ท่านแม่...ได้โปรดให้ลูกพาเมิ่งซื่อกับเซ่อเอ๋อเข้าจวนโหวเถิด ลูกอ้อนวอนขอร้องท่านแม่แล้ว ท่านแม่...ท่านแม่เซ่อเอ๋อคือหลานสาวของท่าน หลานคนแรกของท่าน ท่านจะปล่อยให้พวกนางสองแม่ลูกใช้ชีวิตอยู่นอกจวนได้ยังไง
ท่านแม่...ท่านแม่
“เจ้าพอจะคาดเดาได้หรือไม่ ว่านางอายุเท่าไหร่”
“ถ้าหากเทียบกับคุณหนูใหญ่ อายุก็น่าจะมากกว่าสักหนึ่งหรือสองปี แม้จะสวมชุดเรียบง่ายสีซีดไปบ้างแต่กลับไม่อาจปกปิดกลิ่นอายที่มีเฉพาะกับบุตรสาวของคนชั้นสูงได้เลย”
“เร็วเข้าๆ รีบส่งคนออกตามหา นางคงไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นักหรอก”
“ฮูหยินผู้เฒ่าหมายความว่า แม่นางผู้นั้น...” กุ่ยอี้ไม่กล้าซักถามอีก ได้แต่ยกชายเสื้อเดินออกจากเรือนชงซื่อไปอย่างรีบร้อน ไม่ถึงครึ่งถ้วยชาก็เรียกรวมตัวบ่าวรับใช้นับยี่สิบคน แต่ละคนล้วนออกจากจวนแยกกันไปคนละทิศละทางเพื่อตามหาสตรีที่สวมชุดสีซีดเก่าเพื่อพากลับมาพบฮูหยินผู้เฒ่า
แต่น่าเสียดาย ถึงแม้ฮูหยินผู้เฒ่า
