ยัยหนูของพี่ว้าก

EP.6 ตัดสินใจ

Q Part.

หลังพายัยหนูไปซื้อข้าวเสร็จผมก็ขึ้นไปส่งเธอบนห้อง ตลอดทางเธอไม่ได้พูดอะไรแถมยังเดินห่างจากผมเป็นเมตร

"พรุ่งนี้หนูต้องไปรับไอ้บิวใช่ป่ะ?"

เธอพยักหน้าแต่ไม่เเม้แต่จะปริปากพูดกับผม

"ยังโกรธพี่อยู่เหรอ?"

เธอนิ่งไปไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ถ้าให้เดาผมว่าเธอคงโกรธอยู่แต่ไม่กล้าพูดเท่านั้นแหละ แต่ก็นะผมผิดเองแหละถ้าเธอจะโกรธก็ไม่แปลก

"พี่กลับก่อนนะ"

ผมบอกเธอก่อนจะหันหลังเดินมาที่ลิฟท์และแอบมองยัยหนูเห็นเธอถอนหายใจเหมือนกับโล่งอกอะไรสักอย่างก็รู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมา เธอคงอึดอัดที่ต้องทนอยู่ใกล้ผมสินะ

Bear Part.

เมือคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับสักเท่าไหร่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นยังวนเวียนอยู่ในหัว ฉันมาเรียนในกรุงเทพตั้งแต่อายุ16 เมื่อก่อนฉันเคยอาศัยอยู่กับน้าพรที่เป็นเพื่อนแม่แต่พอขึ้นม.6 ฉันก็ย้ายออกเพราะอึดอัดที่ต้องอยู่ร่วมบ้านกับพิ้งค์ลูกสาวของน้าพรที่ไม่ค่อยชอบหน้าฉัน

ฉันเคยคิดว่าฉันจะสามารถดูแลตัวเองได้แต่วันนี้ฉันไม่คิดแบบนั้นแล้วน่ะสิ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่ที่เชียงใหม่ "คิดถึงแม่จังเลยค่ะ"

'แม่ก็คิดถึงหนู ทำไมวันนี้เสียงไม่ค่อยดีเลยคะลูก'

ฉันลังเลว่าจะบอกความจริงกับแม่ดีหรือไม่ เพราะถ้าแม่รู้ต้องลงมาจัดการพี่คิวแน่ๆ

"เมื่อคืนนอนดึกค่ะ เลยยังง่วงๆอยู่"

'ถ้างั้นไปพักผ่อนนะคะลูก อย่านอนดึกมากและต้องกินข้าวให้ตรงเวลานะ'

"แม่ก็เหมือนกันนะคะ"

'จ้าลูก'

"แม่คะ"

'ว่าไงลูก'

"แบร์รักแม่นะคะ"

'แม่ก็รักหนูเหมือนกัน'

ฉันวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ฉันกลัวว่าแม่จะผิดหวังถ้ารู้ว่าลูกสาวคนนี้ไม่ดูแลตัวเองให้ดีมากพอจนต้องเสียตัวก่อนแต่งงานแบบนี้

Q Part.

ผมกลับมาบ้านเจอไอ้บิวยืนรออยู่ พอมันเห็นผมมันก็ปรี่เข้ามาก่อนจะโวยวายเสียงเเหลม

"แกเอามือถือฉันไปใช่มั๊ย ไอ้พี่คิว?!"

มันทึ้งเสื้อผมหาโทรศัพท์ก่อนจะล้วงหยิบไปพร้อมกับเช็คโน่นเช็คนี้

"แกโทรหาไอ้แบร์ทำไม แล้วนี่มันไปไหน นี่แกทำอะไรเพื่อนฉันใช่มั๊ย ห๊ะ!"

มันเขย่าตัวผมคาดคั้นให้สารภาพ

"เออ กูทำเอง!"

มันชะงัก ไม่สิ! ผมว่ามันช็อคมากกว่าแต่มีผมไม่คาดคิดคือมันเหวี่ยงหมัดใส่หน้าผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว

"เฮ้ย! ทำไรของมึงวะ?!"

ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นตุ๊ดนะผมไม่ยอมหรอกเว้ย!

"มึงทำอะไรเพื่อนกู ห๊ะ!"

มันกระชากคอเสื้อผมอย่างแรงตะโกนถามท่าทางโมโห

"กูเป็นพี่มึงนะเว้ย ใจเย็นๆดิวะ!"

"ใจเย็นอะไร! บอกมาว่ามึงทำอะไรไอ้แบร์?!"

ท่าทางมันโมโหสุดขีด แล้วถ้ามันรู้ว่าผมแตะต้องเพื่อนมันจนหนีกลับหอแบบนี้ มันจะฆ่าผมมั๊ยวะ?

"กู กูขอโทษ"

"บอกกูมาว่ามึงทำอะไรมัน?!"

"...เมื่อคืนกูลักหลับเพื่อนมึง"

ผวัะ! มันกระแทกหมัดใส่หน้าผมอีกครั้งก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมคิดว่ามันคงจะไปปลอบใจเพื่อนมัน

แต่ว่าทำไมต้องโมโหขนาดนั้นวะ! ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นตุ๊ดเเละเคยคั่วกับผู้ชายมาก่อน ผมคงอดคิดไม่ได้ว่ามันกำลังแอบรักเพื่อนตัวเองที่เป็นผู้หญิงอยู่

แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆผมกับมันคงต้องมาเป็นคู่เเข่งกันแล้วเเหละ เพราะยังไงผมก็ไม่ปล่อยน้องแบร์ให้มันหรอก ผมตัดสินใจแล้วว่าจะรับผิดชอบยัยหนูด้วยการขอดูแลเธอในฐานะเเฟน แต่ถ้าเธอปฏิเสธผมก็จะตามตื๊อจนกว่าเธอจะยอมคบกับผม

ถึงเเม้ผมจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่การลักหลับผู้หญิงตอนไม่ได้สติมันเป็นสิ่งที่สุภาพบุรุษไม่ควรทำ ผมรู้ว่าผมผิดผมพร้อมรับผิดชอบยัยหนูอย่างเต็มใจ เพราะยังไงผมก็เลิกกับแฟนเก่าไปตั้งนานและตอนนี้ก็เป็นหนุ่มโสดไร้พันธะเต็มตัว...