(อันดา)
ฉันนั่งทานข้าวกับอาจารย์เติ้ล กินไปคุยไปแต่ฉันไม่ค่อยกล้าคุยด้วยเท่าไหร่ ฉันเขิน! ถามฉันก็ตอบออกไป ตั้งใจตักข้าวเข้าปาก รีบกินรีบเสร็จ ฉันจะได้รีบกลับบ้าน อาจารย์เติ้ลดูแลดีเทคแคร์เก่ง คอยถามว่าต้องการอะไรไหม คอยตักอาหารให้ เป็นผู้ชายที่อบอุ่น สุภาพและน่ารักดี บางทีก็ทำฉันหวั่นไหว ยิ่งตอนใกล้กันก่อนหน้าทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรงมาก ก็ไม่อยากจะเปิดใจให้ใครในตอนนี้ บอกเลยว่าจะขยาดกับเรื่องความรัก การถูกทิ้งแบบไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่ก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันทำอะไรผิด มันทำให้ฉันเสียการทรงตัว ตั้งหลักไม่ทัน มันกะทันหันจนเกินไปที่ฉันจะรับไหว
“อร่อยไหมคะ?” อาจารย์เติ้ลถามจากที่เราเงียบกันได้สักพัก
“อร่อยค่ะ” ฉันเลยเงยหน้าจากจานอาหาร แล้วยิ้มให้ตามด้วยยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ท่าทางเหมือนอันดารีบกินมาก ไม่อยากทานข้าวกับพี่เหรอ?”
“ปะ ปะ เปล่านะคะ ไม่ใช่แบบนั้น”
ฉันรีบกลืนน้ำแล้วปฏิเสธ เพราะไม่ได้ค
