ตอนที่ 5
1429 Words
“คิลล์... ใจเย็นๆ สิ อย่าไปทำมัลลิกาแบบนั้น”
“มัลลิกาหรือ... นี่คือชื่อของสิบแปดมงกุฎอย่างเธอใช่ไหม นังผู้หญิงแพศยา!”
มัลลิกาส่ายหน้าทั้งน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่างานที่จะต้องทำมันจะเต็มไปด้วยความโหดร้ายเช่นนี้
“พอเถอะ คิลล์... ถ้าจะต่อว่ามัลลิกา มาว่าพี่แทนเถอะ เพราะพี่เป็นคนจ้างมัลลิกามาเอง”
นัยน์ตาสีเทาหันไปมองพี่ชายแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผู้หญิงหน้าไม่อายในสายตาของเขาอย่างมัลลิกาอย่างชิงชัง
“เพราะเงินสินะ เธอถึงได้ขายตัวเองแบบนี้”
“คิลเลียน พอแล้ว... พี่ทำเองทุกอย่าง พี่จะรับผิดชอบเอง”
“แล้วพี่ดีนทำยังไง... ทำยังไงหรือครับ แม่ผู้หญิงคนนี้ถึงได้เหมือนกับไอรีนเมียของผมขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าไปศัลยกรรมมาทั้งตัว”
ทุกพยางค์ที่ถูกเค้นออกมาจากริมฝีปากสวยจัดที่อยู่ใต้หนวดเคราเต็มไปด้วยความหยามหยัน ทุกความชิงชังเปรียบประดุจใบมีดที่กรีดลงบนร่างกายของหล่อน
“ใช่... พี่จ้างให้มัลลิกาไปศัลยกรรม ให้เหมือนกับไอรีน”
จบคำพูดของดีแลน คิลเลียนก็หันมาเค้นเสียงกระด้างใส่หล่อน มัลลิกาน้ำตาทะลัก อัปยศอดสูจนต้องก้มหน้าลงมองพื้นห้อง
“แพศยา!”
“พี่ผิดเอง... ผิดเองที่ทำทุกอย่างลงไปโดยไม่ปรึกษานายก่อน แต่พี่ก็แค่อยากให้นายหายคิดถึงไอรีน พี่อยากให้นายกลับมาเป็นคิลเลียน คาร์ตันคนเดิมอีกครั้ง ไม่คิดว่านายจะโมโหขนาดนี้”
ใช่... ตอนแรกเขาคิดว่าน้องชายจะดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้ไอรีนกลับคืนมาอีกครั้ง แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะไม่ใช่แค่คิลเลียนจะไม่ดีใจเท่านั้น น้องชายตัวดียังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟบ้าคลั่งอีกต่างหาก
“ถ้านายไม่ต้องการตัวแทนของไอรีนไว้ข้างกาย...”
ดีแลนพูดค้างเอาไว้ มองหน้าน้องชายที่ยืนกำหมัดแน่นอย่างยอมแพ้
“พี่ก็จะพามัลลิกากลับ”
“ใช่... ผมไม่เคยต้องการใคร ไม่เคยต้องการผู้หญิงไหน แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเหมือนกับไอรีนราวกับคนๆ เดียวกันก็ตาม”
“โอเค... พี่จะพามัลลิกากลับเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วดีแลนก็หันไปพูดกับผู้หญิงที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ริมกำแพงห้องด้วยน้ำเสียงเวทนาสงสาร
“ฉันขอโทษด้วยที่พาเธอมาเจอสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ ฉันยินดีจะจ่ายเงินส่วนที่เหลือทั้งหมดให้กับเธอ และเราสองคนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
มัลลิกาอยากจะบอกว่าหล่อนไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่ก็พูดไม่ออก ก้อนสะอื้นที่อัดแน่นอยู่ในลำคอทำให้ความสามารถในการพูดของหล่อนขาดสะบั้นลง
“เดี๋ยวก่อนครับพี่ดีน”
คิลเลียนที่ยืนนิ่งหน้าตาเหี้ยมเกรียมอยู่นานเอ่ยเรียกพี่ชายเอาไว้ ก่อนที่ดีแลนจะก้าวพ้นธรณีประตูออกไปด้านนอก
ดีแลนหมุนตัวกลับมา
“มีอะไรหรือเจ้าคิลล์...”
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
“เปลี่ยนใจ...? นายหมายความว่ายังไงหรือ”
คิ้วเข้มของดีแลนเลิกสูงขึ้น ในขณะที่มัลลิกาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เพราะสายตาที่คิลเลียนมองมานั้นราวกับจะขยี้หล่อนให้แหลกคามือ
“ให้ผู้หญิงคนนี้อยู่กับผม”
“นี่นายยอมรับมัลลิกาแล้วหรือ”
ดีแลนยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ แต่ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มลง
“ครับ แต่ไม่ได้ยอมรับหล่อนในฐานะเดียวกับไอรีน”
“คืออะไรคิลล์ พี่ไม่เข้าใจ”
“โอ๊ย...”
มัลลิกาอุทานด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ผู้ชายที่หน้าตาดุดัน แถมยังมีหนวดเคราเต็มหน้าเดินเข้ามากระชากข้อมือของหล่อนให้เข้าไปประชิดตัว
“ในเมื่อพี่ดีนจ่ายเงินให้ผู้หญิงคนนี้ไปมากโขแล้ว ผมก็จะใช้ประโยชน์หล่อนให้คุ้มค่า กับเงินที่พี่ดีนหว่านลงไป”
หน้าตาของดีแลนบอกให้รู้ว่ายังไงก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
คิลเลียนหัวเราะ หัวเราะด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กอย่างมัลลิกาลมแทบจับ นี่หล่อนกำลังจะต้องเจอะเจอกับนรกขุมไหนกันนะ
“ผู้หญิงคนนี้จะอยู่กับผมในฐานะนางทาส”
มัลลิกาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ แต่ไม่มีสุ่มเสียงใดออกมาจากลำคอระหงเลยแม้แต่น้อย
“คิลล์...”
ดีแลนอุทานด้วยเช่นกัน เพราะที่เขาพามัลลิกามาที่นี่ก็เพื่อให้ทำหน้าที่เดียวกับไอรีน อยู่ในฐานะเดียวกับไอรีน แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ท่าทางจะเลวร้ายกว่าที่คิดเอาไว้มาก
“นายคงไม่ได้คิดจะทรมานอะไรมัลลิกาใช่ไหม”
“ผมไม่ใช่ปีศาจ ผมไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกครับ”
“แต่พี่กลัวใจนายจริงๆ คิลล์ พี่ว่าถ้านายไม่พอใจในตัวของมัลลิกา ไม่คิดจะดูแลเธอในฐานะเดียวกับไอรีน ให้เธอกลับไปกับพี่เถอะ”
“ไม่ครับ ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน ยอมแม้แต่เปลี่ยนแปลงหน้าตาของตัวเองเพื่อให้ได้เงินจากคนอื่น เธอก็ต้องพร้อมที่จะรับสิ่งต่างๆ ที่จะตามมา”
“ไม่... คุณดีน... ดิฉัน...”
ยิ่งอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้หล่อนก็ยิ่งหวาดกลัว คิลเลียน คาร์ตันน่ากลัวเหลือเกิน
“ชอบไม่ใช่หรือเงินน่ะ อยู่กับฉันที่นี่ อยู่รองรับอารมณ์ของฉัน จนกว่าฉันจะไม่ต้องการเธออีก แล้วค่อยไปรับเงินที่เหลือจากพี่ดีน”
“ไม่... ดิฉันขอถอนตัว... คุณน่ากลัวเกินไป ดิฉัน... ”
“เสียใจด้วย... นรกเวลาก้าวลงมาแล้ว ปีนขึ้นไปไม่ได้ง่ายๆ หรอก... มัลลิกา”
น้ำเสียงของคิลเลียนเหี้ยมเกรียมราวกับปีศาจ เขาหรี่ตามองหล่อนด้วยสายตาที่ลุกโชนไปด้วยความคลั่งแค้น เขาคงเกลียดชังที่หล่อนบังอาจเหมือนเมียรักของเขาสินะ
“งั้นพี่ขอคุยกับมัลลิกาสักครู่นะ แล้วพี่จะให้คำตอบนาย”
“คำตอบที่ผมต้องการ... คือคำว่าใช่”
แล้วร่างของมัลลิกาก็ถูกผลักออกห่างเต็มแรง ก่อนที่คิลเลียนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนไปอย่างไม่ไยดีอะไรอีก
ดีแลนมองมัลลิกาอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเอ่ยขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้น
“ฉันไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณดีนหรอกค่ะ ดิฉันผิดเองที่เห็นแก่เงินจนยอมทำเรื่องแบบนี้ลงไป ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีทางแทนที่ใครได้”
“ฉันน่ะ... คิดว่าเจ้าคิลล์มันจะดีใจที่เห็นไอรีน คิดว่ามันจะมีความสุขอีกครั้ง แต่ก็ลืมคิดไปเลยว่าเจ้าคิลล์มันจะต่อต้าน เธอเลยต้องมาลำบาก”
มัลลิกานิ่งเงียบ น้ำตาคลอ
“ฉันให้เธอตัดสินใจ จะอยู่หรือจะไป ฉันก็จะจ่ายเงินที่เหลือให้เหมือนเดิม ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ มัลลิกา ฉันขอตัวไปดูเจ้าคิลล์ก่อนนะ”
ดีแลนก้าวยาวๆ ตามน้องชายออกไป ในขณะที่มัลลิกายังยืนอยู่ที่เดิม ยืนนิ่ง สมองยังคงจมปลักกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นอยู่เหมือนเดิม ผู้ชายที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าด้วยความรักที่มีต่อภรรยาผู้ลาจากไป ผู้ชายที่มั่นคงต่อภรรยาแต่เพียงผู้เดียว คิลเลียนเป็นผู้ชายที่น่ายกย่องนัก ถึงแม้เขาจะหล่อจะร่ำรวยมหาศาล แต่เขากลับรักเดียวใจเดียว ซึ่งหาได้จากชายในโลกปัจจุบันได้ยากยิ่ง
หล่อนควรเดินจากไปไหม? ควรเดินจากนรกขุมนี้ไปดีไหม? หรือว่าจะอยู่... อยู่เพื่อก้าวขึ้นจากนรกพร้อมๆ กับคิลเลียน คาร์ตัน...
หญิงสาวหมุนตัวมองไปรอบๆ ห้องกว้าง ห้องที่เต็มไปด้วยความโศกาทรมาน ห้องที่ไร้แม้แต่แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ หากหล่อนเดินจากไป คิลเลียนก็คงจะต้องจมปลักอยู่กับนรกขุมนี้ไปชั่วชีวิต หล่อนควรช่วยเยียวยาเขาใช่ไหม? เสียงหนึ่งในหัวตอบว่าใช่...
แม้เขาจะไม่ต้องการและต่อต้านอย่างบ้าคลั่งก็ตาม...
“ฉันจะอยู่... เพื่อช่วยดึงคุณให้ขึ้นจากนรกค่ะ คุณคิลเลียน”
- Writer
