เรือนบาป เล่ห์เมียบ่าว

ตอนที่7

“ลำน้ำคดเคี้ยวนัก ผู้คนสัญจรกันขวักไขว่ ตาข้าคอยมองทางบ้าง ติดตามดูเรือคุณฤาซ้ำคอยเว้นระยะให้พอควร…” ไอ้อ่ำอธิบาย

“สรุปว่าได้ความไหม!” สมิงตัดบทยาวเยียดของน้องเสีย

“ด ได้กระมังจ๊ะ” ไอ้อ่ำดูไม่ใคร่มั่นใจ

“อย่างไรวะ!!”

“คือ…ข้าไม่ใคร่แน่ใจว่าใช่คุณฤาหรือไม่น่ะซีพี่ แต่มองไกลๆ ลักษณะว่าคล้ายอยู่” ไอ้อ่ำพักหายใจหายคอก่อนเล่าต่อ “ก็อย่างที่แจ้งพี่ไปคราแรก อุปสรรคมันเยอะ แต่ข้าก็ว่าทันได้เห็น…”

“เห็นกระไรวะ รีบบอกมา อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง!”

“เห็นท่านหายขึ้นเรือนเช่าใกล้ตลาดจ๊ะ ข้าตามไปซุ่มดูอยู่นานสองนาน อีกประการหนึ่งก็สังเกตว่าไม่มีคนของคุณฤาคอยเฝ้าอยู่ใกล้เรือน เลยไม่ใคร่แน่ใจ ข้าตัดสินใจไม่คอยท่าต่อ ด้วยไม่มีวี่แววผู้ใดจะออกมาสักที เกรงจักตามผิดคน จึ่งย้อนกลับเข้าไปตามหาคุณฤาในตลาดดูอีกครา ก็ได้เห็นพวกบ่าวคนสนิทของท่าน พี่อินแลพี่ขอน เดินเตร่อยู่แถวบ่อนไก่"

"แล้วคุณฤาเล่า"

"คอยอยู่ครู่ก็เห็นกระหืดกระหอบมาตามพวกบ่าว ลงเรือเร่งจ้ำฝีพายออกไปเร็วไว ท่าทางร้อนรนประหลาดตานัก ข้าก็ตามติดไปอีก จนเห็นว่าไปขึ้นท่าที่เรือนขุนใหม่ ไม่น่ามีกระไรแล้ว ข้าจึงได้กลับมาหาพี่นี่แล"

สมิงคิดพิเคราะห์ตามคำบอกเล่าของน้อง ไม่เว้นข้อสงสัยใดให้ตกไปโดยง่าย แลที่สะกิดใจเป็นอันมาก ก็ตรงเรือนเช่าที่ว่านั่นแล คนลักษณะเยี่ยงคุณฤา มีหรือจะพบเห็นได้ทั่ว มันมีมูลมีเค้าตั้งแต่พวกเขาลอบส่งสายตาให้กันแล้ว ขี้คร้านที่นั่นอาจเป็นรังรักรังสวาท เช่นไรสมิงคงต้องไปดูให้รู้แน่ด้วยตาตนเองแล้วกระมัง

"มึงว่าเรือนเช่าอยู่ที่ใดนะ"

"ข้างตลาดไปทางทิศบ้านหัวสะพานจ๊ะ"

สมิงเดินเตร่ในสวน เหม่อลอยคิดไปถึงเรื่องกวนใจจนไม่รู้ทิศ ใบหน้าสวยคมเด่นหมองหม่นจนเห็นชัด ลึกในใจยังเพียรหวังให้เรื่องผัวเป็นเรื่องเข้าใจผิด ด้วยความที่ฤาชาหรือก็ดีกับตนมาตลอด ดูแลยกย่องออกหน้า จนสมิงคิดภาพไม่ออกเลยว่า ผัวรักจะมาหักหาญน้ำใจตนได้เช่นไร

ฉึ่บ~~

บางอย่างพุ่งผ่านหน้าสมิงไปด้วยความเร็ว ทำเอาชายหนุ่มที่กำลังเหม่อ สะดุ้งเฮือกรู้สึกตนตื่นจากภวังค์ ผินสายตาคมโตมองตามเจ้าสิ่งที่ตัดหน้าไปเมื่อครู่ ก็ให้เห็นมีดพร้าคมกริบด้ามแกะสลักงาม ปักอยู่กลางลำตัวยาวของงูพิษ ที่ดิ้นรัดตัวตนด้วยความเจ็บปวด

สมิงอ้าปากค้าง เพราะความตายตัวยาวนั้น อยู่ห่างตนไปเพียงสองก้าว

“เหม่อกระไรไม่ดูทาง” เสียงเฉียบขาดเอ็ดเอา พร้อมร่างสูงกำยำของท่านเจ้าเรือน ค่อยย่างเดินมาเก็บมีดพร้า แลจัดการปลิดชีพงูพิษที่ยังด่าวดิ้นเสียให้เรียบร้อย

สมิงถอยออกห่าง ในสมัยที่ยังไม่รู้วิธีรักษาแก้พิษร้าย งูนั้นถือเป็นสัตว์อันตรายน่ากลัวเกรงยิ่ง ร้ายกว่าเสือตัวเขื่อน ที่หากถูกกัดยังมีแววจะรอดชีวิตกว่าเสียอีก

“เป็นพระคุณขอรับ” สมิงนั่งลงก้มหน้า ใจก็ยังสั่นยังเสียอยู่ด้วยใกล้ความตาย

คุณหลวงเขวี่ยงซากงูเข้ารกเข้าพง เพื่อกันมิให้ผู้ใดมาเหยียบกระดูกมันเข้า แล้วเสร็จจึ่งหันมาสอบความเจ้าคนเกือบสิ้นชื่อ ว่าเช่นไรจึงมาเดินเตร่ในที่ใกล้พงรก มิได้เกรงภัยงูเงี้ยวเขี้ยวขอ

“หมิง มิทันรู้ตัวขอรับ จู่ๆก็เดินมาถึงหลังเรือนนี่แล้ว"

“เหม่อกระไรปานนั้นเล่าเจ้า มีเรื่องทุกข์ใจกระไร” คุณหลวงปราบยศถามด้วยห่วงใย สมิงซึ้งใจนักจนน้ำตาคลอหน่วย ยามยากเช่นนี้ผัวตนยังไม่เคยห่วงหา เอาแต่หลบลี้หนีหน้า มิใคร่อยากเจรจาแก้ไขความใดให้เมียใจเป็นสุข ดวงตาคมกลมใส หันขึ้นมองสบดวงตาคมปราดมั่นคงอบอุ่น

“หมิงคิดถึงพ่อขอรับ” สมิงบอกเพียงกึ่งเดียว เช่นไรก็ไม่เห็นเหตุสมควรใด จะแจ้งเรื่องพฤติกรรมผัวแก่พ่อผัว

“วัดบางอินจักไกลเท่าใดเชียว ประเดี๋ยวไปวันนี้วันพรุ่งเลยดีไหม” ความอารีย์จากคุณหลวง ทำเอาทำนบน้ำตาแตก สมิงปล่อยความกดเก็บกลัดกลุ้มออกมากับธารน้ำตา

ท่านเจ้าพระคุณผินสายตาหนี ใบหน้าคมนิ่งขรึม

“ข้าเองก็ว่ามีกิจใกล้กันนั้นอยู่ หากเจ้าจะติดสอยห้อยตามไปก็ย่อมได้”

“ขอรับ หมิงไปด้วยขอรับ” สมิงดีใจจนเนื้อเต้น รอยยิ้มยินดีที่ห่างหายไปนานปรากฎบนใบหน้า

มะยงกลับมาที่เรือนแล้ว จงใจกลับก่อนเวลา เพื่อหวังให้บางคนเห็นว่ามาไล่เลี่ยกันกับคุณฤา แต่หารู้ไม่ว่า ฤาชาเกิดเปลี่ยนใจ แวะไปที่เรือนขุนไกรเสียก่อน ด้วยไม่รู้จะทำเช่นไร จึงคอยท่าอยู่ปรึกษาหาช่องทางเจรจาเรื่องสมิง กับไอ้บ่าวของตน

“หากเห็นคาเรือนปานนั้น แก้ตัวเช่นไรก็ฟังไม่ขึ้นดอกขอรับ” ไอ้อินว่าไปตามจริง

“คุณฤายอมรับกับเมียไปเสียไม่ดีกว่าหรือขอรับ” ไอ้ขอนว่าเกลี้ยกล่อมด้วยอีกคน รู้สึกขัดตามานานเต็มกลืน ที่ฤาชายกเมียอยู่เหนือ มิมีผู้ใดเขาทำ

“มีหนทางอื่นหรือไม่วะ”

“ไอ้เด็กนั่นอย่างไรเล่าขอรับ หากมันกลับคำว่าไม่รู้เห็นกระไรเท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อย”

“ฝันเถอะ ไอ้อ่ำมันจงรักภักดีกับพี่มันอย่างกับอะไร” ฤาชาบอก หนทางนี้ก็ไม่ได้อีก

“เช่นนั้นก็มีทางเดียวเท่านั้นแลขอรับ ไม่รู้วันนี้ วันหน้าก็ต้องรู้ ต้องอยู่ร่วมกันอยู่ดี บอกๆ ไปเถิด เช่นไรพ่อหมิงก็เป็นบ่าวคนหนึ่ง จักดื้อดึงไปได้นานเพียงใด คุณฤาอย่าตามใจเธอนักเลย”

ฤาชาถอนใจหนัก ยกไหสุราดับทุกข์ แต่ทุกข์ยิ่งเพิ่ม

'หมิงไม่เอาเลยขอรับ รับไม่ได้ หมิวเคยพูดไม่จริงหรือ'

"เอาเถิด หมิงมันคงไม่พอใจแค่ในตอนแรก หากสุดท้าย มันก็หาได้มีทางเลือกไม่ เพียงต้องทำใจยอมรับก็เท่านั้น" ฤาชาตัดสินใจ

"ถูกแล้วขอรับ เช่นไรพ่อก็เป็นเมียบ่าว คุณฤาอย่าได้เลี้ยงให้เคยตัว โอหังอยู่เหนือหัว มิมีผู้ใดทำกันสักคน"บ่าวไพร่ว่ายุ

"ดูอย่างขุนไกรเธอเถิดขอรับ ตั้งแต่ยังไม่เป็นขุน เมียหรือเต็มบ้าน มีแต่ผู้อยู่ในโอวาทผัว ผู้ใดรั้นเป็นได้หลังลายกำราบสิ้น"

"เท็จจริงขอรับ คุณฤาต้องเด็ดขาด เมียหรือต้องทำให้ยำเกรง รั้นนักก็ตบก็ตีสั่งสอนเสีย ขี้คร้าน พ่อคนรั้นจะสงบเสงี่ยม เปลี่ยนเป็นคนละคน"

ยุคนเมายุขึ้นนัก ฤาชาฮึดฮัด เขายอมรับว่าที่ผ่านมา หลงใหลสมิงจนไม่แม้เคยขัดใจสักครา แต่เห็นทีคงต้องจัดการกำราบสักครั้งแล้ว