ตอนที่ 22 : ลูกไก่ในกำมือ
2114 Words
หลังจากที่พี่คุณมาส่งพวกเราที่รถ ก็เดินแยกไปคนละคันเรา ฉันตัดสินใจโทรบอกแม่เรื่องที่จะกินข้าวกับเพื่อนก่อนค่อยกลับ ซึ่งแทนใจก็เอ่ยขอกับแม่ว่าจะให้ฉันนอนค้างที่คอนโดกับมันซัก 2 วันเพราะคืนนี้เป็นวันศุกร์พอดี
ใจจริงแล้วฉันไม่ได้อยากเป็นภาระให้เพื่อนอีก หลังจากที่ต้องเผชิญเหตุการณ์ระทึกมากวันนี้ ยังคงช็อกไม่หายกับเรื่องทั้งหมด มันค่อนข้างรวดเร็วและมาพร้อมกันทีเดียวเหมือนโดนคลื่นสึนามิ โหมซัด จิตใจล่องลอยไปไกลจนทำอะไรไม่ถูก ร้องไห้ที่สุดไปแล้ว ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องกรี๊ดเหมือนคนบ้าได้ขนาดนี้
------------------------------
คอนโด THE ADD
คอนโดที่แทนใจอยู่นั้นค่อนข้างหรูหรามาก ระหว่างจอดรถเพื่อนก็พูดอธิบายว่า ย้ายออกมาอยู่คอนโดกันสองคน เพราะใกล้มหาลัยมากกว่า ทั้งชั้นมีอยู่แค่ 4 ห้องเท่านั้น ที่สำคัญคือบ้านของเพื่อนฉันรวยมากขนาดเป็นเจ้าของห้องหมดทั้ง 4 ห้องเลยภายในชั้นนี้ เรียกว่าซื้อเหมาทั้งชั้นมากกว่า
“ตอนนี้เราอยู่ห้องนี้ พี่คุณห้องนู้น ส่วนอีกสองห้องมีคนเช่าอยู่”
“หืมมม แทนใจรวยนี่เอง” ฉันพูดแล้วอมยิ้มเบา ๆ ให้เพื่อน
“ไม่หรอก เงินของพ่อกับแม่ทั้งนั้นละ”
“แล้วทำไมต้องแยกกันอยู่กับพี่ละ?”
“อ่อ... รายนั้นเขาโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบยุ่งกับใคร อีกอย่างห้องมันก็เหลือด้วย ก็เลยขอแยกมา”
“อืม แล้วยังไงดีวันนี้ เราจะกินอะไรกันดีละ”
“พราวแกไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวตามสบายเหมือนบ้านตัวเอง” หลังจากเดินเข้าห้องมาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะห้องคอนโดของแทนใจค่อนข้างใหญ่ ประมาณ 80ตรม. ได้เทียบเท่ากับคอนโดสองห้องนอนแล้วมีส่วนกลาง มีห้องครัวขนาดเล็กแยกอีก เป็นสัดส่วน กลางบ้านมีโต๊ะกินข้าว ถ้าอยู่คนเดียวก็ถือว่าสบายพอตัว
“ห้องใหญ่จังเลย...”
“อืมใช่ ชั้นนึงจะมีห้องใหญ่สุด และก็ไซซ์รองลงมาตามราคา ห้องพี่ชายฉันใหญ่สุดในชั้นนี้แล้ว เทียบกับห้องฉันสามห้องเลยอะคิดดู ห้องพี่คุณฝากนู้นเหมาคนเดียว ส่วนฝั่งนี้แปลนเป็น 3 ห้องได้อะ”
“ปะลุย วันนี้ปาร์ตี้ชุดนอนดีกว่า” ใบหน้ายิ้มสดใสตอบกลับมาฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่เพื่อนยังยิ้มได้
“แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ไม่กล้าทำตัวรบกวนอะไรหรอก ยังมีอารมณ์อีกเหรอ เอาจริง ๆ นะฉันแอบ...กลัวพี่ชายแกมากอะ”
“คิดมากน่า พี่ฉันก็เป็นอย่างนี้ละ ปากไม่ค่อยดีแต่จริงใจ นิสัยโคตรบอยอะ ที่พี่คุณต่อยพี่ไม้อย่างนั้น คงตกใจเสียงพวกเราด้วยละ”
“...” ฉันพยักหน้าฟังเพื่อนพูดหงึกหงัก แล้วคิดตามตอนที่พวกเราอยู่ในห้องน้ำ คือเสียงดังมากจริง ๆ
“แกจะกลัวไปทำไม...พี่ไม้ตังหากที่น่ากลัว ดูซิ แขนแกเริ่มจะเขียวแล้วด้วย” แทนใจเหลือบตามามองรอยบีบที่แขนของฉันด้วยสายตาสยดสยอง
“อืม...ชินแล้วละ เวลาโมโห เขาชอบทำแรงตลอด ว่าแต่จะไม่มีปัญหาตามมาใช่ไหม? แกก็รู้ว่าพ่อแม่พี่ไม้เป็นนักการเมืองนะ”
“พี่คุณรายนั้นโหดอยู่แล้ว ไอ้บ้าพี่ไม้นั่นโรคจิตชมัด! แต่จะว่าไป เห็นท่าต่อยตีแล้ว นึกถึงหนังเรื่อง 4 kings เลย ฮ่าฮ่า”
“เกิดมาก็พึ่งเคยเจอผู้ชายต่อยกันระยะประชิด น่ากลัวมากอะ...”
“แฟนแกนั่นละน่ากลัว แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกเดี๋ยวพี่คุณก็หาทางออกได้เองละ พี่ฉันไม่เคยแพ้ใครเหมือนกัน” พูดอวยพี่เสร็จก็ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์พยักหน้ายักคิ้วใส่
“อืม...ขอโทษอีกครั้งนะแทนใจ ขอโทษจริง ๆ” เห็นเพื่อนยิ้มได้หน้าตาสดใสก็เบาใจว่ามันคงจะไม่ตกใจมากจนเสียขวัญเท่าฉัน รู้สึกผิดจริง ๆ
“เอาเหอะ ตอนนี้กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เราสั่งของกินกันก่อนดีกว่าแล้วค่อยมาคุยกันต่อว่าจะเอายังไง”
...
หลังจากทานอาหารกันเสร็จแล้ว เราสองคนก็ปาร์ตี้ชุดนอนคุยกันอยู่ที่โซฟา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
กำลังนั่งปล่อยใจสบาย ๆ เผลอสะดุ้งตัว รู้สึกหวาดระแวงยังไงไม่รู้ ทั้งที่รู้ว่าที่นี่ปลอดภัยแน่นอน แต่ใจยังแอบสั่นนิด ๆ ตอนที่ได้ยินเสียงดังดัง เรื่องเมื่อตอนเย็นภาพที่มีคนตะโกน ต่อยกัน ยังคงฉายวนอยู่เลย
“ไม่มีใครมาเคาะได้นอกจากพี่ชายฉันเองแน่นอน” เพื่อนหันมามองด้วยสายตาปลอบโยนคงรู้สึกว่าฉันมีอาการผวา
“อืม...” ฉันที่นั่งอยู่แอบหันไปมองที่ประตู
“ใช่จริงด้วย” แทนใจเปิดภาพหน้าจอที่ติดอยู่ตรงประตูแล้วเอ่ยขึ้นมา
“รหัสก็มี จะเคาะทำไมคะ?” แทนใจถามออกไปขณะที่กำลังเปิดประตูให้พี่คุณเข้ามาในห้อง
“ก็เห็นว่ามีแขก” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดลำลองแสดงว่าอาบน้ำแล้ว ฉันรีบหันหน้ากลับมาไม่อยากแอบฟังพี่น้องคุยกัน ดูจากสายตาที่มองมาไม่ค่อยจะเป็นมิตรเลย
“อือ แล้วมีอะไรมาเคาะเวลานี้ปกติ เข้าห้องแล้วหายเงียบ”
“กินข้าวแล้วเหรอ?” ได้ยินเสียงพูดคุยกันอยู่ทางห้องครัวหวังว่าพี่เขาคงจะอยู่ไม่นานนะ ฉันรู้สึกอึดอัดเพราะดันไปทำเรื่องให้เดือดร้อนเมื่อตอนเย็น
“อือหึ แผลเป็นยังไงบ้าง? เจ็บรึป่าว” พอได้ยินเสียงเพื่อนถามแบบนั้น ก็เลยรีบหันไปมองที่หน้าพี่เขา เห็นว่ามีรอยช้ำที่มุมปากขึ้นชัดมาก ปากเหมือนจะแตกด้วย
(โหยซวยแล้วฉัน)
“ก็.. เจ็บมือนิดหน่อย มือแตก”
“อ่าวแล้วทำไม ไม่ทำแผล มา ๆ เดี๋ยวน้องทายาให้ดีกว่า”
ฟังแล้วรู้สึกแย่มากเลย ไม่มีเรื่องอะไรจะพูด ไม่กล้าสบตาเหมือนคนทำผิดแล้วโดนครูฝ่ายปกครองหมายหัวไว้แบบนั้น ไม่อยากไปเรียนเลยด้วย ไม่รู้ว่าวันจันทร์จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง....
ระหว่างที่แทนใจกำลังสาละวน กับการใส่ยาที่มือให้พี่คุณ ฉันก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหม่อไปจนเพื่อนมาสะกิดถึงรู้สึกตัว
“พราว ๆ เรียกตั้งนานไม่หัน”
“...หืม อะไรนะ ขอโทษทีคิดอะไรอยู่เพลิน ๆ ”
“คิดอะไร แกโอเคป่าวเนี่ย”
“อืม ไม่อะ แล้วนี่พี่แกกลับไปแล้วเหรอ”
“พราว... แกป่วยป่าวเนี่ย พี่คุณก็นั่งอยู่ ตรงนั้นไง..” แทนใจบุ้ยหน้าไปทางโซฟาเดี่ยวทางด้านขวาของฉัน พอหันไปก็เจอสายตาเฉี่ยวมองมาด้วยสายตาที่เหมือนตั้งคำถาม
“เอ่อ... เรื่องวันนี้ต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะที่ทำให้เจ็บตัว มีเรื่องแบบนี้ ไม่รู้ว่ามหาลัยจะมีข่าวลืออะไรไหม”
“....”
นิ่ง เงียบ พี่เขามองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกว่ารู้สึกยังไง
“นี่พี่คุณ พราวขอโทษแล้ว รับไว้ซิ อย่าเฉยเมย”
แววตาเรียวหรี่จ้องมองมา ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วถึงพูดออกมา...
“.....เฮ้อ...”
“พี่ขอถามเราได้ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไปมีเรื่องกันตรงนั้นไหนว่าจะไปเดินห้างกันไง” สักพักกว่าที่เขาจะพูดอะไรออกมา
“..คือ..” (พราว) /“พราวถ้ายังไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า” (แทนใจ)
“นี่ ยัยตัวยุ่งที่พี่ถามเพราะว่าเป็นห่วงกลัวว่ามันจะบานปลาย คิดเหรอว่ามันจะยอมจบง่าย ๆ เด็กน้อยเอ้ย”
“อ่าว แล้วถ้าไม่จบจะยังไงต่อ... เขาไปแจ้งความจะทำไง” เพื่อนฉันรีบขยับเดินเข้าไปใกล้ถามอย่างตกใจ
“ก็ไม่ยังไง ทะเลาะวิวาท พี่บอกคุณพ่อไปแล้วปรึกษาทนายไว้ก่อน แต่ถ้าจะมีเรื่องก็คงเป็นคณะบดี ที่มหาลัยมากว่าเพราะเรื่องมันก็ใหญ่พอสมควร ให้ผู้ใหญ่โทรเคลียร์ไว้แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น”
“เหรอคะ...” ฉันที่กำลังนั่งหน้าซีดลงเรื่อย ๆ เมื่อได้ยิน
“เล่าเรื่องคร่าว ๆ ให้พี่ฟังได้ไหมละ จะได้รู้เขารู้เรา เรื่องไอ้ไม้นั่นด้วย เหตุผลทุกอย่าง พี่อยากรู้” พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ดูไม่โกรธรุนแรงเท่าตอนเย็นที่ผ่านมา
“นี่พี่คุณ หนูยังไม่รู้เลยพี่จะมารู้ก่อนหนูได้ไง”
“อ่าว ยัยเด็กคนนี้ แกจะบอกว่า แกกระโดดเกาะประตูแหกปากขนาดนั้น แต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ?”
“อ่อ เอ่อ..คือว่า.. พราวบอกแทนใจให้ดูต้นทางไว้เพราะพราวเห็นท่าทีพิรุธของผู้หญิงคนนึงเลยเดินตามไปค่ะ”
แล้วฉันก็เริ่มเล่าความจริงทั้งหมดสาเหตุที่ไปเข้าห้องน้ำนั้นแล้วยังลากเพื่อนให้ซวยไปด้วยอีก มาจากความใจร้อนอยากจับผิดพี่ไม้ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ทำให้เกิดความระแวงจนจับได้คาหนังคาเขา…
ระหว่างที่กำลังเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่แทนคุณ กับแทนใจฟังอยู่นั้น เสียงไลน์ในมือถือของพี่เขาก็ดังไม่หยุด จนฉันแอบเหลือบไปมองทางต้นเสียง
พี่คุณยกมือถือ ขึ้นมาดูด้วยสีหน้าแปลกไปกะทันหันยังโฟกัสกับการพิมแชทอยู่อย่างนั้น และจู่ ๆ พี่คุณก็ผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันที พร้อมต่อสายหาใครซักคน แล้วเดินออกจากห้องไปเลย...
“พราว ๆ แกรออยู่ในห้องแปบนึงนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“อืม พี่เขาโอเครึป่าว มีปัญหาอะไรไหม มีอะไรบอกฉันนะ!”
“ขอไปดูก่อน แล้วจะรีบกลับมา...”
------------------
ห้องแทนคุณ
“อะไรวะ? ใช่เหรอ? สืบมาอีก”
“สมน้ำหน้าแม่ง... ก็คงยับอยู่นะ”
“มันไม่ได้สลบ มันสำออยดิ”
“แล้วมึงรู้ได้ไง ว่าใช่...”
“น้องกูพากลับมาบ้านด้วย”
“ไอ้เหี้ยนั่น ซวยฉิบหาย เออ...ไม่ใช่เรื่องเลย น้องกูเป็นคนดีไง”
“มึงแปลก ๆ นะไอ้ไอซ์? ถามเรื่องยัยแทนใจทำไม?”
ระหว่างที่แทนคุณกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนั้น แทนใจก็แอบฟังทุกบทสนทนาจนจบถึงได้รู้ว่าคนที่โทรมาคือพี่ไอซ์ซึ ที่ได้ข่าวเรื่องวันนี้
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดัง ๆ ออกมาจากปากแทนคุณ
“ทำไม มีอะไรเหรอพี่คุณ น้องตกใจนะ”
“แกมาคนเดียวใช่ไหม?”
“อือ ก็ใช่นะซิพี่ไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่มย่ามหนูรู้น่า...”
“แกเอามือถือมาป่าว?”
“ถามอย่างนี้คืออะไร มีเรื่องอะไร?”
“มันมี...คลิปหลุด ปล่อยออกมาแชร์กันในเพจ มหาลัย T ตอนนี้กำลังพูดถึงกันอย่างหนัก”
“คลิปหลุดอะไร....???????”
.....
เมื่อกี้แทนใจวิ่งหายตามพี่แทนคุณออกไป ฉันเลยหยิบมือฉันขึ้นมาเปิดเครื่องดูซักหน่อยว่าเรื่องวันนี้ที่มหาลัยเป็นข่าวดังไหม สถานการณ์ไปทางแง่ไหนจะได้เตรียมพร้อม
ระหว่างที่เปิดเครื่องก็แอบตกใจที่โทรศัพท์สั่นไม่หยุด การแจ้งเตือนจากแอป Facebook และไลน์เริ่มดัง
หืม...
ใครแท็กมานะ...
ไล่อ่านข้อความใน Facebook ก็เห็นมีคนแปะคลิปที่พี่ไม้โดนเพื่อนมาหามออกไป แล้วก็คลิปที่ฉันแทนใจและพี่คุณยืนคุยกัน ดูแท็กชื่อไปเรื่อย พร้อมทั้งย้อนไปอ่านคอมเม้นท์ใต้เพจ ก็เจอพาดหัวข่าวซุบซิบเรื่องการตีกันที่ห้องน้ำหลังตึกวันนี้ มีคนที่รู้ดีกว่าใต้เตียงดาราเล่ากันไปต่าง ๆ นานา ในโพสต์นั้น
ได้แต่คิดในใจว่า ชีวิตต่อจากวันนี้คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เรื่องมันใหญ่พอสมควร อาจเป็นเพราะว่าชื่อฉันกำลังออนไลน์ใน Facebook Msg อยู่เลยมี ข้อความทักมา...
ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง
Metheeyut Aussawamatanon :
“พราวคิดว่าเรื่องมันจะจบแค่วันนี้เหรอครับ...”
“คิดว่า จะหนีพ้น?!?!”
“เป็นอะไรกับไอ้เหี้ยนั่นละ??”
“วันนี้พราวทำพี่เจ็บแสบมากนะรู้ไหม?”
“ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาล พี่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด!”
“อ่านไม่ตอบ ????”
“👹”
“จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม???”
“ถ้าไม่อยากให้คลิปนี้หลุด...”
“ก็ มาหาพี่เดี๋ยวนี้… อย่าให้ต้องไปตามถึงที่!”
“ 📌Share Location”
“????????????????”
“อยู่ไหน?”
“ 🎥 ”
- Writer
