หมอผี

ไปค้างบ้านอาจารย์เดช

        แรกที่เอาตัวเธอมา กำนันเทิ้มก็เอาอกเอาใจ พูดดีกับเธอทุกอย่างว่าจะยกย่องให้เป็นเมียเดียวออกหน้าออกตาอย่างโน้นอย่างนี้ แต่สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นล่ะ

          “ ตอนนี้บัวมีสองทาง หนึ่งคือออกมาจากที่นั่นโดยที่พี่จะจ้างบัว สองคือกลับเป็นอยู่กับกำนันเทิ้มอีก ”

          “ แล้วถ้าบัวเลือกทางที่สอง พี่มีหนทางที่จะทำให้เขารักเขาหลงบัวคนเดียวไหม แบบที่ไม่ทิ้งขว้างแบบนี้ ”

          แววตาคมกริบมีประกายแห่งความผิดหวังเล็ก ๆ วูบหนึ่ง แต่ก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

          “ มี แต่ต้องใช้เวลาทำสามวัน เพราะต้องทำในเวลาเที่ยงคืนของคืนก่อนเดือนเพ็ญ คืนเดือนเพ็ญ และหลังเดือนเพ็ญ เท่านั้น ”

          “ ทำไมต้องเป็นแบบนั้นจ๊ะ ”

          “ เพราะสามคืนนั้น แสงแห่งนวลจันทร์จะมีอิทธิพลต่อความรักโลภโกรธหลงมากที่สุด บัวจำเป็นต้องอาบน้ำท่ามกลางแสงจันทร์ และมีพิธีอีกหลายอย่าง ”

          “ ถ้าอย่างนั้น วันนี้ก็ยังทำอะไรไม่ได้ เพราะเป็นขึ้นเก้าค่ำใช่ไหมจ๊ะ ”

          “ ใช่ ถ้าหากบัวอยากจะทำ บัวต้องกลับมาหาพี่ในอีกห้าวันข้างหน้า เป็นเวลาสามวันติดกัน ”

          ทีนี้สีหน้าเธอฉายแววแห่งความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก

          “ บัวจะทำได้อย่างนั้นได้ยังไง รถบัวก็ไม่มี แถมจะไป ๆ กลับ ๆ ตอนเที่ยงคืนดึกดื่น ”

          “ ถ้าบัวไม่คิดมาก ถ้าบัววางใจพี่ ที่นี่มีห้องไว้ให้บัวพัก พี่ไม่คิดเงินทองหรอก ”

          “ แต่ถ้าบัวมานอนค้างที่นี่ เมียพี่จะไม่ว่าเอาหรือจ๊ะ ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

          “ เมียอะไร พี่ยังไม่มีเมีย และไม่เคยมีด้วย ” เธอพยักหน้ารับ สีหน้าแสดงความสบายใจขึ้น

          “ ถ้าอย่างนั้น บัวจะบอกกับกำนันเทิ้มว่าบัวกลับไปเยี่ยมแม่ที่ไม่สบาย แล้วราคาของการทำพิธีมันเท่าไรกันล่ะคะ ”

          เขาจ้องหน้าเธออยู่อึดใจ ก่อนจะบอกเสียงเคร่งขรึม

          “ ถ้าบัวอยากจะกลับไปหาเขาขนาดนั้น พี่จะทำให้บัวฟรี แลกกับการที่บัวช่วยทำความสะอาดบ้านและทำกับข้าวในสามวันนั้นก็แล้วกัน ” เธอยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเขาอีกครั้ง

          “ ขอบคุณมากนะจ๊ะพี่เดช แล้วบัวจะสมหวังใช่ไหมจ๊ะ ”

          “ ใช่ พอเสร็จพิธี ชายใดที่ได้ร่วมรักกับบัวคนแรก เขาจะรักจะหลงบัวแต่เพียงผู้เดียว แต่มีข้อแม้ว่าหัวใจเขากับบัวจะต้องตรงกันนะ ถ้ามันไม่มีพื้นฐานแห่งความรัก อยู่กันด้วยมนต์เสน่ห์และความใคร่ มนต์ใด ๆ ก็ไม่สามารถช่วยได้หรอก ”

          หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนที่จะลากลับ

          “ ถ้าอย่างนั้นบัวกลับเลยนะจ๊ะ อีกห้าวันบัวจะกลับมาใหม่ ขอบคุณพี่เดชมาก ๆ เลยจ้ะ ”

          เธอก้มลงกราบแล้วออกจากห้องไป ใบหน้าคมสันมองตามหญิงสาวผู้น่าสงสารด้วยสายตาว่างเปล่า พร้อมกับความกังขาในหัวใจ ว่าเพราะเหตุใดเธอจึงเลือกที่จะกลับไปลงนรกอีกครั้ง ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

            ***

          ห้าวันผ่านผันไปไวเร็วยิ่งนัก

          รุ่งอรุณแห่งขึ้นสิบสี่ค่ำมาเยือน เป็นเดือนที่รับอาสามาส่งบัวอีกครั้ง

          “ พี่หวังว่าจบพิธีแล้ว ชีวิตเอ็งจะมีแต่ความสุขนะบัว ”  เธอกล่าวก่อนที่จะขับรถกลับ บัวยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณพร้อมยื่นเงินให้เธอสามร้อยบาท เดือนปัดป้อง

          “ เฮ้ย ไม่เอา จะมาให้ทำไมวะ ”

          “ ไม่ได้หรอกพี่ ครั้งที่แล้วที่พี่พาบัวมาพี่ก็ไม่เอาเงิน ครั้งนี้อีกพี่ก็ยังอุตส่าห์มาส่ง ”

          “ อย่าคิดมากน่า พี่อยากจะช่วยเหลือเอ็งอยู่แล้ว คนกันเอง พี่ไม่เคยคิดว่าเอ็งเป็นอื่นไกล คิดเสมอว่าเอ็งคือน้องสาว ” บัวยกมือขึ้นไหว้ น้ำตาคลอหน่วย

          “ ขอบคุณพี่บัวมากนะจ๊ะ นอกจากยายที่ตายไปแล้ว บัวก็มีแต่พี่นี่แหละที่คอยถามคอยห่วง แต่ยังไงพี่ก็รับไว้เถอะจ้ะ นะจ๊ะ อย่าทำให้ฉันไม่สบายใจเลย ” เดือนเอื้อมมือไปรับเงินมาใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนยกมือขึ้นตบไหล่บางเบา ๆ ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากก่อนที่จะขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่ากลับไป กระนั้นบัวก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่เธอส่งผ่านมาแม้ไม่มีคำพูดใด ๆ เลยก็ตาม

          หญิงสาวหิ้วกระเป๋ายืนละล้าละลังอยู่หน้าสำนัก ตอนนี้เจ็ดโมงเช้า เธอคงจะมาเร็วไปหน่อย สำนักอาจารย์เดชยังคงไม่เปิดประตูรั้วกว้างอย่างที่มาวันนั้น

          “ บัวใช่ไหมจ๊ะ ” เสียงทักทายมาจากด้านใน ก่อนจะมีชายร่างเล็กคนที่คอยรับใช้ในห้องของอาจารย์เดชก้าวออกมา บัวยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะเอ่ยตอบ

          “ ใช่จ้ะ ”

          “ อาจารย์บอกให้เข้าไปด้านในได้เลย เตรียมห้องไว้ให้แล้ว ตามฉันมาเลย ”

          “ ขอบคุณมากจ้ะ ”

          บัวเดินตามผู้ชายร่างเล็กนั้นเข้าไปอีกมุมหนึ่งของบ้าน ซึ่งมีบ้านหลังเล็กอยู่ริมคลอง มีทางเดินทอดยาวไปยังศาลาริมน้ำในคลองอีกด้วย เมื่อเข้าไปใกล้ก็ยิ่งพบว่าบ้านหลังนั้นน่ารักน่าอยู่เหลือเกิน สร้างเป็นชั้นเดียวยกพื้นด้วยไม้ฝาเฌอร่า สีขาวสะอาด มีระเบียงหน้าบ้านที่ผูกเปลไว้สองอัน ตั้งโต๊ะนั่งเล่นเป็นชุดหวายสานน่านั่งไว้มุมหนึ่ง บัวรู้สึกว่าบ้านหลังเล็กนี้ช่างดูอบอุ่น แตกต่างจากเรือนไทยหรูหราหลังใหญ่นั่นเหลือเกิน

          ชายตัวเล็กนำบัวเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น ภายในจัดแต่งไว้เรียบง่ายแต่น่าอยู่ มีโซฟาและทีวีแอลซีดีเจาะติดผนัง เขานำเธอไปยังห้องฝั่งซ้ายมือ

          “ บัวพักห้องนี้แหละ ”

          “ ขอบใจนะจ๊ะ ”

          แล้วเขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่บัวจะได้ถามไถ่อะไร หญิงสาวสังเกตว่าตรงข้ามกับห้องที่เธอนอนมีห้องอยู่ที่ห้องหนึ่ง เธอจัดการเปิดประตูนำประเป๋าใบเล็กเข้าไปเก็บไว้ในห้องนอนที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน

          “ เก็บของแล้วจะทำอะไรดีนะ เก็บกวาดบ้านไปพลาง ๆ ดีกว่า เดี๋ยวคงมีคนมาบอกหากอยากให้เราทำอะไร ”

          บัวพึมพำอยู่คนเดียวพลางหาหนังยางรัดผมแล้วเกล้าขึ้นไปด้านบนศีรษะ เดินสำรวจภายในบ้านก็พบว่ามีห้องน้ำ ห้องครัวและห้องซักล้างอยู่ด้านหลัง