ตอนที่4.เขาห่างการหัวเราะมานานแค่ไหน
1022 Words
ชานนท์ขมวดคิ้ว พิจารณาหญิงสาวตรงหน้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีกิ่งไม้ติดอยู่ แถมยังเจ็บตัวอีก แล้วเขาก็แหงนหน้าส่งเสียงหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาทำให้หญิงสาวทำหน้าบึ้ง แต่ทำให้คนในบ้านรีบเดินออกมาดู
“อ้าว หนูเตยมาทำอะไรที่นี่จ๊ะ” ป้าสมใจถามด้วยรอยยิ้ม
“มาตามเจ้าไข่ดาวค่ะป้า” ณิชายิ้มอายๆ “ป้าทำบ้านใหม่หรือคะ”
“ป้าไม่ได้ทำหรอกจ๊ะ เจ้าของบ้านเค้าทำ” ป้าหันไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็น
‘เจ้าของบ้าน’
คำพูดชัดถ้อยชัดคำทำให้หญิงสาวยิ้มแหย เจอกันครั้งแรกก็ฝากความประทับใจให้แล้ว
“นี่คุณชานนท์เจ้าของบ้าน” ลุงอาทรแนะนำ “คุณชานนท์ครับ นี่หนูณิชาเพื่อนบ้านเราเองครับ”
“สวัสดีค่ะ” เธอจำใจยกมือไหว้
ชายหนุ่มถึงกับต้องรีบยกมือรับไหว้ เขาไม่แก่ขนาดให้เธอต้องมายกมือไหว้ก็ได้มั้ง? ท่าทางเหมือนเด็กซนๆ ผิวขาว ปากนิดจมูดหน่อย หน้าตาก็นับว่าน่ารักดีตามแบบฉบับสาวต่างจังหวัด
“ไอ้ตัวที่ขุดต้นกุหลาบนี่ชื่อไข่ดาวเหรอ”
“ค่ะ เตยขอโทษด้วย เดี๋ยวเตยจะมากลบหลุมให้นะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวลุงทำเอง”
“ไม่ได้หรอกครับ ใครเป็นเจ้าของหมาก็ต้องรับผิดชอบซิ” ชานนท์ยักคิ้วให้
ณิชาอ้าปากค้าง แล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง “ได้ค่ะ เตยเป็นเจ้าของหมา เตยต้องรับผิดชอบ”
ป้าสมใจกับลุงอาทรหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจ ที่แปลกใจก็คือตั้งแต่คุณชานนท์มาพักที่บ้านหลังนี้ เห็นแต่ท่าทางหงุดหงิดโมโหง่าย ใครทำอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด แต่ทั้งสองเพิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเป็นครั้งแรก และเขากำลังแกล้งเด็กสาวทั้งที่เจ้าหมาตัวนั้นมันก็ไม่ได้ทำความเสียหายอะไรมากมายนัก
ณิชามาบ้านหลังนี้บ่อย จำได้ได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน เธอเดินไปหยิบซ้อมพรวนดินมากลบหลุมที่เจ้าไข่ดาวขุด โดยมีเจ้าหมาตัวต้นเหตุนั่งกระดิกหางเป็นกำลังใจให้เจ้านาย
“มันเอียงนะ ขยับให้มันตรงเหมือนเดิมด้วยซิ”
“ค่ะๆ รับทราบแล้วเจ้าคะ”
ณิชาจำใจทำตามที่เขาสั่ง จะให้ทำอย่างไรได้เล่า เธอผิดเองที่เผลอปล่อยเจ้าไข่ดาวมาทำลายสวนกุหลาบอันแสนสวยงาม แต่...ขอย้ำว่าแต่.. มันแทบจะไม่มีรอยโดนขุดเลยสักนิดเดียว บ้านเธอโดนเจ้าไข่ดาวขุดรากถอนโคนมาหลายต้นแล้ว
ชานนท์มองหญิงสาวหน้างอนั่งกลบหลุมตื้นๆที่เจ้าหมาน้อยทำไว้ เขาได้แต่ยิ้มและขำอย่างไม่รู้ตัว ก็ไม่รู้ทำไมเห็นแล้วก็อยากหัวเราะทั้งที่... เขาห่างการหัวเราะมานานแค่ไหน
“เสร็จแล้วค่ะ ตรวจงานก่อนไหมคะ”
“ก็...ใช้ได้นี่”
“งั้นเตยไปละ ต้องรีบกลับไปทำรายงาน”
“เรียนอยู่ม.ไหนละเรา”
“ราชภัฏค่ะ”
“หือ? เรียนมหา’ลัยแล้วเหรอ” เขาทำหน้าไม่เชื่อ หน้าตาเหมือนเด็กมัธยม
“จะชมว่าเตยหน้าเด็กใช่ไหมล่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าใส่ แต่ชายหนุ่มกลับปล่อยเสียงหัวเราะไม่เกรงใจคนตรงหน้า ทำให้อีกฝ่ายหน้างอเข้าไปอีก
“นี่คุณ!”
“ผมชื่อชานนท์” เขาพูดยิ้มๆ
“ไปล่ะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว”
เธอหันไปดุเจ้าหมาต้นเรื่อง
“ไปเร็วไข่ดาว วันนี้ปล่อยให้อดข้าวแน่”
ชานนท์อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบแทน เห็นหญิงสาวทำท่าจะมุดรั้วออกไปพร้อมเจ้าหมาสี่ขา เขาก็หัวเราะออกมาอีก
“คราวหน้าคราวหลัง เข้าประตูหน้าก็ได้นะ”
ณิชาหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แล้วผลุบหายไปในช่องว่างของแนวรั้วเตี้ยๆนั้น
“เด็กที่ไหนนะ” ชานนท์หันมาถามคนดูแลบ้าน
“หนูเตยค่ะ อยู่บ้านใกล้ๆ นี่” สมใจบอกอีกครั้ง “เป็นเด็กดีค่ะ บางทีก็มาช่วยเราสองคนดูแลสวนค่ะ”
“เด็กประหลาด” เขายิ้ม “ถ้าคราวหน้ามา...ก็เรียกผมด้วยแล้วกัน”
“คุณชานนท์มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรนี่ ก็...ตลกดี”
“ค่ะๆ” ลุงอาทรกับป้าสมใจมองหน้ากันแปลกใจปนดีใจที่เห็นเจ้าของบ้านหัวเราะได้
“คุณนนท์ครับ ได้เวลาทำกายภาพบำบัดแล้ว” บุรุษพยาบาลเดินเข้ามาหา เพราะมาทีหลังเลยไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่เห็นคนป่วยยิ้มก็ประหลาดใจ หันไปทางลุงกับป้าก็เพียงแค่ยิ้มตาม
“เอาซิ”
ชานนท์บังคับรถเข็นให้เคลื่อนตามร่างของปกรณ์ บุรุษพยาบาลที่เดินนำไปก่อน แต่ขณะที่รถผ่านแนวรั้วที่มีรอยมุดเข้าออกได้นั้น ใบหน้าคมเข้มก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา
ณิชาทำหน้าบึ้งตึงอารมณ์ไม่ดี ดุเจ้าหมาไข่ดาวกลับมาบ้าน ขณะเดินผ่านกระจกเงาเห็นสภาพตัวเองแล้วอยากร้องกรี๊ดๆ ไม่แปลกใจเลยที่อีตานั้นถึงได้เอาแต่หัวเราะเอาๆ แบบนั้น ผมเผ้าก็หยุงเหยิงมีเศษหญ้าติดตามตัวเต็มไปหมด หญิงสาวกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจแล้วหันไปตวาดเจ้าหมาหน้าซื่อ
“เพราะแกนั้นแหละ ทำฉันอับอายขายขี้หน้า!”
บรรดาหมาๆ กลับมองเจ้านายอย่างงุนงงไม่เข้าใจความผิดของตัวเอง ณิชาเห็นสภาพตัวเองแล้วก็อดไม่ได้ ต้องรีบไปอาบน้ำล้างเนื้อตัวและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
แต่ก็อดคิดถึงผู้ชายบ้านโน้นไม่ได้ ลืมไปเลยว่าเขานั่งรถเข็น หน้าตาก็ดูยังหนุ่มๆอยู่ ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้อยู่ในสภาพนั้น เขามาพักฟื้นร่างกาย เธอมัวแต่แยกเขี้ยวยิงฟันใส่เลยไม่ได้ดูว่าเขาเจ็บป่วยเป็นอะไร
“เจอกันคราวหน้าจะพูดจาดีๆก็แล้วกัน”
หญิงสาวยักไหล่
“ถ้านายไม่กวนโมโหฉันก่อนนะ”
- Writer
