The Sadist 2 Final Book

5: Yoseph

Torture Scene Part 1.

Malalim na hininga ang ginawa ko nang sa wakas ay maiparada ko na sa parking lot ng 7 Demons building ang kotse ko. Isang buwan din akong nagbakasyon sa America para sa summer break. Pero hindi naalis nun ang bigat na nasa dibdib ko na nagsimula dalawang taon na ang nakakaraan.

The guilt of what I've done to Zeke is embedded on the deepest part of me lalo na at hanggang ngayon ay wala pa ring balita tungkol sa kinaroroonan niya o maging ni Aerol. The last time I saw them was the night I ran away from Aerol's condo kung saan ko dinala, sinadyang lasingin at ipinambayad si Zeke sa kaibigan ko. Kinabukasan nang bumalik ako dun para kunin na sana si Zeke at ibalik sa Martenei, wala na sila. Ni isang bakas ng nangyaring panggagahasa ni Aerol kay Zeke ay burado. Wala na rin yung camera na iniwan ko para mairecord ang lahat ng nangyari. The worry inside my heart grew worse as each passing day na walang Zeke at Aerol na nagpakita. I tried looking for them gaya ng ginawa ng 7 Demons at ng mga binayaran nila para hanapin si Zeke ngunit nawala na lang sila ni Aerol na parang bula. Halos mabaliw ako sa kaiisip kung ano nga ba ang talagang nangyari sa kanila.

Napatay ba ni Aerol si Zeke? Ilinibing sa lugar na hindi matatagpuan ng sinuman?

Ilinayo para gawing sexslave? Ibenenta sa black market?

Ano nga ba ang totoong nangyari at nasaan na sila?!

Napakaraming isipin ang gumugulo sa isipan ko hanggang ngayon. Dalawang taon na pero gabi-gabi pa rin akong dinadalaw ng mga pangyayari na kahit pilit kong kinakalimutan ay bumabalik-balik pa rin at hindi mabura-bura sa isipan ko.

I don't want to be here in Martenei anymore. I tried telling that to my parents but everytime I do, napipipi ako sa hindi malamang dahilan. It's probably my conscience telling me not to run away from the crimes that I've committed. I don't have any right nor power to escape. Waring kusang hinihintay ng konsensiya ko ang karma sa lahat ng nagawa ko kay Zeke kaya kahit anong balak na umalis ang gawin ko, hindi ako makaalis-alis.

Ilang ulit ko na rin sinubukang sabihin ang ginawa ko sa 7 Demons pero sa tuwina ay may pumipigil sa akin dahil alam ko, hindi sila ang nararapat na magbigay ng aking kaparusahan.  Na kahit gaano kasakit o kasama ang gagawin nila sa akin kapag nalaman nila na ako ang dahilan ng pagkawala ni Zeke, balewala yun dahil ang hinihintay ko talaga ay si Kuya o Zeke.

Pero kahit gaano pa ako kahanda na harapin ang lahat, hindi ko pa rin mapigilan ang matakot. I'm scared of what they'll do to me. I'm scared, so scared. Lalo na kapag nalaman ni Kuya Jarius ang ginawa kong pagbenta sa taong mahal na mahal niya. Alam ko, pagpapapanggap lang ang ginawa niyang p*******t kay Zeke noon na sinamantala ko naman para makuha ang loob at tiwala ni Zeke. Alam ko na labis na naaapektuhan na ng drugs ang pag-iisip ko noon kaya ang tanging nasa isip ko ay parusahan si Zeke sa pagpili niya kay Kuya kesa sa akin. Ang hindi ko napaghandaan ay ang balik ng ginawa ko sa akin. Mas mahirap palang kalaban ang konsensiya kesa sa pride. Napakahirap ang matulog ng mahimbing kapag may bumabagabag sa iyong isip at maing sa panaginip ay hindi ka pinapatahimik.

Actually, dumating pa sa punto na pagod na pagod na akong makipaglaban sa sumbat ng aking konsensiya. I even thought of killing my self. But I also knew that my death wouldn't be enough to pay for my crimes.  Ang hinihintay ko na lang talaga ngayon ay kung kailan ko haharapin ang aking kaparusahan mula kay Kuya o kay Zeke dahil alam ko na hindi magiging sapat ang aking paghingi ng kapatawaran. I have to pay it with my blood. Alam ko, kapag naparusahan na ako sa kasalanan ko, that's the only time that my guilt would be lifted. Saka lang ako matatahimik kapag napagbayaran ko na ang lahat.

I went out of my car taking my bags at the backseat bago ako naglakad papasok sa building. Isang taon na naman ang bubunuin ko para hintayin ang pagdating nila. Isang taon na naman akong mabubuhay sa paninisi ng aking konsensiya.

"Yoseph, dumating ka na pala sa wakas." Napalingon ako sa nakasalubong kong si Jurace. Animosity is quite obvious between the two of us for the past years kaya hindi na ako nagulat sa tono ng pakikipag-usap niya sa akin.

"Why? Did you miss me?" Pang-aasar ko sa kanya.

"Tss. Mas mamimiss ko pa yung ipis na inapakan ko kesa sayo." Balik pang-aasar niya.

I bitterly smiled. Oo nga at isa ako sa 7 Demons pero alam ko naman na napilitan lang silang tanggapin ako sa grupo dahil sa kapatid ko. Alam ko na kahit nagkaayos na kami mula noong kalabanin ko si Kuya para kay Zeke at ibuko sila kay Tito Marcus, meron at meron pa rin silang galit na kinikimkim para sa akin.

"Oo nga pala. Pinapasabi ni Master na mamayang gabi, pumunta ka sa Torture Room." Master? Kailan pa tinawag ni Jurace na Master si Ivory?! Imposible namang dumating na si Kuya dahil malalaman at malalaman ko mula kay Mommy kung nakabalik na sa Pilipinas ang kapatid ko. At dahil pagod pa ako ay pinalagpas ko na lang ang sinabi ni Jurace.

"Why? Ano ang meron?"

"Basta pumunta ka ng alas-7. Wala nang marami pang tanong. Kapag hindi ka pumunta, kakaladkarin ka namin papunta doon." Matigas niyang bilin. Nanindig ang balahibo ko sa pagbabanta na nasa kanyang mga mata kaya tumango na lang ako. Ngumisi muna siya bago niya ako iniwan.

Pumasok na ako sa elevator at pinindot ang button ng floor na kinaroroonan ng kuwarto ko. Hindi ko na nagawang magbihis pa. Nahiga na ako sa kama para ipahinga ang pagal kong katawan mula sa ilang oras na biyahe. Hindi ko na rin napigilan ang antok na bumalot sa akin.

Halos tatlong oras akong nakatulog. It wasn't enough to gain my energy back but I don't have a choice. I have to attend whatever meeting there is waiting for me. Naligo na ako at nagbihis. I don't want to disappoint Ivory. Among the founders, siya lang at si Miggy ang maayos ang pakikitungo sa akin sa kabila ng ginawa kong pagsusumbong kay Tito Marcus noon. Alam ko na napilitan lang talaga ang iba na tanggapin akong muli  sa grupo. Katunayan, palagi akong pinagtutulungan nina Jurace at Robby. Nakikipag-asaran din naman ako kahit minsan nakakapikon na ang ginagawa nilang pang-iinis. Si Jayson naman, sala sa init at sala sa lamig. Minsan okay, minsan tumutulong na mang-asar sa akin.

Sa nagdaang dalawang taon at sa pagkawala ni Aerol, Zeke at Kuya Jarius, sila ang naging pamilya ko. Kahit hindi naman talaga kami closed-knitted group, at least, may matatawag akong kasama sa mundo ng Martenei kaya pinagtitiisan ko na lang ang lahat.

I've changed. I became more responsible at nawala na rin unti-unti ang pagiging brat ko at pagiging makasarili. Oh, I can still do severe punishments but it has become a responsibility bilang isa sa 7 Demons. Hindi tulad noon na nakadepende sa gusto ko ang lahat. Nagmature ako dahil sa guilt, I must admit. At isa iyon sa mga magandang bunga ng mga kasalanan ko.

Naabutan ko na ang lahat nang pumasok ako sa Torture Room. Ngunit di tulad noon na may pang-aasar ang ginagawa nilang pagsalubong sa pagdating ko, tahimik silang lahat ngayon. Nakatingin lang sila sa akin. A voice at the back of my head is telling me that there's something in the way they look at me. Tila may sinasabi ang mga ito na hindi ko mapangalanan. Nakakaalinsangan sa pakiramdam. My instinct was telling me that I should go back to my room and hide. But my logic refused. Why would I hide if I don't see any danger in the room? Hindi naman siguro para sa akin ang galit, pagkadismaya at pagkasuklam na nakikita kong isa-isang bumabakas sa kanilang mukha. Siguro may nangyaring hindi maganda habang nasa America pa ako. Tama. Kaya siguro nagpatawag ng meeting ang 7 Demons.

Lumapit na ako sa kanila at umupo ako sa isang bakanteng upuan.

"What is this meeting for?" Tanong ko sa lahat. Tumingin silang lahat sa akin.

"May darating na maniningil sa kanyang pinautang." Natawa ako sa isinagot ni Jayson.

"Pfft. May utang ang school o ang 7 Demons? Magkano ang share ko?" Natawa ako sa sinabi ko. Are they serious? Kailan pa magkakautang ang isang prestishiyosong eskuwelahan?! At kung ang tinutukoy nilang may utang ay ang grupo, tila imposible naman yun! Mayayaman kaming lahat at hindi namin kailangan ang  mangutang.

"Maybe we should wait for that person para hindi ka tumatawa ng ganiyan." Pikon na sabi ni Jurace.

"Look, whatever yang sinasabi nyong pagkakautang, mababayaran natin yan. Just tell me kung magkano at ako na mismo ang magbibigay ng bayad sa inyo."

"Yan ang hirap sayo! Lahat idinadaan mo sa kayabangan mo! Akala mo lahat kayang bayaran ng pera mo!" Galit na bulyaw sa akin ni Jayson.

"At hindi pera ang tinutukoy naming utang kundi buhay, Yoseph! Life! A ruined life because of envy, selfishness and greed." Pagsegunda ng kakambal niyang si Miggy.

"Why don't you two stop talking shits and just tell that f*****g ingrate the truth?!" Sabat din ng galit na si Robby.

"What the f**k are you really talking about?! Life?! Whose life?! May pinatay ba kayo at ngayon tayong lahat ang magbabayad ng buhay na inutang nyo?!" Napipikon ko na ring sumbat sa kanilang lahat. Napatayo na nga ako.

"Wag mo kaming itulad sa kriminal na tulad mo!" Sigaw sa akin ni Jurace. Tumayo na rin siya at hinarap ako.

"f**k you! I'm not a murderer!"

"Oh yeah?! Hindi ka nga mamamatay tao pero adik at r****t ka naman!" Akusa sa akin ni Jayson na tumayo na rin sa harap ko at kumampi kay Jurace.

"What...?!" Hindi ako makapaniwalang magagawa nila akong akusahan na lang. Oo naging adik ako noon pero noon yun! r****t?! How dare them!

"I'm not a r****t! What the f**k are you talking about?!" Halos lumabas na ang litid ko sa leeg dahil sa ginagawa kong pagsigaw.

"I'm the f**k that they're talking about." Natahimik kaming lahat nang marinig namin ang boses na yun.

Nakita ko ang pagtayo ng iba pa at ang sabay-sabay na pagyuko at pagtawag nila ng "Master" sa taong dumating.

Nagmamadali kong liningon ang nagsalita. At labis ko iyong pinagsisihan. Iba man ang kanyang pananamit, ang pagdadala niya sa kanyang sarili o pananalita, makikilala at makikilala ko ang mga matang nakatingin na may panghahamon sa akin.

Ang mga matang nagmakaawa sa akin dalawang taon na ang nakakaraan.

Ang mga matang nang-uusig sa akin ngayon.

"Ze---ke...?" Literal na nawalan ako ng hangin sa katawan. I tried to breathe, but I can't move any muscle in my body. Para akong nasusunog sa nagliliyab na galit mula sa katawan ni Zeke. Tila ako nakabalot sa yelo dahil sa biglang panginginig ng aking mga tuhod... ng aking mga kamay... at ng aking buong katawan.

Bumilis ang t***k ng puso ko sa labis na takot.

Humapdi ang mga mata ko sa labis na pagkakakonsensiyang nadarama ko.

"Sor... sorry... sorry... s-sorry..." I just found my self uttering the word over and over again. I wasn't able to control the tears that fell from my eyes. Tears of joy because he's alive. Tears of sorrow because I lived two years of my life full of guilt. And tears of regret because of what I've done to him.

"You're sorry? Ain't it too late to say that now?" He smirked at me. Ibinaba niya ang back pack niya bago naglakad patungo sa akin.

"Zeke, punish me! Do everything to hurt me! I know what I've done is unforgiveable kaya gawin mo ang nararapat na parusa sa naging kasalanan ko sayo at hindi kita pipigilan! I know, I deserve whatever punishment----" Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ko ay kumapit na ang malalamig na kamay ni Zeke sa leeg ko... Sumasakal ng mahigpit.

"Z...zz... ARRCKK!" I painfully choked. Napakapit ako sa mga kamay niyang nananakal sa leeg ko. Ngunit kahit gaano kalakas ang ginagawa kong paghila, tila  bakal na nakakapit sa leeg ko ang mga kamay niya. Alam kong sinabi kong tatanggapin ko ang parusa niya ng walang reklamo. But my body has an instinct of its own especially if it knows that it's on the verge of death.

Sinubukan ko pa ring lumaban ngunit bigo ako. Pilit ko na lang hinahabol ang hangin na kumakawala sa baga ko. Halos tumulo na ang laway ko dahil sa pagnganga ng bibig ko. Nagsimulang tumibok ang mga ugat sa ulo ko. My ears rang. My body is protesting roughly because of the lack of oxygen. My instinct is telling me na isang higpit pa ng mga kamay ni Zeke sa leeg ko, hihiwalay na ang ulo ko mula sa katawan ko.

Sa nanlalabong mga mata ay tumingin ako kay Zeke. Seryoso ang kanyang mukha na tila ba hindi niya ako sinasakal ngayon. But his eyes are expressing his desire to hurt me even more.

Nanlalambot na ako sa kawalan ng hininga. My body sank as my eyes roll at the back of my head. Is this already my end?

Darkness enveloped me at hindi ko na alam ang sumunod na nangyari.

....

"Ungh..." my throat constricted painfully when I made a sound of pain. Pakiramdam ko ay may mga kamay pa ring sumasakal doon.

"You're still alive. Hindi kita papatayin ng ganun-ganun na lang." I heard Zeke's sweet voice. Kung dati ay nakakagaan sa pakiramdam tuwing maririnig ko ang boses niya, ngayon ay takot na ang epekto nito sa akin.

Sinubukan kong hanapin ang kinaroonan niya. Ngunit dahil sa ginawa ko, nalaman kong nakakadena pala ang mga kamay ko pataas sa magkabilang gilid ng katawan ko making my body bend. Each was twisted kaya masakit kapag sinubukan kong igalaw ang katawan ko. Naramdaman ko rin ang napakalakas na pagtibok sa hapdi at sakit ng magkahiwalay na mga paa ko. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang duguan at malalaking pako sa ibabaw ng mga ito. Ipinako ni Zeke ang mga paa ko sa malaki at malapad na kahoy na kinaaapakan ko! Lubos na sakit ang nadama ko nang bahagya kong maigalaw ang mga binti ko. At ang isa pang lubos na nagpadama sa akin ng takot ay ang kaalaman na wala akong suot ni anumang damit. Sinubukan ko ang kumawala ngunit sumakit lang ang mga braso ko na nahila ng kadena at ang mga paa kong nakapako.

"Z--zeke..." nanginginig ang boses na tawag ko sa kanya. May idea na ako sa gagawin niya at gusto kong magmakaawa na wag niya na iyong ituloy. He can beat me up. Gawin niya akong punching bag at hindi ako magrereklamo. Hiwain niya ang buong katawan ko at hindi ako aangal. Wag lang iyon. Oh, God! Wag lang iyon.

"Z--zeke... p---please..." Hirap na hirap pa rin akong magsalita dahil namamanhid pa rin sa sakit ang lalamunan ko bunga ng pagsakal niya sa leeg ko kanina.

"I'll make you feel the pain I've felt that night, Yoseph. And just like how you enjoyed watching me suffer from it, ganun din ang gagawin ko." He punched my ass with brass knuckles. Napaluhod ako ng bahagya dahil sa nakakakuryenteng sakit na tumama sa isang pisngi ng pang-upo ko.

"Argh!" Hiyaw ko sa sakit nang sa kabilang pisngi naman niya pinatama ang suntok. Gusto kong kumawala, tumakbo at magtago dahil sa sakit na ngayon ko lang nararamdaman sa buong buhay ko ngunit alam kong napakaimposibleng mangyari iyon dahil sa higpit ng pagkakakadena ng mga kamay at pagkakapako ng mga paa ko.

"Masakit ba? Wag mo munang iyakan yan. Marami pang susunod." Panunuya niya sa akin dahil sa hindi ko napigilang pag-alpas ng aking iyak.

Oh, God! Impit na sigaw ng isipan ko dahil sa sinabi niya.

"Don't you move any of your feet, Yoseph dahil kapag natanggal ang pagkakapako ng mga paa mo, I'm gonna nail them again." Pagbabanta niya sa akin.

Isa na namang suntok ang pinakawalan niya na tumama sa kanang hita ko.

"Aaggghh! Oh, God!!!" Napahagulgol ako sa sakit. Pakiramdam ko ay nadurog ang buto ko dahil sa pagtama ng brass knuckles dito. Wala akong magawa kundi iiyak na lang ang sakit na aking nadarama. I know I deserve this but the pain is too much. Hindi ko kaya ang sakit. Unti-unting dinudurog ni Zeke ang katawan ko.

"AAARGHH!!!" Pumutok ang kaliwang hita ko nang ito naman ang balingan ng suntok ni Zeke. Kitang-kita ko ang paglabas ng laman at ng napakaraming dugo. Damang-dama ko ang pagkakapunit ng aking laman sa aking hita.

Pumunta sa harap ko si Zeke. Pinanuod niya ang pagtulo ng napakaraming luha mula sa mga mata ko.

"Painful, right? That's the pain I've felt when Aerol tore my flesh and I can't do anything but to watch and feel it happen. YOU could've done something to stop it pero ano ang ginawa mo? Inenjoy mo pang panuorin ang p*******t at pambababoy niya sa akin. Inenjoy mo pang pakinggan ang pag-iyak ko sa hapdi at sakit. Ngayong ikaw naman ang nasa sitwasyon ko noon, sino naman ang tatawagin mo para tulungan ka at iligtas sa iba pang gagawin ko sayo?" Umiling ako sa kanya.

"Ungh..!" Pilit kong ipinaparating sa pamamagitan ng pag-ungol na pinagsisisihan ko na ang pagkakamali ko. Ngunit tila wala ng naririnig si Zeke. Tuluyan na siyang nakulong ng kapangyarihan ng paghihiganti. At sa nakikita ko sa kanya ngayon, natitiyak kong hindi pa siya tapos. Muli akong napaiyak sa sobrang takot na lumukob sa akin nang makita kong may kinuha siyang rubber d***o. Mahaba iyon at mataba na tila mas malaki pa sa braso niya.

"Pero alam mo, kahit iiyak mo pa ang lahat ng tubig at dugo mula sa katawan mo, kahit tawagin mo pa ang lahat ng kaibigan o santo na kakilala mo, nobody would come to rescue you just like what happened to me.

Natatandaan mo pa ba, Yoseph? I cried and begged for your help but you just stood there and watched while your friend r***d me. And now it's your turn to be r***d. You will finally know the feeling of being violated na walang kang magiging kalaban-laban. Madarama mo ang sakit maging sa iyong kaloob-looban. I will tear your flesh inside and out just like how you've torn mine." Iniwan niya na ako at pumuwesto na siya sa likuran ko. Halos pumutok na ang dibdib ko sa kaba lalo na nang buhusan niya ng malamig at malagkit na tubig ang likuran ko.

"N-n-no...!" I tried to wiggle my body even if I know that I really couldn't stop what's gonna happen next.

Hindi ko napigilan ang mapaihi at pangisayan ng katawan nang buong puwersang ipinasok ni Zeke ang bagay na iyon sa lagusan ng aking likuran.