ตอนที่ 8
1194 Words
บทที่ 8
บ่ายวันต่อมา อภิชัยเดินเข้ามาในบ่อนพร้อมกับเพื่อนอย่างสมภพ
“เป็นอะไรไปวะไอ้ชัย หน้าตาเครียดๆ ชอบกล”
อภิชัยหยุดเดิน มองหน้าเพื่อน ก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้ตัวเองทุกข์ออกมา
“ก็เรื่องพราวน่ะสิ”
“อ้าว มีอะไรเหรอ”
สมภพตั้งใจฟัง ในขณะที่อภิชัยยิ่งหน้าเคร่งเครียดขึ้น
“ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่มีเวลาให้กูเลย แถมแตะเนื้อแตะตัวก็ไม่ได้ สะบัดออกตลอด สงสัยกลัวทองหลุดล่ะมั้ง” อภิชัยประชดประชันอย่างไม่พอใจ
“เฮ้ย...นี่มึงอย่าบอกนะว่าคบมาตั้งหลายปียังไม่ได้แอ้มน่ะ”
สีหน้าของสมภพเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
อภิชัยกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
“จะได้แอ้มได้ยังไงวะ วันๆ เอาแต่ทำงาน ไม่เคยออกไปเที่ยวกับกูเลย พอไปแต่ละทีก็หอบครอบครัวไปด้วยทุกครั้ง”
“ถ้าเป็นแบบนี้ กูว่ามึงเลิกๆ ไปเถอะว่ะ เหมือนคบหากับแม่ชีไม่มีผิดเลย” สมภพเห็นใจเพื่อน
“ถ้าไม่รักคงเลิกไปแล้วล่ะ” อภิชัยถอนหายใจออกมาแรงๆ “แล้วดูท่าไอ้เจ้าของบ้านที่พราวทำงานด้วยมันก็แปลกๆ”
“แปลกยังไงวะ”
“มันทำท่าหวงพราวน่ะสิ หวงเกินหน้าเกินตาด้วย”
“หรือมันคิดจะเคลมแฟนมึงวะไอ้ชัย” สมภพคิดไปในทิศทางเดียวกันกับอภิชัย
“กูก็คิดยังงั้นเหมือนกันว่ะ”
“แล้วมึงจะแก้ปัญหายังไงวะ ถ้าขืนชักช้า แฟนมึงถูกหมาคาบไปแดกแน่”
อภิชัยครุ่นคิดอย่างหนัก “คงต้องรีบขอแต่งงานโดยเร็วที่สุดนั่นแหละ”
“จะไปรีบแต่งทำไมวะ แค่รวบหัวรวบหางก็พอแล้วมั้ง” สมภพแนะนำอย่างเห็นแก่ตัว
อภิชัยมองหน้าเพื่อน “ถ้าพราวเป็นผู้หญิงใจง่ายคงเสร็จกูมานานแล้ว แต่นี่พราวระวังตัวมาก หวงตัวสุดๆ กูได้แค่จับมือนี่ก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว”
สมภพเบ้หน้าอย่างไม่อยากเชื่อ “งั้นก็หาเงินเอาไว้เยอะๆ แต่งงานใช้เงินเป็นแสนนะโว้ย”
“รู้แล้ว นี่ก็พยายามจะเก็บเงินอยู่”
“แต่ไม่ต้องกังวลไป แค่มึงมาต่อทุนที่บ่อนบ่อยๆ แค่นี้ก็มีเงินเก็บไปขอเมียแล้วโว้ย” สมภพยกมือขึ้นกอดไหล่อภิชัย “ไปเล่นกันเถอะ วันนี้มึงน่าจะได้อีกโข”
อภิชัยหัวเราะฮึกเหิม “กูก็คิดว่าต้องได้อีกแน่ๆ ลางสังหรณ์มันบอกว่ะ”
อภิชัยเดินหัวเราะร่วนตรงไปยังโต๊ะปั่นลูกเต๋า และตั้งหน้าตั้งตาเล่นด้วยเงินเดิมพันสูงลิบอย่างลำพองใจ โดยไม่ทันสังเกตเห็นผู้ชายสองคนซึ่งเป็นคนคุมบ่อน ที่ก้าวออกมาจากมุมเสาพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมแม้แต่น้อย
คีแรนเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารหนา เมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องทำงานหนึ่งครั้ง
“เข้ามา”
สิ้นสุดคำอนุญาตทรงอำนาจ ร่างของคนขับรถคนสนิทก็ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานไม้โบราณขนาดใหญ่ คีแรนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังแท้สีดำตวัดตาจ้องมอง
“ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง”
“ตอนนี้นายอภิชัยว่างงานครับ แถมยังเข้าบ่อนทุกวันด้วยครับ”
ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท มืดมิดราวกับแผ่นฟ้าในคืนไร้จันทร์
“ถ่ายภาพมาหรือเปล่า”
“ผมถ่ายได้แค่หน้าบ่อนครับ เข้าไปข้างในไม่ได้”
สันกรามที่มีไรหนวดพองามขบกันแน่น ก่อนจะพยักหน้าให้คนของตัวเองออกไปนอกห้อง
ประตูห้องทำงานปิดสนิทลงแล้ว คีแรนจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่ เดินอ้อมโต๊ะทำงานไม้ออกไปหยุดยืนอยู่ที่ขอบหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง
ดวงตาคมกริบที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดออกมาเต็มไปด้วยความเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันควรจะหยุดเรื่องนี้เอาไว้แค่นี้ หรือว่าควรจะบอกให้เธอรู้ดีนะ พราวเนตร”
คีแรนเกลียดตัวเองเสมอที่ไม่อาจตัดความสนใจในตัวของแม่สาวใช้อย่างพราวเนตรออกไปจากหัวสมองได้ แม้จะพยายามบังคับตัวเองสักแค่ไหนก็ตาม
นิ้วแกร่งยาวกดลงกับขอบหน้าต่างอย่างลืมตัว ดวงตาคมกริบจ้องมองออกไปนอกอาคาร ความคิดมากมายระเบิดในหัว และมันก็ทำให้เขาเคร่งเครียดเหลือเกิน
“ทำไมวันนี้ดวงซวยนักวะ เสียหมดตูดเลย”
อภิชัยเดินบ่นอุบออกมาจากบ่อนการพนัน โดยมีสมภพเดินตามติดออกมาด้วย
“พนันมันก็ต้องมีวันได้วันเสีย วันนี้เสีย พรุ่งนี้ก็ได้น่า แค่อย่าถอดใจก็พอ”
อภิชัยหยุดเดินหันมาจ้องหน้าสมภพ ที่เดี๋ยวนี้คะยั้นคะยอให้เขาเล่นพนันเหลือเกินอย่างแปลกใจ “ดูท่าทางมึงอยากจะให้กูเป็นผีพนันเหลือเกินนะไอ้ภพ”
“เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย กูก็แค่อยากให้มึงถอนทุนคืน ไม่อยากให้หมดตัวเท่านั้นเอง” สมภพเสหลบสายตาเพื่อนและรีบแก้ตัวพัลวัน
อภิชัยกำลังเครียดเพราะเงินที่เล่นได้มาเมื่อวันก่อนหมดเกลี้ยงไปกับวันนี้ทั้งหมด “แล้วกูจะไปเอาเงินไหนมาต่อทุนวะ มึงมีให้ยืมหรือเปล่า”
“ไม่มีโว้ย” สมภพรีบส่ายหน้าพรืด ก่อนจะเสนอแนะ “แต่ที่บ่อนมีเงินให้กู้มาเล่นก่อนนะโว้ย กูเห็นคนไปกู้กันเต็มเลย”
“กู้มาเล่น แล้วถ้ากูเล่นเสียอีก กูก็ติดหนี้น่ะสิ”
“ใครแม่งจะเล่นเสียทุกวันวะ มึงก็อย่าป๊อดนักสิโว้ย อยากรวย อยากมีเงินไปขอสาว ก็ต้องใจกล้าๆ หน่อย” สมภพสนับสนุนเพื่อนเต็มกำลัง
อภิชัยถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ และแน่นอนว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว “ก็ได้วะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะมาเล่นใหม่ วันนี้กลับก่อน” อภิชัยก้าวเดิน แต่สมภพไม่ยอมเดินตามมา
“แล้วมึงไม่กลับด้วยกันเหรอไอ้ภพ”
“ยังหรอก มึงกลับไปก่อนเถอะ กูว่าจะไปกู้เงินบ่อนมาต่อทุนสักตาหนึ่งว่ะ”
“เออ แล้วแต่มึงเถอะ กูไปก่อน”
“โชคดีโว้ยไอ้ชัย”
สมภพโบกมือให้อภิชัย รอจนเพื่อนเดินหายออกไปนอกบ่อนแล้ว จึงหมุนตัวเดินไปหาคนคุมบ่อน
“ลูกค้าคนใหม่ติดกับแล้ว ค่าจ้างของผมล่ะครับ” สมภพแบมือออกไปตรงหน้า
ไอ้คนคุมบ่อนหัวเราะร่วน “ทำงานดีมาก แต่ค่าจ้างน่ะไม่มีหรอกโว้ย แต่ข้าจะให้ชิปเอ็งไปเล่นฟรีแทน”
“โอ๊ย อะไรกันครับพี่ ผมอยากได้เงินมากกว่า” สมภพโอดครวญ แต่ไม่มีหวังจะได้ดั่งปรารถนา
“อย่ามาคร่ำครวญ หรือว่าจะไม่เอาอะไรเลย”
เมื่อคนคุมบ่อนตัวโตทำท่าเงื้อกำปั้น สมภพที่ตัวเล็กกว่ามากก็ถอยหลังกรูด
“เอาครับเอา...”
“ว่าง่ายๆ แบบนี้สิดี แล้วไปหาลูกค้ามาเพิ่มด้วยนะมึง”
“ครับพี่”
สมภพเดินตัวสั่นหัวหดจากไปแล้ว ไอ้คนคุมบ่อนสองคนก็หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดีไม่หยุด
- Writer
