ยัยหนูของพี่ว้าก

EP.7 ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก

​

Bear Part.

ฉันมองเพื่อนรักที่นั่งหน้าดำหน้าเเดงสบถด่าพี่ชายตัวเองเป็นชุดให้ฟัง บางช่วงก็กอดปลอบฉัน สักพักก็กลับไปโมโหอีกครั้งจนฉันงุนงงไปหมด

"แกไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะบอกให้แม่จัดการมันหนักๆให้"

"ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่"

ถ้าเเม่บิวตี้รู้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อีกอย่างท่านจะมองฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายน่ะสิ โดนลักหลับเพราะลืมล็อคประตูเหตุผมแบบนี้บอกใครก็โดนสมน้ำหน้าทั้งนั้น

"แล้วแกจะเอาไง จะปล่อยให้ไอ้พี่คิวลอยนวลเหรอ?!"

"ช่างเหอะ ฉันไม่อยากนึกถึงอะไรแล้ว และแกก็ห้ามไปบอกใครด้วย"

เรื่องนี้จะไปถึงหูแม่ไม่ได้ ถ้าคนอื่นรู้โดยเฉพาะพิ้งค์มันต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ

"แต่ยังไงฉันก็ขอโทษที่ทิ้งแกให้นอนคนเดียวนะ"

บิวตี้สวมกอดฉันสีหน้าเพื่อนรักดูไม่สบายใจเท่าไหร่

"แกไม่ผิดอะไรฉันไม่โทษแกหรอกนะ"

Q Part.

วันนี้วันจันทร์ซึ่งผมต้องมาเรียน แต่ตอนนี้แปดโมงผมกำลังยืนอยู่หน้าคณะนิติเพื่อรอพบยัยหนู ในมือผมมีดอกไม้ช่อใหญ่ แน่นอนว่ามันตกเป็นเป้าสายตาพอสมควร

ผมยกนาฬิกาที่ข้อมือดูอีกสิบนาทีผมต้องเข้าเรียนแล้วแต่ไม่เป็นไรหรอกผมน่ะสายเสมออยู่แล้วแหละ

ระหว่างที่ผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นไอ้บิวเดินมากับน้องแบร์ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันจนผมหงุดหวิด ถึงไอ้บิวจะเป็นตุ๊ดแต่มันก็หล่อเหมือนพี่มันนี่แหละ ถ้าวันนึงน้องแบร์ตกหลุมรักมันขึ้นมาจะทำยังไง ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ใกล้กันก็เหมือนน้ำมันใกล้ไฟ จะไม่มีอะไรจริงๆเหรอวะ?

ผมจ้องทั้งคู่เขม็งรู้ตัวอีกทีผมก็ตรงเข้าไปดึงน้องแบร์มากอดเอาไว้ซะแล้วเพราะจู่ๆผมก็รู้สึกหวงเธอขึ้นมาไม่อยากให้ใครเข้าใกล้แม้แต่คนเดียว "ทำอะไรของมึง ห๊ะ! ไอ้พี่คิว!"

ไอ้บิวโวยวายเสียงแหลมพยายามดึงน้องแบร์ออกจากอ้อมแขนผม

"เรื่องของกู!"

ผมเอ่ยเสียงเข้มแต่ไอ้คนตรงหน้ามันไม่กลัวหรอกแต่คนที่กลัวน่าจะเป็นยัยหนูในอ้อมกอดผมมากกว่า ดูสิตัวสั่นเชียว

"กูขอคุยกับน้องแบร์เเบบส่วนตัว"

"ไม่ได้!"

ไอ้บิวสวนขึ้นทันควันก่อนจะด่าผมเป็นชุดไม่เว้นช่องว่างให้ได้พูดอะไรทั้งนั้น

ผมไม่สนใจมันก่อนจะดึงน้องแบร์ไปที่ห้องชมรมวาดภาพซึ่งผมเป็นประธานและมีกุญแจ ผมล็อคห้องแน่นหนากันไม่ให้คนเข้ามารบกวน

"อีกห้านาทีหนูต้องเข้าเรียนนะคะ"

เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะขยับตัวห่างเมื่อผมเข้าไปใกล้ๆ

"พี่ขอคุยกับหนูก่อน"

ผมยื่นช่อดอกไม้ให้ยัยหนู ดวงตากลมโตมองสิ่งของในมือผมก่อนทำหน้างง โครตน่ารักเลยว่ะ!

"ให้หนูเหรอคะ?"

"ใช่ พี่ให้หนู"

ผมตื่นแต่เช้าขี่มอเตอร์ไซต์ไปร้านดอกไม้ก่อนไปหาซื้อแหวนสวยๆเพื่อมาขอน้องแบร์เป็นแฟน แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จรึป่าว

แต่คนอย่างผมไม่เคยถูกปฏิเสธผมว่าน้องแบร์ก็คงไม่....

"หนูแพ้เกสรดอกไม้"

ผมแทบปาช่อดอกไม้ราคาเกือบพันทิ้ง แต่เอาเถอะผมยังมีแหวนช่วยกู้เศษหน้าได้อยู่

"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าหนูแพ้เกสรดอกไม้"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอ่อ หนูจะไปเรียนได้รึยังคะ"

"พี่มีเรื่องจะบอกหนูก่อน"

ผมคุกเข่าเปิดกล่องแหวนตรงหน้าเธอเหมือนกับกำลังขอแต่งงานแต่ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกเพราะผมแค่ขอเธอเป็นเเฟน

"เป็นแฟนกับพี่เถอะนะ"

ผมกระหยิ่มยิ้มย่องคิดว่าเธอคงไม่กล้าปฏิเสธคนหล่อแบบผมแน่ๆ แต่ที่ไหนได้เธอกลับ...

"ไม่เอาอ่ะค่ะ"

เธอปฏิเสธผม ยัยหนูกำลังปฏิเสธผม!

"ทำไมล่ะ พี่อยากรับผิดชอบหนูนะ"

"คนจะแฟนกันต้องเกิดจากความรักไม่ใช่ความผิดพลาด หนูคงเป็นแฟนพี่คิวไม่ได้หรอกนะคะ"

ผมรู้สึกเหมือนถูกหักอกตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มรักแต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ! ในเมื่อผมขอรับผิดชอบยัยหนูไม่ยอม งั้นผมจะเรียกร้องให้ยัยหนูมารับผิดชอบผมให้ได้

"หนูไปก่อนนะคะ"

เธอเตรียมตัวจะเดินออกไปแต่ผมไม่ยอมหรอก!

"หนูจะมาฟันพี่แล้วทิ้งแบบนี้ไม่ได้ พี่ไม่ยอม!"

"พี่นั่นแหละที่เป็นคนลักหลับหนู!"

"ไม่รู้แหละ พี่จะรับผิดชอบหนูก็ไม่เอา งั้นหนูก็มารับผิดชอบพี่แทนล่ะกัน"

"แต่พี่เป็นผู้ชายนะคะ!"

"ผู้ชายก็มีหัวใจนะครับ!"

+++++ อิพี่ทำไมหน้าด้าน!!!!!!!