Yoğun bakım ünitesinin önünde üç gün geçmişti. Durumunda tek bir değişiklik yoktu. Sürekli birileri gelip gidiyordu. Nasıl olduğunu merak eden arkadaşları hiç bitmiyordu. Sevgi anneyi defalarca eve göndermeye çalışmıştım ama gitmemişti. Ziyaret saati geldiğinde Sevgi anne omzuma elini koydu. ‘’Sen gir kızım.’’ dedi. İlk gün yanına kimseyi almamışlardı, dünde Sevgi anne girdiği için henüz görme imkanım olmamıştı.
Ağır adımlarla kalkıp gittim. Verilen koruyucu kıyafetleri giyip yoğun bakım odasına girdim. Yatakta hareketsiz yatıyordu. Bilinci yerinde değildi. Hala makinelerle nefes alıyordu. Yanına yaklaştığımda soğuk elini tuttum. ‘’Özür dilerim.’’ dedim. ‘’Sana söylediklerim gerçek hislerim değildi. Seni hiç bırakmak istememiştim.’’ Gözümden akan yaşları hızlıca sildim. ‘’Beni böyle cezal
