ตอนที่ 21.1 : คาหนังคาเขา
1611 Words
“พราว ใจเย็น ๆ นะคะ” เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ฉันไว้แน่นกลัวว่าฉันจะวิ่งหนีไป
“....”
ระหว่างนั้นยัยหวาน ทำหน้าตาเลิ่กลั่กมาก รีบวิ่งหนีหายไปจากตรงนั้นทันที สรุปว่าทุกคนรู้เห็นเป็นใจ มีแต่ฉันที่โง่งมงาย อีนั่นมันรู้จักฉัน รู้ว่าฉันเป็นใคร ที่ตลกร้ายที่สุดคือผู้ชายที่พร่ำบอกว่ารักฉันขนาดไหน เรื่องทั้งหมดคือตอแหล!
“ทำไม? ทำไมพี่ทำแบบนี้คะ? อย่าโกหกอีกเพราะวันนี้พราวเห็นมันกับตา” เงยหน้าถาม พูดไปน้ำตาก็ไหลอาบลงมา
“ทำไม่ตอบละ จะเงียบทำไม! แล้วที่ผ่านมาคืออะไรอะ ที่คอนโดพราวพูดชื่ออีนี่ พี่โมโห ตีโพยตีพายใส่ ทำเป็นเรื่องใหญ่ เพื่อจะกลบเกลื่อนเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้ใช่ไหม!” ฉันตะโกนแผดเสียงดังมากออกมาจนแทนใจที่รออยู่หน้าห้องน้ำรีบวิ่งเข้ามาหา..
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ฮืออ
พี่ไม้กำลังช็อกกับเหตุการณ์นี้ และฉันก็กรี๊ดออกไปสุดเสียงกับสิ่งที่เจอ
“พราว พี่ไม้..” ใช่แล้วเพื่อนตกใจมากที่เห็นคนวิ่งออกจากห้องน้ำชายไปเป็นผู้หญิงแล้วมาเจอพี่ไม้กับฉัน
แล้วฉันละจะเหลืออะไรตอนนี้
“เราจบกันแค่นี้” ฉันผลักพี่ไม้ออกกระเด็นเซไป แต่เขาไม่ล้มยังคงกลับมาคว้ามือฉันไว้ อย่างนั้น
“ปล่อยซิวะ! ทำกันขนาดนี้จะมายื้อไว้ทำไม ตามมันไปซิ เรียกมันออกมาไม่ใช่เหรอ จะมาอยู่กับพราวทำไมละ เรียกมาเอากันในที่เปลี่ยวแบบนี้ ก็ไปอยู่กับมัน - ไป - บอกให้ ไป!!!!”
ฮึก ๆ ฮึก ฮือ ฉันเริ่มหอบหายใจไม่ทัน
“(พราว ใจเย็น ๆ นะ พี่ไม้ค่ะ ปล่อยแขนพราวก่อนดีไหม แขนมันแดงไปหมดแล้ว)”
“พี่ไม่เลิก ไม่จบ ยอมรับ ว่าพี่นอกใจอย่างที่เห็น แต่เรื่องนี้มันจะจบวันนี้ ไม่มีอีกแล้ว พี่เลว แต่คนที่พี่รักคนเดียวคือพราว”
“(พี่ไม้ค่ะ คือ...หนูว่าค่อย ๆ พูดค่อยจากันก่อนได้ไหม) / หยุด! แทนใจพี่ขออย่ามายุ่งเรื่องนี้ ไปซะ”
“ไม่ แกอย่าไป อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฮือออ”
ฉันพยายามสะบัดมือออกจากการจับของพี่ไม้ เท่าไหร่ก็ไม่หลุด วันนี้ฉันจะไม่ยอมเขาอีกแน่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น เขาพยายามจะลากฉันออกไปด้วยกันให้ได้
“แทนใจช่วยด้วย อย่าปล่อยฉันไปนะ”
“น้องอย่ามายุ่งเรื่องของพี่ครับ ปล่อยมือ ให้เราเคลียร์กันเอง”
“ไม่นะ แทนใจช่วยพราวด้วย พราวไม่ไป ฮือ ๆ”
จังหวะนั้นเราสามคนยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ แทนใจที่เกาะกำแพงประตูทางเข้าไว้มือ 1 ส่วนอีกมือ ดึงแขนฉันอยู่ร้องตะโกน
“(ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ปล่อยเพื่อนหนูพี่ไม้)”
“ปล่อยซิ ปล่อยพราว ไม่ไป”
“แทนใจปล่อยแขนพราวอย่าให้พี่โมโห พี่ไม่อยากใช้กำลังกับผู้หญิง” เขาก้าวขามาประชิดตัวเพื่อนฉันเพื่อแกะมือออกแต่แทนใจก็ยังไม่ปล่อย จนพี่ไม้เอื้อมมือไปกระชากแขนมันออกจากประตู ทำให้เราหลุดออกจากกัน
“(ช่วยด้วยค่ะ ผู้หญิงจะโดนข่มขืน ช่วยด้วย ตรงห้องน้ำ)” เสียงตะโกนดังลั่นของเพื่อนฉันดังมาก
“ปล่อย!!!” ฉันตะโกนเสียงดัง
“หุบปาก!! ถ้าไม่อยากตาย” พี่ไม้ตะโกนใส่พวกเรา และเดินเข้าไปหาแทนใจ แล้วเขย่าตัวมันอย่างแรง
“ปล่อย เพื่อนพราวนะ อย่าทำร้ายคนอื่น” ฉันเดินไปกระชากตัวพี่ไม้ออกไม่ให้ไปยุ่งกับเพื่อนฉัน ทั้งๆ ที่เสียงของยัยแทนใจก็ยังโหวกเหวกไม่หยุด
“ขอโทษละกัน แต่น้องมาไม่ถูกจังหวะจริง ๆ” พี่ไม้พูดกับแทนใจแล้วผลักเพื่อนฉันเข้าไปในห้องน้ำเพื่อให้หลุดออกจากฉันไปไกลกว่าเดิม และหันออกมาเตรียมดึงฉันไปอีกทาง
"ไอ้เหี้ย! มึงทำอะไรน้องกู”
เสียงเข้มดุดันตะโกนออกมาด้านหลังฉัน พร้อมกับวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วดึงแขนพี่ไม้ออกจากเพื่อนฉัน
ตุ๊บ ตับ ตุ๊บๆ ตับ ๆ
แทนใจรีบวิ่งหนีมากอดฉัน
“เป็นอะไรไหมแก” มันใจสู้มากแทนที่จะห่วงตัวเองกลับถามความรู้สึกฉันก่อน
“ฮือ ๆ ฮึกๆ ม..ไม่เป็นไร ขอโทษนะ” ฉันร้องไห้ออกมาเพราะตกใจกับเหตุการณ์นี้มาก สายตาก็มองไปที่ผู้ชายสองคนกำลังต่อยกันนัว
จะเรียกว่าสู้กันได้ไหมเพราะพี่ไม้โดนพี่ชายเพื่อนกระทืบอยู่ที่พื้นห้องน้ำ
ปึก ปึก ตุบ ตับ ปักกก
“มึงมาเสือกทำไมวะ เรื่องของผัวเมีย”
“ผัวเมียพ่อมึงซิ นั่นน้องสาวกู ไอ้สัด!”
“มึงทำน้องกู มึงไม่ตายดีแน่”
ฉันมองดูพี่ไม้โดนเตะต่อย ยำเละ อยู่แบบนั้น จนได้ยินเสียงแทนใจตะโกนห้าม
“พี่คุณ พอแล้ว หยุดเถอะ! พี่คุณ พี่คุณพอก่อนเดี๋ยวเขาตาย” แทนใจวิ่งเข้าไปกอดหลังพี่ชายมันแล้ว พยายามพูดกรอกหู ไปจนพี่คุณได้สติ
“อย่าให้กูเห็นว่ามึงมาวุ่นวายกับน้องกูอีก กูไม่เอามึงไว้แน่วันนี้แค่เตือน”
“และกูไม่ได้อยากยุ่งเรื่องผัวเมียอะไรนั่น แต่มึงทำร้ายน้องกูก่อน เห็นหลายรอบแล้วนะมึงอะ!” พี่เขาชี้หน้าพี่ไม้ ด้วยสายตาเหี้ยมไม่แพ้กัน
“กูแทนคุณปีสาม บริหารมีปัญหามาเจอกูได้ อย่าทำผู้หญิง”
พี่คุณตวัดสายตามามองฉันด้วยแววตาดุดัน โกรธเกี้ยว แล้วพูดเสียงดังกับแทนใจ
“กลับบ้าน ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!”
“พี่คุณใจเย็นก่อนค่ะ น้องไม่ได้เป็นอะไร แค่มาช่วยพราว เพราะไอ้พี่บ้านั่น มันจะลากพราวไป”
“พี่บอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน ทำไมไม่ฟัง!” เสียงดุดัน ว่ากล่าวพร้อมมองหน้าเราสองคนสลับไปมา
“แล้วเธอ! แฟนเธอแม่งโคตรจะเหี้ย ทำร้ายผู้หญิงสองคนได้ไงวะ คบไปได้ยังไงคนแบบนั้น” พี่เขามองจ้องฉันด้วยสายตาวาวโรจน์เหมือนเสือกำลังจะตะปบเหยื่อ
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ น้าพี่ชาย น้องไม่เป็นไรเลย อย่าพาลใส่คนอื่นซิ พราวมันไม่รู้เรื่องอะไรคนที่ทำคือพี่ไม้”
“ไปเรียกมันพี่ทำไม ไอ้เวรนั่น! สันดานหมา แล้วพวกเรานะ วัน ๆ หาแต่เรื่อง นี่ถ้าไม่บังเอิญมาเจอจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่อยากจะคิด”
“....” ฉันนิ่งเงียบเดินตามแรงฉุดแขนของแทนใจออกมาให้ไกลจากห้องน้ำนั่น หันหลังไปมองยังไม่เห็นพี่ไม้ออกมาจากตรงนั้น แสดงว่าโดนกระทืบจนสลบไปแล้วรึป่าวนะ
“นี่เธอ” พี่ชายเพื่อนเรียกฉัน
“อย่ามาทำให้น้องสาวผมเดือดร้อน ผมมีน้องคนเดียว ถ้าคบเพื่อนแล้วมีอันตรายก็เลิกคบกันเถอะ อย่าสร้างปัญหาให้น้องสาวผมอีก” พี่ชายแทนใจยังเท้าเอวฉอดใส่ฉันไม่หยุด ฉันได้แต่นิ่งเงียบไม่มีอะไรจะเถียงเพราะมันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น
ยอมรับว่าเสียใจกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าจะช็อกกับอะไรก่อน ลำดับไม่ถูกเลย เหมือนโดนสิบล้อชนแล้วตายคาที่ทันที ศพยังชนซ้ำ โดนทับอีก ไม่มีชิ้นดี น้ำตามันหยุดไหลไปแล้วทำให้เพื่อนเจ็บตัว ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
“พราว ๆ โอเคไหม ทำไมเรียกไม่ได้ยิน”
“หืมมม ไม่โอเคหรอก แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี ขอโทษนะ” ฉันหันไปสบตาเพื่อนสาวแล้วเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“หิวไหม? กินอะไรลงรึป่าว? ไปกินข้าวกันก่อนไหมเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน”
“นี่ไม่ได้ยินที่พูดใช่ไหมยัยเด็กดื้อ พี่บอกให้กลับบ้านเราไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
“พี่คุณหยุด!” แทนใจยกมือห้ามพี่ชายมันพร้อมทำหน้าเหวี่ยงใส่
“หนูพูดกับเพื่อนอยู่ ห้ามขัด” พี่คุณทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วถอนหายใจใส่เราสองคน
“พราวไปกินข้าวกับเราไหม ถ้ายังไม่อยากกลับบ้าน”
“ไม่ดีกว่า ไม่อยากกวน เดี๋ยวเรากลับเอง”
“ไปแทนใจไปขึ้นรถพี่จะเดินไปส่ง”
“พี่คุณหนูขอคุยกับเพื่อนส่วนตัวซักครู่ ไปยืนห่าง ๆ”
“พราวไปกินข้าวที่ห้องเราไหม กลับไปอยู่คนเดียวอันตราย เดี๋ยวให้พี่คุณไปส่งก็ได้”
“ฉัน -ไม่ –ไป” พี่คุณรีบพูดขึ้นทันทีพร้อมทำหน้ายุ่งใส่
“งั้นคืนนี้มานอนกับเราก่อนก็ได้ มีเรื่องจะคุยด้วยตั้งเยอะ ถ้าพราวไม่รังเกียจ เราเป็นห่วง อย่าอยู่คนเดียวเลยนะ”
“รังเกียจอะไรละ เกรงใจมากกว่าอีก” ฉันเห็นความพยายามของเพื่อนแล้วก็สงสารเพื่อนที่ต้องมาเจอเรื่องนี้ด้วยกัน เลยว่าจะเลี้ยงข้าวแล้วก็ขอโทษอย่างเป็นทางการอีกที
“ดี งั้นไปกัน”
“พี่คุณเดินไปส่งที่รถหน่อยกลัว...”
“เฮ้อ~” เสียงพี่แทนคุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่พวกเราและก็ยอมเดินตามไปส่องประกบเราจนกว่าจะถึงรถ
-------------------
Theme ของตอนนี้ความรักของพราวกับไม้คือเพลง "สนิทใจ" ของปาล์มมี่
- Writer
