าเธอนั่งเงียบไป
ไม่ใช่ว่าเธอพูดอะไรผิดออกไปอีกนะ
“...”
“ป๊ะป๊าคะ เป็นอะไรไปคะ?เฟรย่าพูดอะไรผิดไปเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามเขาเมื่อเห็นว่าเขานั่งเงียบราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
“ปะเปล่าครับ ป๊ะป๊าแค่เผลอคิดเรื่องงานนิดหน่อย” เขาโกหกเธอเพราะจริงๆ แล้วเขาคิดถึงไทเปต่างหาก ไทเปรักเฟรย่ามาก รักแม้กระทั่งตัวเองจะตายเพื่อให้เฟรย่ามีชีวิตรอดเพื่อมาหาเขา คนที่คอยโอบกอดเฟรย่าในทุกๆ คืนคือไทเป มันเลี้ยงเฟรย่ามาคนเดียวโดยปราศจากคนที่คลอดเธออกมา
จะผิดมั้ยถ้าเขารักเฟรย่ามากกว่านั้นแต่ทว่าเขาก็ไม่อยากทำผิดต่อมันโดยการผิดสัญญาต่อมันแต่ทว่าความรักมันก็ห้ามกันไม่ได้
ตอนนั้นเฟรย่ายังเด็กมาก เธอจะจำเรื่องราวของพ่อแท้ๆ ของเธอไม่ได้มันก็ไม่แปลกอะไร เขาสัญญาว่าจะตามตัวคนที่ทำร้ายไทเปให้ได้ เขาจะปกป้องเด็กคนนี้อย่างที่ไทเปปกป้องเธอเท่าชีวิต
“จริงเหรอคะ?” เธอหลี่ตามองเขาอย่างจำผิดก่อนจะตัดสินใจเอ่ยในสิ่งที่คิดออกมา
“ป๊ะป๊าคงไม่ได้ซ่อนผู้หญิงไว้อีกหรอกใช่มั้ยคะ?”
แค่ก แค่ก แค่ก!
พอเธอพูดออกมาเท่านั้นแหละ เขาถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่มทันที่จนเธอขมวดคิ้วไปใหญ่เพราะเขานั้นอาการออกมาขนาดนี้
“ป๊ะป๊า เรื่องจริงใช่มั้ยคะ?ไหนป๊ะป๊าบอกว่าจะไม่หาแม่มาให้เฟรย่าไงคะ?” เธอเอ่ยเสียงแข้งน้ำตาคลอเมื่อเขายังซ่อนผู้หญิงพวกนั้นไว้อยู่ เธอกลัวว่าเขาจะไม่รักเธอและเธอก้กลัวว่าผู้หญิงพวกนั้นจะมาแย่งความรักจากป๊ะป๊าเธอไปและพวกเขาก็จะมีลูกด้วยกันแล้วทิ้งเธอให้อยู่เดียวเหมือนที่ผู้หญิงคนก่อนๆ ของเขาบอกเธอ
คิดได้ดังนั้นเธอก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องโดยเร้วแล้วรีบปิดประตูห้องนอนเมื่อเขาตามเธอมาติดๆ
ปัง ปัง ปัง!
“เฟรย่า!เปิดประตูให้ป๊ะป๊าก่อน เฟรย่า หนูกำลังเข้าใจป๊ะป๊าผิด เฟรย่าเปิดประตูให้ป๊ะป๊านะคะเด็กดี” มาเฟียหนุ่มบังคับเสียงให้อ่อนลงเมื่อยัยตัวเล็กงอนวิ่งหนีกันเข้าไปในห้องนอนเพื่อหนีหน้าแอบไปร้องไห้คนเดียวในห้อง
- Writer
