ยัยหนูของพี่ว้าก

EP.5 ความรู้สึกแปลกๆ

​

Q Part.

ผมนั่งไม่ติดในมือถือโทรศัพท์เดินไปเดินมา รอยัยหนูตอบกลับให้หายห่วง แต่ผ่านไปนานเกือบครึ่งชั่วโมงเธอก็ยังไม่เปิดอ่านซักที แถมโทรไปก็ไม่รับอีก

"เอาไงดีวะ!"

ผมคว้าหมวกกันน็อคและกุญแจรถเดินมาหน้าบ้าน ยังไงวันนี้ผมต้องเจอหน้าเธอให้ได้และผมก็รู้ว่าหอเธออยู่ที่ไหน ผมจะไปหาเธอไปดูว่ายัยหนูยังปลอดภัยดี

ไม่อย่างนั้นผมคงต้องรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตแน่ๆ

ผมจอดรถหน้าตึกห้าชั้นไม่ไกลจากมหาลัยก่อนเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน ถ้าให้วัดระดับล่ะก็ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นหอพักสำหรับนักศึกษากระเป๋าหนักพอสมควร

ผมผลักประตูเข้าไปก่อนกดลิฟท์ไปชั้นสี่ ผมเคยมาที่นี่หลายครั้งเพราะแม่ใช้ให้เอาของมาให้ไอ้บิวบ่อยๆ

พอถึงหน้าห้องผมก็ไม่ลังเลที่จะเคาะประตูแต่ไม่ว่ายังไงก็ไร้วี่แววว่าประตูจะเปิดออกเเถมด้านในยังเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่

ผมเริ่มไม่สบายใจกลัวว่าเธอจะไม่ได้กลับมาที่นี่และถ้าหากเธอหนีไปขึ้นแท็กซี่แล้วเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นผมคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตแน่

ผมหยิบคีย์การ์ดออกมาแตะลงบนประตูเพื่อปลดล็อคก่อนเปิดเข้าไป แต่สิ่งแรกที่ผมเห็นคือยัยหนูหลับอยู่บนโซฟาบนโต๊ะใกล้ๆมีโทรศัพท์และหนังสือการ์ตูนวางอยู่

ผมถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกที่เธอยังสบายดีก่อนจะหันหลังเดินออกมา เพราะไม่อยากให้เธอตกใจถ้าต้องตื่นมาเจอผม

Bear Part.

ฉันลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินเสียงปิดประตูก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยความมึนงง เมื่อกี้ฉันแอบเปิดตาขึ้นนิดนึงเห็นพี่คิวกำลังวางหมวกกันน็อคบนโต๊ะ ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้ามาทำไมถ้ามาเอาของให้บิวตี้แล้วทำไมไม่เข้าไปในห้องแต่กลับมายืนจ้องฉันซะงั้น

"อะไรของเขา"

ฉันพึมพำเบาๆก่อนลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเดินเข้าครัว ถึงตอนนี้ฉันจะง่วงและเพลียแต่เรื่องกินก็เรื่องใหญ่ปล่อยผ่านไปไม่ได้

"มีแต่มาม่านี่นา"

พอเปิดตู้ดูก็มีแต่มาม่าและปลากระป๋องแถมข้าวสารดันมาหมดของในตู้เย็นก็ไม่เหลือมีแต่น้ำเปล่าเท่านั้น

ฉันหยิบกระเป๋าตังค์และคีย์การ์ดก่อนจะเดินออกมาข้างนอก แต่ก็ต้องตกใจเพราะพี่คิวยืนอยู่หน้าห้องและที่สำคัญเขากำลังจ้องฉันด้วย

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เสียงพี่คิวดุมากจนฉันกลัวว่าเขาจะว้ากใส่ฉันเหมือนที่เขาชอบทำกับรุ่นน้องในคณะ

"มะ เมื่อเช้าค่ะ"

ตอนนี้เสียงฉันสั่นสุดๆ

แต่เดี๋ยวนะ!

ทำไมฉันต้องกลัวด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย คนที่ผิดคือพี่คิวที่มาลักหลับฉันต่างหากเล่า!

Q Part.

ผมสังเกตุเห็นว่ายัยหนูมือสั่นเสียงสั่นตอนที่ตอบคำถามจากผมจึงลดโทนเสียงลงมาไม่ให้ดังจนเกินไปเพราะปกติภาพลักษณ์ผมในสายตาน้องแบร์ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ยิ่งเป็นคนผิดเเต่มาทำให้เธอกลัวซ้ำเเล้วซ้ำเล่าแบบนี้คงไม่ดี

"แล้วทำไมหนูถึงไม่รับโทรศัพท์?"

"หนูหลับอยู่ค่ะ"

ใช่ผมรู้อยู่แล้วแต่แค่ต้องการให้เธอยืนยันว่าเธอแค่หลับไม่ได้ตั้งใจหลบ

"เอ่อ หนูขอตัวนะคะ"

"จะไปไหน?"

ผมเห็นในมือเธอมีกระเป๋าเงินและคีย์การ์ดถ้าให้เดาเธอต้องไปซื้อของแน่ๆ

"ไปซื้อข้าวค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย"

ผมไม่ชอบเห็นตอนเธอดูอึดอัดเพราะอยู่ใกล้ผมเพราะฉะนั้นผมต้องใกล้ชิดกับเธอมากกว่านี้จะได้สนิทกันเร็วๆ

แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าอยากสนิทกับเธอไปทำไม รู้แต่ว่าตอนนี้ในใจผมมันมีความรู้สึกแปลกๆกับยัยหนูน่ะสิ

ผมเดินตามหลังเธอมองมือบางที่เเกว่งไปมา จู่ๆก็รู้สึกอยากจะจับมือเธอแต่ถ้าผมทำอะไรแปลกๆลงไปน้องแบร์คงได้เกลียดขี้หน้าผมไปตลอดชีวิตแน่ๆ

"จะไปซื้อของที่ไหนอ่ะ?"

ผมเอ่ยถามเพราะไม่อยากให้บรรยากาศดูอึดอัดจนเกินไป

"ร้านข้างๆหอค่ะ"

เธอตอบเสียงเบาเหมือนยังเกร็งๆที่ต้องอยู่ใกล้ผมซึ่งบอกตรงๆว่าผมไม่ชอบเลยไอ้ความรู้สึกที่เหมือนห่างไกลทั้งที่ใกล้กัน....