หงุดหงิด
927 Words
ฉันเหลือบมองไปยังบุคคลที่นั่งร่วมกันที่โต๊ะ ซึ่งมีบุคคลที่ฉันแทบจะไม่อยากเฉียดเข้าไปใกล้เลยสักนิดนั่นก็คือ..
หัวหน้าห้องของฉันเอง ถัดมาคือประธานนักเรียนจอมเฮี๊ยบที่หน้าตาดูเหมือนคนกำลังแบกโลกเอาไว้ทั้งใบตลอดเวลาเขาชื่อว่านาวิน
และตรงข้ามกับพายุก็คือเออร์วินซ์ที่ดูน่าตาน่าคบหาที่สุดแต่เขาก็เสือผู้หญิงที่สุดในโรงเรียนเช่นกัน สรุปสั้นๆแก๊งนี้คือโฉดชั่วคบไม่ได้ดีหน่อยที่สองคนนี้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับฉัน
"นั่งสิครับซัมเมอร์ ผมไม่ค่อยชอบพูดอะไรซ้ำๆหวังว่าซัมเมอร์จะเข้าใจ" เมื่อยังเห็นว่าฉันยังลังเลอยู่พายุก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยรอยยิ้มสุภาพเหมือนเดิม มันน่าตบด้วยจานข้าวในมือเสียจริง
"หวัดดีซัมเมอร์นั่งดิ นั่งข้างฉันตรงนี้ก็ได้นะ" เออร์วินซ์ยกมือขึ้นทักทายแล้วตบที่นั่งข้างๆเขาเป็นเชิงอนุญาติให้ฉันนั่งได้
"ขอบคุณนะ" ฉันยิ้มแห้งๆแล้วเดินไปนั่งข้างๆเออร์วินซ์อย่างว่าง่ายและมันจะดีกว่านี้ถ้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามฉันไม่ใช่พายุ ที่เล่นนั่งจ้องมองทุกการกระทำของฉันราวกับฉันเป็นนักโทษเลย
"ทานสิครับซัมเมอร์ อีกเดี๋ยวต้องเข้าเรียนแล้วนะครับ" พายุเอ่ยบอกขึ้นอีกครั้งเมื่อฉันยังไม่เริ่มตักอาหารในจานทานสักที
เวลาต่อมา...
เป็นการกินข้าวที่ฉันแทบจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะถูกสายตาของพายุจ้องมองอยู่ตลอดเวลาพอบอกว่าอิ่มก็ถูกบังคับให้กินให้หหมดอีก นี่มันเผด็จการเกินไปแล้วนะ
จึก~
"คิดอะไรนอกจากเรื่องเรียนอยู่เหรอครับซัมเมอร์" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพร้อมกับหัวปากกาของพายุที่จิ้มลงตรงกลางระหว่างหัวคิ้วของฉันที่ขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
"เปล่าหนิ" ฉันปฎิเสธแล้วหันกลับมาสนใจหนังสือเรียนตรงหน้าอีกครั้ง ขนาดความคิดในหัวฉันหัวหน้าห้องยังจะบงการอีกเหรอไง บ้าไปแล้ว
"ซัมเมอร์เป็นคนโกหกไม่เก่งเลยนะครับ" พายุเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่สายตาของเขากลับจดจ่ออยู่กับตัวอักษรในหนังสือเรียน
ฉันเหลือบมองเขาเพียงเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไมคนที่ดูนิ่งๆและเนิร์ดแบบหัวหน้าห้องถึงได้มีเรื่องชกต่อยได้
"ถ้าซัมเมอร์ยังมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่ผมจะฟ้องอาจารย์แล้วนะครับ" หัวหน้าห้องพูดขึ้นมานิ่งๆแม้เขาจะไม่ได้หันมามองฉันแต่ทำไมไม่รู้เหมือนกับว่าทุกการกระทำของฉันดันอยู่ในสายตาของหัวหน้าห้องตลอด
"หัวหน้าห้องเป็นคนขี้ฟ้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" ฉันกรอกตาใส่เขาอย่างเอือมๆ ทำตัวเป็นคนขี้ฟ้องไปได้ปะโธ่
"ผมเป็นคนยังไงซัมเมอร์คงคิดไม่ถึงหรอกครับ" ดวงตาคมสีนิลปรายตามองฉันเพียงนิดก่อนที่มุมปากหยักของเขาจะยกยิ้มขึ้นบางๆดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ
"หัวหน้าห้องเป็นคนไม่ดีหรือไง ทำไมต้องทำตัวลึกลับแบบนี้ด้วย" ฉันหันหน้ากลับไปถามอย่างสนใจ ยิ่งเขาดูเหมือนจะปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้มันก็ยิ่งกระตุ้นต่อมเผือกให้สั่นริกๆไม่ได้
"ซัมเมอร์เย็นนี้เธอว่างจะทำรายงานกับฉันไหม" ยังไม่ทันที่พายุจะได้ตอบคำถามของฉันก็ใครบางคนเดินเข้ามาถามแทรกเสียก่อน
ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อแต่ดูร้ายกาจของคาลอสพลางนึกถึงเรื่องที่เขาพูดขึ้นเมื่อครู่
"อย่าบอกว่าลืม?" คิ้วหนาของคาลอสเลิกขึ้นเป็นเชิงคำถาม ดวงตาของเขาส่อประกายความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
"ไม่ๆ ไม่ลืมจะลืมได้ไง เย็นนี้เหรอ?"
"อืม ถ้าเธอว่าง"
"ฉันก็ต้องว่าง.."
"ขอโทษด้วยแต่ซัมเมอร์คงไม่ว่างแล้วครับ" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบคำถามของคาลอสจบพายุก็พูดแทรกขึ้นทันควัน เล่นเอาฉันต้องหันไปเบิกตาถามด้วยความไม่เข้าใจ
"แน่ใจแล้วเหรอที่บอกว่าไม่ว่าง" แต่แทนที่คาลอสจะหันไปถามพายุดันมาใช้สายตาน่ากลัวของเขากดดันฉันแทน
"ว่างสิ ว่างมากว่างสุดๆเลย" ฉันรีบตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะใช้มือหนาๆของเขาบีบคอฉันตาย
ถ้าในห้องเรียนนี้มีเทพบุตรกับซาตานละก็ พายุก็เปรียบดังเทพบุตรที่นิสัยอ่อนโยนและสุภาพ ต่างกันกับคาลอสที่นิสัยโผงผางและอารมณ์ร้อนมีเรื่องต่อยตีเป็นประจำก็ไม่ต่างจากซาตานเลยล่ะ
"ก็ดีเลิกเรียนฉันจะรอที่หหน้าประตูโรงเรียน" คาลอสพูดจบก่อนจะปรายสายตาดุดันมองไปทางพายุแล้วเดินออกไปนั่งที่โต๊ะหลังห้องใกล้ประตูซึ่งห่างจากฉันไปหลายโต๊ะ
"ซัมเมอร์คงไม่รู้ใช่ไหมครับว่าเวลาผมโกรธแล้วจะเป็นยังไง?"
"ห้ะ! ฉะ ฉันทำอะไรให้หัวหน้าห้องโกรธกันฉันแค่นั่งหายใจเฉยๆเองนะ"
"บางครั้งการที่ซัมเมอร์ทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย มันทำให้ผมหงุดหงิดชะมัดเลยครับ"
- Writer
