"น้องไม่รักพี่แล้ว น้องไม่รักพี่แล้วชีวิตนี้ของพี่ช่างน่าอนาถแท้" เสียงบ่นครวญครางอยู่ตรงมุมห้องมีคนกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจอยู่
และคงไม่ใช่คนอื่นคนไกลหรอกไอ้คนที่ว่านั่นก็พี่ชายของฉันเอง
"อย่าเว่อร์ ใครบอกว่าน้องไม่รักกัน" ฉันกรอกตามองบนเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง เพราะตั้งแต่กลับมานี่ก็เกือบสองชั่วแล้วพี่ฉันไม่เห้นว่าจะลดความงี่เง่าลง
"ไม่ต้องพาพูดดีด้วยเลย น้องไม่รักก็ไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับพี่"
"มาเป็นเพลงเลยไหมน้องจะได้ฟังทีเดียว"
"ใช่ซี้~ ตอนนี้พี่มันไม่สำคัญกับน้องแล้วใช่ไหม" คนตัวเท่าควายหันกลับมามองหน้าฉันเบะปากสั่นเทิ้มคลายจะร้องไห้อีกรอบ
"นี่ถ้าแม่อยุ่บ้านตอนนี้พี่คงได้ก้านมะยมจากแม่ไปแล้ว"
"ใครๆก็ไม่รักพี่ ขนาดพัดลมยังหันหน้าหนีเลยใจร้ายกันหมด" ฉันเคยบอกหรือยังว่าพี่ชายฉันปัญญาอ่อน นั่นเหละฉันแค่จะบอกซ้ำอีกหน
"ก็ได้ๆน้องจะไม่สนใจใครน้องจากพี่อีกพอใ
