ฤาชาหายหน้าหายตา ไปขลุกอยู่ที่เรือนร่มแก้วตั้ง3วัน เมาหยำเปสิ้นสภาพ ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า ภายในใจแหลกสลายถึงเพียงไหน
"พ่อฤากลับไปเจรจากับกับคุณอาให้รู้แน่ก่อนเถิด เรื่องวันนั้นมันอาจจะไม่มีกระไรก็ได้"ขุนรณจักรปลอบน้อง
"ไม่มี!? แล้วใยเจ้าคุณพ่อไม่แถลงไขออกมาเลยเล่า จักเรียกกระผมไปทำกระไร นอกจากจะเอ่ยขอเมียกระผม"ด้วยความเป็นชายย่อมรู้จักชายด้วยกันดี ไม่มีดอก ผู้ใดจักทนแรงยั่วสวาทของเจ้าสมิงได้ เพียงนั่งนิ่งยังหน้าพิศวาสถึงเพียงนั้น หากได้ลองยั่วยวนแล้วไซร้ ร้อยทั้งสองร้อย ก็เอามันทำเมียสิ้น
"ทำเยี่ยงนี้ไม่มีกระไรดีเลย คุณอายังไม่ได้บอกสักคำว่าจะขอพ่อสมิง"
"คุณพ่อได้กับมันแล้วแน่"พูดเท่านั้นก็ยกไหขึ้นดื่ม จนแทบไม่เว้นช่วงให้หายใจ
"ก็แล้วอย่างไร พลาดพลั้งแค่ครั้งเดียว ถ้าพ่อฤารับข้อนี้ไม่ได้ จักทิ้งขว้างเมียเสีย หรือจักอภัยกันก็บอก มิใช่มามัวเมามายเสียเวลาอยู่อย่างนี้"
"แล้วหากคุณพ่อเ
