(อันดา)
ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันไปเจอกับเขา จนมาถึงวันนี้เราสองคนก็เริ่มตีห่างกันออกไปเรื่อย ๆ ฉันมาเรียนตามปกติ แต่ฉันไม่ปกติ ฉันเจ็บและเสียใจ ฉันอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ
"อันดาร้องไห้ทำไมอะ"
"หื้ม?"
ฉันสะดุ้งและหลุดจากความคิด เมื่อทับทิมเขย่าแขนของฉัน รีบจับแก้มของตัวเอง นี่ร้องไห้จริงเหรอแค่คิดนะ ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลตอนไหน อ่อนไหวง่ายจังเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าจ้ะ"
"แน่ใจนะ ดูอันดาเหม่อ ๆ สติไม่อยู่กับตัวเลย"
ทับทิมถามฉันด้วยสีหน้ากังวล ไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ ฉันเลยรีบปฏิเสธและยิ้มให้ แต่เหมือนทับทิมจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ จนเธอนย้อนถามอีกครั้ง
"อืม อันดาโอเค,,.โอเคจริง ๆ" ฉันพยักหน้าแล้วบอกทับทิม แต่สายตาที่เธอมองมาทำให้ฉันต้องย้ำออกไป ทั้งที่ในใจของฉันตอนนี้มันแสนจะเจ็บปวด
"โอเคก็โอเค เออนี่แล้วเรื่องออกค่ายอาสาอะอันดาว่าไง" ปากพูดเหมือนเชื่อแต่สีหน้าของทับทิบไม่ค่อยเชื่อเท
