ตอนที่ 4
1552 Words
กลิ่นเหล้าฟุ้งเข้ามาในจมูกอย่างรุนแรงหลังจากที่ประตูห้องถูกเปิดออกกว้างด้วยฝีมือของดีแลนทำให้มัลลิกาที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับต้องยกมือขึ้นปิดปากเพื่อสะกดกลั้นอาการอาเจียนเอาไว้อย่างสุดกำลัง ดีแลนเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของหล่อนจึงหันมาพูดขึ้นอย่างเห็นใจ
“ทำใจหน่อยนะมัลลิ... เอ่อ ไอรีน... ตอนนี้เจ้าคิลล์มันคือปีศาจสุราน่ะ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ และฝืนยิ้ม
“ดิฉันทนได้ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ”
“ขอบใจมาก ถ้าเธอทำได้ดี ฉันจะเพิ่มเงินให้อีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์หลังจากงานสำเร็จ”
มัลลิกายิ้มบางๆ แต่ดีแลนไม่สนใจ เขาก้าวเข้าไปภายในห้องกว้างที่มืดครึ้มเพราะผ้าม่านถูกปิดสนิทเอาไว้ทั้งหมด หญิงสาวรีบก้าวตามเข้าไปในห้อง และก็ต้องเบ้หน้าด้วยความผะอืดผะอมเมื่อกลิ่นเหล้ารุนแรงมากยิ่งขึ้น
“คิลเลียน พี่มาหา...”
มัลลิกาเพ่งมองตามสายตาของดีแลนไป ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีรูปร่างไม่แตกต่างไปจากผู้เป็นพี่ชายเลยแม้แต่น้อยกำลังนั่งหันหลังอยู่ที่โซฟาริมหน้าต่าง สภาพคอตก ผมเผ้ายาวรกรุงรังแตกต่างจากในภาพถ่ายยิ่งนัก
ผู้ชายคนนี้หรือคิลเลียน คาร์ตัน...?
“คิลล์... พี่มาหา พี่ดีนไง...”
เสียงเรียกย้ำอีกครั้งของดีแลนทำให้คนที่นั่งคอตกอยู่ยกศีรษะขึ้น แต่ไม่ได้หันกลับมามอง หล่อนสังเกตเห็นเขาก้มตัวลงไปด้านหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะมีแก้วปรากฏอยู่ในมือหนา
“สวัสดีครับพี่ดีน... มาหาผม มีธุระอะไรหรือครับ”
ดีแลนหันมาส่งสัญญาณให้หล่อนยืนอยู่ที่เดิม ในขณะที่เขาเดินอ้อมไปหยุดตรงหน้าของผู้เป็นน้องชาย พร้อมกับถอนใจแรงๆ อย่างเวทนา
“คิลล์ เมื่อไหร่นายจะเลิกดื่มเหล้าสักที พี่กับพ่อเป็นห่วงนายมากนะ”
เสียงหัวเราะด้วยอาการเมามายของผู้ชายผมยุ่งเหยิงอย่างคิลเลียนดังขึ้น ดังขึ้นราวกับคนบ้าไร้สติ มัลลิกาได้ยินแล้วก็ยิ่งรู้สึกหวั่นใจและอดขลาดกลัวไม่ได้ ภาพที่คิดเอาไว้ กับสิ่งที่ได้เจอะเจอมันคนละเรื่องกันเลย
ผู้ชายหล่อเหลาราวกับเทพบุตรจากบนสวรรค์ในรูปถ่าย กลับกลายเป็นผู้ชายกึ่งดีกึ่งบ้าคนหนึ่งในชีวิตจริง
“ผมสบายดีครับ... ฝากบอกพ่อด้วย ผมสบายดี”
คิลเลียนกำลังจะยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มอีก แต่ดีแลนกระชากเอาไป และเทมันทิ้งต่อหน้าต่อตาของน้องชาย
“พี่ดีน... อย่าทำแบบนี้กับผมนะครับ อย่าทำแบบนี้ เอาเหล้าของผมคืนมา”
ดีแลนไม่ยอมง่ายๆ เขารีบกระชากขวดเหล้าจากมือของคิลเลียนตามมาอีก แล้วรีบเดินไปที่หน้าต่าง เปิดมันออก และปามันทิ้งลงไปด้านล่างอย่างไม่ไยดี คิลเลียนโซเซลุกขึ้นวิ่งตามไปเกาะขอบหน้าต่าง มองขวดแอลกอฮอล์ด้วยความเสียใจ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองพี่ชายด้วยความขุ่นเคือง
“ผมโตแล้ว พี่ดีนไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้กับผม!”
“ที่พี่ทำทุกอย่างลงไปก็เพราะพี่เป็นห่วงนายนะคิลล์ นายเป็นน้องชายของพี่ และพ่อคงเสียใจมากถ้ารู้ว่านายปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เป็นผีบ้าแบบนี้!”
เป็นครั้งแรกที่ดีแลนตวาดใส่หน้าน้องชาย แต่คิลเลียนก็คลั่งเกินกว่าจะเชื่อฟัง
“แต่มันเรื่องของผม ผมจะดื่ม ผมจะกินอะไรมันก็เรื่องของผม พี่ดีนอย่ามายุ่งกับผม”
“ถ้านายจะทำตัวแบบนี้ จะทำตัวเป็นผีบ้าแบบนี้ ทำไมไม่ตายตามไอรีนไปเสียเลยล่ะ”
คำพูดของดีแลนทำให้คิลเลียนชะงัก เขาทรุดฮวบลงกองกับพื้นอย่างหมดสภาพอยู่แทบเท้าของพี่ชาย หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่อาจจะหักห้ามเอาไว้ได้ มัลลิกาที่อยู่ในเหตุการณ์ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงอุทานด้วยความเวทนาเอาไว้
นี่เขารักภรรยาถึงขนาดนี้เชียวหรือ... น่าสงสารเหลือเกิน...
ความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นจากวินาทีแรกที่ได้พบ แปรเปลี่ยนเป็นความเวทนา สงสาร และต้องการช่วยเหลือขึ้นมาในทันที มัลลิกาตาแดงก่ำ น้ำตาคลอ
“ที่ผมดื่ม... ก็เพราะผมอยากตายยังไงล่ะครับ”
ดีแลนถอนใจออกมาอย่างเวทนาในตัวของน้องชาย ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ตบบ่าน้องชายอย่างให้กำลังใจ
“พี่รู้... พี่เข้าใจนายดีคิลล์”
“ไม่มีใครเข้าใจผมหรอกครับ ไม่มีใครสูญเสียแบบผม”
คิลเลียนช้อนนัยน์ตาแดงก่ำขึ้นมองพี่ชาย ความเจ็บปวดกัดกินจนร่างกายของเขาสั่นเทา ดีแลนดึงน้องชายเข้ามากอด
“นายสูญเสียไอรีนไป... พี่กับพ่อก็สูญเสียคิลเลียน คาร์ตันคนเดิมไปเช่นกัน”
ผู้เป็นน้องชายชะงัก ดันร่างออกจากพี่ชาย พลางช้อนตาขึ้นมอง
“ผมรู้ดีว่าผมทำให้ทุกคนเป็นห่วง... แต่ถ้าผมไม่ดื่ม... ผมก็ไม่อาจจะอยู่ในโลกใบนี้ได้ครับ ภาพของไอรีนตามหลอกหลอนผมทุกวันทุกคืน ผม... ผม...”
“พี่เข้าใจ... พี่เข้าใจ...”
“ม่าย... ไม่มีใครเข้าใจผม ไม่มีใครเข้าใจผมหรอก”
คิลเลียนลุกพรวดขึ้นยืน หมุนตัวจะก้าวยาวๆ ออกจากห้องนอน แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักค้าง เมื่อสายตาของเขาปะทะกับร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่แสนจะคุ้นตา และคุ้นใจ
“ไอรีน...”
วินาทีนั้นเหมือนโลกทั้งใบที่เคยมืดมิดสว่างไสวขึ้นในทันที ไม่รอช้าชายหนุ่มกระโจนเข้าไปกอดรัดร่างอรชรของมัลลิกาแน่น ริมฝีปากสวยจัดระดมซุกไซ้ไปทั่วทั้งดวงหน้างดงามที่เขาแสนจะโหยหา มัลลิกายืนนิ่งตัวแข็งทื่อ กลิ่นเหล้าจากเนื้อตัวของคิลเลียนรุนแรงยิ่งนัก
“ไอรีน... คุณกลับมาแล้ว... คุณกลับมาหาผมแล้ว...”
ดีแลนมองเห็นภาพนั้นแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ในที่สุด... ในที่สุดสิ่งที่เขาตั้งใจจะให้มันเป็น มันก็ได้อย่างที่ปรารถนาเอาไว้ ต่อจากนี้ไป คิลเลียน คาร์ตันจะกลับมาเป็นผู้เป็นคน และเป็นผู้ชายสดใสร่าเริงคนเดิมเสียที
“ผมคิดถึงคุณ... ไอรีน... ไอรีน...”
มัลลิกาฝืนยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่กำลังยิ้มกว้างที่สุดในชีวิต คิลเลียนคงดีใจมากที่ได้เห็นภรรยาอีกครั้ง แม้จะเป็นตัวปลอมก็ตาม
“ค่ะ ฉันกลับมาแล้ว คิลล์...”
อ้อมกอดที่รัดแน่นเมื่อครู่นี้คลายออกกะทันหัน พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคิลเลียนที่แทบจะกระโจนถอยออกห่าง ดีแลนที่ยืนมองอยู่รู้สึกตกใจไม่น้อย
“มีอะไรหรือคิลล์”
คิลเลียนเดินไปกดสวิตซ์ไฟให้สว่างวาบขึ้น ก่อนจะเดินมาจ้องหน้ามัลลิกาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความประหม่าด้วยสายตาจับผิด
“เธอไม่ใช่ไอรีน...”
“ฉันคือไอรีน ภรรยาของคุณยังไงล่ะคะ”
มัลลิกาเดินเข้าไปหา และเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบแนวสันกรามที่เต็มไปด้วยหนวดเครายาวเฟื้อยแผ่วเบา แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักออกห่างเต็มแรง
“ออกไป เธอไม่ใช่ไอรีน!”
คิลเลียนแผดเสียงใส่มัลลิกาจนหญิงสาวสะดุ้งตัวสั่น จากนั้นจึงหันไปสบประสานสายตากับพี่ชายผู้หวังดีอย่างดีแลนเขม็ง
“ผมไม่ใช่คนบ้านะพี่ดีน... ไอรีนตายไปแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะกลับมาได้อีก”
ดีแลนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าน้องชาย
“นายดูดีๆ สิคิลเลียน ผู้หญิงคนนี้มีตรงไหนบ้างที่ไม่เหมือนไอรีน”
ผู้เป็นน้องชายค่อยๆ หันกลับมาจ้องมองมัลลิกา นัยน์ตาสีเทาหม่นนั้นทำให้คนถูกมองรู้สึกเหมือนยืนอยู่ริมหน้าผา
“ฉันคือไอรีนค่ะ”
“ใช่... เธอเหมือนไอรีนทุกอย่าง... เหมือนจน...”
คิลเลียนไม่สามารถพูดต่อจนจบ เพราะผู้หญิงตรงหน้าไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่เหมือนไอรีนภรรยาผู้ล่วงลับจากไป แม้แต่น้ำเสียงและกิริยาการพูดจา ไม่ผิดแผกแตกต่างเลยสักนิด มีอยู่อย่างเดียวเท่านั้นที่ไม่เหมือน ไม่มีทางเหมือนนั่นก็คือหัวใจของหล่อน
“ก็เพราะเหมือนไง พี่ถึงพาเธอมาหานาย”
ดีแลนกล่าวย้ำ และหวังว่าน้องชายจะยินยอมรับในสิ่งที่เขามอบให้ แต่คิลเลียนกลับต่อต้านเสียงกระด้าง
“แต่เธอไม่ใช่! เธอไม่มีทางเป็นไอรีนได้ ไม่มีทาง!”
คิลเลียนผลักร่างเล็กของมัลลิกาจนกระเด็นไปกระแทกกับผนังห้อง ก่อนจะชี้หน้าด้วยท่าทางรังเกียจ
“เธอไม่มีทางใช่เมียของฉัน เธอมันสิบแปดมงกุฎ!”
มัลลิการ้องไห้ เจ็บระบมไปทั้งตัว
ดีแลนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบห้ามทัพ สิ่งที่เคยคาดคิดเอาไว้มันกลับตาลปัตรไปคนละทิศทาง จนรู้สึกเสียดายเวลานักที่ได้กระทำลงไป
- Writer
